Bogota – Santa Marta

7 februari 2020

Wakker van de wekker….tja….soms is het net de echte wereld tijdens de vakantie. We gingen als een speer deze ochtend en lagen voor op schema totdat we wilden gaan uitchecken. Een mijnheer voor ons had een hele lange draai en wij zagen de tijd weg tikken. Daarnaast was er nog iemand die wel dacht dat hij even voor kon….een snel Spaans sprekende man en wat doe je er tegen? Toen gebeurde waar we eigenlijk wel een beetje bang voor waren. We moesten nog wat betalen? Op onze vraag wat: de minibar. We wisten zeker dat dit niet kon en vroegen of het toevallig om 2’jus d’orange ging? We lieten ons bonnetje zien wat we betaald hadden. We hadden dit in de middag op het terras genuttigd en in de avond na ons avondeten afgerekend. Dat bonnetje van de middag moest nog ergens zwerven. En jawel….daar was het deze ochtend. Gelukkig werden we geloofd en kwam er een creditfactuur. Maar de tijd tikte weg. We ging dus iets later de deur uit dan gepland. Het verkeer was druk…..en schoot echt niet op. We werden toch wel wat onrustig, maar over de files heen kun je niet….zelfs niet met een Volkswagen Tiguan. Het was inmiddels al kwart over negen, maar het vliegveld lag in het zicht. De auto inleveren en nee…..we moesten mee terug om de check te doen. Logisch natuurlijk, maar ze nemen hier de tijd. Racen naar de check in en daar te horen krijgen dat de gate aan het sluiten was en we dus niet meer mee mochten. Een vloek en een zucht…..maar het was nu eenmaal zo. In en uitademen…..we werden doorverwezen naar de balie van de vliegmaatschappij. Onze tickets moesten omgeboekt worden. We kregen de vlucht van kwart voor twaalf. We zaten niet naast elkaar, maar ach een vlucht van anderhalf uur moet kunnen.

Tijdens het boarden gaven onze zitplaatsen een foutmelding. Voor Linda lag al een nieuw ticket klaar en Ria kreeg een handgeschreven ticket mee. We stappen het vliegtuig in en we moesten zo lachen. Inmiddels zaten we wel naast elkaar….business class…..dit maakte de stressochtend spontaan weer goed. Jammer dat de vlucht maar zo kort duurde. 

Op de vluchthaven van Santa Marta mochten we de auto pas om vier uur ophalen. We gaan daarom eerst iets drinken en gaan ons omkleden. Hier is het namelijk rond de eenendertig graden, dus mogen er wel wat laagjes uit. Tegen half vier gaan we het gewoon proberen. De dame maakt ons duidelijk dat we eigenlijk pas om vier op de lijst staan, maar ze wil ons wel helpen. We hebben, denken we, wel vier lijstjes in moeten vullen met gegevens. Maar zij bleef lachen en wij ook.  Op een gegeven moment krijgen we een blaadje met een Google Translate boodschap. Had ze goed gedaan…..wij konden op ons gemak lezen wat wel en niet de bedoeling was de komende drie weken. Ongelooflijk maar ook hier een rijbeperking. In Santa Marta mag je op maandag tussen zeven en zeven uur geen auto rijden in het historisch centrum. In Cartagena is er op vrijdag een rijbeperking in de ochtend en in het begin van de avond. Bofkonten dat we zijn, maar met alle geduld schreef de dame zelfs op om welke data het dus precies ging. En echt….om vijf over vier lopen we naar buiten om de auto op te halen. Dus hoezo te vroeg? 

De komende drie weken zal een rode Duster onze iron Horse zijn. We merken direct het verschil met onze witte iron Horse. We waren wel wat verwend. Maar goed….ook voor deze gaan we lief zijn, zodat hij ons overal naar toe gaat brengen.

Toen we aankwamen bij ons hotel waren we benieuwd waar onze auto zou gaan blijven. We wonen nu midden in het centrum, maar we  werden verzocht om het hotel heen te rijden en daar konden we parkeren. We zien inderdaad een bordje met de naam van het hotel. We bellen aan. Een mannetje doet open en laat ons een soort van garage inrijden zoals we in Nederland wel kennen bij de gezinswoningen. Echter paste dit precies en konden de deuren eigenlijk niet meer open. Maar de truc van de dag……we gingen omhoog….het was gewoon een autolift. We gingen naar de tweede verdieping en daar was de parkeergarage. 

We moeten nu weer even wennen aan de kamer. Het is eigenlijk helemaal niet klein, maar wat waren we verwend in Bogota. Even afkicken hier…..

Het is inmiddels al donker en we hebben natuurlijk nog niets van de stad gezien. Toch moeten we gaan eten……we vragen Google maps om raad en deze geeft ons richting. We belandden in een grillrestaurantje en eten heerlijke kip. Tegen acht uur lopen we terug naar huis. Morgen maar eens bij daglicht kijken waar we terecht gekomen zijn.

Hasta la vista!

Ria en Linda