29 januari 2018

Vandaag zaten we pas om half tien aan het ontbijt….bizar voor ons zo laat tijdens de vakantie….maar we hebben hier geen ontbijt bij onze hut. Dat kan wel, maar moeten we bijbetalen…..dat kan, maar we kiezen er dan nu voor om bij de bakker te ontbijten. Overdag is hij bakker…..en ’s avonds pizzabakker. We lopen naar de bakker dan hebben we onze wandeling ook weer gehad. Laten we eens gek doen….Ria neemt een crêpe met ham en kaas en Linda neemt een pancake met banaan. Hallee zeg….hier kan heel de straat van mee eten.

Na het ontbijt even langs de minisuper, want we gaan vandaag helemaal niets meer doen. Al weer iets wat we meestal niet vol kunnen houden. Maar we wagen het erop. Dus we nemen een broodje en bananen mee. We hebben nog tomaatjes en we kunnen waarschijnlijk wel een soepje maken bij de hut.

We zetten alles af thuis en lopen toch nog even naar de zee. Via de achtertuin kunnen we eruit en we zijn eigenlijk wel benieuwd naar het uitzicht. Mooi hoor…..we staan niet op het strand, maar op een uitkijkpunt. We kunnen wel aan het strand komen, maar we vinden het wel goed zo.

Als we teruglopen zien we dat het zwembad nog deels in de schaduw ligt, dus we duiken er even in. Even afkoelen na onze wandelingen. Heerlijk…..we zijn maar samen….het rijk alleen….muziek wordt aangezet voor ons, dus met reggea muziek op de achtergrond dobberen we in het water.

Vanmiddag hangen we in de hangmat en stoel…..lezen, muziek luisteren……gewoon niets….boeken uitlezen…..einde van de middag gaat het dan toch kriebelen, waar zullen we morgen naar toe rijden? Het is heerlijk hier, maar lang genoeg weer voor ons. We weten het niet zo goed, dus morgen zien we maar. Via de secundaire wegen weer naar boven en natuurlijk altijd via een andere weg proberen te rijden dan dat we gekomen zijn.

Warme groet,

Ria en Linda

28 januari 2018

Vandaag een relaxte dag voor de boeg….uiteindelijk…want in tegenstelling tot andere keren konden we niet goed kiezen waar we naar toe zouden gaan. Naar Santa Catalina of naar Santa Fé….de een is strand en de ander zijn de bergen. We komen er ook niet uit waarom we de keuze niet kunnen maken. Uiteindelijk dwingen we onszelf te kiezen….trommelgeroffel hoorbaar…..Santa Catalina….het afgelegen strand….

Door de bergen rijden we langs de kust naar beneden. Door gehuchten en dorpen slingeren de best wel aárdige weg af. Voor ons rijdt een motor en die rijdt wat onzeker. Slingert al een aantal keer en blijft echt midden op de weg rijden….zelfs het inhalen wordt al spannend, want we willen toch ook niet dat hij onder onze Iron Horse schuift. Maar we hebben geluk hij draait zelf af, dus het gevaar is geweken. Nog maar een aantal minuten later horen we een claxon en we kijken beide in de spiegels en we zien zo een auto van de weg af rijden de berm in. Dat ging echt hard….we zijn even beduusd, maar de auto achter ons lijkt te stoppen dus wij denken door te kunnen rijden. Bijzonder….toeteren hoor je hier om de haverklap dus vaak kijken we niet eens meer op of om. Waarschijnlijk heeft hij willen claxonneren om aan te geven dat hij in ging halen…hij ziet een tegenligger en stuurt terug en raakt uiteindelijk door die beweging van de weg. Wij maken ons zorgen om die motorrijder en achter ons gebeurt het gewoon…

Maar goed verder geen spannende dingen….het is rustig deze kant op, dus we kunnen echt als zondagsrijders naar Santa Catalina rijden. Als we aan komen in het dorp zijn we eigenlijk nog iets te vroeg om in te checken, dus we gaan eerst lunchen. We krijgen ons bord goed vol, dus we komen niets tekort. Heerlijke cappuccino, maar we zitten dan ook bij een Italiaan dus kan toch niet anders.
We rijden nog naar het strand en zien hoe de bootjes liggen de dobberen. Het strand is hier voornamelijk vulkanisch zand, dus zwarte stranden. Lekker warm aan de voeten. Niets geen strandtenten hier…..gewoon gewoon…..

We rijden vervolgens naar onze hut voor de komende twee nachten. Mooi plekje hebben we….vanuit ons bed zien we de zee. Een hangmat en twee strandstoelen voor onze deur….en een buitendouche….hier komen we onze dagen wel door. We gaan lekker lezen en ondernemen verder niets. Zwemmen? Nope….we komen echt niet van ons plek af.

Vanavond lekker gaan eten…..wel buiten de deur en toch maar met de auto. We liggen wat afgelegen en er zal waarschijnlijk helemaal niets gebeuren, maar we willen het gewoon niet opzoeken. Het padje waar ons onderkomen te vinden is, is toch wel donker. Dus ze zien dan echt niet dat we geen 18 jaar meer zijn….

Geen WiFi hier dus jullie lezen onze avonturen van hier pas als wij al weer elders zijn.

Zonnige groet,

Ria en Linda

27 januari 2018

We besluiten vanochtend toch naar boven te trekken via de secundaire wegen en de gok te nemen dat we er heel lang over gaan doen.
Naar Playa Venao ging vandaag iets sneller dan gisteren, want de werkmannetjes waren echt wel verder gekomen. Fijn dus….in drie kwartier de eerste etappe gedaan. Vervolgens komen we in de bergen van het schiereiland terecht. Schitterend met soms mooie vergezichten over de oceaan. De weg is eigenlijk wonderbaarlijk goed. Toppie!
Een stuk verderop zijn ze een hele nieuwe weg aan het leggen. Dus we rijden over de voor ons bekende schraapwegen. Maar omdat er nauwelijks verkeer is lopen we weinig risico op een steentje op onze voorruit.
De werkmannetjes moeten hier wel hard werken hoor. 35 graden en met pek in de weer….

Parkeerplaatsen om even te plassen of wat te drinken doen ze hier niet aan. Dus we moeten zelf even een plekje zoeken waar we onze benen kunnen strekken (en buigen, want anders plassen we in onze schoenen).
Het is zeker een mooie route zo en we zijn blij dat we deze keuze hebben gemaakt en niet terug zijn gegaan via Chitré.

Uiteindelijk komen we weer op de Panama-Amerika weg en de kwaliteit van de weg is echt niet veel beter. We hebben echter mooiere dingen gezien nu.

Tegen half vier komen we aan in Santiago en vinden we ons hotel voor deze nacht. Eenvoudig en niet het hotel waar we meerdere nachten zouden willen blijven. Maar ach….het was een reisdag vandaag, dus we piepen niet.

We lopen nog een eindje door het nabij gelegen winkelcentrum, want heel de dag in de auto levert een zitkont op. Dat is niet fijn. Nu nog dobbelen waar we morgen op af gaan….voor ons en jullie dus nog een verrassing.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Lees meer »

25 januari 2018

We gaan vandaag weer een stukje verder het schiereiland op. Dit is het droogste stukje van Panama, dus daar genieten we nog maar eens even van. Omdat het niet zo ver rijden is doen we echt alles op ons gemakje. Inpakken, ontbijten, uitchecken…..we hebben tijd zat. We doen onderweg Las Tablas even aan. Het dorp staat bekend om het maken van de polleras. Maar we doen niet ons best om zo’n atelier te vinden. We doen het kerkje even aan. In de kerk worden we aangesproken door een mijnheer die ons wijst dat er voorin de kerk nog een kapel is om te bidden. Ook hier hangt weer zo’n serene sfeer. Het is minder groot als het kapelletje van gisteren.

Twee keer zijn we inmiddels ook aangesproken of we geld willen geven, maar daar beginnen we niet aan. Misschien hebben ze het echt nodig, maar ze kunnen ons alles wijs maken in het Spaans.

We rijden door naar Pedasi. Het ziet er hier wel vrolijk uit. We stoppen bij een bakker en drinken daar een cappuccino (van lokale koffie zegt het bord) en nemen er iets lekkers bij. Dat hebben ze nog niet zo vaak aan de hand gehad in Panama. Weinig bakkers met iets lekkers bij de koffie hier…..dus we nemen het er hier ook maar eens van. We hebben WiFi bij de bakker, dus maken hier ook even gebruik van. Wat went dat toch snel…..internet bij de hand hebben….waar is de tijd van internetcafe zoeken en afrekenen per kwartier?

We komen bij ons B&B en krijgen de Marocco kamer. Blauw ingericht….gaaf hoor! Er liggen verse bloemen op ons bed en in de badkamer. We voelen ons echt welkom.
Het strand ligt een kleine 2 kilometer verder op, dus daar wandelen we naar toe. Het is warm om deze weg te lopen. Het is nog boven de 30 graden en weinig schaduw. Het strand is bijna leeg. Heel veel pelikanen op het water. Ze dobberen op hun gemakje en af en toe vliegt er een op om een visje te vangen. Geweldig hoe ze het water in duiken om ze te vangen. We zoeken een schaduwplekje en om de beurt koelen we af in de zee. We lopen daarna nog een stuk over het strand. Inmiddels zijn de plaatselijke vissers het strand opgekomen. Ze staan tot aan hun knieën in het water met hun hengels of netten. Vanavond verse vis op het menu waarschijnlijk. De krabbetjes lopen over het strand en schieten snel hun holletjes in. Heerlijk…

Vanavond eten we in het dorp. We moeten nu wel in het donker rijden als we terug komen. We moeten dus goed opletten op de heenweg waar het stuk weg is met de meeste kuilen. We belanden op een gezellig plekje en hebben goed gegeten. Vis en kip…..beide vangst van de dag….
De terugweg gaat goed. We herkennen tijdig de plek met de gaten in de weg, dus groot licht op en kris kras over de weg.

Nu nog even lekker lezen….de moeheid zit toch in de benen…..

Zonnige groet,

Ria en Linda

24 januari 2018

Vandaag zijn we gestart in Parita. Een plaatsje waar de tijd lijkt te hebben stil gestaan. Eenvoudige boerenhuisjes staan aan de straten. Sommige zijn in pastelkleuren geverfd. Er staat een mooie witte kerk aan het plein, maar de deuren zijn gesloten. Er staat echter 1 deurtje open, maar lijkt een soort administratie te zijn. We vragen of de kerk open is. Het vrouwetje gaat naar een ander vrouwetje aan de overkant van de straat. Het blijft even stil, maar vrij snel komt de dame met een bos sleutels de kerk openen. Het licht gaat aan en ze gaat haar eigen ding doen. Wij kunnen op ons gemak de kerk bezichtigen en foto’s maken. Zij krijgt bezoek en staan lekker te kletsen, dus we hoeven ons niet opgelaten te voelen. Als we klaar zijn, bedanken we de dames. We lopen nog een rondje door de straten. De toerist heeft dit dorp nog niet uitgevonden. We lijken de enige bezoekers van dit dorp te zijn. Als we terug lopen langs de kerk zien we dat deze weer afgesloten wordt.

Onze volgende uitdaging wordt het Nationaal Park van Sarigua. De afslag vinden voor dit park was al een onderneming. Geen groot bord langs de kant van de weg, maar alleen een klein bordje met Sarigua of Limon….maar we vonden het! De weg wordt langzaam aan slechter, maar we komen weer een bordje tegen waarop staat dat het nog 1,5 kilometer is. We dubben even, maar onze nieuwsgierigheid wint het. We rijden door. Uiteindelijk komen we bij een hutje aan met een mijnheer die alleen Spaans spreekt. Maar er komt nog ergens een manneke vandaan wat ook geen Engels spreekt, maar wel Google Translate kent. We kunnen het park in en ze verzekeren ons dat het ook met onze auto kan. We zijn nog niet zo heel ver op pad en hebben onze bedenkingen, maar ja….we zijn er nu eenmaal. Sinds de 18e eeuw hebben ze hier bossen gekapt en weggebrand om veeteelt te kunnen gaan bedrijven. Echter het hele ecosysteem is daardoor verwoest en wat rest is een woestijnlandschap. Het lijkt bijna als of we in de Red Centre van Australië zijn. Het is dor. Aan het einde van de weg zit een mannetje naast een poort met een bord waarop staat dat we niet verder mogen. Draaien dus! Er ligt hier wel een plasje water, waaraan een soort van reigers pootje staan te baden. Bijzonder!
We rijden de grindweg terug en zijn blij als we weer op de verharde weg zijn.

Op naar Chitré….dit is nu onze thuisbasis, maar we hebben het stadje nog niet verkent. Er moet hier een schitterende kathedraal staan. We parkeren onze auto aan het plein en als we nabij de kerk zijn horen we muziek. De muziek komt uit de kerk de voorbijgangers al tegemoet. Een gevoel van rust komt hier over ons heen. Het is schitterend! De glas in lood ramen staan open gedraaid en er waait een wind door de kerk. De muziek op de achtergrond maakt mede dat je rust ervaart.
De kathedraal ligt aan een plein. Op dit plein zijn de tribunes al gebouwd voor carnaval. Vanaf zaterdag voor Aswoensdag strijden er steeds dames om de titel en op de laatste dag in de mooiste Pollera. Het moet echt een gigantische happening zijn.

We rijden door naar Villa de los Santos. Ook hier weer een mooie kerk aan het plein. Een dame in de kerk wijst ons een deurtje waar we door moeten. WoW…..we komen in een kapelletje waar het heerlijk koel is en wat een bijzondere sfeer heeft. Er staan bidstoeltjes met rozenkransen eraan. Terwijl we daar zitten komt er een man binnen, die neerknielt op 1 van de stoelen en een rozenkrans pakt. Hij bidt de rozenkrans rond en gaat vervolgens weer weg. Een mooie plek zo verscholen in de kerk.

Inmiddels is de middag om en we gaan terug naar onze hut. Lekker nog even lezen buiten. We zijn goed en wel thuis en het begint toch te regenen. Even heel hard, maar naar een half uur is de bui ook weer verdwenen. We gaan terug buiten zitten en de kolibrie die elke dag rond dezelfde tijd even de struik aandoet voor ons terrasje is ook weer present. Mooi hoe snel zijn vleugels gaan.

Morgen is het weer tijd om hier te vertrekken. We zakken af naar Pedasi. We doen dat op ons gemakje…..we komen vast nog van die juweeltjes van dorpjes tegen.

Warme groet,

Ria en Linda

22 januari 2018

Wat zijn we toch verwend de afgelopen dagen….het ontbijt van deze ochtend viel in het niets. Een beker koffie, toast en roerbakei…..tja…..wat zullen we zeggen….

Lekker vroeg waren we al op weg deze ochtend. We daalden af van de berg en al gauw steeg de temperatuur naar boven de 30 graden. Zonnetje op onze snoet en salsa muziek in onze oren…..zo kunnen we wel wat kilometers vreten.
Het is opvallend hoeveel politie langs de weg staat. Een aantal staat te laseren, maar bij een aantal is het ook onbekend. Ze staan er langs hun motor. De wegen zouden wel een onderhoudsbeurtje kunnen gebruiken.

Bij Penonomé rijden we het centrum even in. Even langs het dorpsplein en een kerkje wat daar staat. In deze stad dragen veel mannen de beroemde sombreros pintadas. Leuke hoedjes om te zien. We proberen ook wat te drinken hier, maar dat lijkt niet te gaan lukken. Veel winkels en auto’s met laadbakken vol fruit, maar een tentje om te drinken krijgen wij niet ontdekt. Net aan de weg hebben we een Gouden M gezien, dus we halen daar maar een mcflurry.
We vervolgen onze weg en we zien langzaam aan de omgeving veranderen. Het regenwoud blijft achter ons en we krijgen meer landbouw te zien. Rietsuiker wordt in dit gedeelte veel verbouwd. Via Aguadulce rijden we naar Divisia. Daar gaan we de Pan-america Highway af en gaan we de provincie Herrera in.
We slapen de komende drie nachten in Chitré. Het is een wat grotere plaats, maar we hebben het nog niet echt onveilig gemaakt. We kunnen hier dus nog weinig over vertellen.
We zijn lekker ingecheckt en op ons terrasje voor onze kamer zijn we lekker gaan zitten lezen. We hebben uitzicht op het zwembad en genieten dus ook van de muziek die daar vandaan komt.

Morgen weer een dag…..we hebben tenslotte vakantie.

Warme groet,

Ria en Linda

21 januari 2018

Vandaag voor de laatste keer een heerlijk ontbijt hier in El Litoral. Wat een verwennerij! Het heeft wel als resultaat dat we alle ochtend pas laat vertrekken. Het is gezellig aan de ontbijttafel. Deze ochtend zitten we met twee bejaarde mannen aan tafel, maar het zijn toffe peren. Uiteindelijk nemen we afscheid en gaan we op pad. Mooi adres geweest hier!
Tja moeders,……of er nu nog zulke mooie foto’s van het ontbijt voorbij zullen komen is maar de vraag. 🙂

We rijden terug naar El Valle de Anton om daar de rest te zien. De route rijdt nu aardig door, omdat we de weg (her)kennen. Op de foto’s van één van de bejaarde mannen hebben we de plek waar je de krater van de vulkaan kunt zien herkent, dus we stoppen op die plek. Het is nu een hele groene plek met volop bomen e.d.

We beginnen bij de vlindertuin. We krijgen uitleg over de levenscyclus van een vlinder. Schitterende exemplaren vliegen er rond. De mooiste kleuren en bijzonder hoe zij toch ook de schutkleuren aan kunnen nemen als zij hun vleugels tegen elkaar aan houden.

Vervolgens rijden we door naar de zoo. Dit is geen dierentuin zoals wij deze kennen. Maar er worden hier dieren opgevangen om eventueel opgelapt te worden en dan weer terug de natuur in te laten gaan. Maar in deze zoo zit ook de plek waar de gouden kikkers in bescherming zitten. In Costa Rica zijn zij al uitgestorven en in Panama gaat het ook die kant op. Wij willen deze Kermit toch eens bekijken. Er zitten nog een aantal bijzondere kikkers daar. Het is een sport om hen te vinden op de bladeren. Maar vanuit Costa Rica weten we nog dat we ook onder de bladeren moeten kijken en dat ze soms echt heel klein zijn.

Lunchtijd…..we maken er een goede lunch van, zodat we vanavond weer lekker eens een stokbroodje kunnen eten. Dat kan toch soms ook zo lekker zijn.
Na de lunch lopen we nog eens over de markt met al zijn fruit, planten en souveniers. We tikken een Golden Frog op de kop voor in de kast thuis. Verder laten we alles in de kramen liggen.

We gaan op zoek naar het hotel waar we vanavond gaan overnachten. Die kunnen we maar beter gevonden hebben voordat het donker wordt. De wegen hebben hier nog al eens flinke gaten en we weten inmiddels ook dat de slaapplekken niet altijd zo makkelijk te vinden zijn. Afgelegen weggetjes of grote hekken verhullen de slaapplekken nog wel eens.

We sluiten de middag af met een drankje bij een koffietentje. We pakken het zonnetje nog even mee, maar we zien de regenwolken over de bergen aan komen rollen. Er verschijnt een mooie regenboog aan de hemel.

Thuis aangekomen moet toch ook een keer een wasje gedaan worden. We kunnen onze onderbroeken toch niet om blijven draaien, hè?!

Morgen schuiven we weer wat op op de kaart van Panama, maar waar precies……we weten het nog niet!

Oja,….leuk jullie reacties….worden we altijd blij van!

Vrolijke groet,

Ria en Linda

20 januari 2018

Deze ochtend legt de gastvrouw uit wat we toch zeker moeten zien in El Valle. Ze omcirkelt wat zaken op de plattegrond. Vol goede moed vertrekken we dus de bergen in. El Valle is een dorp wat in een kratervallei ligt. De laatste keer dat de vulkaan actief was is zo’n 400 jaar geleden. De temperatuur neemt maar een aantal graden af. Het is boven dus nog zo’n 25 graden. We besluiten eerst de trail te lopen, want dit willen we niet in de regen doen. De voorspelling was dat het rond 13 uur zou gaan regenen. Nu zijn de buien over het algemeen kortstondig, maar toch.

Bij de ingang legt de dame uit dat het ongeveer een uur naar boven is en weer een uur terug. Moet kunnen dus! Het eerste stuk is wel steil maar nog wel goed te doen. Na de eerste waterval wordt het al wat drassiger en moeten we meer klimmen. Het zweet loopt van ons lijf, maar de omgeving is prachtig. Er lopen een handje vol met andere mensen, maar we lopen elkaar zeker niet in de weg. We komen een tweede waterval tegen en rotstekeningen. Maar de klim wordt steeds zwaarder. Dit zijn de momenten dat we ons afvragen of we voor klipgeiten aan het leren zijn, maar als de natuur dit gewild had dan hadden we toch hoeven gekregen? Het laatste stuk besluit Linda niet meer mee te klimmen. Zij wacht op een steen (en is niet een zigeunermeisje), maar Ria wil de top zien. Zij klautert dus verder. Wachten kan dan lang duren en in die tijd kun je van alles bedenken. Wat als het gaat regenen? Blijf ik dan wachten of ga ik terug naar beneden? Als het te lang duurt zou er dan iets gebeurd zijn? Ach en zo zijn er nog meer scenario’s te bedenken. Uiteindelijk komen onze wegen weer gewoon bij elkaar, dus al die scenario’s waren nergens voor nodig.
We dalen samen weer af en dat was mogelijk nog enger. Hier en daar is het modderig en dus glad. Maar we nemen de tijd en komen heel beneden aan.

Lunchtijd…..en voornamelijk ook tijd om te drinken….ondertussen heeft de tijd door getikt en kunnen we niet meer naar de vlindertuin. Dat is jammer! We besluiten naar de markt te wandelen en tijdens deze wandeling vinden we het een strak plan om morgen terug te komen. Dan doen we gewoon de dingen waar we vandaag niet aan toe gekomen zijn. We hebben tenslotte vakantie.

Bij thuiskomst nog even met de voetjes in het zwembad en daarna een heerlijke douche…..je kunt er zo blij mee zijn na zo’n dag hard werken.

Nou op naar de dag van morgen……

Warme groet,

Ria en Linda