Van Elliston naar Tumby Bay

3 december 
Late start vandaag, maar moet ook wel eens kunnen. We wisten eigenlijk nog niet zo goed wat ons doel werd voor deze dag. We zouden wel zien. 

Langs mooie wegen en meren reden we op ons gemak nog verder naar het Zuiden op Eyre Peninsula. De meeste dorpjes waren niet groter dan drie of vier gezinnen, dus we moesten lang wachten op ons bakske vandaag.
Een scenic tour bracht ons langs kunstwerken langs de kust. Leuk idee zo met op de achtergrond de kliffen en de zee.

Het lijkt wel of wij de enige op de wereld zijn. We komen op deze route niemand tegen…..vinden wij niet erg.
We komen langs een soort van roadhouse…..een heel oud eethuisje langs de kant van de weg bij het grote meer. Mooi dat ze daar zo zuinig op zijn. 
Uiteindelijk komen we in Cofinimmo Bay aan en wij dachten echt dat ze daar wel koffie zouden hebben. Het leek er niet op….jammer….. we konden wel zien hoe de netten uitgezet waren voor de oestervangst in de Coffin Bay. 

We zijn daarom maar doorgereden naar Port Lincoln. Dit was ineens een grote (haven)stad. Voordeel we konden weer boodschappen doen en de voorraad aanvullen. Vanavond lekker een biefstukje op brood…..mmmmm….

We hebben daar wat gedronken, want daar waren we zo aan toe 😉
Maar we vonden het stadse niet zo gezellig als die kleine baaitjes die we tot nu toe gezien hadden. We besluiten daarom door te rijden naar Tumby Bay.
Hier is het echt niet groot, maar het voelt direct weer goed. We besluiten hier te overnachten. Geen WiFi op de camping of in het dorp, maar dat komt weer wel. We hebben in Port Lincoln een levensteken kunnen geven.
We wandelden langs het strand naar het centrum. Genieten….ook hier bijna geen mensen. Wel grote pelikanen en zeemeeuwen…..zij vliegen af en aan. Ze raken net de zee niet…knap hoe ze dat voor elkaar krijgen.

In het centrum een schepijsje gegeten…..op een bankje in het zonnetje ….. we hebben het echt goed.
Tot 19.30 uur hebben we nog lekker in de zon gezeten en nu met de deuren open in onze bus.
Morgen? Morgen is morgen en we zien wel waar we uitkomen.
Warme groet,
Ria en Linda