15 februari 2020
Een mooie start van de dag…..we verblijven dus in een mooi hotel (vinden wij) en als we deze ochtend bij het ontbijt komen zijn er maar twee tafeltjes gedekt. Het is niet druk dus in het hotel….geen wonder want er is hier niet te komen. Haha… Maar goed het mannetje wat ons helpt spreekt dus geen Engels, maar lost het slim op. Hij brengt twee sappen en gebaart ons dat we moeten proeven. Dan maakt hij duidelijk dat we aan moeten geven welke we het lekkerst vinden. Wij maken onze keuze en hij neemt alles mee en komt vervolgens met twee gevulde glazen sap terug. Heerlijk toch?!
Om acht uur lopen we richting het dorp. Het is dan zo’n achtentwintig graden en nog te doen om te wandelen. We worden eigenlijk direct aangesproken door iemand die zegt dat hij gids is. Hij spreekt geen Engels, maar gaat heel langzaam Spaans spreken. We kunnen er dus flarden uit halen. Hij stelt voor een tour te doen door Mompos met de tuktuk. Hij heeft de sleutel van één van de kerken waardoor we in de toren kunnen. Wij bedanken vriendelijk en zeggen dat we willen wandelen. Hij denkt vast dat wij gek geworden zijn. Ze hebben hier zeven kerken. De eerste kerk heeft ook Arabische invloeden, maar helaas is deze dicht en kunnen we alleen het bijzondere torentje van de buitenkant bewonderen. Die gids staat op de hoek van de straat weer te wachten en we horen hem bijna denken….ik heb de sleutel….we lachen vriendelijk naar hem en lopen door.
Dan beginnen onze darmen te rommelen…..is het de sap van deze ochtend of is het mogelijk de warmte die doorwerkt? We zoeken een koffiebar op. Tijd voor een cappuccino en een wc bezoek 😉
Langs de rivier lopen we langs koloniale gebouwen. Prachtig hier! In de rivier liggen langgerekte boten die voortgeduwd worden met een stok. Het is een mooi zicht. Bijzondere vogels vliegen af en aan. We leggen het één en ander vast op de gevoelige plaat. Het is vervolgens altijd de vraag of het dan straks ook zo mooi op de foto staat als dat wij het nu zien. Maar bij ons hangt het aan een kapstokje in ons hoofd. Een aantal kerken kunnen we in, maar een aantal ook niet. Ach ja….het is zoals het is. In één kerk zijn ze aan het verven….een ontzettend hoge steiger…..pppffff….gelukkig niet ons vak.
We sluiten de ochtend af met een terras. Even een verkoelend drankje drinken en dan zit de bezichtiging er voor dit moment op. Het is inmiddels achtendertig graden en dat is geen weer meer om door het dorp te lopen. De bijzondere begraafplaats bewaren we voor morgenochtend.
We houden siësta in ons airco huis. We hebben even gekeken of het zwembad een optie is, maar deze ligt in de zon en het water kookt bijna…..doe maar even niet. We denken wat vooruit wat we nog willen zien de komende week, maar we komen er nog niet aan uit. Hoeft ook nog niet…..maar we weten dat het weggaan van hier veel reistijd vraagt….we moeten dus wel richting gaan bepalen. Maar we hebben morgen nog een siësta.
Vanavond wandelen we eerst nog even door het dorp en kijken vast of we een leuk restaurantje zien. Ons oog valt op een crêperie, dus die gaan we maar eens onveilig maken. We turen even op de menukaart en proberen te achterhalen wat zij allemaal op een crêpe doen. Ria gaat voor een hartige crêpe en Linda voor een zoete. Als de crêpes komen moeten we echt wel hard lachen. De crêpe van Ria nergens te vinden….ver verstopt onder de champignonensaus (het lijkt wel soep trouwens) en de crêpe van Linda ligt onder een pot Nutella. Verder zijn de crêpes best taai, maar we geven niet op…..de bordjes zijn leeg als we weg gaan.
Een afzakkertje aan het water, maar het voelt drukkend….alsof elk moment een onweersbui los kan barsten. Ook al weten we dat dit niet gaat gebeuren. Erg lang zitten op het terras doen we daarom niet. We gaan lekker terug naar huis en pakken er weer eens een boek bij.
Hasta Luego!
Ria en Linda
