Santa Marta – Minca

12 februari 2020

Het is zo ver…..het vertrek vanaf het paradijs moet een feit worden. Voor jullie mogelijk fijn, want tja….er gebeurde momenteel weinig om over te schrijven of we zouden over onze boeken moeten gaan vertellen. We waren overigens nog lang niet door onze boeken heen, want de eerste drie weken hebben we weinig gelezen. 

Maar goed rond een uur of twaalf is het tijd om door de bananenplantages weer terug te rijden naar de doorgaande weg. Op de één of andere manier lijkt de weg nu korter. Dit komt waarschijnlijk omdat we al weten wat ons te wachten staat. We rijden langs het Tayrona park richting Santa Marta. Helaas is dit natuurpark de hele maand februari gesloten. De natuur moet in rust herstellen van het toerisme. We snappen dit, maar het is wel jammer. Gelukkig wisten we het van te voren. We waren niet heel goed voorbereid dit jaar, maar dit hadden we toevallig gelezen. 

Het is niet druk op de weg. Wel militairen en politie op de weg, maar vandaag is er geen interesse voor ons. We vinden de weg naar Minca gemakkelijk en tot Minca zelf is het ook prima te doen. Pas in Minca wordt de asfaltweg een weg van stenen en kuilen. We zijn blij met onze hoge Iron Horse.  De weg wordt steeds smaller en de bochten steeds scherper. Toch bereiken we ons huis weer zonder zogenaamde kleerscheuren. Jeetje wat is het warm hier. Men gaat naar Minca om af te koelen en de rust op te zoeken, zegt men. Wel het is vijfendertig graden en er staat geen zuchtje wind. Wat zijn we verwend geweest de afgelopen dagen. 

We nemen de korte weg naar het dorp. Dat houdt in dat we over een bruggetje de rivier over moeten. Er staat duidelijk bij dat er niet meer dan één persoon tegelijk over de brug mag en je mag niet springen op de brug. Deze aanwijzigingen zeggen genoeg over het bruggetje, toch?! Maar goed het is wel echt een korte weg en niet zoals in Salento dat je voor weken niet meer naar de sportschool hoeft. In Minca zelf staan heel veel mannetjes te proberen hun motorritjes te verkopen. Zij willen dagtochten verkopen, maar wij gaan eerst zelf eens op onderzoek uit. We wandelen eigenlijk liever zelf ergens naar toe. 

We eten een verlate lunch bij de Lazy Cat en doen nog een sapbar aan. Met een stokbrood onder onze arm wandelen we terug naar huis. Vanavond vullen we onze magen met een soepje en stokbrood. Op het terras genieten we van het uitzicht over de bergen. Het zal warm zijn vannacht. Dit huis heeft geen airco, alleen maar waaiers……tja…wie wat wil zien….

warme groet,

Ria en Linda