Cradle Mountain

1 februari 2019

Wat was het koud vannacht! We lagen onder een dekbed en hadden daarover heen de badhanddoeken gelegd. Het raam wel op een speeltje, want er moet wel zuurstof de bus in komen.

Deze ochtend had Linda voor het eerst medelijden met de chocoladepasta. Voor het eerst deze vakantie was het buiten de koelkast kouder dan in de koelkast. Stevige pasta vanochtend op het brood dus.

Maar goed wandelen in Cradle Mountain…….jeetje mineetje……wat moeten we er over schrijven. Het is eigenlijk niet te beschrijven….zo mooi daar! Het was er vanochtend zo’n 8 graden toen we aankwamen, maar het zonnetje scheen al wel. We zijn met de shuttlebus naar Dove Lake gereden. Er wordt geadviseerd om met de bus het Nationaal Park in te gaan. De wegen zijn zo smal daar en parkeerplaatsen ook niet in overvloed. Onderweg horen we de buschauffeurs tegen elkaar via de radio zeggen waar ze zijn op de route en zo houden zij rekening met elkaar. Bij Lake Dove zijn we begonnen aan een wandeling om het meer. De wandeling staat aangegeven als een track van 2 a 3 uur. Advies is om met de klok mee te lopen, zodat we steeds een mooi zicht op de bergen hebben. Ze staan daar ook te schitteren tegen de blauwe hemel. Er blaast een koel windje, maar al vrij snel hebben we onze fleecevesten uit. Het wandelen zorgt dat we warm krijgen. Het meer is niet spiegelglad, waardoor we geen weerkaatsing hebben van de bergen. Maar ach……niemand neemt dit uitzicht van ons af. Hopen dat de foto’s straks weergeven wat wij gezien hebben. Ria heeft nog een filmpje gemaakt…..het is zo stil dat het bijna zeer doet aan je oren.

Na zo’n 2,5 uur zijn we terug bij het beginpunt. We rusten een half uurtje uit. Eten onze bananen op en vullen onze waterhuishouding aan. Omdat we denken dat we nog wel een paar kilometer kunnen lopen, besluiten we ook Ronny Creek nog te lopen. Dit pad loopt door het gesteente en later door de grasvelden. Een heel ander zicht, maar nog steeds geweldig. Inmiddels hadden we gehoord dat het in Cradle Mountain erg droog is momenteel. Dus normaliter loopt dit pad op drassig ondergrond, maar nu zien we de stroompjes hier en daar. Ze leveren ons geen natte voeten op. We lopen nu ongeveer een uur en bijna aan het einde van het pad worden we beloond voor het vele wandelen…… Een grazende wombat recht naast het pad. Het is zo’n wollig beestje. Het nodigt bijna uit om te voelen of dat ook zo is, maar het blijft een wild dier….afblijven dus! Uren kunnen we er naar kijken……maar we lopen door. We stappen hier terug op de shuttlebus. Het is inmiddels 15 uur en voordat we terug zijn bij het beginpunt zijn we al weer een eindje verder.

We laten ons verleiden tot een cappuccino in het visitor centre. Ooohhhh soms kan het zo lekker zijn! We bestuderen de kaart nog eens en als ons lijf morgen niet protesteert gaan we morgen terug om te wandelen. Één van de mooiste plekjes op de aarde hier! Als we bij de bus komen, zijn we zo blij dat nu onze sokken en schoenen uit mogen.

In drie kwartier rijden we terug naar huis en de zon staat nog hoog aan de blauwe hemel. Tijd voor de cooling down. Het biertje en de appelcider gaan open…..moe maar voldaan zitten we na te genieten!

Warme groet,

Ria en Linda

Cooling Down