17 januari 2019
Na een heerlijke nacht in de bus met op de achtergrond het geluid van de zee schrokken we om 8.15 uur wakker. Hallee….dat zullen we wel nodig gehad hebben. We moesten er wel om lachen. Gelukkig geen haast vandaag (en de komende weken ook niet) en we blijven hier twee nachten, dus we hoeven ook de camping niet af om 10 uur.
We waren net goed en wel gesetteld buiten voor het ontbijt toen het begon te miezeren. Net te hard om buiten te blijven zitten, dus terug de bus in met alle onze spullen. Lekker brood roosteren en dat vindt dan de rookmelder in de bus weer leuk…..loeien dat ding, omdat wij van bruin getoast brood houden.
Tegen 10.45 uur zijn we zo ver om op pad te gaan. We gaan naar Port Arthur, een historische plek in Tasmanië. Hier stond een voormalige gevangenis voor Britse veroordeelden met daarbij een heel dorp gebouwd. Terwijl we daar naar toe rijden zien we weer dode kangoeroes langs de kant van de weg liggen. Overdag hebben we nog geen kangoeroe mogen zien helaas.
Bij binnenkomst zien we al dat het gebied uitgestrekt is. WoW wat mooi hier. Volop oude gebouwen, maar met zoveel land….en water. Het schiereiland zorgde ervoor dat de gevangenis geen muren nodig had. Er waren we bewakers, maar door de diepe zee aan de ene zijde van het schiereiland en het hele smalle stuk land aan de bovenzijde was er voor de gevangenen geen ontkomen aan. De zee was te diep en waar zwem je naar toe? Het smalle stuk land was bewaakt door bewakers met honden en zijn zorgden er wel voor dat je er niet langs kwam. Een ziekenhuis gebouwd op het hoogste stuk land. Daar was de lucht het zuiverst en het minste kans op ronddwalende ziekten. Een psychiatrisch ziekenhuis naast het complex waar gevangenen in stilte zaten. Daar werd in die tijd kennelijk nog het beste voor je gezorgd. Een armenwijk voor de mannen die hun straf uitgezeten hadden, maar te arm waren om terug te keren naar huis of zelfs te versleten om terug te keren. Ze hadden immers jaren in een strafkamp geleefd. Een kerk staat er op het terrein en vele cottages die bezichtigd mochten worden. Met de boot mochten we nog even langs het eiland waar meer dan 1000 mensen liggen begraven en langs het eiland waar een jongensgevangenis stond. In die tijd vond men dat de jongens niet bij de volwassen gevangenen konden verblijven.
We hebben hier wat kilometers gewandeld! Maar het weer was inmiddels geweldig geworden. De zon scheen volop en het was best warm geworden.
Tegen 16 uur hadden we alles wel gezien. We zijn langs de Remarkle cave gereden. De zee heeft in de rotsen een schitterende grot gesleten. Het was eb toen we daar waren, dus we hadden mooi zicht van de ene kant naar de andere kant.
Bij terugkomst op de camping konden we nog even van de zon genieten. Tijd om te lezen in onze boekjes….wat hebben we het toch goed! Ondertussen komt in de boom bij ons plekje een groene vogel zitten. Het lijkt op een papegaai. Linda moet daardoor denken aan een waarschuwing die zij kreeg in Nederland van een zorgzame jongeman. “Pas op voor een groene vogel (een kakapo)”, zei hij. Dus tijd om Google te raadplegen, maar de Kakapo woont in Nieuw Zeeland. Dat is nog een eindje vliegen, dus we late die groene vogel maar op zijn tak zitten vanavond.
Morgen is het weer tijd om een stukje verder op te gaan, dus de kaart gaat weer op tafel vanavond….
Warme groet,
Ria en Linda
Cel in de gevangenis van Port Arthur