Minca

13 februari 2020

We wilden vandaag eigenlijk al vroeg vertrekken, want lopen in deze temperatuur kost de nodige tijd. Maar het ontbijt was pas om 7 uur beschikbaar en lopen zonder eten is ook geen optie. We ontbijten en genieten ondetussen van de rondvliegende kolibries. Wat is het toch mooi om die snelle beestjes te zien. 

Om acht uur lopen we aan. Natuurlijk wordt er in het dorp gevraagd of we een motortaxi willen, maar nee….wij gaan lopen. Qua afstand is het niet heel ver eigenlijk, maar door het stijgen gaat er gewoon veel tijd in zitten. We lopen hetzelfde pad als dat de 4×4 wagens rijden en de motortaxi’s. Maar op dit tijdstip rijden er nog weinig voertuigen voorbij. Er zitten best flinke stukken klimmen in door een pad vol met kuilen. We moeten een aantal keer water oversteken. De ene keer wat meer water dan de andere keer. Maar er liggen altijd wel wat stenen om op te stappen. Dus natte voeten krijgen hoeft niet. We kunnen grotendeels in de schaduw lopen en dat is echt wel fijn. Af en toe haalt en terreinwagen ons in. Helemaal bepakt komt deze dan voorbij. Ongelooflijk. Na ongeveer anderhalf uur wandelen staat het bord Casacadas de Marinka nog 300 meter. Haha….we hebben het gedaan….nou die 300 meter…..echt…..steil omhoog….maar we ploeteren door. 

Bovenaan mogen we ieder vijfduizend peso’s betalen en dan kunnen we door. We zijn er dus nog niet. Trappen op en af…..en jawel daar liggen ze. Niet enorm, maar het is ook geen regentijd, maar er komt nog wel wat water uit. We hebben wel eens vakanties dat we eigenlijk niet meer kunnen zien dat we naar een waterval staan te kijken. Ze hebben een klein barretje gemaakt met de beroemde hangmatten. Je hangt dus boven niets…..met de waterval achter je. Ria kruipt er natuurlijk als eerst op….Linda dacht dat durf ik ook wel, maar eenmaal voor het net….poeh he…..wat een hoogte….met een peptalk van Ria heeft ook Linda ervaren hoe het is om in Colombia op het net te liggen in de Sierra Nevada. We drinken wat en peuzelen van ons stokbrood wat we vers gekocht hadden in Minca. Wat een mooie plek hier!

Tegen elf uur besluiten we op ons gemak terug te wandelen. Het wordt alleen maar warmer en het is nog een eindje terug. Toch gaat de terugweg een stuk sneller. We dalen natuurlijk ook veel meer nu en we herkennen punten op de route. In een goed uur zijn we terug gewandeld. 

In Minca lunchen we eerst en wandelen daarna terug naar huis. Het zweet blijft maar met straaltjes van ons lijf aflopen. Het is echt warm. We kunnen niet anders dan een douche nemen ook al weten we dat het nog wel even warm blijft. Het helpt even, maar het idee dat we minder stinken nu is toch ook tof! 

Einde van de middag lopen we nog eens terug naar het dorp om te eten. We sluiten af met een cappuccino. Eigenlijk is het te warm voor koffie, maar de koffie hier willen we ook nog proeven. We hebben er geen spijt van.

Inmiddels is het donker en hebben we ruim 12 kilometer in de benen zitten. Tijd om in standje rust te gaan. 

Morgen zakken we af naar een gebied wat ze hier de oven van Colombia noemen. Het warmste plekje van Amerika zeggen de boeken. We zijn benieuwd.

Zonnige groet,

Ria en Linda

PS. Het lukt niet altijd om foto’s te koppelen….dus…gebruik jullie verbeelding 😉