Popayan

30 januari 2020

Oei oei….in de ochtend bij het ontbijt pinguïns die ons voorzien van koffie eventueel met melk. Dit is iets wat wij toch niet gewend zijn. We zijn ergens een beetje opgelucht als er een stel binnenkomt met crocs aan en nog een jongeman in een soort van Hawaï broek. Maar goed….we hebben goed geslapen.

Het zonnetje schijnt lekker, dus we gaan er op uit. Het is namelijk nog onzeker wat de middag ons gaan brengen. Het wordt niet koud, maar ze voorspellen regen. Nu voorspellen ze dit vaker en komt er uiteindelijk geen druppel….maar je weet het nooit.

We beginnen in de kathedraal op het plein. Er is een dienst bezig en we weten werkelijk niet wat we zien. De mensen kunnen niet allemaal zitten zo druk is het. Er wordt volop gezongen, maar uiteindelijk ook geklapt. Door de middengang loopt de pastoor met een zestal helpers met de gezegende monstrans en alle aanwezigen staan met hun handen geopend als het ware te ontvangen. We worden ook afgeleid door een jonge misdienaar, die het druk heeft met van alles behalve met bidden. Hij krijgt steeds op tijd zijn spullen aangerijkt door een non. Leuk om te zien. Uiteindelijk worden de mensen nog gezegend met wijwater. Wat een happening! 

We lopen vervolgens via een ander kerkje een behoorlijke heuvel op naar de kerk van Belen. Deze kerk heeft al meerdere aardbevingen overleefd, maar de beving van 1983 werd de kerk fataal. Deze is toen opnieuw opgebouwd. De trappen naar de kerk zijn kennelijk erg belangrijk tegen de tijd van Pasen. De gehele kruisweg wordt ook afgebeeld langs de trappen en het is hard werken om boven te raken. We zijn hier wel op ons hoede want er loopt een onguur type rond en we blijken het goed gevoeld te hebben, want op het moment dat hij de politie ziet, schiet hij weg door de bosjes. 

We wandelen terug naar het centrum via diverse weggetjes. We komen nog via een oude brug, die over een riviertje gaat. Mooi plekje, maar het wordt voor ons koffietijd. We strijken weer neer bij Juan Valdez. Ze hebben daar lekkere cappuccino en die brownies warm geven een gevoel alsof er een engeltje over je tong ….

Terwijl we terug liepen naar het plein kwamen we lang het oude theater en de universiteitsgebouwenm dus de stadswandeling was gedaan. Omdat het zulk mooi weer was zijn we lekker in het stadspark gaan zitten. Mensen kijken, maar ook zeker wat letters wegvreten. 

Wat ons overigens wel opviel, was dat deze stad bekend staat als “witte stad”, maar er is kennelijk protest ergens over. Vele witte gebouwen zijn ondergeklad met verf. Leuzen en tekeningen erop, maar ook echte verfspatten….dus de witte stad is zo wit niet meer. Daarnaast staat er veel politie in het centrum. Op elke hoek van het plein wel een aantal politiemensen. Het voelt niet onveilig, maar we hebben mooiere plaatsen gezien.

Rond een uur of drie beginnen er wat druppels te vallen. We besluiten terug naar huis te lopen en met onze terrasdeuren openen bekijken we hoe we naar onze volgende bestemming kunnen komen. Daar worden we onaangenaam verrast. De weg naar San Agustin is grotendeels niet verhard, maar valt ook niet onder de route die als veilig wordt bestempeld door het ministerie van buitenlandse zaken. We wikken en wegen…..de route is maar 4 uur. Wel doen….niet doen….wat is wijsheid. We hakken de knoop door….we doen het niet! We moeten hoog over het Andesgebergte…stel dat daar toch iets gebeurd….dan vergeven we het onszelf nooit. We passen de route aan. Beetje balen….geen archeologisch gebied voor ons nu…maar ja….veiligheid boven alles.

We vertrekken morgen dan maar richting de woestijn. Dit wordt een lange weg, maar staat wel als veilig te boek. Op tijd opstaan morgen dus….welterusten dus 😉

zonnige groet,

Ria en Linda