8 februari 2018

Vanochtend was het nog wel fris, maar de zon scheen al. Mooie dag om te gaan wandelen in het regenwoud hier. We kiezen voor de Pipetrail. Deze moet in zo’n drie uur te lopen zijn en we komen terug bij de auto. Daarnaast is deze te lopen zonder gids. Dat vinden wij dan toch ook weer wel fijn. Natuurlijk denken we goed na wat er allemaal mee moet. Regencapes, water en koekjes voor je weet maar nooit.

Het is zo’n half uur rijden naar de plek waar de wandeling begint. Door de bergen rijden we omhoog. Langs mooie rotspartijen en we zien een mooie blauwe lucht. Het moet goed komen!
We laten de auto achter aan de weg. We moeten nog wisselen van schoenen en insmeren van zonnebrand. Voor we het weten staan er een aantal indianen kinderen naast onze auto. Op hun gemak bekijken ze wat we allemaal aan het doen zijn. Achteraf hadden we een foto van hen moeten maken, maar helaas niet gedaan. We moeten ieder drie dollar entree betalen en via privé terrein gaan we naar de trail. Langs de rivier wandelen we de bergen in. Mooie bloemen langs de kant. Er ligt wel duidelijk een spoor hoe we moeten lopen. Veel stenen, dus ongelijk lopen. We schatten in dat het een graad of twintig is, dus prima wandel weer. De zon in onze rug, dus we hoeven ook geen zonnenbril op. Fijn!
Vrij snel moeten we een stroompje oversteken, maar er liggen wat stapstenen in. De volgende uitdaging meldt zich vrij snel. Een beekje over via een smal bruggetje met slechts aan een zijde een leuning. Maar alles verloopt prima. Prachtige bomen, paddestoelen en vlinders komen we tegen. Volgende riviertje moet overgestoken worden, maar deze keer via een boomstam. Niet te veel nadenken en gewoon doen. Tenslotte nog een rivier over via een boomstam, maar daar moeten we ook nog onder een omgevallen boom door terwijl we nog boven het water staan. Jeetje Mina…..grapjurken hier…..maar we genieten van de omgeving.
Na ruim een uur komen we bij de waterval aan. Het is niet helemaal duidelijk of hier de route ophoudt. Maar het pad is niet echt meer zichtbaar. De dame bij de ingang had gezegd dat de route ongeveer zeventig minuten zou duren. Met alle verhalen van de twee Nederlandse dames in ins achterhoofd gaan we niet van het pad afwijken. De waterval valt een beetje tegen, maar we zitten natuurlijk in de droge tijd. We kiezen een steen om even uit te rusten. Water drinken en een zout snoepje sabbelen.
Op een gegeven moment begint het te waaien en wordt het kouder. We weten dat het weer hier snel om kan slaan, dus we besluiten terug te lopen.

Op de terugweg komen we voor de eerste keer mensen tegen voor die tijd waren we dus harstikke alleen. Heerlijk toch….samen met de natuur. Vogels die fluiten…mooi exemplaren. We steken alle wateren weer over zonder problemen. Ook wel weer grappig als je dezelfde weg terug loopt je toch weer andere ding ziet omdat je van de andere kant afkomt.
Aan het einde van de route zien we nog een kip lopen….plukken voor de aanstaande carnavalsdagen? Hahaha

We rijden via een andere route terug. We rijden langs indianen gehuchten. Groentekassen en koffieplantages liggen langs de kant van de weg. Uiteindelijk komen we weer in het dorp uit. Lunchtijd. We zetten ons bij Sugar en Spice. Daar moet voor ons beide toch wel iets lekkers te vinden zijn.

Vanmiddag genieten we nog van de zon in de tuin van onze hut. Einde van de middag doen we de boodschappen nog voor het avondeten. Lekker douchen daarna, zodat we warm de avond in gaan. Het koelt hier namelijk flink af in de nacht. Vergeleken met Nederland is het natuurlijk niets, maar onze nachten waren meestal rond de zevenentwintig graden.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

7 februari 2018

Een heerlijk ontbijt deze ochtend weer…..groot bord vers fruit, warme broodjes en verse sap….een dag kan niet beter beginnen.

Tegen half tien waren we weer op weg. Door de bergen heen, maar nu was het helder weer en geeft echt een ander beeld dan op de heenweg die we voornamelijk met regenbuien reden. Langzaam zagen we het regenwoud veranderen in de bergketen. Mensen die vanuit het woud kwamen waarschijnlijk om een bus te halen. Vrachtwagens vol met bananen…..gehuchtjes waar we doorheen rijden. Super!

We zien de temperatuur zakken en de wind begint toe te nemen….we zitten inmiddels weer hoog op de bergen. Bij een koffiehuis maken we een stop. Lekker in het zonnetje met af en toe wat nevelregen die over ons heen waait. Cappuccino met een muffin en een geweldig uitzicht……wat hebben we het toch goed!

Vanaf hier gaan we een andere route rijden naar Boquete dan dan we de heenweg gedaan hebben. We gaan nu door de vallei heen. Haarspeldbochten, smalle weggetje….maar zo mooi….we komen eigenlijk nauwelijks verkeer tegen. Echt een ander pad dan bovenlangs. Qua tijd maakt het niet zo veel uit. Veel smalle bruggen over de rivier heen….een enkele waarvan we overwegen om de spiegels in te klappen, maar het past allemaal precies.

Tegen half twee komen we in Boquete aan. Alsof de duivel er mee speelt. Het regent. Daarom waren we de vorige keer gegaan en nu….het zal toch niet? Maar het valt reuze mee. We gaan nog koffie drinken bij de Coffee Widow….als dat maar niets engs voorspelt. In heel het winkeltje alleen maar koffie….allerlei soorten….sterk bakkie dat wel….

We rijden vervolgens door naar onze B&B. We hebben weer een leuk stekkie. In de tuin van een heel oud houten huis staat nog een houten huisje en daar verblijven wij de komende dagen. Een huiskamertje met keukentje en slaapkamer met badkamer. Het ziet er knus uit. We gaan onder de overkapping zitten in het zonnetje, maar er is nog steeds een nevelregen dus onder de kap uit is niet zo fijn. We lezen weer wat en overleggen dat het misschien wel leuk is om vanavond zelf te koken. Het kan hier en de overige avonden is bijna altijd uiteten geweest. We wandelen naar de supermarkt en doen onze inkopen. Ach het is wat behelpen, want het 2 pitspitje heeft lang nodig om warm te worden. We moeten water koken om af te wassen, want de keuken geeft alleen koud water. Maar we hebben plezier!

Nu kunnen we op de bank nog even lezen….andere avonden moest dat dan toch vaak al op bed. Haha….grappig zo…..er hangt ook een tv met Netflix. Wij hebben dat thuis niet (ja dat kan tegenwoordig nog) en worden toch verleidt om eens te kijken wat dit nu eigenlijk is. Dus dat lezen wordt samen een filmpje kijken vanavond 😉

Tot morgen!

Vrolijke groet,

Ria en Linda

6 februari 2018

Helaas is er een einde gekomen aan onze tijd op Isla Colon. We hebben nog tijd om te ontbijten en daarna wordt er hartelijk afscheid genomen van onze gastheer. De veerboot staat gepland om 9.30 uur, maar daar hebben we de vorige keer van geleerd. Toch zorgen we wel dat we voor tijd daar zijn. De veerboot wordt net gelost en direct daarna mogen we al op de boot. Uiteindelijk staat de veerboot weer helemaal vol en gaat de toeter dat hij gaat vertrekken.

Een mooie tocht weer terug langs diverse eilanden en uiteindelijk komen we weer langs de Chiquita haven. Hier gaan de bananen voor de export de haven uit.

We maken even een tussenstop bij de supermarkt en gooien vast onze tank vol. We hebben besloten om hier nog een nacht te blijven, omdat we niet gehaast de bergen door willen. Op ons gemakje en de tijd voelen om eens te stoppen als we wat willen zien. We gaan daarom terug naar de plek waar we voor onze eilandervaring ook geslapen hebben. We worden herkent en krijgen van de baas een welkomstdrankje aangeboden. Super toch?! Leuke kamer met uitzicht hebben we weer gekregen. Wat ook tof is is dat de gastvrouw uitlegde dat we beter onze boeking konden annuleren, want dan kon ze ons de kamer tegen een lager tarief geven. We waren terug gekomen, dus hoeven niet het volle pond te betalen.
We lunchen hier ook en zoeken een plekje om te lezen. Vanmiddag nog een rondje over het terrein hier. Het is best uitgestrekt, maar met veel hoogteverschillen. We treffen het, want op een tak hoog in de boom zit een toekan op ons te wachten. Mooie snavels hebben die beesten toch!

Morgen gaan we terug naar Boquete. Dat hadden we de vorige keer verlaten vanwege het weer. We lijken en goede keuze gemaakt te hebben. Het weer op de eilanden was super en het weer in Boquete lijkt bij getrokken te zijn. Als dat niet zo is dan hebben we altijd nog de mogelijkheid om aan de onderkant van Panama de kust nog te ontdekken.

Warme groet,

Ria en Linda

5 februari 2018

Vandaag zijn we met een boot door de archipel Bocas del Toro gevaren. Een bootje vol mensen en een gids. Als bootman ben je hier overigens niet zomaar weg. Voordat je vertrekt met je boot vol wordt alles gecheckt door de politie. EHBOtrommel bij, iedereen reddingsvesten om, vaarbewijs laten zien, lichtkogels en brandblusser bij en bij vertrek maakt de politieman nog een foto. Daarna een stop bij een kantoor, waar de lijst met namen van de mensen in de boot ingeleverd moet worden en dan kunnen we gaan.

Een lekker tochtje naar ( met enige snelheid toch wel) een baai waar veel dolfijnen zitten. Mooi om te zien hoe zij rondspringen, maar ze zijn fotoschuw waarschijnlijk. Vastleggen is bijna onmogelijk. Door de mangrove varen we verder. Het water is zo helder dat je de vissen kunt zien zwemmen, maar ook de schelpen goed kunt zien op de takken in het water. Machtig mooi! Een indiaan vaart langs in zijn kano en verkoopt kokosnoten. Hij hakt de kop eraf en steekt er een rietje in. Lekker hoor dat vocht uit zo’n noot.
Na een tijdje stoppen we even bij een restaurant. Daar geef je op wat je met de lunch straks wil eten. Je noemt het gerecht en je naam en dan moet het straks goed komen. Even plaspauze en dan gaan we verder.

We varen naar een onbewoond eiland en blijven daar zo’n anderhalf uur. Wij kiezen ervoor om de wandelroute te volgen door het regenwoud dwars over het eiland. Palmbomen met kokosnoten, hoge bomen met kamerplanten op hun stammen, fluitende vogels….een paradijs om in te lopen. Het is erg nat in het woud, maar er liggen vlonders waar we over kunnen lopen. Onderhoud zou op zijn plaats zijn, maar ach we springen soms maar over een gat heen. We komen aan de andere kant van het eiland uit en zien een mooie blauwe oceaan en wit strand. Tijd om even wat te drinken en dan lopen we op ons gemakje weer terug. We hebben nog tijd om even op het strand te zitten en mensen te kijken. Ook altijd plezierig.

Na een tijdje varen gaat het anker uit in Coral Bay. Er mag gesnorkeld worden. Zelfs vanuit de boot zie je kwallen en vissen voorbij komen. Schitterend hoor! Het water is goed te doen, dus even de onderwaterwereld bekijken.

Tijd om te eten. Geweldig om te zien. Je gaat aan een tafeltje zitten en wacht tot ze je naam roepen. Je steekt je hand op en dan wordt je eten gebracht. In ons geval was het wel zo dat Ria dus veel eerder haar eten kreeg dan Linda en zelfs klaar was toen zij kon beginnen. In Nederland zouden we op een systematische wijze een systeem bedenken om dit te organiseren. Hier niet…..het komt wel goed….
Het restaurant staat op palen in het water, dus na het eten was er nog tijd om de vissen te bekijken die hier in grote getalen zwemmen. Allerlei kleuren en maten.

We maken onze toch af door langs Luiaard-eiland te varen. Met elkaar goed kijken om te zien of we luiaards kunnen vinden. We hebben er een aantal gevonden, maar ook zij zijn niet op beeld te vangen.

Het was een mooie dag en we hebben veel plezier gehad!

Toen we vanavond wilden gaan eten stonden er politiemannen bij onze auto. We hadden niet zo goed zicht op wat zij daar aan het doen waren. Met in ons achterhoofd de corruptie, zijn we er eerst maar gewoon langs gelopen. Toch zat het ons niet lekker en zijn we terug gegaan. We hebben gedaan alsof we iets uit de auto moesten hebben. We zien wel of we dan reactie krijgen. Er gebeurde niets…..okay….mogelijk straks toch nog een bon? Maar nee, geen bon en niet weggesleept. Niemand weet wat er te doen was.

We wilden eigenlijk net de sleutel in het slot steken van onze hut toen we nog veel muziek hoorden. Gisterenavond konden we ook al genieten van veel getrommel en gezang, dus we besluiten de bocht om te lopen en te zien wat er op ons pad kwam.
Gaaf…..midden op de weg een groep mensen die stonden te trommelen en te dansen. Het leek wel een repetitie voor carnaval. Omdat het al donker was hebben we geen filmpje gemaakt, maar wel een geluidsopname. Het swingt de pan uit!

Morgen varen we weer terug over naar Almirante…..de tijd op Bocas zit er weer op. Jammer hoor, maar….op naar weer mooie en nieuwe ervaringen.

Lieve groet,

Ria en Linda

4 februari 2018

Vandaag gaan we op verkenning aan de andere kant van het eiland, maar eerst een bakske koffie in het dorp. We kiezen een plekje tegenover de watertaxi en we zien allerlei pluimage voorbij komen. Leuk mensen kijken! We wandelen nog even door het dorp en gaan dan onze zwemkleding aan doen.
Met de auto op Playa Bluff af. We kunnen hier niet zwemmen volgens onze gastheer, maar het is er prima toeven. De stroming is te sterk daar. Er wordt voornamelijk gesurfd.
We komen aan op Playa Paunch en daar wordt de weg toch meer zanderig. Doen we het of doen we het niet? We besluiten het niet te doen. Te groot risico en we willen geen stress…..zeker niet om de auto. We laten onze Iron Horse achter bij een restaurant en wandelen verder.

De golven zijn best hoog hier, maar het uitzicht is enorm. We moeten door een stroompje water lopen en zijn eigenlijk blij dat we de auto hebben achtergelaten. Dan maar geen Playa Bluff! We zien ergens een mooi plekje in de schaduw en er zijn een aantal surfers bezig. We zitten goed hier. Surfen is echt wel een kunst op zich, zeg. Gaaf om te zien. Een jongeman in een rood shirt was goed en viel goed op. We hebben een aantal foto’s van hem gemaakt.
Toen hij later uit het water kwam herkende hij ons (waarschijnlijk van de veerpont) en kwam een hand geven. Tja…je zegt niet dat je foto’s gemaakt hebt van hem dan, toch?!

We voelden dat het na lunchtijd was, want de magen begonnen te rommelen. We zijn daarom terug gelopen naar het restaurant. Mooi plekkie tussen de Buda’s en weer zicht op andere surfers. We houden het hier ook wel weer even vol.
Maar ja op een gegeven moment is het toch tijd om weer eens wat te gaan doen. Jawel we verplaatsen ons met de auto een aantal kilometers. Hier zijn de golven weg, maar kabbelt de zee lekker het strand op. Parkeren die auto en terug op ons gat. Lekker lezen met het ruisen van de zee op de achtergrond.

Terug bij onze hut komen we de surfer tegen en wederom herkenning. Nu toch maar gezegd dat we foto’s gemaakt hebben en deze laten zien. Hij was er wel trots op, dus maakte een foto van zijn foto. Grappig!

Morgen gaan we met de boot on tour. We zijn benieuwd wat dat ons gaat brengen!

En….het blijft natuurlijk midden Amerika….water op nadat Ria heeft gedoucht….wachten totdat we weer wat hebben….tijd zat 😉

Vrolijke groet,

Ria en Linda

3 februari 2018

Vandaag eerst het eiland maar eens onveilig maken. Het is wat bewolkt, maar dat is niet zo erg. De temperatuur ligt rond de 25 graden. We rijden richting Boca del Drago. Qua afstand niet zo ver. Het is zo’n 15 kilometer verderop en er ligt maar een weg naar toe. Toch doen we er bijna 2 uur over. De weg is op sommige stukken echt wel slecht. Grote gaten in de weg en even uitkienen hoe we die het best kunnen overbruggen. Op de weg zien we om de paar meter ook bordjes staan over zwerfplastic en hoe slecht dit is voor het milieu. In het Engels en in het Spaans geven ze iedere keer een boodschap. Uiteindelijk komen we bij de Plastic Village uit. Een kasteel van plastic flessen. We stoppen en we worden uitgenodigd om binnen te komen kijken. De man vertelt waar zijn gedrevenheid vandaan komt en hoe bezorgd hij is om de toekomst van de aarde. Het plastic wat rond zwerft en zeker in de oceaan. Hoe vissen en vogels dit eten en sterven, maar hoe dus ook ons eten op die manier minder wordt. Hij is een project gestart om statiegeld op plasticflessen te krijgen. Je plakt een sticker op een leeg flesje en de (arme) kinderen kunnen deze flessen mee helpen inzamelen. Op die manier kunnen ze geld ophalen om gezond voedsel of schoolspullen te kopen. Na de rondleiding en wat foto’s maken geven we onze donatie in de hoop dat het allemaal goed terecht zal komen.

We vervolgen onze weg door het woud. Bamboe bossen, bomen met bromelia’s erop, hutjes….en de vogels horen fluiten….heerlijk deze weg. We komen uit bij Boca del Drago, maar de weg gaat over in zand. We laten daarom onze auto daar achter en lopen de rest. Het strand is hier wel wit en de zee lijkt wel kalm. We zoeken ergens een plekje en koelen af in het water. Een beetje alleen op de wereld, maar dan anders. Na een tijdje lopen we langs de kust verder en komen uit bij het stuk strand waar de zeesterren zich bevinden. Dom dom dom….we zijn onze snorkelspullen vergeten. Die liggen nog in de auto. Het is te ver om even op en neer te lopen. Dus voor vandaag is het maar zo. Hier komen ook de watertaxi’s aan en er zijn wat eet- en drinkstalletjes gebouwd. De muziek klinkt over het strand. De vibe is goed hier. Uiteindelijk zijn we wel uitgezeten en besluiten terug te lopen. Precies op tijd….want als we bijna terug zijn bij de auto begint het te regenen. Het is zomaar een buitje, maar toch…

Bij het laatste (of eerste) restaurantje strijken we neer om wat te eten. We zitten al een tijdje te wachten, maar we worden niet geholpen. We gaan om de beurt naar de wc, maar nog steeds komt er niemand. Dan vinden we het lang genoeg geduurd hebben en vertrekken we. We hebben de tijd, maar uiteindelijk is het geduld wel op.

Op ons gemak rijden we terug. We maken nog wat foto’s onderweg en genieten van de geur van het woud en de geluiden. We kijken nog of we luiaards zien, maar het bos is dicht aan de bovenkant dat wij ze in ieder geval niet zien.

Thuis eten we nog een crackertje om te voorkomen dat we om 17 uur al aan tafel willen. Plannen maken deze vakantie zit er niet in, dus wat we morgen gaan doen…..we zullen het echt nog moeten bedenken. Mogelijk weten ze hier bij onze B&B wat we zeker moeten doen nu we toch hier zijn.

Warme groet,

Ria en Linda

2 februari 2018

Vanochtend werden we verrast met een geweldig ontbijt. Een bord vol met lekker vers fruit, koffie, verse geperste jus d’orange en warm stokbrood. Uitzicht over zee en vrolijk personeel om ons heen. Mooie start van de dag! We waren aan het bedenken of we hier weer zouden overnachten als we terug komen van een aantal dagen Bocas del Tore, maar we zijn er nu uit. We doen hier de tussenstop weer, voordat we we de bergen over gaan.

We vertrekken op tijd naar de Ferry, want we zijn klaar en daar kunnen we ook lezen. We sluiten aan in de rij, nadat we eerst weer een aantal mannetjes uit hebben moet leggen dat we niet met de watertaxi mee willen, maar met de Ferry. We lopen een rondje, maar we zijn vrij snel uitgekeken daar. We krijgen een plensbui op ons dank, maar we zijn lekker gesetteld in de auto met ons boek. De regen stopt eigenlijk vrij snel en de lucht breekt open. De zon begint te schijnen en het wordt heerlijk warm. We zoeken een schaduwplekje van een vrachtwagen om daar mensen te kijken. De boot heeft als vertrektijd 12 uur, maar rustig aan…..alles op zijn tijd. De Ferry kwam later aan vanaf het eiland, dus het vertrek wordt automatisch later. We vertrekken uiteindelijk om iets voor 13 uur. Niemand moppert, toetert, schreeuwt of wat dan ook…..men wacht gewoon.

De overtocht duurt zo’n anderhalf uur. Langs andere eilanden en watertaxi varen we rustig naar Isla Colon. Het hoofdeiland van de eilandengroep.
Als we daar aankomen zijn we eigenlijk zo bij ons tijdelijk huis. Zo groot is het allemaal niet hier. We worden hartelijk ontvangen en komen in een schone kamer. Het is niet groot, maar het bed ligt goed en het is schoon.

We besluiten na wat crackers gegeten te hebben nog naar het strand te wandelen. Hoe grappig….we zitten op een eiland, maar strand hebben ze niet zomaar voor handen. Daar moeten we een kwartier voor lopen. Geeft niets natuurlijk. We wandelen door de straten en beseffen dat we hier ’s avonds in het donker niet moeten lopen. We gaan op het strand even op een houten steiger zitten en genieten van voetballende jongeren. Bloedfanatiek zijn zij met dertig graden aan het voetballen net buiten het water. Het water is aan het opkomen en willen we droog van de steiger afkomen dan is het tijd om te gaan. Inmiddels is het ook half zes, dus we moeten ook gaan stappen. We lopen terug naar huis en wachten tot het donker is. Onze gastvrouw in de B&B in Playa Coronado heeft ons gewaarschuwd dat hier tegen het vallen van de avond een mug vliegt die eitjes legt onder de huid. Die wormpjes gaan lopen onder de huid op een gegeven moment. Als het eenmaal weer donker is, is die mug niet maar actief. Dus haar advies wat even rusten of happy hour gaan doen.

Om 19 uur zoeken we een eetadresje op. We gokken goed. We zitten op een leuk plekkie en nemen sinds tijden weer eens een toetje. Salami de chocolate en een brownie….dat kun je toch niet laten staan. Heerlijk…..ach wel met resultaat dat we een stuk later thuis zijn dan normaal. Maar ach we hebben vakantie, niet waar?!

Morgen eens kijken met daglicht wat er allemaal te doen is en wat we wel of niet zullen gaan ondernemen de komende dagen.

Warme groet,

Ria en Linda

1 februari 2018

Vandaag verraste de kok van de B&B ons met een Panamees ontbijt. Mmmmm één van ons twee had dus een minder goede bodem deze ochtend. We hoeven jullie vast niet te vertellen wie dat was.

Na het ontbijt kunnen we direct vertrekken, want alles staat al klaar om op pad te gaan. Op de kilometerteller rijden we ongeveer 10 kilometer richting David en nemen dan de weg naar links. Er wordt geen plaats aangegeven hier, maar volgens de geleerde zou hier een mooie weg richting Bocas del Toro liggen. Op een gegeven moment zouden we een y splitsing tegen moeten komen, waarvan de rechtse weg er vrij nieuw uit zou zien en richting Gualaca zou gaan. Jawel we vonden de weg al waren we natuurlijk zo eigenwijs om eerst nog een stukje door te rijden en te kijken waar we dan uit zouden komen.

Een mooie route….uitzicht op de bergen, met langs de kant van de weg allemaal bloesembomen. Als je de bergen weg denkt zou je zomaar in de Betuwe hebben kunnen rijden. Vlinders, vogels en leguanen zien we voorbij komen. We steken een stuwdam over, maar daar mochten we niet stoppen….dus geen foto kunnen maken.
We rijden verder en langzaam beginnen de bloesembomen plaats te maken voor de palmbomen. Er valt af en toe een druppel regen. We zien de wolken over de berg komen rollen. We komen bij nog een stuwmeer en daar kunnen we wel foto’s maken. Dit stuwmeer zorgt kennelijk voor een groot deel van de energie van Noord Panama.

Inmiddels worden de bergen hoger en moeten we flink klimmen met onze Iron Horse. Het waait flink en we rijden in de wolken. Het begint ontzettend te regenen en we zien bijna niets. Maar een stukje verderop schijnt dan weer de zon en loopt de temperatuur ook weer op. We komen echt in het regenwoud terecht. Dichte begroeiing en hoge bomen. Af en toe doemt er een hutje op en zien we de indianen lopen langs de weg of wachten op de bus.
Op een gegeven moment komen we bij een restaurant waar ook veel bussen stoppen. Mooie plek voor een plaspauze…..zoooooo dat denken meer mensen hier. Wat een lucht kwam er uit deze ruimte. Kokhalzend staan we daar en besluiten hier niet onze plas achter te laten. Eten laat ook maar zitten, want de keuken is zoals de wc’s zijn. We nemen een verpakt ijsje en een blikje drinken en gaan op het parkeerterrein staan. Poe he.

Na een lange tijd rijden komen we aan bij Almirante. We worden gevraagd te stoppen door een mannetje en hij zegt dat we onze auto daar kunnen parkeren, zodat we met de boot over kunnen. We leggen hem uit dat we met de Ferry gaan. Oooohhh, zei hij dat is een goede oplossing, maar die gaat morgen pas. Dat wisten wij ook wel, dus wij hadden een slaapplaats geregeld. Maar hotels konden ook wel gewezen worden. Nope…..niet nodig….hier weten ze zeker wat handelen is. We gaan op zoek naar onze slaapplek voor vanavond. Hoog op de berg ligt het hotel. Goed afgesloten achter een hek. Zal wel nodig zijn, denken we dan maar.
Bij de receptie zijn ze super vriendelijk en de eigenaar helpt ons met de Ferry. Er gaat er één om 7 uur morgenochtend en één om 12 uur. Je moet er een uur van te voren zijn. Dus wij gaan maar voor die van 12 uur waarschijnlijk. Reserveren is niet nodig begrijpen we.
We krijgen nog een welkomstcocktail aangeboden. Altijd lekker….dus met een pina colada en een balbao in onze hand kijken we hoe het water weer naar beneden valt.

Morgen gaan we dus voor 4 nachten naar Boca del Toro…..hopen dat er niet te veel regent dan. Maar de temperatuur is zo rond de 25 graden momenteel. De lucht lijkt momenteel weer open te trekken, dus zal vast weer goed komen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

31 januari 2018

De lucht zag grauw deze ochtend en het waaide zo hard. We gaan het huis in om aan het ontbijt te gaan. De gastheer vertelt ons dat we vandaag binnen eten, want het waait te hard om buiten alles te serveren. Jammer, maar wel begrijpelijk. We zitten met twee Amerikaanse dames en een Duits stel aan tafel. De dames vertellen dat zij al best actief zijn geweest de afgelopen dagen. Ze vertellen ook dat de trail op het moment erg modderig is. Terwijl ze aan het vertellen zijn zien we dat het gaat regenen. Nog niet hard…het miezert. Wij wilden eigenlijk vandaag de trail gaan lopen, maar twijfelen gezien het weer. Met regen in het regenwoud lopen…vol blubber en weinig zicht lijkt ons niet zo’n strak plan. Het Duitse stel gaat wel.

We besluiten naar het begin van het dorp te lopen. Daar is ook een uitkijkpunt. Volgens Google zullen we daar een uur over doen. Het miezert wat, maar het is niet koud. De zon schijnt meest van de tijd ook gewoon. Het waait wel ontzettend hard. Gaaf om te zien hoe de wolken in sneltrein vaart voorbij komen. In de hoofdstraat zien we wel wat koffietentjes, dus straks genoeg stopplaatsen. We moeten flink klimmen als we door de hoofdstraat zijn, maar het is zeker te doen. Als we aankomen bij het uitkijkpunt komen er een aantal neusbeertjes nieuwsgierig kijken wat wij staan te doen. We kijken uit over de rivier en het dal.
Er is hier ook een koffietentje natuurlijk met koffie van hier. Ria neemt een cappuccino, maar Linda waagt zich aan de warme chocolademelk. Beide zijn verrukkelijk.

Als we terug willen gaan lopen begint het toch echt harder er regenen. We trekken toch onze poncho’s maar aan. We stappen weer dapper naar beneden en de regen lijkt wel minder te worden. Het is wel jammer van het dorpje want alles ziet er direct zoveel treuriger uit. Er is een indianenmarkt, maar alles ligt onder het plastic en er zijn weinig mensen op de been. We gaan het volgende koffietentje weer in “the perfect pair”. Chocolade en koffie…..we nemen koffie met een aantal bonbons. Alsof er een engeltje over onze tong……

We bezoeken de kerk nog even, maar het is niet waard om er foto’s van te maken. Afschuwelijke kerk! We kunnen niets moois vinden….okay een wenteltrapje bij de uitgang van de kerk….
Omdat het zo wisselvallig blijft besluiten we terug te lopen naar onze B&B. Voor onze hut kunnen we lekker droog in het zonnetje zitten. We lezen wat en leggen wat contacten met het thuisfront. Daarnaast bedenken we wat we de komende dagen zullen gaan doen. We proberen het weerbericht te achterhalen van zowel Bocas del Toro als Boquete. Afwegingen te maken op basis van de weersvoorspellingen. We gaan op Bocas af…..en komen hier dus later nog wel terug.

Vanavond vast de geldautomaat leeg gehaald, want daar doen ze op het eiland niet aan. Nou ja ze hebben er wel een geldautomaat, maar die geeft niet altijd geld. Dat is niet handig.

Ciao…..en een lieve groet,

Ria en Linda

30 januari 2018

We zijn op tijd wakker en de bakker is al vroeg open, dus na ons ochtendritueel pakken we in en gaan op pad. We weten nog niet waar we op af zullen gaan.
Onze reisbijbel De Eenzame Planeet schrijft eigenlijk niets over het stuk tussen Santiago en David. We hebben deze dagen geen WiFi gehad, dus onze vriend Google heeft ons ook niet kunnen helpen.

Na een goed ontbijt en een laatste sanitaire stop rijden we Santa Catalina uit. Het eerste stuk van de route kan niet anders dan op de heenweg. Er loopt maar een weg van Santa Catalina naar Sona (en terug). In Sona tanken we eerst maar eens, want we willen over de secundaire wegen naar boven rijden en de vraag is of we dan nog tankstations tegen zullen komen. Tanken is hier niet echt vervelend. Een liter benzine kost hier 80 dollarcent (0,64 euro)

Langs de kust met mangroves rijden we richting de snelweg. We kunnen helaas niet alles via de secundaire wegen doen. De weg van oost naar west Panama is nu eenmaal deze weg. We doen er zo’n drie over om op deze weg te komen. We hebben veel cowboys gezien. Bepakt op hun paarden en zelf natuurlijk een Panama hoedje op.

Op de hoofdweg doemt ineens weer een controlepost op. Waarom deze posten er zijn….geen mens die het weet. We hebben al een aantal keren door mogen rijden, maar deze keer worden ook wij staande gehouden. Gelukkig spreekt de politieman Engels en hij wil het paspoort van Ria zien. Hij checkt de stempel in haar paspoort en loopt een rondje om de auto. Vervolgens mogen we door rijden. Geen idee wat het doel was. Toch weer eens googlen.
Op deze weg komen eigenlijk geen plaatsjes voorbij die uitnodigen om te stoppen, dus we rijden door tot David.
De Gouden M helpt ons aan WiFi, zodat we kunnen gaan bepalen wat we gaan doen. David zelf biedt niet zoveel, dus als we hier blijven zullen we in een zakenhotel moeten overnachten. We besluiten door te rijden naar Boquete. Dat is wel sneller dan we gedacht hadden. Maar ach….er staat niets vast, dus alles kan nog.

In Boquete zal het een stuk frisser zijn. Dit ligt behoorlijk in de bergen en het is bekend dat het weer hier snel om kan slaan.
En ja…..dit is de plek waar die twee Nederlandse meisjes vermist zijn geraakt. Maar we zullen uitkijken….al zegt dat natuurlijk niet altijd alles….
De komende twee nachten blijven we in ieder geval weer in dit huis…..daarna….ach dat bedenken we morgen wel weer.

Vrolijke groet,

Ria en Linda