Colca Canyon

Hallo allemaal,

Hier komt het verslag dan van de afgelopen dagen in de canyon.

19 oktober

Om 2.20 uur ging de wekker. Geen soort van tijd, maar hup uit de veren. Om 3.00 uur stonden we bepakt en gezakt klaar. Vrij snel werden we gehaald. Net voordat we het laatste stel gingen halen kregen we een ongeluk met de bus. Een koekblik-taxi had de binnenbocht en was niet gezien door onze chauffeur. Bumper en lichten van de taxi eraf. Wat een ellende! Het duurde dus even voordat we verder konden. Uiteindelijk kreeg de taxichauffeur geld en konden we door. We zaten met 9-en in de bus. Het was aardedonker en koud. Al doezelend reden we richting de canyon. De wegen zitten hier vol met kuilen, dus comfortabel is het niet echt. Om 8.00 uur kregen we ontbijt in Chivay. Dit ligt zo´n 3600 meter hoog. We kregen daar thee van cocabladeren. Dit is tegen hoogteziekte. Broodjes, jam, poffertjes e.d. allemaal in buffetvorm. Na het onbijt gingen we door naar Cruz del Condor. Daar waren we rond 10.00 uur. Op dit punt kun je de condors zien zweven door de lucht. We hebben 40 minuten zitten kijken, maar helaas geen condors voor ons. Door dus naar de volgende stopplaats. Hier gingen 4 personen eruit. Zij gingen de tocht in 2 dagen doen. We bleven dus over met een groepje van 5. Mooi! Jasper, uit Hong-Kong, Mel & Greg uit Engeland en wij. We werden begeleid door Marcello onze gids. We reden door tot Cobanaconde. Dit ligt op bijna 3300 meter hoog. Daar kregen we nog een lunch (soep, bonen, aardappelen, rijst en alpacavlees en natuurlijk cocathee). Om 13.00 uur zijn we begonnen aan de tocht. De zon scheen en het was flink warm, maar we hadden een fijn ritme om te lopen. We moesten 1,5 kilometer afdalen. Lopen langs de kloof en een pad vol stenen en natuurlijk de rugzakken op de rug. Samen hadden we 10 liter water bij. Na zo´n 2 uur lopen wilden de knieen van Linda echt niet meer. Het deed zo´n pijn. Nog een pijnstiller gehad van de gids en iets tegen de zwelling. Het hielp echter niet. Op een gegeven moment hebben we afgesproken dat de gids met de 3 anderen verder liep en wij in ons tempo verder. Als we de brug bereikt hadden moesten we wachten, want dan zou hij terug komen om ons te halen. De anderen waren al om 15.00 uur bij de brug en wij uiteindelijk om 16.00 uur. Onderweg kwamen we nog een andere groep tegen met gids. Hij heeft de benen van Linda gemasseerd in hoop dat het zou helpen. Dit deed echt pijn. Vanaf de brug was het nog een eindje omhoog (zo´n 300 meter), maar op die hoogte en warmte is dit een hele opgave. Stap voor stap haalden ook wij het dorpje waar we zouden slapen. Om 17.00 uur waren we in San Juan de chuccho. Dit ligt op zo´n 2300 meter. Warme douche en rust! Het dorpje ligt in de middle of nowhere. We hadden een hutje van klei met een rieten dak. Er stonden 2 bedden in met hele warme dekens en een kaarsje voor het licht. Het avondeten was soep, rijst, friet, bonen en alpacavlees en als toetje cocathee. Om 19.00 uur lagen we allemaal op bed.

20 oktober

We stonden om 7.00 uur op en kregen we om 7.30 uur ontbijt. Pannenkoeken met jam. Om 8.00 uur zijn we weer gestart met lopen. De knieen van Linda deden nog steeds veel pijn, maar met wat paracetamol moest het gaan lukken. Het eerste stukje was vlak en daarna moesten we stijgen. Voor de anderen zo´n 25 minuten, maar voor ons zo´n 50 minuten (300 meter). Vervolgens was het een heel stuk vlak lopen langs dorpjes en daarna moesten we weer 1,5 uur afdalen. Funest voor de knieen! Alles in eigen tempo en de groep vooruit laten lopen. Wederom bij een brug aangekomen moesten we zo´n 10 minuten stijgen, maar het lukte echt niet meer. De gids wist een verkorte route, maar moest dan over andermans terrein. Dus bij elke hutje even vragen of we erover mochten. Pfff…het kon. Om 12.00 uur waren ook wij op de plaats van bestemming Sangalle el Oasis. Dit ligt op zo´n 2000 meter hoogte. Een paradijs. Het was groen, een zwembad gevuld met bronwater, maar zo heerlijk. Lopen ging niet meer, maar dit hadden we toch maar mooi gedaan! De gids kookte voor ons (rijst, frietjes, wortelen, bonen en kip en zelfs een toetjes met fruit). Waar sliepen we? Bamboehutje met veel kieren, een bed op hoogte, maar ook van bamboe. Heel diep in de slaapzak zakken dus. ´s Middags konden we heerlijk relaxen met onze voetjes in het water. Al snel waren we erover uit dat Linda de derde dag niet meer naar boven kon lopen. Alternatief: met de muilezel naar boven. Balen, maar het ging niet anders. Samen zouden we per ezel naar boven gaan. Rond 19.00 uur kregen we nog avondeten. Soep……de Peruanen houden van soep. Spaghetti (Oeps!) en als toetje cocathee. Na het eten bij de gids aangeven dat we voor de ezels kozen, zodat hij dit kon regelen. Mel, de engelse, had het ook slecht, maar wilde het toch proberen. Wij zouden haar rugzak meenemen. Hup naar bed, want om 5.20 uur zou de wekker weer gaan.

21 oktober

De lopers zijn om 5.30 uur vertrokken. Wij zijn om 6.00 uur vertrokken. Het eerste stuk moesten we zelf omhoog lopen. Dit was al zo pittig dat we met de minuut meer overtuigd raakten dat dit de goede keuze was. Maar opstappen op een ezel als je nog paard gereden hebt is een groot avontuur voor Linda, maar we zaten! De ezels rijden per 4 ezels en 1 begeleider. Na zo´n 10 minuten leek het allemaal mee te vallen en konden we gaan genieten van de omgeving. Ezels kiezen wel steeds om langs het randje van het pad te lopen. De cayon is best diep…wat een tocht! In zo´n 2 uur waren we boven. Het is echt niet te beschrijven wat een belevenis. Voor 2 ezels moesten we 100 soles betalen…zo´n 25 euro. Om 8.30 uur kwamen onze groepsgenoten boven. We hebben met elkaar ontbeten en daarna zijn we aan de terugweg met de bus begonnen. Onderweg zijn we op een aantal plaatsen gestopt om de terassen aangelegd door de Inca´s te bekijken. Mysterieuze meren…dit water stijgt of daalt nooit. We zijn in Chivay in de warmwaterbaden geweest. Heerlijk! Goede bron. na dit bad van ongeveer 1 uur leek het lopen beter te gaan. We hebben gelucht in Chivay om daarna door het reservaat van de vicuñas te rijden. Er zijn lama´s, alpaca´s en vicañas. Mooie beesten. We hebben nog een stop gemaakt op 5000 meter om de vulkanen te bekijken. Hier was het koud en het waaide nog al. Uiteindelijk waren we om 17 uur terug in Arequipa. Lopen was bijna onmogelijk, maar nadat we onze kamer opnieuw hadden ingericht zijn we toch op eten uit gegaan. Blijven bewegen is ons motto.

Dit was het Colca Canyon-avontuur. Jullie snappen natuurlijk dat onze gevoelens hierbij en onze indrukken gewoon niet te beschrijven zijn……maar het geeft toch iets weer!

Liefs,

Ria en Linda