Van Albany naar Hyden

26 november 
Vandaag stond er een lange trip voor de deur, dus niet te veel treuzelen deze ochtend maar doordoen. Wel relaxt natuurlijk, want het is vakantie!
Tanken, want de kaart geeft maar weinig benzinestations aan op de route die we willen nemen. We wilden namelijk echt binnendoor naar Hyden rijden.
Door het Stirling Range Park met inmens hoge bergen, maar zo schitterend weer! Mooie lijnen op de toppen van de bergen. Nauwelijks verkeer op de weg…..af en toe een verdwaalde auto en natuurlijk wel roadtrains van ongeveer 36,5 meter lang.
We hadden al wat kilometers gemaakt (geen benzinepomp gezien overigens) en waren wel toe aan een bakkie koffie. Omdat we vlak bij Borden, een dorpje, waren lieten we het eerste roadhouse aan het einde van de bergketen liggen. We grapten nog tegen elkaar dat het ergste wat ons kon overkomen was dat alles gesloten zou zijn……nou het was nog erger…..er was helemaal niets. Het was echt een gehucht wat ook nog sliep. Okay…..we rijden verder geen andere optie. Onderweg kwamen we nog een Hollandse molen tegen. Eigenlijk wel grappig zo ver weg van huis…..we rijden door de graanvelden en doemt daar ineens een Hollandse molen op.
Maar goed…..inmiddels kwamen we een bordje tegen met “Bird in the bush”….. verse koffie en cake. Lekker lekker…..we hadden beide niet gezien hoeveel kilometer het nog zou zijn, maar moest goed komen. Het bleef duren en duren……en we hadden het al over een fatamorgana. Niks geen koffie…..en ineens…..was daar een volgend gehucht met…..jawel……”Bird in the bush”. Joehoe……we parkeren de bus en maken nog een foto van het bord. Wat een leuk bord en met een beetje geluk ook een leuk tentje.

Pech voor de kabouter! We hadden de deurklink nog in ons hand en een man, leek een kok, vertelde ons dat ze dicht waren vandaag. We mochten wel een drankje uit de koelkast of een ijsje, maar hij wist niet hoe hij koffie moest zetten.

Neeeeee……dan laat maar!
We rijden door naar Lake Grace. WoW…..mooi weer. Er doemen langs alle kanten zoutmeren op, die droog staan. Het lijken wel ijsvlaktes om ons heen. Het wit doet zeer aan je ogen en schittert als of het diamanten zijn.

We rijden Lake Grace vervolgens binnen en daar is wel één tentje open……maakt niet uit…..hier vallen we binnen. We eten en drinken hier iets en nemen even onze rust. Inmiddels zitten er al weer drie uur rijden op.
We moesten nog zo’n 100 kilometer rijden naar Hyden. De weg werd nog wat smaller, de strepen stonden niet meer op de weg en verkeer was er al helemaal niet meer. Maar de bewegwijzering was prima, dus dit ging goed komen.
Uiteindelijk kwamen we bij Hyden aan en Jolly Jumper had wel dorst gekregen. Dus de eerste benzinepomp doen we aan. Helaas gesloten. We worden aangesproken door motorrijders en die lachend vragen of dit onze eerste keer in West Australië is. Het is bekend hier, volgens hen, dat op zaterdagmiddag alles dicht gaat en op maandag pas weer open. Okay……we zien wel. We rijden naar de volgende pomp en deze was gewoon open 😀

Jolly was weer blij en wij konden gewoon veder met onze plannen.
Op de camping is nauwelijks schaduw, maar er is een overkapping bij het sanitaire blok gemaakt. Daar staan tafels en stoelen en tevens is daar WiFi ontvangst. 

We drinken eerst een koude cola bij het café net buiten de camping en daarna settelen we ons onder de afkapping.
Na het eten vanavond zijn we naar de Wave Rock gelopen. Hoe bestaat het toch dat de natuur dit zo gemaakt krijgt. Indrukwekkend! We moesten even wachten om foto s te kunnen maken zonder mensen, maar het was niet zo druk dus het was zeker te doen.

Daarna nog een rondje om de rock en net voor het donker terug op de camping. 
Morgen proberen we op tijd op te staan, zodat we de Wave met ander licht kunnen zien. Daarna willen we eigenlijk nog een route lopen, maar het is morgenochtend om 10 uur al 35 graden.
Warme groet,
Ria en Linda