20 januari 2019

Geen haast vandaag om weg te komen, want het volgende doel is niet heel ver weg. We twijfelen of we naar Swansea zullen rijden of naar Bicheno. We willen morgen graag wandelen in het Freycinet National Park. Coles Bay ligt daar vlakbij, maar we weten dat het daar heel druk zal zijn en er waarschijnlijk geen plaats is op de campings. Dus onze stop moet voor het Nationaal Park zijn of na het Nationaal Park. Ach we zien wel….

Slingerend door de bergen en meezingend met de muziek vreten we kilometers. We rijden langs de Spiky brug. Een brug waar scherpe stenen op de rand van de brug staan. De brug is destijds gebouwd door gevangenen ter beveiliging. In Swansea nemen we een koffiestop. In een koffietentje wat ook een art gallery is en winkeltje drinken we een cappuccino. Heerlijk die omgeving….rust en toch ook wat bedrijvigheid om ons heen. We bezoeken hier ook maar de supermarkt, want we zijn door de voorraad heen. Als we morgen de lange wandeling gaan doen, moeten we weer proviand bij hebben.

We rijden door en slingeren dit maal door de wijngaarden. Bij Devil’s corner vinden we een mooi uitkijkpunt over de baai, bergen en wijngaarden. Dit was een leukje plekje geweest om wat te drinken, maar de cappuccino was nog niet gezakt.

Uiteindelijk arriveren we in Bicheno. We gaan de eerste camping aan en we hebben geluk. Er is nog een plekje voor 2 nachten. De beheerder vertelt dat het druk is en aan het einde van de middag zien we alles ook volstromen. Rond een uur of vier lijkt het ons leuk om een wandeling te maken. Deze wandeling wordt ook genoemd in de Eenzame Planeet. De wandeling is 3 kilometer, maar begint wel een stukje buiten het dorp. We lopen daar dus eerst naar toe. Het pad slingert afwisselend tussen de bomen en langs de kust. We lopen langs stukken waar geen mens te zien is. Toch lijkt het ons verder dan 3 kilometer, maar we besluiten pas op de telefoon te kijken als we aan het einde van de route zijn. We lopen nu toch. Als we terug in het centrum zijn blijkt dat we zo’n 8 kilometer gelopen hebben. We blazen even uit op het middenpleintje en vangen daar even de WiFi. Dat doen ze hier echt wel goed….op heel veel plaatsen in het centrum heeft de regering gratis wifi geplaatst. Op de camping was de wifi even offline. Daar hadden ze storm gehad waardoor de WiFi offline was geraakt.

Morgen staan we vroeg op…..we willen gaan wandelen in het Nationaal Park. De weersvoorspelling geeft heel de dag zon aan met zo’n 26 graden, dus we moeten vroeg starten. We zijn er nog niet uit of we de lange wandeling gaan doen of niet. We kunnen nergens terug vinden of de wandeling ook klimmen over stenen is e.d…..en daar is het eigenlijk wel afhankelijk van. Misschien wordt het morgen op de plaats van bestemming wel aangegeven.

Oja, we vergeten het iedere keer te zeggen….maar leuk dat jullie weer reageren op onze verhalen! Wij worden er iedere keer weer blij van.

Zonnige groet,

Ria en Linda

19 januari 2019

Vandaag gaat voor het eerst sinds lange tijd weer de wekker….dat wil je toch eigenlijk niet….maar goed we willen graag met de Ferry van 9 uur naar Maria Eiland. Omdat op dit eiland geen water is, maar ook geen eten en/of drinken te koop willen we nog even langs de supermarkt. Beide rugzakken goed gevuld om de dag daar door te komen.

Wat gaan we doen op een eiland met niets? Wandelen….. Het schijnt daar heel mooi te zijn, dus dat gaan we onderzoeken. We kopen ons kaartje voor de Ferry bij de toeristeninfo en boeken ons terugvaart om half vier. In een half uurtje zijn we van Triabunna naar Maria eiland.
We kiezen ervoor om eerst de route naar Fossile Bay te lopen, omdat het om 14 uur eb is en dan zijn de Painting cliffs beter te zien.

Het is nog niet al te warm, dus we stappen aardig de heuvels op. Het zijn soms behoorlijke klimmen, maar jeetje wat is het uitzicht mooi. Tevens lijkt het ook wel of we grotendeels van de tijd alleen op de wereld zijn. Wat een rust. Er rijden geen auto’s, dus de zee, de wind en de vogels zijn te horen en verder niets. Terwijl we langs de kustlijn lopen, moeten we nog even aan Laura denken. Zij zou dit geweldig vinden. Rugzak op en genieten van de natuur (alhoewel er hier geen WiFi is). Onderweg komen we een wombat tegen. WoW….wat een mooi beestje. Het lijkt wel een klein beertje. We hebben deze nog nooit gezien terwijl we toch al verschillende keren in Australië zijn geweest. Op het veld zitten de kangoeroes te grazen en af en toe bouncet er een voorbij. De knappe ganzen scharrelen hier ook in grote getalen. We zijn nu al blij dat we hier naar toe zijn gegaan.
Bij de Fossil Bay bekijken we de fossielen in de stenen van de inmense kliffen om vervolgens de route uit te wandelen.

Tijd om even uit te rusten en wat te eten en drinken. We zoeken een plekje in de schaduw. Na onze voeten wat rust gegeven te hebben is het tijd voor de volgende route. Op naar de Painting Cliffs. Het water moet aan het zakken zijn, dus we gaan ervan uit dat we de schilderachtige stenen wel kunnen zien. Wederom mogen we flink klimmen, maar omdat de omgeving zo mooi is stappen we ook hier goed door. De zee is zo mooi blauw. Over het strand lopen we naar de plek waar het allemaal om te doen is. Het is inderdaad net een schilderij. Bijzonder hoe de natuur dit toch voor elkaar krijgt. Via het bos lopen we de route terug. Onder de bossen zien we een kleine Walibi grazen, maar ze laat zich niet afleiden door ons en graast op haar gemakje verder. Het is net een konijn zo onder de bossen. Aan het einde van deze route gaan we toch wel voelen dat we al een aantal kilometers in de benen hebben zitten en dat de routes niet vlak waren.
Op het eindpunt zakken we op een bankje neer en laten de voeten met rust. We hebben nog een uurtje voordat de Ferry terug gaat, maar nog een tourtje lopen zien we niet zitten. Gewoon genieten is ook heerlijk…..als kers op de taart komt er nog een wombat voorbij gescharreld.

Om half vier nemen de boot terug. We besluiten nog een nacht te gaan slapen op de camping waar we afgelopen nacht ook hebben gestaan. Erg eenvoudig, maar we hebben niet meer nodig. We zijn moe en voldaan. We hebben nog eten in onze koelkast, dus het is goed zo.

Terug op ons plekje doen we nog een wasje….tja….dat moet ook gebeuren ook al zijn we Down Under. Nu is het rusttijd……morgen gaan we weer verder omhoog langs de oostkust. Waar naar toe? Dat moeten we nog even bedenken….maar is nu helemaal nog niet belangrijk 😀

Zonnige groet,

Ria en Linda

Eindelijk een wombat in het echt gezien!

18 januari 2019

De dag start fris, maar inmiddels weten we dat het snel warmer wordt. Dus we doen gewoon onze hemden en korte broeken aan bij aanvang van de dag. Vandaag gaan we het schiereiland weer af. We maken een rondje, zodat niet de hele weg hetzelfde is als op de heenweg.

We besluiten in Taranna toch de Tasmaanse Duivels te bezoeken. In dit park richten ze zich op onderzoek van de ziekte die de Tasmaanse Duivel met uitsterven bedreigt. Het lijken kankertumoren op hun kop. In het park krijgen we uitleg van de Duivels. Zij zijn eenlingen en leven dus niet in groepen. Zelfs hun kinderen verlaten ze na 3 maanden omdat ze het dan weer welletjes vinden. Duivels zijn echte nachtdieren, dus de kans dat we ze elders op het eiland gaan zien wordt een stuk kleiner. In het park leven ook kangoeroes, Walibi’s en diverse soorten vogels. Alles leeft er door elkaar, zoals ook in de buitenwereld het geval is. Dat ze mensen gewend zijn dat is wel duidelijk, maar het lijkt in niets op een dierentuin. We zijn uiteindelijk blij dat we toch gegaan zijn. We zijn er uiteindelijk langer gebleven dan we dachten. Tijd om verder te gaan.

In Dunalley stoppen we even voor het Abel Tasman monument. Het is niet groots, maar een bescheiden monument waar Tasman aan wal kwam heel lang geleden. 😉

In Sorell hebben we even pauze en gaan we langs de flappentapper. Altijd handig om weer wat geld achter de hand te hebben. Door een geweldig landschap slingeren we verder omhoog langs de oostkust. Als we weer op een berg rijden worden we verrast met een schitterend uitzicht. Soms is dit water, maar kan ook landbouwgrond zijn of bossen met hoge bomen.

Zachtjes aan zien we wel het weer veranderen. We hebben ons gericht op Triabunna en het weerbericht had wel aangegeven dat het in de middag daar zou gaan regenen. We hebben nog steeds niets te klagen. De temperatuur is afgezakt naar 20 graden, maar het regent nog niet. Langs een brede rivier slingeren we Triabunna in. Het is maar een klein dorp, maar er is een camping en meer hebben we nu niet nodig.

We wandelen wat door het dorp. We zijn weggegaan zonder regencapes….verstandig Nope….maar ja toen waren we al aangelopen. Het begint wat te druppelen en we besluiten een tearoom in te gaan. Daar drinken we een heerlijke cappuccino (ja die hebben ze ook in een tearoom) en delen iets lekkers samen. Het komt met bakken uit de hemel inmiddels. Maar wij zitten goed. Als het minder wordt besluiten we nog even de supermarkt te bezoeken om vervolgens terug te lopen. Inmiddels regent het niet meer en komen we droog aan op de camping.

Het is ons gegund, denken we, want we zijn goed en wel bij de bus en het water komt weer naar beneden. Ach een boek lezen in de bus is ook gezellig. Binnen een uur of twee is het weer droog en komt alles weer tot leven.

Wat gaat het morgen worden? Bezoeken we Maria eiland of rijden we verder naar boven? We weten het nog niet…..maar de wijsheid komt later deze avond vast weer op ons pad. 😀

Zonnige groet,

Ria en Linda

17 januari 2019

Na een heerlijke nacht in de bus met op de achtergrond het geluid van de zee schrokken we om 8.15 uur wakker. Hallee….dat zullen we wel nodig gehad hebben. We moesten er wel om lachen. Gelukkig geen haast vandaag (en de komende weken ook niet) en we blijven hier twee nachten, dus we hoeven ook de camping niet af om 10 uur.

We waren net goed en wel gesetteld buiten voor het ontbijt toen het begon te miezeren. Net te hard om buiten te blijven zitten, dus terug de bus in met alle onze spullen. Lekker brood roosteren en dat vindt dan de rookmelder in de bus weer leuk…..loeien dat ding, omdat wij van bruin getoast brood houden.

Tegen 10.45 uur zijn we zo ver om op pad te gaan. We gaan naar Port Arthur, een historische plek in Tasmanië. Hier stond een voormalige gevangenis voor Britse veroordeelden met daarbij een heel dorp gebouwd. Terwijl we daar naar toe rijden zien we weer dode kangoeroes langs de kant van de weg liggen. Overdag hebben we nog geen kangoeroe mogen zien helaas.

Bij binnenkomst zien we al dat het gebied uitgestrekt is. WoW wat mooi hier. Volop oude gebouwen, maar met zoveel land….en water. Het schiereiland zorgde ervoor dat de gevangenis geen muren nodig had. Er waren we bewakers, maar door de diepe zee aan de ene zijde van het schiereiland en het hele smalle stuk land aan de bovenzijde was er voor de gevangenen geen ontkomen aan. De zee was te diep en waar zwem je naar toe? Het smalle stuk land was bewaakt door bewakers met honden en zijn zorgden er wel voor dat je er niet langs kwam. Een ziekenhuis gebouwd op het hoogste stuk land. Daar was de lucht het zuiverst en het minste kans op ronddwalende ziekten. Een psychiatrisch ziekenhuis naast het complex waar gevangenen in stilte zaten. Daar werd in die tijd kennelijk nog het beste voor je gezorgd. Een armenwijk voor de mannen die hun straf uitgezeten hadden, maar te arm waren om terug te keren naar huis of zelfs te versleten om terug te keren. Ze hadden immers jaren in een strafkamp geleefd. Een kerk staat er op het terrein en vele cottages die bezichtigd mochten worden. Met de boot mochten we nog even langs het eiland waar meer dan 1000 mensen liggen begraven en langs het eiland waar een jongensgevangenis stond. In die tijd vond men dat de jongens niet bij de volwassen gevangenen konden verblijven.

We hebben hier wat kilometers gewandeld! Maar het weer was inmiddels geweldig geworden. De zon scheen volop en het was best warm geworden.

Tegen 16 uur hadden we alles wel gezien. We zijn langs de Remarkle cave gereden. De zee heeft in de rotsen een schitterende grot gesleten. Het was eb toen we daar waren, dus we hadden mooi zicht van de ene kant naar de andere kant.

Bij terugkomst op de camping konden we nog even van de zon genieten. Tijd om te lezen in onze boekjes….wat hebben we het toch goed! Ondertussen komt in de boom bij ons plekje een groene vogel zitten. Het lijkt op een papegaai. Linda moet daardoor denken aan een waarschuwing die zij kreeg in Nederland van een zorgzame jongeman. “Pas op voor een groene vogel (een kakapo)”, zei hij. Dus tijd om Google te raadplegen, maar de Kakapo woont in Nieuw Zeeland. Dat is nog een eindje vliegen, dus we late die groene vogel maar op zijn tak zitten vanavond.

Morgen is het weer tijd om een stukje verder op te gaan, dus de kaart gaat weer op tafel vanavond….

Warme groet,

Ria en Linda

Cel in de gevangenis van Port Arthur

16 januari

Wat een heerlijke nacht hebben we achter de rug. Geen muggen gehoord en de warmte heeft ons ook niet meer overvallen. Dit doet een mens goed!

Op ons gemakje ontbijten we en ruimen we de boel op. We rijden via Sorell en doen daar de boodschappen vast voor 2 dagen. We kunnen niet goed inschatten of op het schiereiland echt iets te krijgen is, dus het zekere voor het onzekere maar.

De omgeving is schitterend hier. Hoge bomen en heuvels en natuurlijk verkeersborden die ons waarschuwen voor overstekende kangoeroes. We slingeren langs de druivenvelden en wijnkelders. Bij Eaglehawk Neck maken we verschillende stops. Aan de Piratenbaai liggen mooie natuurverschijnselen. Allereerst is de baai schitterend om te zien. Het is omringt met torenhoge kliffen. Maar op één plek is de grond van de zee alsof het betegeld is. Het is eb, dus we kunnen zien hoe het erbij ligt. Wij vonden het bijzonder en hadden het nooit eerder zo gezien. Een stuk verder op staat een grote boog in de zee waar de zee onderdoor loopt en zijn golven kapot laat slaan op de boog. Vlakbij ligt ook een hele diepe holte vanwaar de zee zijn golven als het ware omhoog pompt. Een schitterende omgeving!
We doen nog een chocoladefabriekje aan. Hier maken ze handgemaakt Tasmaanse chocolade. We proeven een stukje en nemen een tablet mee. Pure chocolade met chili en kaneel…..elke dag een klein stukje….want het brandt in je keel als je het door geslikt hebt.

We twijfelen of we een verblijf aan zullen doen waar onder andere Tasmaanse Duivels verblijven. Ergens voelt het niet goed, maar anderzijds proberen ze hier juist uit te leggen wat er in de natuur gebeurt waardoor de Duivels uit aan het sterven zijn. We slaan het nu over, maar we moeten langs deze weg weer terug het schiereiland af. Dus als we spijt hebben hebben we nog een kans.

Het is inmiddels halverwege de middag en doen een lavendel boerderij aan. Velden vol met verschillende soorten lavendel treffen we aan. We nuttigen hier wat en in de slagroom is lavendel verwerkt. Best lekker, maar de smaak overheerst snel en dan is het lekkere er wel van af. We wandelen nog even door de tuin en hervatten dan onze weg.

We komen in Port Arthur aan, maar helaas is de camping daar vol. We moeten dus op zoek naar een andere plek. De wegenatlas geeft een dorp verder op een camping aan, dus die zoeken we dan maar eens op. We arriveren dus in White Beach. Een mooie camping, die ligt aan het strand. Onze voortuin heeft dus een mooie waterpartij.

In het zonnetje genieten we van een goed boek. Vandaag is het maar een graad of 20, dus we zijn blij met de zonnestralen die we kunnen vangen. Het buitenleven is wel echt fijn hoor. De bbq wordt na het eten gewoon een kacheltje en zo kunnen we toch nog lekker lang buiten verblijven.

Hier houden we het best wel weer even vol!

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Let op: Tasmaanse Duivels

15 januari 2019

En dan verlangde je zo naar die nacht….en jeetje wat moesten we weer wennen! Het was warm in de bus en de muggen hielden ook huis in onze bus. Zulke grote bulten die zo ontzettend jeukten. Maar toen we in het begin van de nachten gingen plassen werden we blij verrast met een Walibi voor de deur. Op zijn gemakje zat hij te grazen en keek even op, maar bleef gewoon zitten. Op de achtergrond hoorden we de zee ruisen.
Tegen 1.30 uur vonden we rust en werden we niet meer wakker tot 8.30 uur.

Na het ontbijt zijn we naar Richmond, een historisch dorpje, gereden. Lekker gewandeld langs een eeuwenoude brug, een oude kerk, een watermolenhuis en wat cottages. Het één wat beter onderhouden dan het ander. Het was er niet echt druk en dat heeft ook wel iets. We moesten natuurlijk voor de eerste keer een echte Tasmaanse ijsco eten. Lekker hoor dat ijsje!

Tijd om de boodschappen te gaan doen! Vandaag was het tijd om weer eens te koken. Heerlijk stukje vlees op de bbq. Het smaakten ons weer goed. We denken dat we uitgerust genoeg zijn om morgen aan de reis te gaan beginnen, dus vanavond de landkaart maar eens op tafel.

Warme groet,

Ria en Linda

14 januari 2019 

Gelukkig kwam het vrij snel goed op het vliegveld in Melbourne. De brand in de toren was snel onder controle, dus het vliegverkeer mocht weer op gang komen voor 11 uur.

De vlucht ging voorspoedig en was maar 50 minuten vliegen. Dus rond half twaalf landden we in Hobart. Een bescheiden vliegveld met 2 bagagebanden. Bij het wachten op onze bagage liep er ondertussen een speurhond tussen de mensen door en uiteindelijk over de band tussen de koffers, maar niets te halen voor de douane deze keer.

Met onze rugzakken moesten we nog 20 minuten wandelen naar de camperboer. Het zou 2 minuten met de taxi geweest zijn, maar jeetje dan waren we al 30 dollar kwijt geweest. Die geven we liever aan iets anders uit.

Onze bus lijkt sprekend op de bus die we destijds ook in Australië hadden, dus dat komt wel goed. We gingen niet over stag voor alle dingen die ze dan nog proberen te verkopen. Extra verzekeringen of kachels….we zijn goed voorbereid en we gebruiken ons gezond verstand.

We zijn gesetteld aan de Seven Mile Beach niet ver van Hobart. Even bijkomen van de lange reis…..We proberen na de boodschappen het avondeten zo lang mogelijk uit te stellen. Na het eten wandelen we nog even naar het strand, maar het lukt ons niet om er nog een strandwandeling uit te persen. We proberen het naar bed gaan te rekken tot 21 uur, omdat we als de dood zijn dat we midden in de nacht wakker worden. Het lukt ons niet…..de ogen vallen dicht en het hoofd doet zeer…..om 20.30 uur gaat het licht uit. 

lieve groet,

Ria en Linda

Op weg naar onze bus….

12 – 14 januari 2019

Guido en Daphne brachten ons naar Brussel. Direct een vakantiegevoel als je zo gereden wordt. 

Op Brussel even oponthoud, omdat Linda niet ingecheckt kwam. Het electronisch visum van Linda bleek per ongeluk op “mannelijk” te staan en dan wil het systeem je niet meer koppelen. Gelukkig met één telefoontje opgelost. 

De vlucht naar Dubai zat niet vol, dus we hadden ieder 3 stoelen en konden dus heel relaxt aan deze reis beginnen. Ook de overstap in Dubai ging vlekkeloos. De vlucht van Dubai naar Melbourne vertraagde met een uur. Helaas mistten we daarom de aansluiting met de vlucht naar Hobart. Echter in Melbourne was het prima geregeld. Er lagen al vouchers klaar om te eten. Dus toen we onze bagage opgepikt hadden en terug ingecheckt was het relax tijd. 

We wachten nu dus op onze vlucht van 10.05 uur. Maar no worries….. ook dit stukje van de reis gaat goed komen. Als we dit achter de rug hebben doen we even niets….even aarden hier Down Under. 

PS  pech voor ons….horen we net dat alle vluchten tot 11 uur zijn stil gelegd. Calamiteiten op het vliegveld, dus niemand meer voor of achteruit. Maar ook dit overleven we….

Warme groet,

Ria en Linda

Uitzicht bij aankomst Melbourne

12 januari 2019

We starten deze vakantie anders dan anders…..geen overnachting in hotel Mama. Dit jaar was hotel Mama niet beschikbaar. Niet omdat ze niet wilden, maar het hotel is bezig met een vernieuwing. Tja na 27 jaar mocht dit ook wel 🙂

Gelukkig was Café Mama wel open, dus luidden we zo met elkaar de vakantie in.

Deze ochtend hebben we op ons gemak ingepakt. Dat is dan weer een voordeel van een avondvlucht. We zitten nu al in de sfeer van “No worries”. Heerlijk!

Nog even het weer checken in Hobart en dat ziet er niet verkeerd uit….duurt nog even voordat we daar zijn, maar toch. We vliegen vanavond van Brussel naar Dubai en dan van Dubai naar Melbourne. Maandagochtend vliegen we dan ons laatste stukje van Melbourne naar Hobart. Dus maandagochtend zullen we wel zitbillen hebben, maar je hoort ons natuurlijk niet klagen!

We hopen jullie weer met enige regelmaat mee te kunnen nemen in onze verhalen Down Under, maar dat zal dus aan de WIFI verbindingen gaan liggen. 

Vrolijke groet,

Ria en Linda