Salento – te paard

27 januari 2020

Deze ochtend werden we wakker en het regende nog steeds. Hier hadden we niet opgerekend. De bergen lagen mooi in de nevel, dus dat was zeker mooi om te zien. Maar we hadden eigenlijk gedacht te gaan wandelen om te waxpalmbomen te zien.

Eerst maar eens ontbijten en kijken wat er dan gebeurd. Het bleef regenen. De telefoon leerde ons dat het waarschijnlijk om 11 en 12 uur droog zou zijn en daarna weer zou gaan regenen. We nemen onze leesboekjes mee het dorp in en zien wel. Een dag rust is ook lekker. We dalen af naar het dorp en wandelen richting het plein. We worden daar aangesproken door een jongeman, die paardtrips verkoopt. Op zijn blad staat ook de vallei met de bomen. Een trip van 4 uur….we vragen hem uit wat hij denkt van het weer. Hij legt uit dat het in de vallei minder mistig is, omdat het laag ligt. We zullen de bomen dus zeker zien.  Is het te doen als je nog nooit op een paard gezeten hebt? Tuurlijk zegt het mannetje…..we kijken elkaar even aan en gaan er maar voor.

Op naar de paardenstal en even wachten op de gids. Ria heeft eerder paardreden, dus die krijgt een paard toegewezen. Linda heeft echter nog nooit op een paard gezeten, maar dit paard gaat het aan met haar. Okay…opstijgen maar…..

Door het dorp en over de weg richting de vallei en dan een zijpad in. Het is erg modderig, maar de paarden werken zich er doorheen. Het gaat prima. We stijgen een behoorlijk stuk en komen vervolgens bij een boerderij uit. We gaan hier van het paard en de gastvrouw spreekt alleen maar Spaans. De gids kan alleen links en rechts in het Engels aangeven. Maar op de boerderij verblijft een Franse jongedame, die voor ons tolkten. De gastvrouw biedt ons eerst een drankje aan, waarin kaas zit. Zelfs Ria wordt er niet heel blij van en laat driekwart staan. Vervolgens vraagt de gastvrouw of we het natuurlijke zwembad en de waterval willen zien. Wij kijken elkaar een beetje verbaasd aan en zeggen dat we onderweg waren naar de palmbomen. Nu is het haar beurt om vebaast te kijken en ze zegt dat de bomen echt niet in de buurt zijn. Vanaf die plek is het niet eens te doen om met het paard die kant op te gaan op dit tijdstip. Okay….iets is hier niet goed gegaan.

Te paard dalen we af richting het water. Wat een steile weg hebben de paarden en wij dus ook te gaan. We stoppen en moeten nog een stukje te voet om bij het water te komen. Na een stukje haakt Linda af. Zij vindt het te moeilijk om deze afdaling te maken en geeft tegenwoordig goed haar grens aan. Ria gaat met de gids en zijn hulpje verder naar beneden. Terwijl zij naar het water gaan klimt Linda terug naar de paarden. Tijdens het wachten wordt zij lek gestoken door de muggetjes. Nauwelijks te zien die beestjes, maar het bloed loopt met straaltjes uit de armen. Ondanks dat het niet koud is, gaat het vest aan. 

Op de terugweg verliest het paard van Linda een hoefijzer. De gids stopt opnieuw bij de boerderij en slaat daar de hoefijzer terug onder de hoef van het paard. We hervatten de terugweg. Door de modderige paadjes dalen we weer af richting het dorp.

Na ongeveer 4 uur zijn we inderdaad terug in het dorp. We hebben geen regen gehad, maar de billen doen zeer….OMG! Op één hand van Linda zitten allemaal blaren van het vasthouden en Ria heeft een schuurplek op haar been van het paard. We verwennen onszelf met een heerlijke mangosap. Het is inmiddels half vijf en we besluiten wat te gaan eten, zodat we voor de regen en het donker terug boven zijn. We genieten van een koffie met een amaretto en een pannenkoek. Tevens kopen we hier een zak koffiebonen voor thuis. 

We komen het mannetje nog tegen die ons de rit verkocht en vroeg hoe het was. We leggen hem uit dat we verwacht hadden bij de bomen te komen. Hij knikt en laat op zijn blad ook zien wat we daarvoor betaald hadden. Hij biedt zijn excuses aan. Tja….het is gebeurd…

Terug naar huis…..240 treden op…..jeetje de benen willen het eigenlijk niet meer. Maar ja we moeten wel omhoog. Eenmaal thuis besluiten we er nog een nacht aan vast te plakken. We zien wel of we morgen de wandeling nog doen en anders wordt het wel echt een dag rust.

Terwijl de avond vordert voelen we de spierpijn opkomen….bij spierpijn moet je eigenlijk blijven bewegen….maar aan dat wandelen moeten we toch even nog niet denken.

warme groet,

Ria en Linda