Trysil

18 januari 2022:

Nog even een appje sturen naar iemand dacht Linda gisterenavond nadat ze de tekst op lievelinda.nl had gezet. Ze staat vervolgens op om naar bed te gaan, maar voelde op dat moment niet dat haar voet sliep. Ze gaat op haar linkervoet staan en ze hoort een knak en direct schiet de pijn door haar gehele voet. Misselijk van de pijn zakt ze terug in de stoel en voordat ze het wist stond er een ei op haar voet. Als echt zuster snelde Ria naar de badkamer om te zorgen dat de voet gekoeld kon worden. Jeetje…het idee was dat de voet gebroken moest zijn met zo’n naar geluid. Maar ja op dat tijdstip kun je toch eigenlijk niet anders dan je gedeisd houden. 

Na een enigszins goede nachtrust besluiten we toch eerst maar te ontbijten en aan de eigenaren te vragen wat wijsheid is in dit geval. De voet is helemaal dik geworden en blauw. Met een pantoffel (jaja…die hadden we bij) aan strompelen we naar beneden. We vertellen de gastheer wat er gebeurd is en hij adviseert toch echt de voet door een arts te laten zien. De Noorse zorg heeft een hoge standaard, volgens hem en is betaalbaar. Even nadenken over de kleding die aangedaan wordt, want stel dat de voet wel het gips in moet knippen ze de broek mogelijk open. Sommige broeken zou toch jammer zijn… 😉

De gastvrouw belt naar de eerste hulp en nadat ze verzekerd dat we getest zijn op Corona en negatief waren zijn we welkom. Ze legt ons uit waar we moeten zijn en daar gaan we. Via de achteringang komen we binnen, want daar stond de rolstoel klaar….maar ja….wat dan? Lang leve de dames van de huishoudelijke dienst. Ze wijzen ons de weg en zelfs zij vragen nog een keer of we geen COVID hebben. De dame achter de balie wist inderdaad van onze komst. We geven ons huisadres door en de gegevens worden ingevoerd. Even in de wacht en een arts komt ons halen. Met een mobiele röntgenapparaat probeert hij te zien of er een breuk is. Hij denkt van niet, maar op dinsdag en donderdag worden er eventueel röntgenfoto’s gemaakt. We hebben de hoofdprijs….we mogen terug naar de balie met een een formuliertje en wachten op een moment dat de foto gemaakt kan worden. Een nieuw formulier moet gevuld worden met gegevens. Linda moet haar verzekeringspasje laten zien, want dat scheelt geld zegt de dame. Na een tijdje komt er een dame ons halen. Dit keer moet Linda haar paspoort laten zien en dan mag ze op tafel. Na het maken van de foto’s moet er wel betaald worden. Okay…daar gaan we dan….we moesten ongeveer 27 euro afrekenen. Haha….dat is te overzien. Terug naar de wachtkamer, want we mochten niet weg. De foto’s moesten beoordeeld worden door de radioloog en die was in het ziekenhuis in Elverum. De uitslag moest dan weer doorgebeld worden naar de arts die Linda gezien had. Die arts zou ons dan informeren wat de uitslag was en stel dat er wel een breuk zou zijn dan moesten we nog wel present zijn. Ach buiten was het min elf en we zaten lekker warm en droog. Tegen 12 uur kwam het verlossende antwoord: geen breuk…belasten op geleide van de pijn.

We besloten in het skigebied op zoek te gaan naar een koffiegelegenheid en ons zelf daar te verwennen. Wandelen gaat het even niet worden. Gelukkig had Linda ook haar oude wandelschoenen bij, dus de linkerschoen daarvan zover mogelijk los gemaakt en om de voet geschoven. Op die manier liep het toch net iets makkelijker in de sneeuw dan met een pantoffel. We vinden een mooi plekje bovenop de berg en konden de skiërs langs zien komen door het skidorp. Na een blokje om gelopen te hebben zijn we toch maar terug naar ons hotel gegaan. Voet omhoog en rusten…..

We wikken en wegen of we morgen door gaan of nog een dag hier moeten verblijven. Maar aangezien er eigenlijk geen reden is om nog langer te blijven, besluiten we morgen onze weg te vervolgen. We zijn wat besluiteloos als het gaat om welke richting we op willen. Het gaat morgen sneeuwen, dus de route langs het meer is mogelijk niet slim. Maar via Lillehammer naar het noorden is niet het meest gericht. Na wat zoeken op internet vinden we geen leuke slaapplek naar ons zin in Røros en hakken de knoop door. We rijden toch via Lillehammer naar het noorden. We twijfelen ook nog of we echt verder naar het noorden zullen trekken of niet. Aan de kust voorspellen ze de komende 10 dagen regen en wandelen gaat nu ook even niet. Dus lang in de auto zitten is op zich niet zo’n probleem nu. We gaan het besluit nemen als we in Trondheim arriveren, dus we hebben nog een paar dagen….

Je kunt toch maar zorgen hebben, niet waar?! 

toch een vrolijke groet,

Ria en Linda 

Doet ie het of doet ie het niet?