27 januari 2021:
Wit…..een dun laagje sneeuw ligt er buiten en dikke vlokken dwarrelen naar beneden. Mooi hoor! Terwijl we zitten te ontbijten zien we eekhoorntje in de tuin voorbij komen. Die krijgt koude voetjes. Ondertussen zit er een koolmeesje stoer liedjes te fluiten in de sneeuw. De sneeuwvlokken worden stilletjes aan kleiner, dus wij maken ons op om naar buiten te gaan.
We nemen de auto naar Orvelte. De weg is goed begaanbaar gelukkig.
De naam van het dorp komt uit een samentrekking van ‘over het veld’ of zoals de Drent het zal zeggen ‘Oer ‘t veld’. Orvelte is een museumdorp. We parkeren de auto dus buiten het dorp en lopen door de dorpsstraat naar het begin van onze wandeling.
We lopen het dorp uit over de Schapendrift. Dit is de weg waarover de dorpsherder de schaapskudde iedere morgen naar de heide voerde en ’s avonds weer terugbracht. Er ligt daar een schaapskooi, die natuurlijk gesloten is om te bezichtigen, maar er staan grote zakken wol buiten.
We wandelen over de historische akkers. Op de bouwlanden van het dorp, had iedere boer zijn eigen akkertjes. Tegenwoordig liggen de akkertjes er nog op dezelfde wijze bij. Daarop worden ook de traditionele gewassen verbouwd: winterrogge, aardappels, boekweit, haver, voederbieten. Uniek aan de akkers is dat zij al eeuwen op dezelfde manier worden bewerkt en al die tijd nauwelijks zijn veranderd. Daarom zijn de akkers bestempeld tot archeologisch monument.
In een omgevallen boom vinden we een gekleurde steen met hartje. Hier is ook vast iemand actief geweest met het neerleggen van een “Happy Stone”. Het zijn stenen die zelf beschilderd zijn en vervolgens ergens ‘in het wild’ neergelegd worden. En die stenen hebben één ding gemeen: ze zijn allemaal super vrolijk. Zodat degene die hem vindt er hopelijk een glimlach van op zijn gezicht krijgt.
We lopen over de heide. Het is erg drassig en we moeten goed opletten waar (en hoe) we lopen. Door de sneeuw is de onderliggende modder niet altijd goed te zien en zorgt dus soms voor verrassingen. Orvelte lag vroeger te midden van uitgestrekte heidevelden. Later is de meeste heide ontgonnen tot landbouwgrond of beplant met bos. Op deze plek is het bos verwijderd en de landbouwgrond afgeplagd, zodat de heide kan terugkeren. De begrazing door de schaapskudde helpt daarbij. De eerste aanzetten van het herstel van de heide zijn al duidelijk te zien.
In de verte zien we de ijzertijdboerderij al liggen. Als we dichtbij komen leren we dat de wanden zijn gevlochten van twijgen en aangesmeerd met leem en op het dak ligt riet. Het boerengezin leefde hier samen met zijn dieren in één ruimte. Bij de boerderij staat een ‘spieker’. Zo’n voorraadschuur stond op palen om te voorkomen dat dieren zich te goed zouden doen aan de oogst. I.v.m. de Coronamaatregelen kunnen we de boerderij niet van binnen zien. Het ligt er wel mooi bij zo in de sneeuw. Ook hier weer geen toeristen, die in de weg lopen voor de foto’s…..haha.
We lopen langs een ven wat ze nog niet zo lang geleden ontdekt hebben. Via een bospad wandelen we terug naar het dorp. Het is inmiddels gaan miezeren, maar we lopen toch ook nog door het dorp. Oude boerderijen, winkeltjes en het dorpscafé zijn te zien. En jawel….het Jan Kruis museum is hier ook te vinden. De rode kater staat op de uitkijk, maar ook hier blijven de deuren gesloten. Wie rijdt er speciaal naar het Jan Kruis museum? Maar als je er dan toch bent, is het fijn als je een blik had kunnen werpen op het leven van Jan, Jans en de kinderen.
Ondertussen zitten er toch weer wel wat kilometers in de benen. Het weer nodigt niet uit om in het dorp iets warms te drinken, dus we gaan maar weer gewoon terug naar huis. We hebben een lekker fris hoofd en kunnen opnieuw in ons boek duiken. Als we aan de koffie zitten meldt onze (huis)lieveheersbeestje zich weer. Met regelmaat komt deze even voorbij gelopen, maar zwijgt verder 😉
De gastvrouw van het verblijf appt of we nog iets nodig hebben, maar alles is goed verzorgd hier. Dus we hebben geen wensen meer voor haar.
Winterse groet,
Ria en Linda
Happy Stone
1 Responses to Orvelte