29 januari 2020
Na een heerlijk ontbijt was het dan toch tijd om te vertrekken. Rond kwart over acht reden we de poort uit. We slingerden weer naar beneden terug naar de hoofdweg richting Armania.
Deze keer geen wegwerkzaamheden, dus we konden lekker doorrijden. Let wel….de snelweg geeft hier een limiet van 80 km per uur. Maar kunnen jullie nagaan wat we anders voor tempo hebben. De bergen laten we langzaam achter ons en ons uitzicht wordt voornamelijk suikerrietvelden. Dit houdt ook in dat we lange vrachtwagens vol met suikerrietstengels op de weg hebben. Vrachtwagen met zeker 5 wagons rijden hier dus af en aan.
Ergens nemen we even koffiepauze. We bestellen een cappuccino en gaan buiten in het zonnetje zitten. Recht tegenover ons staat een bewaker met een flink wapen. Hij lacht vriendelijk en probeert een gesprek aan te gaan….helaas hij geen Engels en wij geen Spaans. Dus het blijft bij vriendelijk lachen. Dan komt het mannetje uit de bar en vertelt ons zijn langzaamste Spaans dat er geen melk in onze cappuccino zit en hij wil het goed doen. Wij lachen….we vonden het al weinig melk, maar de koffie smaakte goed. De koffie werd opnieuw gezet en iedereen was weer blij.
Tegen drie uur arriveerden we in Popayan. We strijken neer in een oud franciscaans klooster. We weten niet wat ons overkomt. Een mannetje neemt ons tassen over en sjouwt ze naar onze kamer. Beetje overdreven voor onze doen en het voelt zelfs een beetje ongemakkelijk. Maar ja….we doen het er maar mee. Omdat we nog niet veel bewogen hebben, laten we alles staan voor wat het is en gaan het dorpje in. We drinken een bakske koffie bij Juan Valdez en gaan vervolgens op zoek naar een plekje om te eten. Ook dat lukte weer. Heerlijk gegrild vlees, wat rijst, frietjes en vers fruit. Via een blokje om lopen we terug naar huis. We stappen binnen en er was een schemerlampje aan, de gordijnen gesloten en er lag een snoepje op het kussen. Wat grappig, zeg.
Nog even wat lezen en dan kruipen we lekker in bed….van zo’n dag reizen raken we toch altijd vermoeid.
warme groet,
Ria en Linda
1 Responses to Salento – Popayan