Sjusjøen

10 februari 2022:

Vandaag is het zover….we gaan sleeën met de husky’s. We willen heel graag ervaren hoe deze activiteit is, dus we hebben een tour van 6 kilometer geboekt. De rit met de auto daar naar toe was al weer een feestje. Er ligt veel sneeuw de bergen in en de uitzichten zijn mooi. Op de weg ligt ook nog de nodige sneeuw. Het zonnetje schijnt heerlijk, maar het is nog steeds vier graden onder nul.

Dan ineens is daar de tipi waar het verzamelpunt is van de tour. We zijn met drie stellen die deze tour gaan doen. Dat is een mooi klein clubje. We krijgen eerst uitleg wat te doen op de slee en wat zeker niet te doen. Het mee steppen als de we de heuvel op gaan, zodat de honden voelen dat je een team met hen bent. Het meebewegen in de bochten. Natuurlijk het remmen als we de heuvel afgaan of als de slee tegen de achterpootjes van de honden aan dreigt te komen. Op ongeveer de helft mag je wisselen van positie. Na de uitleg denken we dat wij niet gaan wisselen. De voet van Linda kan de instructies nog niet uitvoeren waarschijnlijk.  Voorop sleedt de gids met haar honden en de honden willen zo graag vooruit dat zij weinig nodig hebben om te gaan. We zien ze werken, maar 6 kilometer is niets voor hen (is ons verteld). Tevens is de temperatuur voor ons heerlijk, maar de honden zouden het graag kouder willen hebben kennelijk. Voor hen is dit eigenlijk iets te warm, waardoor ze ook sneeuw zullen gaan happen. Het mee steppen de berg op is nog best hard werken om op gang te komen. De omgeving is echt schitterend. De sneeuw ligt te schitteren…net diamantjes die liggen te blinken. De wind waait langs onze gezichten, maar het is zo ontzettend gaaf! Het remmen moet met het hele gewicht, want de honden zijn echt sterk. Dus op het wisselpunt besluiten we niet te wisselen. We willen het veilig houden 😉

De tweede helft gaat meer bergafwaarts, dus het tempo neemt toe. We komen soms los van de grond met de slee. Wowie….wat gaat het snel. Tegen het einde van de route is het de kunst om echt te remmen en tot stilstand te komen. Als we echt aan het einde van de tour zijn, worden de ankers uitgegooid. De honden kunnen dan niet meer met de slee vooruit. Het zijn harde werkers….ze willen maar vooruit. Als de honden 30 kilometer gelopen hebben, mogen ze uitrusten en gaan ze dus uit het harnas. Ze zijn dan “vrij”. Alle honden hebben namen en ze gaan zo zorgzaam met ze om. 
Na de tour warmen we in de tipi op met een kop koffie. De haard brandt en het is behaaglijk warm. En waren blij dat Teun ons de tip had gegeven om goeie handschoenen aan te doen. Wij deden twee paar aan. Dit maakte dat we geen koude handen hadden. We hadden de nodige laagjes kleren aan, dus het was goed te doen. 

Na het opwarmen dalen we terug af naar Lillehammer. De zon schijnt nog steeds, dus we blijven lekker buiten. We zetten de auto thuis af en wandelen terug naar het centrum. Lillehammer is echt een gezellig dorp. Het blijft ook mooi te zien dat er mensen met hun langlauf materiaal bij de bushalten staan. In de winkelstraat sleeën de mensen met hun mooie sleetjes. 
Vanavond worden we nog even blij van de Noorderlichtapp. We zouden 33% kans hebben om het Noorderlicht te kunnen zien….zouden we dit cadeautje ook nog krijgen? Maar inmiddels zien we op de app dat het meer bewolkt gaat worden, dus dat de kans alleen maar minder gaat worden. Ach…we moeten een reden hebben om toch nog eens terug te gaan naar dit mooie land.

lieve groet,

Ria en Linda

Waanzinnige ervaring!