31 januari 2020
Om kwart over zes toch maar uit de veren….we weten dat het en lange dag wordt vandaag, dus beter op tijd vertrekken. We zijn zo ingepakt en gaan nog wel ontbijten.
Om half acht zitten we in de auto en proberen we het drukke Popayan te verlaten. Het is druk op dit tijdstip. Mensen die naar school gaan, maar ook richting het werk gaan…..overal brommers, auto’s en bussen. De Aziaten zijn met veel, maar de Colombianen kunnen er ook wat van.
Tank vol benzine doen….want we moeten dwars door de bergen en je weet immers maar nooit. We rijden langs schitterende bergdorpen met geweldige vergezichten. Het bijzondere is dat we de gezichten van de Colombianen hier ook iets zien veranderen. Ze neigen hier meer naar de Peruanen. We rijden op 3300 meter hoogte en de temperatuur is gezakt naar tien graden. We zien de wind waaien door de struiken. Koeien lopen over de straat, maar ook paarden….toch lijken we bijna alleen op de wereld te zijn.
Uiteindelijk veranderd de weg…..geen asfalt meer, maar een weg vol gaten, kuilen, modder en zelfs waterstroompjes. Deze weg had best gepast in de uitzending van de gevaarlijkste wegen. De wegen worden steeds smaller en uiteindelijk komt er natuurlijk ook een vrachtwagentje aan, die echt wel meent dat deze meer rechten heeft dan wij. Het past allemaal precies.
Ergens staan we drie kwartier stil. Niemand maakt zich hier druk om. Mensen stappen uit. Ze kletsen wat met elkaar of uit de auto’s komt wat te eten. We zijn toevallig net het bord gepasseerd dat er hier beren leven. Mmmm….een mensenhapje? Omdat er hier aan de weg gewerkt wordt is er een heel stuk wat dus moeten wachten op elkaar. Er kan maar een rijbaan tegelijk rijden. De tijd tikt weg, maar uiteindelijk zijn we aan de beurt.
We stuiteren verder over de wegen en we voelen dat onze billen het paardrijden nog niet vergeten zijn. Poeh he. Maar ondanks alles is het een schitterende route.
Langs een hele brede rivier slingeren we richting Neiva. De plek waar we de komende twee nachten zullen verblijven. Heeft Neiva zelf veel te bieden? Nee, maar we vonden het ver genoeg rijden en hier vandaan kunnen we een uitstapje maken naar de woestijn. Dus prima voor ons nu. Naast het hotel ligt een vrij groot winkelcentrum, dus we hoeven niet ver te zoeken om wat te eten. We sluiten af met een bakske koffie. Het is weer even wennen aan de temperatuur van boven de dertig graden, maar jullie horen onze niet klagen. Heerlijk!
Warme groet,
Ria en Linda
1 Responses to Popayan – Neiva