Het onbekende tegemoet…..

Hallo allemaal,

17 november 2012:

Gisterenavond hebben we nog gemaild met het guesthouse waar we naar toe willen. Normaal doen we dat niet, maar dit guesthouse ligt in een dorp wat niet  in de Eenzame Planeet staat en ons wel de nodige reistijd gaat kosten. Vanochtend dus een mailcheck, maar nog geen reactie. Ehm… We hebben in ons huidige hostel gevraagd of ze wilden bellen. Er was dus nog plaats. De reis kon gaan beginnen. De trein zou om 11.30 uur vertrekken, maar had helaas vertraging en vertrok 40 minuten later naar Lang Suan. We zaten goed en wel kregen toen een warme maaltijd geserveerd. Het leek wel of we in een vliegtuig zaten. Zo rond 16 uur waren we in Lang Suan en gingen we op zoek naar de bus, die naar Ranong zou gaan. Op het station wezen ze een richting uit en zeiden dat we 1 kilometer moesten lopen. Doen we …. lopen lopen lopen…. Het busstation moest bij een markt zijn. Veel markten gezien, maar geen bus. In dit dorp wordt nauwelijks engels gesproken. Uiteindelijk waren er 3 meiden die ons wilden helpen. Ze wezen ons de weg. Helaas werd dat ook niets. Dus die zelfde weg helemaal teruggelopen. We kwamen weer langs de meiden en zij begrepen er niets van. Hoezo geen bus? Ergens in het dorp hadden ze ons dat verteld. Ze gingen bellen en doen. We wisten dat er eigenlijk om 17 uur een bus zou moeten gaan, maar het was inmiddels al 17 uur. Er kwamen 2 brommers voorrijden en we moesten achterop. Zij zouden ons brengen naar de juiste bus. Voor ieder 40 Bath. Daar gingen we dan met ieder 2 rugzakken. Ria reed voorop en Linda zag haar ineens rechtdoor gaan, terwijl haar mannetje rechtsaf ging. Chips…wat nu? Er schoot van alles door ons hoofd, maar een blok verder kwamen onze wegen bij elkaar. Bij het busstation aan gekomen vroeg een politieagent ons waar we naar toe gingen. We waren een attractie op zich. Er komen weinig (rugzak)toeristen daar. Poltieman uitgelegd dat we met de bus van Ranong naar Pak Song willen. Beetje jammer verkeerde busstation. Hij gaf de brommermannetjes instructies en reed mee. Bus weg….maar politieman ging het regelen, zei hij. Even later kwam hij terug en zei dat de bus zou komen. Hij wachtte met ons en jawel na een tijdje kwam een (bijna) volle bus aanrijden en mochten we mee. Rond 17.45 uur waren we dus weer op weg. Het zou zo’n 5 kwartier rijden zijn. Inmiddels viel de schemering in en werd het donker. We reden in de bergen en zagen alleen nog Thais op de borden. Om iets vor 19 uur werden we uit de bus gezet. Dit was Pak Song. Stik donker en geen hand voor ogen te zien. Zaklamp opgezocht, want het zou nog 1,5 kilometer lopen zijn. Daar liepen we dan….aardedonker 2 meiden in Thaise bergen. Wat zijn we aan het doen? Uiteindelijk bij een verlicht huis zijn we het maar geen vragen. Het waren de buren. De man liep met ons mee in het donker en zei de loslopende honden stil te houden. Oohh my God! Maar we zijn aangekomen en morgen zien we of het moeite is!

18 november 2012:

Wow! Wat een omgeving! Schitterend! We zitten echt midden in het regenwoud. Na een heerlijk ontbijt zijn we over het terrein van de stichting gelopen. Thai Child Development Foundation is een stichting die zich inzet voor de ontwikkeling van Thaise kinderen. Er is een school voor kinderen met een handicap op woensdag, donderdag en vrijdag. In het weekeinde mogen alle kinderen uit het dorp komen. Toen wij zijn gaan kijken, kregen ze net Engels. Ongeveer 30 kinderen waren er. Het draait veelal op vrijwilligers. Op het terrein hebben ze ook een groententuintje, paarden, ruimte voor creatieve bezigheden. Het ligt aan een rivier. Alles zoveel mogelijk op eco-basis. Ook in (of eigenlijk buiten) onze kamer douchen we met water vanuit de bron. Het is dus stikkie koud water, maar omdat het zo warm is, geeft dat niets. We hebben vandaag verder niets gedaan. het was zo benauwd. We hebben lekker gelezen en onze voeten gekoeld in de rivier. Laat op de middag hebben we de weg gelopen die we gisterenavond in het donker gelopen hebben. Tjonge jonge of dat nou zo wijs was gisteren? We dachten daar wel een ijsje te kunnen kopen. Helaas winkeltje dicht, dus terug maar weer die weg. Toen we er bijna waren zagen we een klein winkeltje tegenover het guesthouse ijsjes verkocht. Het waren typische ijsjes, maar ach. Zo rond 17.30 uur begon het te onweren en te regenen. Dat was met recht een tropische regenbui. Rond 19 uur was het ook gedaan en wat het wat afgekoelt. Morgen zakken we weer maar wat verder af naar het Zuiden. We proberen weer een bus te vangen en richting Ranong te gaan.

19 november 2012:

Volgende de info in ons guesthouse zou er om 12 uur een bus naar Ranong gaan. Bussen komen nooit te vroeg en altijd te laat. Toch zijn we om 11 uur maar aangelopen. We konden dan op ons gemak naar beneden lopen. De weg lag natuurlijk pal in de zon. Aan de weg  was een winkeltje, dus daar gevraagd of we even op zijn bankje buiten mochten zitten. Dat was prima en hij liet ons weten dat de bus elke dag om 12.30 uur komt. Oja. Inderdaad 12 uur geen bus, maar om 12.30 uur ook niet. We gingen even aan de weg kijken. Hij komt zo, zei de man. Hij ziet jullie rugzakken ook, dus hij zal stoppen. Okay, vertrouwen. Om 13 uur geen bus, om 13.15 uur geen bus. Nog eens gevraagd. De bus is laat, zei hij. De 1e komt altijd om 12.30 uur en de 2e om 13.30 uur. En jawel om 13.30 uur kwam er een bus of het de 1e of de 2e was? Wat maakt het uit? Onderweg weer een militaire post, dus paspoortcontrole. Rond 14.15 uur waren we in Ranong. Om 14.30 uur ging de bus naar Khao Lak. Dit ging dus heel snel. Natuurlijk vertrokken we later. Het zou zeker 3,5 uur rijden zijn, dus dat werd weer in het donker aankomen (sorry mam). Weer door een militaire post en er werd zelfs op de wc gekeken of er niemand zat. Rond 18.30 uur waren we in Khao Lak. We  zouden in het centrum afgezet worden. Op een gegeven moment komt het mannetje van de bus zeggen dat wij aan de beurt waren. We hadden al resorts gezien met Khao Lak erop, dus wij mee naar voren. Er liep ook een Duitse jongen met ons mee. Hij gaf aan dat we er deze niet uit moesten gaan. Dit was 10 kilometer voor het centrum. Hij sprak ook Thai en zei iets tegen het busmannetje. Tegen ons zei hij dat we als hij uitstapte nog 1 stop verder moesten gaan. Zo dat brachten we er weer vanaf. En jawel, die stop was in het centrum. Vlug een slaapplek zoeken, want we hebben eigenlijk de afspraak samen dat we een plek moeten hebben voor het donker. Mar het kwam goed we hebben weer een riant onderkomen. Khao Lak is de plek die het zwaarst getroffen is door de Tsunami in 2004. Het is nog niet zo toeristisch als Phuket.

20 november 2012:

Heerlijk geslapen vannacht. Airco aan op 25 graden en onder een dekbed 🙂 Vandaag zijn we naar het Tsunami-monument gelopen. Dat is zo’n 2 kilometer noordelijker. Dat moest te lopen zijn. Onderweg kwamen we de evacuatieborden tegen indien het tsunami-alarm gaat. Hier ligt een politieboot in het openveld zo’n 2 kilometer uit de kust. Deze boot staat symbool voor de ramp in 2004. Tijdens het terug wandelen zagen we de lucht al dicht trekken. We weten niet wat het is, maar als wij aan de kust zijn gaat het regenen. Vorig jaar hadden we daar ook al last van. We kregen dan ook een bui, maar het kan altijd erger. Na het buitje zijn we aan zee geweest. De zee is hier niet zo blauw. Mogelijk omdat het ook bewolkt is? Zo rond 15.30 uur kwam de regen met bakken uit de lucht en begon het te onweren. Het leek ook wel avond. We proberen straks te internetten om te zien wat de weersvoorspelling is. We hadden nog gepland om verder naar het zuiden te gaan. Een bui is niet erg, maar het moet niet erger worden.

Lieve groeten,

Ria en Linda