Joehoe……we zijn ingecheckt op de eerste vlucht!

Het werk is inmiddels gedaan…..onze vastentijd kan gaan beginnen…..

Of dit de rit gaat worden, weten we natuurlijk helemaal nog niet……maar vast het verlangen al een beetje kietelen…..

16 februari 2018

Om 5.45 uur ging de wekker…..neeeeeee……veel te vroeg en we willen nog niet! Toch komen we op gang en pakken de laatste dingen in. We gaan ontbijten. We krijgen niet goed uitgepuzzeld of ons eerste vlucht al valt onder onze internationale vlucht of een binnenlandse vlucht. Dat scheelt met hoeveel tijd je van te voren op de vluchthaven moet zijn. We nemen een middenweg en dan kunnen we nog ontbijten. Toch lijkt vandaag alles trager te gaan bij het ontbijt. Die lekkere verse wafel die gebakken wordt doet er nu veel langer over. Zo lang dat we de helft meevragen in een doggy bag. Ja, we nemen het mee, want een goede bodem is belangrijk.

Het uitchecken gaat snel en het vliegveld ligt maar een minuut of vier verder op. De auto inleveren ging ook snel. Bijna 4000 kilometer hebben we gemaakt de afgelopen weken. De luchthaven in David is een internationale vluchthaven, maar ze hebben maar twee kamers om te wachten. Haha….maar ja als ze vluchten ontvangen vanuit Costa Rica dan zijn ze natuurlijk al internationaal. We drinken nog een lekkere kop koffie en kunnen de thuisfronten laten weten dat we klaar zijn voor vertrek. Met een niet zo’n groot vliegtuig (2 rijen van 2 stoelen) vliegen we in 40 minuten naar Panama Stad.
We krijgen wat te drinken en wat te snacken, maar voordat ze achter zijn gaan we al weer dalen.

In Panama Stad komen we “buiten” de luchthaven aan. Dit houdt in dat we opnieuw door de douane moeten. We scoren nog even een fles water en gaan buiten zitten. Geen bankjes en geen stoeltjes……een stoeprand van de parkeerplaats. Nog even de warme absorberen. Uiteindelijk zitten we hier natuurlijk toch niet zo lekker en gaan maar door de douane.
We zijn er zo door heen. De stempels kloppen en we zijn terug te vinden in het systeem.
De luchthaven in Panama Stad is niet zo groot. Dus we zijn eigenlijk zo door de gangen gewandeld. Gratis WiFi doen ze hier niet aan. Dus even ouderwets een sms-je naar hotel Mama sturen om er zeker van te zijn dat we morgen in ons eigen huis binnen kunnen.

Samen nog even lekker eten…..want het vliegtuigvoer is meestal niet je van het. Daarna een stoel zoeken waar we ons kunnen richten op ons boekje en natuurlijk mensen kijken.

Een prima vlucht tussen Panama Stad en Amsterdam. Gunstige wind dus de vluchttijd was aanzienlijk korter. Wel dus maar een korte nacht. We gaan uitgerust het vliegtuig in, maar komen er gebroken uit. Hahaha

Dit jaar reed taxi Guido met zijn meiden voor….altijd gezellig!
Thuis aangekomen had hotel Mama voor roomservice gezorgd. Een gevulde koelkast, zodat we lekker kunnen lunchen. Altijd fijn!

Dank jullie wel voor het meelezen dit jaar en de leuke reacties!

Vrolijke groet,

Ria en Linda

15 februari 2018

Vanochtend worden we wakker en we realiseren ons direct dat vandaag de laatste dag is dat we iets kunnen ondernemen in Panama. We mogen natuurlijk helemaal niet mopperen met 5 weken vakantie, maar toch ….

Na het ontbijt zorgen we dat we ingecheckt komen bij Copa Airlines. We vliegen vrijdag van David naar Panama Stad. We hadden een middagvlucht, maar helaas is deze naar de ochtend verschoven. We zitten morgen dus zo’n 8 uur op het vliegveld in Panama Stad.
Maar goed….we denken goed ingecheckt te zijn.

Daarna zijn we naar de Sagrada Familia in het centrum gelopen…..nou die in Barcelona is toch een stuk mooier! Het is maar een klein eindje lopen, maar vandaag is het echt bloedheet. Het is maar een half uurtje, maar als we in de kerk aankomen gutst het zweet van ons lijf. We zijn eigenlijk zo uitgekeken in deze kerk. Weinig beelden….geen verstopte kapelletjes en geen schilderijen…. We steken de weg over en gaan even mensen kijken op het Bolivar-plein. Een schitterende fontein in het midden en vele mensen die van alles of niets aan het doen zijn. Genieten deze momenten!

Tijd voor koffie…..of eigenlijk iets om af te koelen. We lopen naar een koffietentje, maar gelukkig hebben ze daar ook verkoelende dranken en een airco. Het wordt zachtjes aan tijd om terug te lopen, want om 12.50 uur kunnen we inchecken op onze vlucht naar Amsterdam. We maken een tussenstop op het Bolivar-plein. Ineens steekt er een leguaan het plein over. Op zijn gemak is hij onderweg naar het groen. Machtig mooi. Als hij daar eenmaal is begint hij wat te eten. Maar zien we dat zijn vriend er ook is. De duiven pikken ondertussen ook een graantje mee en ze gedogen elkaar allemaal. Niet veel later komt er ook nog een eenkhoorn naar beneden om wat te eten. Omdat we de eenkhoorn volgen hoe hij terug naar boven gaat in de boom zien we dat heel de boom vol zit met leguanen. Op verschillende takken wiegen zij mee en kijken wat rond. Spontaan gaan we anders naar de bomen kijken. Steeds waren we op zoek naar luiaards, maar de leguanen hangen gewoon te kijk.

De vlucht naar Amsterdam is ook geregeld. Copa airlines had dit mooi al meegedaan. We hebben alleen de stoelen even aangepast. We hoeven niet zo nodig meer naast het raampje te zitten. Langs het gangpad is ook heerlijk. Upgraden naar businessclass kan nog, maar we vinden het te veel geld….zeker voor een vlucht van maar tien uur.

Nu willen we nog een graag een hoedje mee naar huis als souvenir…..maar natuurlijk in David nergens te zien. Er zit dus niets anders op dan even terug te rijden naar Boquete. We nemen onze boeken mee, want dan kunnen we daar op het plein nog even van de zon genieten.
In Boquete gaan we langs diverse indianen en onderzoeken welke indiaan het mooiste hoedje heeft voor de beste prijs. We slagen vrij snel.
Tijd voor een ijsje….mmmmm…..heerlijk….

Op het plein is volop bedrijvigheid, maar we hebben ook nog tijd om te lezen. Einde van de middag zoeken we een restaurant op voor ons diner. We genieten hier van het eten, maar ook van het uitzicht. Om af te sluiten gaan we nog een cappuccino drinken en dan is het echt tijd om terug te gaan naar David.

We pakken onze rugzakken in……op naar de dag van morgen…..

Warme groet,

Ria en Linda

14 februari 2018

Vanochtend bij het ontbijt was alles in de stijl van Valentijnsdag. Ach…wat zoet toch, maar het had ook wel wat. Na onze magen gevuld te hebben was het tijd om de Iron Horse weer van stal te halen. Eerst maar eens richting Boca Chica rijden. We hebben over dit gebied gelezen, maar kunnen eigenlijk niet goed uit de boeken halen of je ook vanaf het vaste land het strand kan bezoeken of dat we dan over moeten varen naar een eiland. We gaan het zien.
Daar aangekomen na een mooi tochtje weer blijkt snel dat vanaf deze kant er echt geen strand te bereiken is. Er liggen tal van boten en steigers ook genoeg, maar verder niets. Het dorpje lijkt ook nog niet opgestart. Iedereen is zijn tent nog aan het vegen. We vragen een dame of bij haar wat kunnen drinken. Dat is wel mogelijk….wat willen we? Bier of water? Haha…laten we dat bier maar niet doen en koel water hebben we zelf nog bij, dus we bedanken voor haar gastvrijheid.

Terug richting de weg komen we langs een strandresort. Ook daar hebben we het één en ander over gelezen. Het wordt gerund door een Vlaams echtpaar en de prijzen van dit resort liegen er niet om. Maar misschien kunnen we gewoon wat drinken hier en hebben we het toch mooi maar gezien 😉
We rijden het pad af naar het restaurant en we lijken daar gewoon binnen te kunnen lopen. We bestellen dus wat te drinken en genieten even van het uitzicht hier op de zee. Het ziet er allemaal mooi uit, maar dan hebben er natuurlijk de hutten nog niet gezien.

We rijden door naar Las Lajas. Hier ligt een 14 kilometer lang strand. We rijden met onze auto een stuk op waar ook strandhutjes verhuurd worden. Het is er niet druk, dus ook een plekje voor onze auto en een picknickbank. Kennelijk is het hier in het weekeinde enorm druk met lokale bevolking, maar nu kunnen we de mensen op twee handen tellen. Het waait lekker en het is heerlijk warm. Nog steeds zo’n 35 graden. De wind is net als het zeewater gewoon warm. Hier houden we het wel even vol. We lezen wat, we luisteren wat muziek en kijken naar de vogels. De tijd mag eeuwig duren zo.
Aan het einde van de middag denken we nog wat fris te drinken hier. Pech….de stroom was uitgevallen dus de koelkasten ook. Het water is op kamertemperatuur. Tja….dat is echt iets meer dan bij ons. Er wordt gevraagd of we ook iets willen eten. Nou….laat maar…..want die kip en vis zijn misschien ook wel op kamertemperatuur inmiddels.

We rijden op ons gemak terug naar David. We zoeken hier een plekje om te eten en sluiten af met een ijsje van de ijscoboer. Brownie-ijs hebben ze hier…..eerlijk is er eerlijk die is niet verkeerd! Mucha mas chocolate…..zouden ze hier zeggen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

13 februari 2018

Vandaag weer met de biologische klok wakker geworden….7 uur dus. Vandaag willen we Volcan gaan bezoeken. Deze omgeving staat bekend als Nieuw Zwitserland, dus we zien wel benieuwd.

We rijden via een secundaire weg richting Volcan. We vinden dat nu eenmaal leuker dan altijd de snelste weg. Lekker met de kaart op schoot en zoeken naar de juiste afslag. Panama vergeet nog wel eens bordjes bij de afslagen, dus leuk zoeken. Maar goed we waren al een eindje op weg. Klimmen via allerlei kleine bergdorpen totdat ineens de weg stopt. De weg ligt dicht. We kunnen er echt niet langs en er staat geen omleiding aangegeven. Beetje jammer…..de kleine weggetjes staan over het algemeen niet op de kaart. Het houdt nu in dat we zo’n tien kilometer terug moeten en via een andere secundaire weg omhoog kunnen. Die weg zou weer aan moeten sluiten op deze weg. Gaan we dat doen? Of toch maar via de weg die de meeste mensen nemen? Het laatste doen we…..we kunnen straks bij terugkomst altijd nog de alternatieve route proberen.
En zo zijn we dus al een uur onderweg en nog weinig opgeschoten….dat is trouwens niet waar….we hebben mooie dingen gezien.

We komen uiteindelijk in Volcan aan, maar dit heeft niet echt een centrum(pje). We kunnen niet zo snel een plek vinden om een bakske koffie te drinken. We besluiten daarom door te rijden naar Cerro Punta. Dit dorpje ligt in de kom van de vulkaan, dus erg hoog. Met het stijgen wordt de lucht steeds grauwer. Het begint te miezeren en als we eenmaal boven zijn is het nog dertien graden. Jakkes…..lijkt het Nederlands weer wel. We vinden wel een plek om wat te drinken. Lekkere warme chocolademelk met marshmallows…..mmmm lijkt wel carnaval 😉

We rijden nog wat rond op deze hoogte. Er wordt hier veel groente verbouwd. Zakken met wortelen, kool en aardappelen zien we staan. Ondanks de miezerregen sproeien de boeren wel. De grond wordt niet echt nat van de miezer. De boeren dragen mutsen met pompoenen erop…..het is dat we thuis geen bergen hebben.
Maar goed…het wordt tijd dat we naar Zwitserland gaan, want wij zien geen huizen die lijken op de Zwitserse huizen (denken wij). Mooi is het hier wel.

We dalen vervolgens terug af naar Volcan en bezoeken daar de coffeeshop van Janson. We hebben hun koffie op in Playa Coronado en we vonden deze zo lekker. We drinken bij deze koffieboerderij een bak koffie. Volgens de host zal deze koffie nog lekkerder zijn dan diegene in onze B&B. We hadden een foto gemaakt van de koffiezak en hij gaf aan dat dat de supermarktversie was. Die we nu drinken is nog beter van kwaliteit. We moeten zeggen dat deze ook erg lekker was. We nemen wat bonen mee naar huis. Hij vertelt ons dat Bagels en Beans in Nederland hun koffie bij hen koopt. Nou die zit in Tilburg ook….dus moet goed komen. De koffie is ook via de webshop te bestellen, maar wat zouden de verzendkosten zijn? Ach dat is weer voor latere zorg….

Tijd om een verlate lunch te doen, zodat we in David niet meer op zoek hoeven naar een dineradres. We stoppen bij een restaurant waar het druk is en voornamelijk met lokale bevolking. De dame die ons helpt, baalt waarschijnlijk dat wij geen Spaans spreken…..maar wij komen er altijd wel uit. De bestelling is dus vrij snel gedaan……maar voordat we het kregen waren we anderhalf uur verder. Bizar……rustig aan wordt hier wel heel letterlijk genomen. We blijven toch maar zitten, maar de lol gaat er wel een beetje vanaf.
Alles op……blijkt het kastje van de creditkaart het niet te doen…..dus opnieuw in de wacht en geduld hebben….maar we hebben nog wel wat briefjes in onze zakken zitten, dus hop en weg hier.

We rijden nog even richting de grens van Costa Rica…..hier kunnen Heidi en Peter zich zo vermaken. De grasvelden tegen de bergen omhoog. De koeien die er staan te grazen. Als je de ogen dicht doet hoor je de koeienbellen gaan……okay niet in werkelijkheid dus….

Het was weer een mooie dag, die van dertien graden aan het begin van de dag gewoon weer met dertig graden eindigde.

Zonnige groet,

Ria en Linda

12 februari 2018

Voor het eerst deze vakantie hebben we de wekker laten gaan….pfff….maar we hebben een plan. Haha
Na het ontbijt zitten we rond 7.45 uur in de auto op weg naar Chitré. Om Carnaval in Panama mee te maken moet je eigenlijk in Las Tablas zijn, maar Chitré is een goede tweede. Chitré ligt hier zo’n 265 kilometer verderop. Dus dat is zo’n drie uur rijden. Gekkenwerk? Misschien wel, maar we moeten het gewoon gezien hebben. In Australië draaiden we onze handen niet om voor deze afstanden.
We rijden ongeveer twee uur en stoppen dan in Santiago. Tijd om te eten en te drinken, zodat we goed gevuld de carnaval in kunnen.

Aangekomen in Chitré bedenken we onze auto bij een winkelcentrum te laten staan. De laatste twee en halve kilometer lopen we naar het centrum. Het is inmiddels weer vijfendertig graden, dus best warm om in het zonnetje te wandelen. Precies op tijd zijn we in het centrum! Een van de wagens met een prinses erop kwam net aan rijden. Een mooie wagen met draken erop en zij vol in de veren. De sfeer is echt goed hier. Lokale bevolking lopen met koelboxen, van ongeveer tachtig liter, in de straten. Waterpistolen, waterdichte tasjes voor geld en je telefoon zijn te koop, goedkope zonnenbrillen en water…..
In een niet al te lange rij sluiten we aan om de afgezette straat binnen te kunnen. Door een detectiepoortje en gefouilleerd worden hoort bij de binnenkomst procedure. Geen entree betalen…gewoon plezier hebben met elkaar. Achter de wagen van de prinses rijdt nog een wagen met dansende homo’s en de band. Precies roze maandag om te zien. De straten worden steeds natter en al snel komen we bij de wagens waar het water vanaf gespoten wordt. In de straat bij de kathedraal staan zeker vier watertankvrachtwagens waaruit met slangen de menigte nat gespoten wordt. Het is ook gewoon nodig hoor…..met deze hitte is het in deze drukte anders niet vol te houden.
Na een tijdje komt wagen nummer twee voorbij met de andere carnavalsprinses. Deze twee dames strijden tegen elkaar. Ook achter deze wagen nog een wagen met dansende homo’s. Ook op straat is het roze gehalte aardig toegenomen.
We hebben geen last van zatte mensen. Iedereen is vrolijk en danst er op los.
Ook wij houden het alleen bij water. We moeten immers ook nog drie uur terug en we verwachten wel wat politiecontroles.

We kijken nog mensen en genieten van dit uitstapje. Geweldig om te zien…..niet aan denken om hier vier dagen tussen te staan. Vanavond na zonsondergang gaan de wagens nog eens door de straten en morgen moeten de dames nog battelen.

Wij lopen terug naar naar onze auto. Inmiddels zelf ook flink nat, maar met dit weer zijn we vast zo droog. Na de wandeling even wat drinken in het winkelcentrum en wat afkoelen voordat we onze rit weer beginnen.
Het was echt gaaf! Zelf helaas geen veren kostuum aan gehad, maar….we moeten wat te wensen over houden.

Vanavond tegen acht uur stappen we het hotel weer in. Een lange dag, maar zeker de moeite waard!

Warme en carnavalleske groet,

Ria en Linda

11 februari 2018

Deze ochtend hadden we eigenlijk wel plezier om het ontbijt. De gastvrouw doet echt haar best. We krijgen eerst altijd fruit met yoghurt en daarna ons hoofdontbijt. Maar elke dag zit er op de één of andere manier wel ei bij. Dus jawel….ook deze ochtend roerei. Het komt zeker bij Ria haar neus uit, omdat die meestal het portie ei van Linda ook op mag eten. Vandaag ook worstjes erbij en wentelteefjes. Tja….wat een combinatie….toch voelt het ondankbaar om buiten de wentelteefjes alles te laten liggen. Ria eet met lange tanden het grootste deel van haar ei en worstjes op. Linda ontvoert haar worstje in haar servet en gooit ze later in haar hut weg. sorry…..gastvrouw!

Tegen 9 uur kunnen we onze verhuizing werkelijkheid maken. We dragen de sleutel over en vertrekken. Nog één keer een kopje Geisha koffie drinken dan, maar dan bij The Perfect Pair. Het duurt even, maar de koffie wordt zorgvuldig gemaakt en uit ons kannetje kunnen toch twee kopjes koffie. Het is echt wel lekker, maar zoveel geld voor deze koffie…..het is goed geweest zo.

Omdat we niet dezelfde route terug willen rijden, denken we een andere weg op de kaart gevonden te hebben. We steken de rivier over en uiteindelijk zal deze weg ons weer op de weg naar David brengen. We stijgen weer behoorlijk en Boquete wordt steeds kleiner en kleiner. We komen op een plek waar een mooi uitzicht is en een café. Mooie tussenstop voor ons. We hebben immers tijd genoeg. David ligt maar drie kwartier verder op tenslotte. We genieten van het uitzicht. Het is erg helder vandaag, dus de toppen van de bergen zijn goed zichtbaar. We pakken de weg weer terug op. We slingeren door de bergen. Uiteindelijk moeten we een keuze maken op een driesprong. De weg die we gekozen hadden lijkt grind te worden. Wikken en wegen en besluiten een stukje te doen. Als het niets wordt keren we. De weg loopt weer over in asfalt dus we zetten door. Lachen……uiteindelijk worden het weer kiezels, maar nu zijn we al een einde op weg. We rijden door. Weer een kruising wat te doen? Ach als de weg zo is dan durven we het wel. Dus we steken over……de weg wordt steeds smaller en slechter. Was dit slim? Er komt een oprit van een huis….zullen we die gebruiken om te draaien? Ja….neee…..we doen het wel……geen zin in een lekke band in onze laatste week. We hebben het geprobeerd en het is goed zo. Haha….wat een wijsheid. We draaien onze Iron Horse en jawel…….we komen dus terug uit in Boquete. Wat een bak….we hebben zelf de grootste plezier. Inmiddels is het tegen het middaguur.
Laten we gek doen…..we lunchen in Boquete!

Uiteindelijk vertrekken we dus naar David via de weg waarmee we ook gekomen zijn.

Na ongeveer drie kwartier komen we in David en kunnen we niet verder. Carnaval…..volop muziek. Het is nog iets te vroeg om naar het hotel te gaan, dus we parkeren onze stalen ros en gaan eens kijken. Het heeft wel iets weg van Roze Maandag in Tilburg tijdens de kermis. Een dansende mensenmenigte….er wordt volop met water gespoten. Om erin te mogen moeten we per persoon vijf dollar betalen. We doen het niet, omdat we zien dat we heel nat gaan worden en we moeten nog inchecken. Dat voelt niet goed. Maar hoe komen we nu uit bij ons hotel? We proberen als het ware om het afgezette stuk te rijden en we komen uiteindelijk goed uit.
De rit door David is best triest. Het nodigt niet echt uit om er doorheen te wandelen. Het is natuurlijk de vraag of dit komt doordat iedereen nu aan het carnavallen is of dat deze stad gewoon triest is. We zijn benieuwd waar we het hotel gaan vinden. Deze ligt wel iets buiten het centrum.
Het hotel ziet er aan de buitenkant goed uit….maar nu binnen nog….

We komen op onze kamer en beide denken we te ruiken dat er gerookt is. Dat is gewoon niet fijn als je zelf niet rookt. In principe zijn de meeste plaatsen allemaal rookvrij, maar we krijgen het nu niet gevonden. We gaan de vraag stellen aan de receptioniste. Zij zegt dat het eigenlijk niet kan, maar als we willen wisselen kan dat. Doe dat maar dan…..we mogen een verdieping zakken. De kamer is verder hetzelfde maar ruikt echt een stuk frisser. We worden nog gebeld of we nu wel tevreden zijn…..Yep…..

We rijden nog naar het strand. Dat is een half uur hier vandaan. Vooral de lokale bevolking komt hier. Het is bijzonder om te zien hoe de mensen het water in gaan bij de lifegards en waar de vlag oranje wappert en dus niet in het water zijn bij de rode vlag.
Tegen vijf uur lijken de golven hoger te worden, maar de lucht betrekt ook wel wat. De vlaggen worden overal rood en er wordt gefloten dat de mensen de zee uit moeten komen. Er lopen ook wel mat militairen rond, maar de mensen gaan het water uit bij de fluitsignalen. Er schijnt hier ook wel wat onderstroming e.d. te zijn. De lokale bevolking zit met hun BBQ’s op het strand gezellig met elkaar te eten. Machtig mooi!

We rijden tegen half zes toch maar aan. We willen nog een boodschap doen en eigenlijk niet te lang rijden in het donker. Deze puzzel viel allemaal mooi in elkaar.

Morgen…..ja morgen gaan we toch maar op zoek naar het echte carnaval hier…..we hebben die kip toch niet voor niets geplukt?!

Warme groet,

Ria en Linda

10 februari 2018

Vandaag een dagje zonder plannen als onze gastvrouw dat hoort tijdens het ontbijt adviseert zij ons om naar Quiel te rijden. Ze legt ons uit waar we dat kunnen vinden, nadat wij vertelt hebben dat we van de week de pipeline trail gelopen hebben.

We gaan toch eerst in de ochtend naar een tuin vol met bloemen in figuren gezet. Dit wordt jaarlijks in elkaar gezet voor het bloemen en koffiefeest in januari en daarna wordt het open gesteld voor bezoekers. Voor 50 dollarcent mogen we erin. Het blijkt dat we vrij vroeg zijn, want de indianen zijn hun kraampjes nog aan het inrichten. Maar ach we kwamen voor de bloemen.
Na dit bezoek lopen we terug naar onze hut om daar vervolgens de auto te pakken naar Quiel. Eigenlijk blijkt vrij snel dat dit de route is zoals we van de week terug gekomen zijn van onze wandeling, maar de omgeving is ook schitterend hier! We rijden langs koffieplantages en zien de indianen in hun eigen omgeving aan het werk. De nevelregen komt hier weer op zetten. Het is echt zo’n verschil hoe hoog je hier zit. Op een paar kilometer kan het weer zo anders zijn. Beneden in Boquete zelf schijnt de zon weer heerlijk.
We brengen de auto terug en gaan op zoek naar de Geisha koffie. De duurste koffie van Pamama (en ter wereld momenteel). Een pond Geisha koffie heeft 350 dollar gekost. Bizar!
Maar we moeten deze toch geproefd hebben?! We gaan terug naar de Coffee Widow en bestellen daar twee Geisha koffie. We moeten daar 8 dollar voor betalen en de inhoud van de glaasjes is waarschijnlijk minder dan in een espressokopje. Lekker? Zeker! Maar ongeveer drie euro twintig voor een vingerhoedje is best veel.

Vanmiddag zitten we nog even lekker in het parkje midden in het dorp. Het is een gaan en komen van mensen. En wat is er nu mooier dan mensen kijken? Het besef komt ook een beetje dat we onze laatste week in Panama in gaan. Dat gevoel proberen we toch nog te verstoppen. We willen er nog niet aandenken….sorry….
Tijd voor de lunch inmiddels weer….we gaan terug naar de bakker Sugar en Spice. We hebben gisteren van Carlos geleerd dat er naast de zeven indianenstammen in Panama een nieuwe stam is ontstaan: the Snowbirds.
Dit zijn mensen uit voornamelijk Amerika en Canada die komen overwinteren in Boquete. Ze ontmoeten elkaar bij deze bakker en dit wordt hun verzamelplaats genoemd. Vandaag kijken we dus ook anders naar de mensen die er allemaal zitten. Is het er één of niet? Haha…we hebben het er druk mee.

Op de terugweg lopen we nog even via de supermarkt voor ons avondeten en dan nog genieten van de zon in de tuin. We hebben nu nog een tuin. Morgen verhuizen we naar David en dan kan dat niet meer. Maar wie dan leeft wie dan weer zorgt. We worden verwend, want de voorspelling was om drie uur regen, maar deze bleef uit. We genieten dus tot het einde van de zon.

Warme groet,

Ria en Linda

9 februari 2018

Vandaag worden we om 9 uur opgehaald door Carlos van Café Ruiz. We hebben een ochtend op de koffieplantage geboekt. We zijn met vier anderen. We gaan naar een plantage ten zuiden van Boquete. In totaal hebben zij 11 koffieplantages verspreid over Boquete. Elke plantage heeft zijn eigen boon en zij worden niet gemixt. Op het moment van aankomst worden net de droogbedden gevuld met koffiebessen die in het water geweest zijn om de minder goede eruit te halen. Nu begint het droogproces. Er werken eigenlijk alleen maar indianen op de plantage. Zij verdienen 1,60 dollar per uur en werken 10 uur op een dag. Ze wonen wel in huisjes op de plantage en het fruit wat groeit op de plantages mogen zij plukken en eten. Een Panamees die werkt in een winkel in het dorp verdient ongeveer 2,40 dollar per uur. De inkomens zijn dus niet zo hoog hier.
Het is een mooie rondleiding die we hier krijgen en we mogen ook een kijkje nemen in de droogschuur waar de zakken een aantal maanden liggen voordat het proces weer verder gaat. Uiteindelijk gaan we naar de koffieshop en daar krijgen we drie soorten koffie te proeven. De licht geroosterde koffie die minder bitter smaakt en geen nasmaak heeft. Deze koffie bevat wel meer cafeïne. De donker geroosterde koffie die bitter smaakt en in je keel een smaak nalaat. Deze koffie bevat minder cafeïne. Tenslotte een medium geroosterde koffie als tussensmaak. We hebben inmiddels ook geleerd dat de George Clooney koffie eigenlijk de minst goede koffie is. Deze wordt gemaakt van de koffiebonen die in het begin van het proces boven komen drijven. Aan het einde van de excursie krijgen we allemaal een zak licht geroosterde koffiebonen mee. Tof! Deze bonen zijn in Europa kennelijk het minst makkelijk te koop.
Terwijl we teruggebracht worden en wij worden als laatst afgezet thuis vertelt Carlos welk koffiehuis in Nederland bonen van café Ruiz koopt. Dat gaan we proberen te onthouden…..Willem Boot in Baarn.

Vanmiddag brengen we door in het dorp. We lunchen en eten een heerlijk ijsje. We gaan een kijkje nemen bij de rivier, maar de zon schijnt zo heerlijk dat we besluiten lekker in de tuin te gaan zitten. Geen stuifregen vanmiddag dus wij genieten met ons boek in de tuin.

Vandaag heeft Carlos ons vertelt dat de mensen in Panama die niet van carnaval houden naar Boquete trekken, dus vandaar dat de hotels e.d. hier vol zitten. In David zal wel wat carnaval te zien zijn, maar het echte carnaval zit toch rondom Las Tablas en Panama Stad. Ach we zien wel wat we meekrijgen komende week.

Wat we morgen gaan doen weten we gewoon nog niet. Niets gepland….komt vast weer iets op ons pad.

Warme groet,

Ria en Linda