East MacDonnell Ranges

12 november:

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. We wilden graag de oostelijke MacDonnell Ranges doen en we wilden proberen toch wat wandelingen te doen. ‘S morgens zou het beter te doen moeten zijn. Achteraf was dit ook zo….met 35 graden loopt echt beter en het scheelt toch ook bijna 10 graden met later op de dag.

We starten natuurlijk bij de bakker, want echt ze hebben heerlijk vers brood hier. Onze koeltas gevuld met aardbeien, kaas en wat sap en veel water natuurlijk. De reis kon beginnen.

Allereerst kwamen we bij de Emily Gap aan. In de enorme kloof was een rotstekening te zien van de Aboriginals. De rivier stond droog, dus we liepen in de rivierbedding naar de plaats van de tekening toe. De rotsen steken prachtig af tegen de hel blauwe lucht. Schitterend! Onder onze voeten knispert het witte zand. Het is er stil en geen mens te zien. De volgende stop was Jessie Gap. Ook hier was een tekening te zien in de kloof. Het was iets verder wandelen deze keer, maar nog steeds goed te doen. De tekeningen zijn hier echt anders dan in Litchfield en Kakadu. Het was mogelijk om een 8 kilometer lange boswandeling te maken tussen de 2 gaps, maar dat was dan weer te veel van het goede.

Zo’n 30 kilometer verderop lag Corroboree Rock. Een spirituele plaats voor de Aborignals. Er was een route om de rots heen. Ook deze hebben we gelopen. Om de rots heen lagen afgebrande vlaktes. We konden de geur van de brand nog wat ruiken. Hier en daar begon een struik weer te groeien. Bijzondere ervaring. We leken wel alleen op de wereld.

Tja en als je alleen op de wereld denkt te zijn en even wil plassen in de natuur……blijk je ineens toch niet alleen te zijn. Plots was daar dus een andere auto…..help! Plas inhouden en en door naar de volgende stopplaats. Wat denken jullie….vervolgens kwamen we werkelijk niemand meer tegen…..

Na weer zo’n 20 kilometer naderden we de Trephina Kloof. De laatste 4 kilometer was over een gravelweg. We hoopten maar dat we geen klapband zouden krijgen, want er was echt in geen velden of wegen iemand te zien. Één klapband zou te hendelen zijn, maar liever niet hier. We zijn wel overal op voorbereid, want we gaan niet op stap zonder water en eten…..maar goed….we laten de beren slapen en zien ze verder niet op de weg. We komen wel volop koeien tegen. Wat zijn het toch grappige beesten om te zien. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en kijken ons helemaal na. Maar de Trephina Kloof…..op weg er naar toe kwamen we nog de Ghost Gum Tree tegen. Een boom van zo’n 33 meter hoog en 300 jaar oud. De witte boom stak zo mooi af tegen de omgeving. De blaadjes van de boom worden ook gebruikt om zoetigheid voor de Aboriginals kinderen te maken. De weg ging een aantal keren door de droogstaande rivier heen. Het is niet voor te stellen hoe de omgeving er uit moet zien als het water 2 meter hoog staat hier. Maar goed…..in de kloof groeien eucalyptus bomen (wat ruiken zij heerlijk) en ook zij steken weer prachtig af tegen het witte zand, de rode rotsen en de blauwe lucht. Het is inmiddels echt te warm om een route van anderhalf uur te lopen. Dus we doen een stuk door de rivierbedding. In een rustig tempo rijden we gravelweg terug af en kiezen we ervoor om naar het einde van Highway 8 te rijden. We komen een stuk landschap tegen waar we gewaarschuwd worden voor overstekende paarden, maar later op de weg ook voor overstekende kamelen. Helaas hebben we die niet mogen zien. Aan het einde van de weg stond een historisch gebouw, maar het was uitgestorven. Helaas niets te drinken hier voor ons dan.

Rond de klok van 14 uur waren we terug in Alice. Dat is een mooie tijd om de verjaardag van Claudia te gaan vieren. Dus op zoek naar een koffietentje…..gefeliciteerd! We wandelen daarna nog wat rond door het centrum en bekijken wat souvenirswinkeltjes. De echte Aboriginalskunst komt hier vandaan, dus we moeten een beetje rond kijken wat er te vinden is hier. Van wandelen krijg je natuurlijk weer dorst, dus moeten we op tijd een stop inbouwen voor een terras.

Vanavond hebben we even kunnen Skypen met mama’s hotel. Wat is de wereld toch klein op deze wijze. Volgens ons vindt moeders het wel een beetje spannend dat we zaterdag de woestijn in gaan, maar het komt wel goed hoor! Er zijn ons al zoveel mensen voor gegaan. Genoeg water mee……we hebben ook al wat knakworstjes, pannekoekenmix e.d. ingeslagen…..vrijdagmiddag wisselen we van auto en dan zijn we er klaar voor.

Morgen wordt het megawarm, dus op tijd uit bed en vroeg onze dingen doen….misschien kunnen we dan ’s middags een siësta houden…..

Zonnige groet,

Ria en Linda