Genieten zolang het kan….

Posted by ikke on 11 oktober 2008

HÃ© lieve mensen,

Geen moeilijke beslissingen meer die genomen hoeven te worden….het moet zo zijn!

9 en 10 oktober:

Om 2.30 uur ’s nachts werden we gebeld. We zagen dat het JosÃ© was en wisten toen eigenlijk al genoeg. We hadden ’s avonds beide onbewust rekening gehouden met deze situatie. We kregen de boodschap dat de vader van Ria om 10.15 uur (Nederlandse tijd) is in geslapen. Vlak na het telefoontje van JosÃ© kregen we telefoon van de vader van Linda. Hij gaat er zorg voor dragen dat we zo snel mogelijk naar huis kunnen. Tja, en daar lagen we dan. Tot 5.30 uur konden we in ieder geval het pand niet uit. Het is ook nog donker dan en onverantwoord om te gaan rijden. Het was op dat moment zo onwerkelijk. Om 5.00 uur zijn we opgestaan. We hebben de rugzakken ingepakt, handbagage nagekeken en ondertussen werden we gebeld door de ANWB-alarmcentrale met welke vlucht we terug konden. Tussen het huilen door moesten we nog praktische zaken bedenken.ï¿½ Samen kwamen we een heel eind. Om 6.00 uur zijn we aangereden. Het was ruim 30 kilometer naar de snelweg. Het was een weg met meer kuilen en gaten dan een begaanbare weg. We hebben er bijna 2 uur over gedaan. Onderweg hebben we ook gelachen om dingen. Gelukkig! Maar we waren zo blij dat we bij de snelweg waren. We zaten goed en het rijdt beter door. We moesten nu nog ruim 100 kilometer overbruggen. Na een eind gereden te hebben zijn we even gestopt. Even de benen strekken en wat drinken. Om 11.00 uur hebben we de auto ingeleverdt. We hebben daar ook staan regelen dat we een bewijs van inleveren wilden. Volgens ons moet er geld terug komen van het 3 weken niet huren van Jimny. Inmiddels moesten we ook bedenken wie er rouwbrieven moesten ontvangen. Pfff…… Eenmaal op het vliegveld hebben we ons omgekleed en de vakantiekleren in de rugzakken opgeborgen. Wandelen, huilen, eten en mensen kijken doodden de tijd. Eindelijk vlogen we van San JosÃ© naar Madrid. We waren moe en hadden zere ogen van het huilen. Af en toe vielen we even in slaap. Wat duren 10 uur in een vliegtuig dan lang. We kregen slechts een keer drinken en we hadden zo’n dorst. Toen we geland waren hoefden we niet zo lang te wachten. De vluchten sloten mooi aan. We vertrokken wel met wat vertraging. De werkelijk komt stap voor stap dichterbij.

We hebben geen spijt van onze keuze gehad, omdat iedereen er achter stond dat we gingen. De vader van Ria nam voordat we op vakantie gingen afscheid van ons met de zin: “Je moet genieten zo lang het kan, want dat heb ik ook gedaan!”

Liefs,

Ria en Linda

Posted under LieveLinda
Reacties uitgeschakeld

Reageren is niet mogelijk.