14 februari 2020
Heerlijk vanuit je bed de zon over de bergen op zien komen. De vogels zingen al vroeg. We staan op tijd op, want we weten dat we vandaag een behoorlijk ritje voor de boeg hebben.
Na het ontbijt tussen de kolibries rijden we aan. We dachten nog zo’n lekker stokbrood mee te nemen, maar helaas de bakker had deze pas om negen uur klaar. Dat is te laat voor ons. Om goed acht uur rijden we Minca dus uit. Minca was zeker de moeite waard en had nog meer wandelingen in het verschiet, maar wij willen graag ook Mompos nog zien.
We zakken terug naar Santa Marta en dit gaat aardig soepel. Er is nog niet zo veel verkeer op de weg. Met het dalen daalt ook de temperatuur en dat is toch eigenlijk raar. We rijden langs het vliegveld van Santa Marta langs de resorts aan zee. Bijna dorpen, die op zichzelf staan. Ondanks dat we hier nu al een aantal weken rijden blijven we ons soms verbazen over het weggedrag van de Colombianen. We rijden echt op een tweebaansweg, maar zij maken er net zo vlot een driebaansweg van en daar rijden de brommers dan ook nog tussen. En niet te vergeten paard met wagen en fietsers….maar goed we proberen zoveel mogelijk mee te bewegen.
Bij de afslag richting Bogota schiet het niet echt op. Het is een tweebaansweg, maar er rijden veel vrachtwagens en inhalen gaat maar mondjesmaat. Alhoewel de Colombianen daar anders over denken. Vrachtwagens met gevaarlijke vloeistoffen halen net zo makkelijk in en missen dan op een haar na de tegenligger. Dan krijgen we ineens een dubbele baan en kunnen we even voort maken. Zover we kunnen kijken zien we bananenplantages, maar zachtjes aan zien we het landschap veranderen. De bergen veranderen in heuvels. De groene plantages worden steeds meer dorre weilanden waar de koeien in staan te grazen. Nou ja….dat proberen ze in de volle zon.
We maken een plaspauze, maar deze keer geen benzinepomp met een klein verkoopstalletje of restaurant. Het zijn bijna allemaal benzinestations met hotels voor de vrachtwagenchauffeurs. De temperatuur is te hoog om zomaar in het zonnetje wat te eten en te drinken. Dus we rijden na het wc bezoek direct weer door.
Dan is daar de afslag….we gaan richting het moerasgebied ookwel de oven van Colombia genoemd. Inmiddels is de temperatuur rond de zevenendertig graden blijven hangen. Ondanks dat het zo warm is, ligt hier en daar een plas water. De omgeving heeft eigenlijk wel iets weg van het polderlandschap in Nederland. Het verkeer neemt wel af, maar de koeien, geiten en ezels op de weg nemen toe. Zelfs varkens steken hier spontaan de weg over. Dan komen we op het punt dat de weg geen asfaltweg meer is. We gaan over op een kiezelweg en die weg duurt en duurt en wordt alleen maar slechter. Nou het avontuur is begonnen….we hebben heel de vakantie nog niet zoveel spanning in ons lijf gehad als nu. Deze weg zou echt niet misstaan in een aflevering van de Gevaarlijkste wegen. We hebben het eerder gezegd, maar het kan dus erger. We passeren een dorpje en als we het dorp uit willen hangt daar een touw met een rode lap over de weg. We kunnen niet anders dan stoppen. De jongedame begint in het Spaans, maar zo snel dat we er echt niets van kunnen maken. We vragen om Engels, maar nu kijkt zij benauwd. Waarschijnlijk wil ze geld, maar ja wij snappen niets….ze zucht en ineens gaat het touw naar beneden. Zou ze geld gewild hebben of wilden ze ons waarschuwen? Maar dan zou ze ons toch niet door hebben laten gaan?
De weg lijkt wat zandiger te worden en auto’s komen we nauwelijks meer tegen. We gaan van rechts naar links over het pad om maar zoveel mogelijk kuilen te omzeilen en los zand. Inmiddels is de temperatuur gestegen naar éénenveertig graden. Als we dit geweten hadden…..we zijn niet naar San Agustin gegaan i.v.m. de weg….als we hier toch stukken krijgen. We zeggen het hardop tegen elkaar, maar terug gaan is geen opties…..nog zestig kilometer en daar gaan we twee uur over doen zegt maps.me. We tellen af.
Jaaaaaa daar is asfalt weg….nog twintig kilometer…maar we kunnen gewoon rijden. Ehm….niet dus…..gaten zo groot dat de helft van de weg zeker weg is. Maar we hebben dit al heel lang volgehouden, dus dit ook. En dan is daar Mompos…..het is ons gelukt!
We worden hartelijk ontvangen in het hotel en dat is tof na een dagje ploeteren. We koelen even af in de airco en videobellen even met het thuisfront. Altijd fijn om even te zien dat alles goed gaat aan beide zijde.
Vanavond gaan we het dorp in om wat te eten. We strijken neer in een restaurantje en eten smakelijk. Het was overigens nog steeds achtendertig graden, dus de zweetpareltjes liepen over ons lijf. We vonden half zeven naar huis eigenlijk nog te vroeg, dus gaan een cappuccino drinken. Wie doet dit moet dit weer? De warmte hangt ook overal, maar we genieten toch van het koloniale huis waar we in zitten. Bij het naar huis lopen, lopen we op een menigte in de straat uit. We hadden al heel wat jeugd in tropische shirtjes voorbij zien komen. We proberen te achterhalen wat er is, maar de omgeving spreekt Spaans en is uitgelaten. Dan komt er een hele optocht met dansende mensen voorbij. De mevrouw naast ons probeert uit te leggen wat er is gaande is, maar we begrijpen het echt niet. Het lijkt zeker met carnaval te maken te hebben. We zien de stoet elders nog een keer voorbij komen, maar dan houden wij het voor gezien.
We willen nog een fles koud water kopen en dan worden we aangesproken door een oudere meneer. Hij geeft ons een hand en stelt zich voor en dan krijgen we zo ongeveer de hele geschiedenis van Mompos in het Spaans te horen. Na een tijdje proberen we hem vriendelijk te bedanken, want anders blijft hij maar door ratelen. Hij is zichtbaar trots op zijn dorp.
Warme groet uit de oven van Colombia,
Ria en Linda
