10 februari 2019

Met een lekker zonnetje staan we op! Tijd om weer verder te trekken….we rijden niet de kortste weg naar de pont, maar wel de mooiste. Helemaal langs het water onder door de punt en langzaam weer omhoog richting Kettering. Een landelijke omgeving met veel boomgaarden gaan aan ons voorbij.

Het lukt ons om de pont van 11.30 uur te halen. Met 30 minuten zijn we aan de overkant en rijden we Bruny Island op. Een eiland van een eiland van een eiland 😀

We rijden eerst naar de camping om te zien of er wel plaats is, want anders moet we met de avondpont nog terug. We hebben gelukt….plaats voor twee nachten! Het is een eenvoudige camping, maar we zien de zee weer en staan tussen de bomen. Prima plekje! We gaan op zoek naar een koffietentje en dat is een iets grotere uitdaging, maar niet ver van de camping vonden we een superspot! Een cappuccino en een crêpe vloog er wel in bij ons.

Deze avond mocht de bbq weer aan…..heerlijk….varkenshaasje erop en smullen maar. Vervolgens met onze bus naar de pinguïnenplek….we laten ons nog één keer verleiden. Een dame van de natuurwacht vertelt ons iets over de kleine pinguïns. En jawel…..toen het donker was kwamen er een aantal aan land. Wat zijn het toch mooie beestjes! Hun loopje…..en toch ook de snelheid die ze hebben…..wat een mooie beloning voor een tijdje wachten.

Terug naar de camping was het natuurlijk ook aardedonker. Met een snelheid van 45 kilometer per uur rijden we terug…..en er staan inderdaad wallibies op de weg…..dus we zijn blij dat we onze snelheid hebben aangepast. Terug op de camping horen we de zee…..dit wordt weer een prima nacht!

Oja….geen WiFi ….. dus jullie gaan pas lezen als wij terug in Hobart zijn waarschijnlijk.

Warme groet,

Ria en Linda

9 februari 2019

Pas na het ontbijt hakken we de knoop door waar we naar toe gaan rijden. We hebben het weerbericht gecheckt en in heel Tasmanië wordt regen voorspelt. In Huonville lijkt het vanmiddag droog te worden. Huonville ligt onder Hobart….wel of niet doen…..wat is wijsheid….we besluiten het wel te doen.

Het eerste uur van de reis blijft het maar regenen en de temperatuur is afgezakt naar 10 graden. Ehm…..dragen we in Nederland met 10 graden ook een rokje (of korte broek), blote benen en slippers? Haha…..maar we hebben vertrouwen dat de zon gaat komen. En die komt dus ook! Een bakske koffie in Brighton bij de beste bakker van het dorp……we kopen daar dan ook maar direct ons brood….

We rijden door Hobart heen en vangen een glimp op van de drukte in de stad rondom het houten boten festival. Er is over de koppen van mensen te lopen en een stukje verder op is de Salamanca markt……stoppen we even? Nee, we doen het niet…..markten hebben we al zoveel gezien en de drukte trekt ons niet aan. We rijden dus door naar het Zuiden. We krijgen nog een keer een flinke bui en zijn blij dat we niet in Hobart tussen de mensenmenigte staan.

Eenmaal in Huonville schijnt de zon. De temperatuur is opgelopen naar 18 graden. We vinden een camping net buiten het dorp. Mooi gelegen met groene grasvelden….dat is even geleden….we hebben een mooi plekje aan de rivier. Vanmiddag lopen we nog even naar het dorp. Het is maar anderhalve kilometer lopen tenslotte. We drinken wat in een cafeetje en kijken wat mensen. Na ruim een uur wandelen we weer terug en genieten van de laatste zonnestralen. Wat een super plek hier!
Aan de overkant van de rivier, waar wij recht op kijken, zien we wallibies bouncen, witte papegaaien vliegen (en krijsen) en voor ons scharrelen de eenden en kippen.

Geen WiFi hier, dus jullie gaan dit pas weer lezen als wij weer verder zijn op onze route.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

8 februari 2019

Vandaag gaan we eens echt relaxt doen…..we laten de bus staan vandaag. Aan het einde van de ochtend wandelen we naar het dorpje. We wandelen door de oude straat met zijn oude cottages. Er staan heel wat huizen te koop. We bedenken dat wij met onze families toch ook wel een dorp op kunnen kopen en met elkaar ons hier kunnen settelen. 😀

We doen onze eerste stop bij een bakkerij die de lekkerste tompoucen van Tasmanië verkoopt. Dat moeten er controleren, niet waar?! Het smaakt ons goed. We wandelen over het middenplein van het dorp. Op het kruispunt midden in Ross (ook wel bekend als de vier hoeken van Ross) wordt je ziel naar één van de vier richtingen gestuurd: verleiding (het Ross hotel), redding (de katholieke kerk), recreatie (dorpshuis) of verdoemenis (de gevangenis). We doen het wolcentrum aan. Naast de verkoop van wolprodukten is er ook uitleg over de wolindustrie in deze regio. We kunnen er verschillende soorten wol ook voelen en/of ruiken. Via de kerk lopen we naar de restanten van de vrouwengevangenis. Hier stond één van de vijf vrouwengevangenissen van Tasmanië. Overigens zaten er ook een aantal mannelijke gevangenen, die de tuin moesten onderhouden, het hout moesten hakken en voor het vee moesten zorgen. Tenslotte lopen we via de oude begraafplaats terug naar het dorp.

Inmiddels schijnt de zin volop en waait er een bescheiden windje. We settelen ons op de camping met een goed boek. De camping is inmiddels bijna leeg gelopen, dus wat een rust. We hebben mooi uitzicht op de mensen die af en aan lopen naar de brug. Prima plekje!

Om niet stijf te zitten wandelen we vanmiddag nog en keer een rondje door het dorp. Beetje bewegen is goed voor de mens. We dubben waar we morgen naar toe zullen rijden. We willen eigenlijk nog even wegblijven van Hobart, want daar zal waarschijnlijk niet door heen te komen zijn, maar er wordt regen verwacht bijna overal in Tasmanië. Dus welke kant we op gaan lijkt niet veel uit te maken. Morgenochtend maar op het weerbericht kijken en dan knopen doorhakken.

Komt wel goed…..

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Lees meer »

7 februari 2019

Bakken met regen kwam er uit de lucht en de weersvoorspelling vertelt ons dat de regenkans 100% is. Wat staat ons te doen? We rijden naar de plaatselijke McDonalds om WiFi af te tappen en het weer in de omgeving te checken en te kijken hoe het zit met de bosbranden in de omgeving.
We besluiten toch naar Strathgordon te rijden. Dat is wel even rijden, maar heel veel mensen doen het als dagtrip vanuit Hobart. De kans dat we dan de dam in de regen moeten aanschouwen is groot, maar ach…..

We stoppen even bij Mount Field National Park voor een sanitaire stop en wat zonnestralen te vangen, want de regen is gestopt. Heerlijk.
We rijden door en net na Fitzgerald staat aangegeven dat de weg dicht is. De weg is beschadigd door de bosbranden en we kunnen dus niet naar de dam. Chips…..
Terug dus…..we stoppen opnieuw bij het National Park en wandelen daar naar de Russel watervallen. Het heeft iets magisch. De zon schijnt nog steeds, maar de bergen staan te dampen…..de blaadjes hebben nog druppels en de waterval is al te horen op de achtergrond. We wandelen tot aan de top van de waterval….indrukwekkend om te zien hoe eigenlijk een stroompje water van te voren nog rustig kabbelt….niets aan de hand en dan ineens stort het meters naar beneden. Tijdens de wandeling terug naar de bus komen we twee Pademelons tegen….nou ja eigenlijk drie….moeders heeft een kleintje in haar buidel. WoW…..de dag begon zo triest en moet je kijken wat een mooie dingen we nu allemaal zien.

We rijden terug naar Hobart en het plan was om in de buurt van Sandy Bay een camping te zoeken. We hebben het zeker geprobeerd, maar zinloos….geen camping aan deze kant van de stad. We rijden daarom maar terug naar de noordkant van de stad. Helaas geen plaats….de dame verwijst ons naar een camping dichterbij het vliegveld. Het is dit weekeinde druk in de stad vanwege het houten boot festival. Okay dan….wij willen eigenlijk alleen zaterdag maar de Salamanca markt meepakken…..de rest kan later wel. Op naar de volgende camping…..helaas weer niets. We rijden terug naar Seven Miles Beach. Hier zijn we onze vakantie in Tasmanië begonnen, maar ook hier niets. We rijden naar Richmond, een dorp verder van Hobart af. Maar ook hier helemaal niets……we moeten dus echt verder weg en plan omgooien. We kijken op de kaart en besluiten dwars door het midden naar boven te rijden.

Inmiddels is het dertig graden en was onze planning eigenlijk niet om heel de middag in de bus te zitten, maar ja om gaan met tegenslagen zullen we maar denken. We komen geen campings tegen het eerste stuk. Uiteindelijk bij Bothwel komt er een camping, dus we nemen de afslag. Het eerste wat we zien is…..vermijd dit gebied in verband met de heftige bosbranden. Okay dan…..terug de weg op…..we besluiten nu door te rijden naar Ross. Op de kaart staat een camping aangegeven, dus we duimen…..jawel….plaats in de herberg. We blijven één nacht en misschien twee…..we zullen vanavond weer eens dobbelen wat het gaat worden.

Warme groet,

Ria en Linda

De avond in Ross

6 februari 2019

De zon is heel voorzichtig te zien deze ochtend….flauwtjes, maar ze is er! Om 9 negen rijden we aan en is het inmiddels 14 graden, dus we gaan de goede kant op. 😀

Onze eerste stop is in Tarraleah. Dit is een dorpje wat in de jaren 20-30 gebouwd is voor de arbeiders in het hydroelektrisch complex. In de piektijd woonden hier honderden arbeiders. Het dorp had een eigen kerk, politiebureau, golfbaan, winkels enzovoorts. Toen het hydrolektrisch werk ophield, hield eigenlijk ook het bestaan van het dorp op. In 2002 werd het dorp aan een familie in Queensland verkocht. Deze familie stopten er bakken met geld in en verkocht het vervolgens aan geinterreseerden. Het is vandaag niet druk en het lijkt wel of het dorp leeg staat. Bijna alle oude gebouwen doen inmiddels dienst als accommodatie voor de toeristen, maar de piektijd lijkt hier nu wel voorbij. We wandelen wat rond en zien kangoeroes nieuwsgierig naar ons staan kijken. Een eend met haar kuikens loopt rondjes over het gras in het van midden van het dorp. We drinken hier onze dagelijkse cappuccino en lopen daarna nog even naar het uitkijkpunt op de buizen van het eerdere complex. Indrukwekkend!

We rijden door naar Hamilton, maar dat blijkt een historisch dorp te zijn wat misschien nog uit vijf huizen bestaat. Het nodigt niet uit om hier te blijven slapen. We rijden door naar New Norfolk met het idee om daar boodschappen te doen en te tanken om vervolgens door te rijden naar Mount Field National Park. We tanken dus ook en doen de boodschappen weer dusdanig dat we een aantal dagen offline kunnen zijn. We laten via de WiFi in het dorp het thuisfront weten dat we nog leven en wat onze volgende bestemming gaat worden.

Binnendoor rijden we naar Mount Field. Onderweg zien we basis kamp aangegeven staan, maar ja….wat zegt dat. Weer wat verderop staat dat we goed uit moeten kijken want dat er actieve bosbranden in de buurt zijn. We komen vervolgens via het basiskamp en daar staan drie helicopters en heel wat barakken en vrachtwagens verzameld. Vanuit hier vertrekken de helicopters met de zakken water onder hun voertuig richting de bosbrand. Mmmmm……weer iets verderop staat dat iedereen moet zorgen dat hij geïnformeerd blijft over de bosbranden. We gaan er vanuit dat bij het Nationaal Park actuele gegevens bekend zijn. Dit is ook zo….de camping is dicht en de wandelingen zijn afgesloten tot nader bericht in verband met de extreem actieve bosbranden. We overleggen even…..we weten niet of bij Strathgordon een camping is en moeten we in dit gebied willen zijn nu? We besluiten terug te rijden naar New Norfolk en daar de balans op te maken.

De weersvoorspelling voor de komende week is in heel Tasmanië niet best. Of we nu in de buurt van Hobart blijven, naar het oosten gaan of zelf terug naar het noorden…..er is regen onderweg. Goed tegen de bosbranden, maar ja…..we gaan het zien!

We doen de camping aan in New Norfolk en hij heeft eigenlijk geen plaats meer met electriciteit. Maar hij heeft een voorstel…..hij neemt Ria mee naar een plekje en stelt voor stroom af te tappen bij een andere campinggast. Het plekje kost dan 30 dollar in plaats van 35 dollar. Hahaha….verkocht….we hadden geen zin meer om verder te trekken.

We genieten van de zon…..nu is ze er nog……we hopen dat de weersvoorspelling mee gaat vallen…..maar we zien morgen wel weer verder!

Lieve groet,

Ria en Linda

5 februari 2019

Koud…..oooohhhh…wat was het weer koud vannacht…..en de zon is er helaas ook nog niet. Vanochtend de geplande wandeling gedaan. We hebben van drie wandelingen één wandeling gemaakt…. We lopen de Aboriginal wandeling door het regenwoud, langs grasvelden en eucalyptus bomen. De Aboriginals noemden het meer St. Claire Het slapende water. Dit meer is overigens het diepste meer van Australië. Daarna zijn we naar de Platypus Bay gelopen. We hopen zo deze vakantie nog eens een Platypus te zien, maar het lijkt onmogelijk. De vogelbekdieren zijn schuw en bij het minste geluid of iets wat ze zien duiken ze terug onder water. Ze zijn vooral zichtbaar heel vroeg in de ochtend of met de schemering. Tja….ga ze dan maar eens zoeken. Wel hebben kennis mogen maken met een zwarte Tiger Snake. Voor deze slangen wordt momenteel veel gewaarschuwd. Het is hun tijd van het jaar zullen we maar zeggen. Vallen niet uit zich zelf aan dan moeten zij zich bedreigd voelen. Dus deze slang gleed gewoon voorbij.
Tijdens het wandelen was de temperatuur aangenaam ondanks dat het bewolkt is. We genieten van de vogels die we horen, die overigens wel wat weg hebben van apengeluiden. We kunnen er van alles in horen. Kennen jullie de zogenaamde mama appelsapjes…..nou die zijn hier ook wel van toepassing. Een van de vogels roept steeds….ik was het….

Na de wandeling een cappuccino in het visitor Centre en daarna terug naar de camping. We installeren ons voor de bus, maar het is toch net iets te fris om buiten te zitten. We verhuizen naar binnen. We vinden het koud vandaag. Dus we besluiten naar The Wall te rijden.

Hier zijn honderd panelen van één meter bij drie meter hoog te zien. Die houten panelen zijn met de hand helemaal bewerkt tot ware kunstwerken. De geschiedenis van deze regio van Tasmanië is er in te zien. De aderen in de armen van de mensen, de zorgen in het gezicht van de vrouwen, de spieren in het lichaam van een paard……het is allemaal terug te zien. Schitterend en knap werk! Er mogen helaas geen foto’s gemaakt worden en dat hebben we dus ook niet gedaan.
Na deze bezichtiging stoppen we even bij de Hungry Wombat, een café. We nuttigen er iets warm, want inmiddels hebben we ook gezien dat het wel klopt dat we het koud hebben. Het is twaalf graden…..bbbrrrrr…..
Als we terug naar de camping rijden stoken we de verwarming nog even goed op…..bij terugkomst houden we de deuren gesloten en hopen we dat we het nog wel even warm kunnen houden binnen.

Morgen reizen we weer verder…..waar we uit komen? We laten ons zelf ook verrassen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

4 februari 2019

Vandaag starten we dag met regen….één van die driehonderd dagen hier…..de lucht is ook nog akelig grijs, dus we verwachten niet dat we snel de zon zullen ontmoeten vandaag. 🙁

Na het ontbijt doen we nog even het visitor Centre aan, zodat de verhaaltjes van de afgelopen twee dagen op lievelinda.nl kunnen. Pech…..we lijken geen verbinding te krijgen. Dan maar naar de bakker en daar is de WiFi ineens…..vlug de site vullen en dan kunnen we vertrekken. We vullen de tank nog even en door de regen trotseren we de bergen weer.

Onze eerste stop is Queenstown. We doen daar een bakkie koffie en vullen de voorraad aan. We gaan namelijk richting Lake St. Claire en we verwachten daar geen supermarkt. Queenstown is een stadje rondom de kopermijn geweest en hier en daar staat nog een aandenken aan die tijd. Verder is het stadje zwaar verwaarloost. Jammer! De omgeving hier kleurt ook anders. Daar waar we heel de tijd door het groen gereden hebben, zijn de kleuren hier rood en geel. Er is nog een uitkijkpunt op de oude mijn die nu onder water staat, maar door de regen zien we er niet heel veel van helaas.

Net na Queenstown ligt Linda…..helaas geen bordje met de naam erop….alleen een café waar het op vermeld staat. In de vallei ligt ook weer een groot meer. Vervolgens slingeren we lange tijd door de bossen en zijn er weinig andere dingen te zien. Af en toe een dode Walibi langs de kant van de weg. Maar daar zijn geen foto’s van. 😉
Oja….wat we hier ook al veel gezien hebben zijn bijenkasten……ze laten de bijen hier hard werken ver buiten de bebouwde kom….er wordt gezegd dat ze hier echt niets toevoegen aan de honing en dat daarom uiteindelijk het ene potje honing iets meer waterig is dan de andere of net iets anders van kleur is dan de andere.

We komen uit bij Lake St. Claire en er blijkt een camping te zijn bij het Nationaal Park….en er is ook nog plek voor ons! We leggen twee nachten vast. Ook al valt dit onder hetzelfde nationaal park als Cradle Mountain…..het is wel duidelijk dat het hier minder druk bezocht is dan het noorden van het park. Er is hier veel meer eenvoud en minder wandelingen dan in het noorden. We doen deze middag een wandeling van zo’n drie kwartier om even te zien wat de paden hier doen. Morgen gaan we iets verder. Geen WiFi hier, dus we zijn twee dagen offline.

De camping is heerlijk. We staan tussen de bossen en zeker niet hutje mutje. De wombats scharrelen voorbij en de vogels horen we overal. Bij de wc’s wordt wel duidelijk dat de deuren dicht moeten blijven, omdat de possums kennelijk in de nacht erg actief zijn. We zijn benieuwd wie we vannacht allemaal tegenkomen dan als we gaan plassen. 😀

Vrolijke groet,

Ria en Linda

PS de regen was overigens na een uurtje volledig verdwenen en de zon scheen weer volop…..strak blauwe lucht….genieten dus!

3 februari 2019

Vandaag gaan we op cruise…..als je in Strahan bent, moet je het water op….wij dus ook. Om half negen is het boarden en om negen vertrekt de boot. De boot is misschien een kwart gevuld. We hoorden net van te voren ook dat sinds 10 januari de mensen weg leken te blijven. Men denkt door de bosbranden, maar hier is niets aan de hand. Triest als je bedenkt dat visserij en toerisme de bron van inkomsten is hier.

Maar goed we varen eerst naar Hell’s gate……een nauwe doorgang tussen de haven van Strahan en de oceaan. De doorgang is zo genoemd door de veroordeelden die onderweg waren naar de hel op aarde……Sarah Island.

We varen langs de visboerderijen…..grote viskooien in de oceaan afgeschermd met netten, zodat de vogels en zeehonden niet bij de vis kunnen. Er worden voornamelijk forellen en zalmen gevangen hier.

Vervolgens gaan we naar Sarah Island. Dit eiland is begonnen als gevangeneiland en was de hel op aarde. We mogen hier van de boot af en lopen samen met een gids een ronde over het eiland. Er staan nog ruïnes uit die tijd en het verhaal wordt hier verteld. Wat begon als de hel op aarde werd uiteindelijk een leeromgeving om schepen te bouwen. Hierdoor wilden de mensen niet meer weg van deze plek en was het dus eigenlijk geen gevangenis meer.

We varen door naar Gordon rivier en we varen het regenwoud in. Een schitterende omgeving die ook wel iets weg heeft van de Amazone in Brazilië. Terwijl we over de rivier varen, krijgen we een lunch. Er zijn allerlei dingen te vinden op het buffet, dus we vullen onze magen wel. We meren aan in de rivier en worden meegenomen het regenwoud in. Dit is één van de grootste koude regenwouden ter wereld. Er valt hier 350 dagen per jaar regen. Er komt vegetatie voor die alleen hier voorkomt, omdat Tasmanië het langst aan Antarctica heeft vast gezeten. Dat is dan ook direct de reden waarom zij die bosbranden zo vrezen….de angst dat bijzondere vegetatie verloren gaat. De Huon den bijvoorbeeld groeit maar 1 milimeter per jaar, dus al deze grotendeels verdwijnt gaat er veel kostbaar bezit verloren.

Tenslotte eindigen we bij de houtzagerij. Er hangt hier een heerlijke geur van de bomen die gezaagd worden. Er komt een bepaalde olie vrij bij het zagen van de Huon den die deze geur af geeft.

Rond drie uur zijn we terug aan wal. Ook dit is weer een mooie dag geweest. We maken nog een wandeling door het dorp en gaan dan terug naar huis. We hebben een mooi plekje in de zon, dus we pakken de laatste zonnestralen van vandaag nog lekker mee.

Dadelijk de kaart maar weer eens op tafel, zodat we weer plaats kunnen bepalen voor de dag van morgen. 😉

Zomerse groet,

Ria en Linda

1 februari 2019

Wat was het koud vannacht! We lagen onder een dekbed en hadden daarover heen de badhanddoeken gelegd. Het raam wel op een speeltje, want er moet wel zuurstof de bus in komen.

Deze ochtend had Linda voor het eerst medelijden met de chocoladepasta. Voor het eerst deze vakantie was het buiten de koelkast kouder dan in de koelkast. Stevige pasta vanochtend op het brood dus.

Maar goed wandelen in Cradle Mountain…….jeetje mineetje……wat moeten we er over schrijven. Het is eigenlijk niet te beschrijven….zo mooi daar! Het was er vanochtend zo’n 8 graden toen we aankwamen, maar het zonnetje scheen al wel. We zijn met de shuttlebus naar Dove Lake gereden. Er wordt geadviseerd om met de bus het Nationaal Park in te gaan. De wegen zijn zo smal daar en parkeerplaatsen ook niet in overvloed. Onderweg horen we de buschauffeurs tegen elkaar via de radio zeggen waar ze zijn op de route en zo houden zij rekening met elkaar. Bij Lake Dove zijn we begonnen aan een wandeling om het meer. De wandeling staat aangegeven als een track van 2 a 3 uur. Advies is om met de klok mee te lopen, zodat we steeds een mooi zicht op de bergen hebben. Ze staan daar ook te schitteren tegen de blauwe hemel. Er blaast een koel windje, maar al vrij snel hebben we onze fleecevesten uit. Het wandelen zorgt dat we warm krijgen. Het meer is niet spiegelglad, waardoor we geen weerkaatsing hebben van de bergen. Maar ach……niemand neemt dit uitzicht van ons af. Hopen dat de foto’s straks weergeven wat wij gezien hebben. Ria heeft nog een filmpje gemaakt…..het is zo stil dat het bijna zeer doet aan je oren.

Na zo’n 2,5 uur zijn we terug bij het beginpunt. We rusten een half uurtje uit. Eten onze bananen op en vullen onze waterhuishouding aan. Omdat we denken dat we nog wel een paar kilometer kunnen lopen, besluiten we ook Ronny Creek nog te lopen. Dit pad loopt door het gesteente en later door de grasvelden. Een heel ander zicht, maar nog steeds geweldig. Inmiddels hadden we gehoord dat het in Cradle Mountain erg droog is momenteel. Dus normaliter loopt dit pad op drassig ondergrond, maar nu zien we de stroompjes hier en daar. Ze leveren ons geen natte voeten op. We lopen nu ongeveer een uur en bijna aan het einde van het pad worden we beloond voor het vele wandelen…… Een grazende wombat recht naast het pad. Het is zo’n wollig beestje. Het nodigt bijna uit om te voelen of dat ook zo is, maar het blijft een wild dier….afblijven dus! Uren kunnen we er naar kijken……maar we lopen door. We stappen hier terug op de shuttlebus. Het is inmiddels 15 uur en voordat we terug zijn bij het beginpunt zijn we al weer een eindje verder.

We laten ons verleiden tot een cappuccino in het visitor centre. Ooohhhh soms kan het zo lekker zijn! We bestuderen de kaart nog eens en als ons lijf morgen niet protesteert gaan we morgen terug om te wandelen. Één van de mooiste plekjes op de aarde hier! Als we bij de bus komen, zijn we zo blij dat nu onze sokken en schoenen uit mogen.

In drie kwartier rijden we terug naar huis en de zon staat nog hoog aan de blauwe hemel. Tijd voor de cooling down. Het biertje en de appelcider gaan open…..moe maar voldaan zitten we na te genieten!

Warme groet,

Ria en Linda

Cooling Down