5 februari 2020
Jeetje wat was het nog koud om 7 uur….vier graden….brrr…we hebben de tijd genomen voor ons ontbijt. Vervolgens op ons gemak bekeken hoe we het beste bij Cerro de Monserrate konden komen en hoe we dan die berg op zouden gaan. Zwaar denkwerk 😉
De bus had twee opties, volgens de OV app die we gevonden hebben. Optie één de langzame bus en optie twee de zogenaamde metrobus. Wij gingen voor optie één: we zien dan nog eens wat van de stad en bovenop de berg is het waarschijnlijk nog kouder dan hier. Op naar de bushalte….wij wachten, wachten en wachten. We zagen heel wat bussen voorbij komen, maar niet het busnummer wat wij nodig hadden. Wij dubben…het kan zijn dat de bus nog moet komen of het kan zijn dan die bus hier nooit gaat komen. We besluiten voor optie twee te gaan, maar dat hield in dat we naar een andere bushalte moesten lopen…..een minuut of twintig verderop. Ach daar draaien wij ons hand niet voor om. We lopen door een leuk gebied waar zij een voetgangerszone aan het maken zijn en voordat we het wisten waren we al bij het metrostation.
Inmiddels deed de zon al weer aardig zijn best en was de temperatuur goed opgelopen. We gaan op zoek naar het punt waar we of met de kabelbaan of met de funicular naar boven kunnen. De echte pelgrims lopen natuurlijk naar boven, maar dat gaat zo’n twee uur kosten. Daarnaast ligt de berg op 3150 meter hoog, dus dan hangen onze tongen halverwege wel op ons knieën ook al zijn het maar 1500 tredes. De keuze voor kabelbaan of funicular is zo gemaakt….de kabelbaan is niet aan het werk. Het ding gaat steil omhoog, maar wat een uitzicht geeft het. Eenmaal boven lopen we via de kruisweg verder naar boven naar de kerk. De kerstsfeer is hier nog niet weg. Er hangt nog verlichting (niet aan natuurlijk), wat het gelijk ook wat kitschiger maakt. De beelden van de kruisweg zijn wel mooi vorm gegeven. Het witte kerkje staat de schitteren op de berg. Het is eenvoudig ingericht, maar het straalt zoveel rust uit. Achter in de kerk is nog een moderne kapel gebouwd, wat weer een ander zicht geeft. Terwijl we van die kapel terugkomen begint net de mis in de kerk. We lopen door naar buiten, maar via de speakers hoor je buiten ook de mis en de muziek die er gemaakt wordt. We kunnen ons voorstellen dat wanneer je onderweg bent naar boven dat het je kracht geeft om door te lopen.
Wij genieten van het uitzicht. Het is helder, dus ook het vliegveld kunnen we zien liggen. De enorme torens in de stad, maar ook het voetbalstadion zijn goed te onderscheiden.
We kiezen ook voor de makkelijke weg naar benenden. We hebben tenslotte vakantie. Eenmaal beneden lopen we via de universiteitscampus richting La Candelaria. De wijk waar we eerder deze week ook al waren. De eenzame planeet verwijst naar een koffiebar, dus daar gaan we maar eens kijken. We doorkruisen de hele wijk en vinden de koffiebar. We drinken daar een lekker bakske koffie en geven onze voeten even rust. Ondertussen bedenken we hoe we de middag verder vorm gaan geven. In Medellin hebben we kennis gemaakt met de kunstwerken van Botero. Hier in Bogota hebben ze een museum van hem. We gaan dus kijken naar zijn kunstwerken. We hebben geen spijt dat we dit gedaan hebben. De beste man heeft een bijzondere visie op verhoudingen van mens en dier, maar daardoor heeft het ook allemaal wel weer wat. Ook hier maken we gebruik van het terras wat zij hebben. Even uitrusten….en onze vochthuishouding op peil brengen.
Om half vijf is het wel tijd om naar huis te gaan. We nemen de snelle bus maar. Het is druk in de bus, dus we moeten de hele rit staan en dat vinden de voeten iets minder leuk. We stappen uit bij het Heldenmonument en weten inmiddels de weg terug naar huis wel te vinden.
Wat een mooie dag hebben we toch weer gehad!
vrolijke groet,
Ria en Linda
