4 december 
Vandaag werden we met bewolking wakker….automatisch verwachtten we dan dat het fris was toen we opstonden, maar niets was minder waar. Het was warm en de wind die waaide leek wel een föhn. 

Voor vertrek nog even naar de zee gaan kijken, want die oogt gewoon anders als deze rauwer is. 
We reden het dorp uit en al snel nam de wind behoorlijk toe. Zo’n harde wind hebben we tijdens de vakantie nog niet gehad. Het zijn geen stoten, maar een constante harde wind. De zon deed zijn best, maar kreeg het niet gewonnen van de bewolking. Het werd grijzer en grijzer.  
We kwamen net aan bij Port Neill en het begon te regenen. Er viel dus weinig te zien.
We vertrokken richting Arno Bay, maar de regen was nog erger geworden, dus we konden hier de auto niet uit om wat te bekijken. 

We realiseerden ons dat we dit weer eigenlijk helemaal nog niet gehad hebben en we dus niet mogen mopperen.
We reden door naar Cowell en helaas regende het nog steeds. Jammer, want ze hadden hier, een markt waar de straten voor afgezet waren, maar helaas…..toch maar een bakske koffie hier gedronken en we hadden onszelf iets lekkers beloofd, want de moeder van Linda is jarig. Pech….het gebak zag er hier niet uit dat je dacht: “hier word ik blij van”.
We zijn maar doorgereden naar Whyalla en hier leek het op te klaren. De regen nam af, de lucht werd minder grijs en de zon deed zijn best om zich te laten zien. We zijn op zoek gegaan naar de beeldjes van Flinders en co. Zij staan samen uit te kijken over de zee. Zij hebben destijds samen dit gedeelte van Australië ontdekt. 

Vervolgens naar een uitkijkpunt op een berg, hier stonden destijds vier kanonnen om het land te beschermen. We vonden dit punt minder bijzonder, maar ja we kunnen ook niet alles geweldig vinden.

Door het centrum gereden, maar alles leek gesloten te zijn. Wel een mooi moment om de openbare wc weer eens te keuren. Zoals gebruikelijk weer netjes. We maakten nog wat foto’s en toen was het tijd om eens boodschappen te gaan doen. 
Na de boodschappen even een WiFi punt gezocht, zodat we moeders konden feliciteren met haar verjaardag. Helaas hadden wij nog steeds geen gebak gevonden, dus die houden we morgen te goed.

We reden via Lowy Point om nog een oude vuurtoren te bezichtigen. De zon scheen inmiddels flauwtjes, maar deze plek was zeker mooier geweest met een volle zon. 

Met de temperatuur was overigens nog steeds niets mis.
We bereikten inmiddels Port Augusta en het was weer een mooie tijd om te stoppen. We kwamen aan bij een camping en die verwelkomde ons met welkom op de Noordpool. Hoe grappig kan het zijn….de mussen vallen gebraden van het dak…..
Het is heerlijk hier. Nog steeds warm en lekker buiten hangen in onze stoeltjes……morgen maar een Port Augusta bezoeken.
Warme groet,
Ria en Linda

3 december 
Late start vandaag, maar moet ook wel eens kunnen. We wisten eigenlijk nog niet zo goed wat ons doel werd voor deze dag. We zouden wel zien. 

Langs mooie wegen en meren reden we op ons gemak nog verder naar het Zuiden op Eyre Peninsula. De meeste dorpjes waren niet groter dan drie of vier gezinnen, dus we moesten lang wachten op ons bakske vandaag.
Een scenic tour bracht ons langs kunstwerken langs de kust. Leuk idee zo met op de achtergrond de kliffen en de zee.

Het lijkt wel of wij de enige op de wereld zijn. We komen op deze route niemand tegen…..vinden wij niet erg.
We komen langs een soort van roadhouse…..een heel oud eethuisje langs de kant van de weg bij het grote meer. Mooi dat ze daar zo zuinig op zijn. 
Uiteindelijk komen we in Cofinimmo Bay aan en wij dachten echt dat ze daar wel koffie zouden hebben. Het leek er niet op….jammer….. we konden wel zien hoe de netten uitgezet waren voor de oestervangst in de Coffin Bay. 

We zijn daarom maar doorgereden naar Port Lincoln. Dit was ineens een grote (haven)stad. Voordeel we konden weer boodschappen doen en de voorraad aanvullen. Vanavond lekker een biefstukje op brood…..mmmmm….

We hebben daar wat gedronken, want daar waren we zo aan toe 😉
Maar we vonden het stadse niet zo gezellig als die kleine baaitjes die we tot nu toe gezien hadden. We besluiten daarom door te rijden naar Tumby Bay.
Hier is het echt niet groot, maar het voelt direct weer goed. We besluiten hier te overnachten. Geen WiFi op de camping of in het dorp, maar dat komt weer wel. We hebben in Port Lincoln een levensteken kunnen geven.
We wandelden langs het strand naar het centrum. Genieten….ook hier bijna geen mensen. Wel grote pelikanen en zeemeeuwen…..zij vliegen af en aan. Ze raken net de zee niet…knap hoe ze dat voor elkaar krijgen.

In het centrum een schepijsje gegeten…..op een bankje in het zonnetje ….. we hebben het echt goed.
Tot 19.30 uur hebben we nog lekker in de zon gezeten en nu met de deuren open in onze bus.
Morgen? Morgen is morgen en we zien wel waar we uitkomen.
Warme groet,
Ria en Linda

2 december 
Waarschijnlijk toch moe geweest van de lange reisdagen, want we werden pas om 7 uur wakker. Nu wordt het hier ook wel later licht dan in het Westen. De nacht had een schitterende sterrenhemel overigens.
Van Penong eerst naar Ceduna voor de quarantaine check. Nou dat was zo gepiept. De beste man wilde in onze koelkast kijken en tja…..daar zat niet veel meer in. Dus het was okay en hij wenste ons een veilige reis.

In Ceduna was het tijd voor koffie en het thuisfront laten weten dat we de oversteek veilig gemaakt hadden. Bij hun was het inmiddels 1 uur in de nacht, maar van beide families kwam een reactie.

Tijdens het koffiedrinken ook lievelinda.nl aangevuld, zodat we weer bij waren.
We hebben onze weg vervolgd naar Streaky Bay. Een mooie baai met wederom helblauw water. Het dorp is niet zo groot, maar ze hebben er een leuk café waar we dus onze lunch kunnen nuttigen.

Erg brutale zeemeeuwen wonen hier en ze zitten te azen op het moment dat je niet oplet, zodat ze je eten mee kunnen nemen. No way, misters! 
We genieten erg van de route langs de kust en door de akkers van de boeren. We zien hier wat meer reptielen oversteken op de weg. Ook mooi! 
We nemen de afslag naar Venus Bay. Zeker ook mooi, maar het waait hier meer en dat maakt het fris. Op een lantaarnpaal zit een pelikaan op zijn gemak eens te bekijken wat we aan het doen zijn, maar nadat hij waarschijnlijk heeft bedacht dat we geen bedreiging zijn steekt hij zijn snavel onder zijn veren. Standje slaap. Vanaf een uitkijkpunt kunnen we nog zien hoe steil ook hier de kliffen zijn en daar hadden we net eigenlijk nog geen idee van.
We zakken verder af naar Elliston. Het is tegen 3 uur en dat is een mooie tijd om weer een camping aan te doen. Eerst nog even kijken of er een supermarkt is, maar die liet wel wat te wensen over. Brood bij de bakker kopen dan en vanavond een gebakken ei op brood. 
Op de camping even wat handwasjes doen, zodat het lekker kan drogen aan de droogmolen in de wind en zon.

Daarna nog even naar de baai gelopen, maar deze was minder aantrekkelijk dan die we eerder gezien hebben. Nog steeds mooi, maar ja…..we kunnen vergelijken. Er lag meer zeewier op het strand wat direct een minder mooi wit zandstrand geeft.
Ach vanavond nog eens wat lezen en bedenken waar we morgen op af gaan. De camping zou WiFi hebben, maar helaas……geen verbinding met internet. Dus het verhaaltje zal op zich moeten laten wachten.
Warme groet
Ria en Linda

1 december 
Met de zonsopgang opgestaan, want het doel van vandaag was Ceduna halen en dat zijn wel wat kilometers.
Voordeel van zo vroeg vertrekken is dat je ook nog levende kangoeroes ziet. Zagen we er é?ntje zo lekker grazen aan de kant van de weg en een aantal meters verderop komt er een roadtrain aangebulderd…….ojee……wat zou er met de kangoeroe gebeurd zijn?
Bij de overgang naar South Australië verliezen we ook direct tijd. De klok gaat dan 1 uur en drie kwartier vooruit. Dus dat vroege opstaan is niet voor niets geweest.
Er liggen op de route wat uitkijkpunten. We konden uitkijken over de Great Australian Bight. De kliffen zijn hier enorm mooi. Hel blauw water en kliffen echt zo steil! Echter die uitkijkpunten steeds indraaien en weer terug de weg op kostten veel tijd.
Langzaam aan veranderde de omgeving en kwamen er steeds minder bomen. We begonnen aan de vlakte Nullarbor of wel vlakte zonder bomen. Hier kwamen ook meer de wombats tevoorschijn. 

Bij het roadhouse Nullarbor eten en drinken we wat, maar de zit is al lang geweest, dus we lopen daar toch ook nog wat rond.

De benzineprijs is hier achterlijk hoog (173 cent), dus we namen de gok om de benzinepomp van 193 km verderop te nemen. Misschien pech en een nog hogere prijs, maar dat moest haast niet kunnen.
Inmiddels is de wind sterk toegenomen en de kilometers tikten verder. Net voordat we bij Nundroo zijn begon het lichtje te branden. Mooi! We hadden goed gegokt…..159 cent voor de benzine. Het was ondertussen ruim 16 uur en hebben overwogen om daar te blijven slapen. Maar het zag er erg oud en versleten uit, dus we reden nog 73 km verder.
We kwamen uit in Penong. Net niet in Cenduna…..als we echt hadden gewild was het gelukt. Dit ligt namelijk ook maar weer 73 km verderop, maar het was 17 uur en we waren het zitten wel zat.

De camping hier ziet er eenvoudig uit, maar het is er schoon.
Vlakbij de camping ligt een parkje met allemaal windmolens….ook de grootste windmolen van Australië. We lopen daar dus maar eens op af. Daarna lopen we nog even naar de benzinepomp om een blikje cola te halen.

Onze voorraad is inmiddels geslonken op bijna alle vlakken. Supermarkten hebben we de afgelopen 1200 km niet meer gezien.

Vanavond eten we pannekoeken, die hadden we in Darwin al gekocht. Zo’n flesje waar je alleen nog maar water bij hoeft te doen en even te schudden. Prima toch?!
Morgen door de quarantaine-post en dan kunnen we weer boodschappen doen.
Warme groet,
Ria en Linda

30 november
 Met het opkomen van de zon waren we al wakker…..niet zo erg vandaag want we wilden graag vroeg opstaan. We hebben een flinke reis voor de boeg, dus hoe eerder we weg kunnen hoe beter.
Tank vol en gaan met de bus….
Nog even een foto maken van het bord waarop staat hoe ver het is naar Adelaide. We krijgen nog een keer een waarschuwing langs de kant van de weg dat er op de route die we nu gaan rijden nauwelijks water zal zijn, dus dat we genoeg mee moeten nemen. Daar hadden we al opgerekend dus de bus ligt vol.
Borden met waarschuwingen voor kangoeroes, struisvogels, koeien en dromedarissen de komende 200 kilometer (en verder). Kangoeroes zien we voornamelijk hartstikke dood langs de kant van de weg liggen. Koeien hebben we niet gezien, maar de rest wandelt op het gemakkie door het landschap.

Op één plek komen we voorbij en zien we een dode dromedaris liggen…..aahhhh……maar die lucht……jeetje….niet te harden. De airco stond nog niet aan en we hadden de ventilator op buitenlucht staan……nou dat is echt niet grappig. Die lucht bleef wel even hangen. Bij vertrek hadden we ook een fietser gezien, die deze weg ging rijden. Soooo….dat kan niet leuk zijn als je daar dan langs moet.

Er zijn genoeg parkeerplaatsen om even te rusten en om de 200 km een roadhouse. Goed geregeld! De benzineprijs zien we stijgen. Eerder deze vakantie hebben we ergens 113 cent betaald voor benzine en vandaag 171 cent. Pffff…..
We rijden van roadhouse naar roadhouse. Bij de eerste staan brokstukken van de Skylab. Deze is in 1979 hier in de omgeving naar beneden gekomen. 
Vervolgens krijgen we een stuk weg van 146,6 km die volledig recht is. Er zit geen bocht in, want er waren geen obstakels dus waarom dan bochten maken. Het is het langste stuk rechte weg in Australië. 

Op een gedeelte van deze weg wordt aan de hand van een bord duidelijk gemaakt dat bij calamiteiten de weg ook de landingsbaan voor de Flying Doctors is. Aan beide zijde van de weg een brede strook nog gemaakt, zodat de weg wat breder is. De piloot kijkt of er geen verkeer is en landt vervolgens op de weg. Daarna zet hij de weg af om duidelijk te maken dat het vliegtuig daar staat. 
We zingen luidkeels mee met Guus en Marco en zo komen we onze tijd wel door. 
We rijden lekker wat kilometers weg en besluiten in Madura te stoppen. We zijn dan ook net 3 kwartier in de tijd vooruit gegaan. Het is tegen drie uur en dat is een mooie tijd om te stoppen. 

Achter de Shell ligt een camping en daar settelen we ons. Het ziet er helemaal niet zo verkeerd uit hier. Schone wc’s en douches, stroom en schaduw…….inderdaad geen water en geen WiFi.
Morgen zullen we weer op tijd vertrekken, want we hebben wederom heel wat kilometers voor de boeg voordat we in de bewoonde wereld terecht komen.
Warme groet,
Ria en Linda

29 november 
Vandaag een niet al te lange rit naar Norseman gehad. Door de omgeving met goudmijnen slingerden we een stukje zuidwaarts.

We drinken onderweg in een roadhouse een bakske koffie om vervolgens het laatste stukje voor deze dag af te leggen.
In Norseman is maar één camping en omdat het nog redelijk vroeg was bezochten we eerst het dorpje maar even.
Midden in het centrum staan wat dromedarissen van tin. De dromedarissen vervoerden hier vroeger levensmiddelen mee of handelswaar, voordat de auto’s hier reden. De eerste dromedaris kwam vanuit de Canarische Eilanden en de overige kwamen vanuit Afghanistan. 

Stukje verderop stond een stand beeld van het paard Norseman. Het plaatsje is vernoemd naar dit paard. Het paard vond hier het eerste goud en zo is de mijnbouw hier begonnen.
We zijn naar het uitkijkpunt gereden om zo 360 graden over de zoutmeren te kunnen kijken. Ook hier staat alles droog. Je kunt ook een mijn zien liggen, maar er is niet in te kijken zoals bij de super pit gisteren. In Norseman leven ze nog steeds van de goudmijn en andere mineralen die uit de grond komen.
Verder is hier eigenlijk niets te zien, dus we gingen naar de camping. Even uitrusten, want morgen en overmorgen moeten we kilometers maken.

Dus vanmiddag mochten we nog lekker lezen in het zonnetje in onze spannende boeken.
Geen WiFi hier en de komende dagen waarschijnlijk ook niet. Jullie gaan dit dus waarschijnlijk pas lezen als wij in South Australië zijn aangekomen.
Warme groet,
Ria en Linda

28 november 
Jeetje wat was het weer warm deze nacht, dus de klep maar weer open gegooid. Echter begon het halverwege de nacht zo hard te waaien dat het koud werd…..huh?! Dus klep weer dicht …. druk druk druk in de nacht.

Vanochtend was het al weer vroeg warm, maar als je tempo Aussie doet, komt het allemaal wel goed.

Na het ontbijt tijd om Kalgoorie te ontdekken. Bus geparkeerd waar hij wat langer mag staan. Het is hier niet-betaald parkeren, maar op sommige stukken mag je maar een kwartier of een uur staan. Maar we raakten de bus al snel kwijt en konden aan de wandel.
Veel oude gebouwen in het centrum……allemaal uit de tijd van de start van de goudmijnen. Het doet een beetje Wild West aan. Na een halve straat bezichtigd te hebben was het natuurlijk koffie tijd. Gezellig tentje gevonden met een terrasje buiten. Goed toeven hier. Er leven hier veel aboriginals, die dwalen over de straten. Meestal met een iets minder aantrekkelijke geur…..jammer! 
Na de koffie tijd om verder te gaan…..in Kalgoorie is ook het oudste nog werkende brothel. In Haystreet ligt op de hoek een tapas-restaurant, maar waarvan al snel blikt als je de bordjes leest dat hier ook meer gebeurd dan alleen tapas eten. Op de gevel staat uitleg over de madammen die het gemaakt hebben in de sex-industrie enz. Weer een stukje verderop ligt het rode huis. Hier werken de meisjes ’s avonds achter het raam. Daarnaast ligt het roze huis. Dit is dus het oudste brothel. Om 15 uur is er een rondleiding, maar we laten deze voor wat het is. Vanaf 18 uur wordt hier gewerkt.
Tijd voor een ijskoude cola en daarna de rest van de oude gebouwen bewonderen. 
We wilden om 13 uur graag bij het uitkijkpunt op de goudmijn zijn. Er zou vandaag een gedeelte opgeblazen worden. Bij het uitkijkpunt hing een tv-scherm waarop aangekondigd werd dat het om 13.30 uur ging gebeuren. Tegen 13.30 uur kregen we over de speakers de aankondigingen mee als voorbereiding op “the blast”. Jeetje wat een knallen gaf dat, zeg. Het geluid kwam later dan de eerste rookwolken…..mooi om eens mee te maken.
Na dit moment op naar het museum wat terug gaat naar de oorsprong van de goudmijn. Klomp(jes) goud liggen hier achter glas en in de kluis te schitteren. Oude auto’s, huisjes en gereedschappen zijn te bewonderen. Tevens hebben ze er een boorplatform staan, zodat je een mooi uitzicht over de stad hebt.
Jullie raden het al…..tijd om weer wat te gaan drinken…..goed drinken…..eten is ook….
We wilden ook nog naar het uitkijkpunt Charlotte, maar het was handiger om eerst even de boodschappen te doen. Dus eerst de supermarkt even zoeken en het avondeten bij elkaar scharrelen. Daarna op zoek naar het uitkijkpunt. Op deze berg ligt het waterreservoir voor de stad en de goudmijn. Er ligt een waterleiding van Perth naar hier. Destijds was er geen water en stierven mensen hier dus van de dorst, maar ook aan ziektes. Daarom heeft een belangrijke man er voor gezorgd dat de waterleiding er kwam te liggen. Inmiddels zijn er nog vier waterbronnen, maar het is een belangrijk punt in de geschiedenis.
Vanavond zaten we te wachten op de onweersbui. We zagen hem aan komen rollen, maar we hadden geluk. We hoorden hem wel, maar barstte niet boven ons los. Hij ging langs ons af. Drie druppels regen kregen we, maar ach wat is dat nu?!
Morgen gaan we maar eens verder, want het wordt tijd dat we meer richting Zuid Australië gaan….
Warme groet,
Ria en Linda

27 november 
Deze ochtend werden we om 4.20 uur gewekt door de haan. Hij zat zin in de dag waarschijnlijk. Om 4.50 uur kwam de zon op. Na even overleggen besloten we om op te staan.

We wilden graag de wandeling langs de airstrip en het magische meer lopen en dat is later op de dag niet meer te doen.

Dus zachtjes uit de veren en op pad.
Eerst even langs de Wave lopen, maar de zon staat nog te laag om een andere gloed op de golf te geven. De wandeling was een mooi toertje. Langs kale bossen en droogstaande meertjes. Wel de sporen van de dieren kunnen zien, maar zij zelf lagen nog op één oor waarschijnlijk.

Het magisch meer had wel water…..dat maakt het vast magisch……want tot nu toe stond alles in de omgeving droog.

Via de grot, die lijkt op een nijlpaardenbek zijn we door het bos met blad terug naar de Wave gelopen. Nog steeds lag deze in zijn eigen schaduw.
Er zaten zo veel vliegen dat we besloten binnen te eten. Qua temperatuur eigenlijk niet te doen, maar die vliegen zijn echt met veel. 
Om 8 uur waren we kant en klaar……nog één keer naar de Wave kijken, maar nee……de zon kwam er niet meer op in deze tijd.

Tijd om te gaan dan.
We moesten wel een eindje omrijden, want de weg naar Southern Cross is niet verhard en we willen het risico niet lopen op stukken. We zijn dan ook niet verzekerd, dus wij nemen die extra kilometers maar voor onze rekening.

In een afwisselend landschap hadden we tijdens de langer rit genoeg te zien.

Alle dorpen waren wel volledig uitgestorven, dus het eerste roadhouse wat we zagen mocht ons voorzien van drinken.

Het hele dorp leek dit roadhouse ook als ontmoetingsplek te zien. Ze kenden elkaar allemaal en het liep in en uit.

Uiteindelijk kwamen we op de weg die vanaf Perth naar Koolgarie Boulder gaat. Hier reden vandaag echt zoveel roadtrains en ze zijn aan de weg bezig. Dus iedere keer hopen dat het geen sterretje opleveren, maar het kwam allemaal goed.

Helaas geen plek waar we konden lunchen, dus moesten we terug vallen op onze voorraad MariaKoekjes. Ach voor een keer ook niet zo erg.
Uiteindelijk kwamen we bij de camping aan. We hadden inmiddels besloten hier twee dagen te verblijven. Fijn na zo’n lange rit die dag niets meer te doen en dan de volgende dag het dorp te verkennen. Echter bleek het vanavond het moment te zijn dat de kerstboom aangedaan zou worden door de kerstman en dat er vuurwerk afgestoken zou worden.

Tja…..dan moeten we toch op pad.
Heel het dorp was zo ongeveer uitgelopen. De kinderen waren verkleed als elfjes of dwergen. Er stonden marktkraampjes en er was muziek. 

Het duurde even, maar de kerstman heeft de boom aangedaan. Mooi hoor! 
Inmiddels is het 21 uur en is het nog steeds 32 graden……het lijkt vannacht niet hard af te koelen. Maar toch…..we houden van de warmte!
Warme groet,
Ria en Linda

26 november 
Vandaag stond er een lange trip voor de deur, dus niet te veel treuzelen deze ochtend maar doordoen. Wel relaxt natuurlijk, want het is vakantie!
Tanken, want de kaart geeft maar weinig benzinestations aan op de route die we willen nemen. We wilden namelijk echt binnendoor naar Hyden rijden.
Door het Stirling Range Park met inmens hoge bergen, maar zo schitterend weer! Mooie lijnen op de toppen van de bergen. Nauwelijks verkeer op de weg…..af en toe een verdwaalde auto en natuurlijk wel roadtrains van ongeveer 36,5 meter lang.
We hadden al wat kilometers gemaakt (geen benzinepomp gezien overigens) en waren wel toe aan een bakkie koffie. Omdat we vlak bij Borden, een dorpje, waren lieten we het eerste roadhouse aan het einde van de bergketen liggen. We grapten nog tegen elkaar dat het ergste wat ons kon overkomen was dat alles gesloten zou zijn……nou het was nog erger…..er was helemaal niets. Het was echt een gehucht wat ook nog sliep. Okay…..we rijden verder geen andere optie. Onderweg kwamen we nog een Hollandse molen tegen. Eigenlijk wel grappig zo ver weg van huis…..we rijden door de graanvelden en doemt daar ineens een Hollandse molen op.
Maar goed…..inmiddels kwamen we een bordje tegen met “Bird in the bush”….. verse koffie en cake. Lekker lekker…..we hadden beide niet gezien hoeveel kilometer het nog zou zijn, maar moest goed komen. Het bleef duren en duren……en we hadden het al over een fatamorgana. Niks geen koffie…..en ineens…..was daar een volgend gehucht met…..jawel……”Bird in the bush”. Joehoe……we parkeren de bus en maken nog een foto van het bord. Wat een leuk bord en met een beetje geluk ook een leuk tentje.

Pech voor de kabouter! We hadden de deurklink nog in ons hand en een man, leek een kok, vertelde ons dat ze dicht waren vandaag. We mochten wel een drankje uit de koelkast of een ijsje, maar hij wist niet hoe hij koffie moest zetten.

Neeeeee……dan laat maar!
We rijden door naar Lake Grace. WoW…..mooi weer. Er doemen langs alle kanten zoutmeren op, die droog staan. Het lijken wel ijsvlaktes om ons heen. Het wit doet zeer aan je ogen en schittert als of het diamanten zijn.

We rijden Lake Grace vervolgens binnen en daar is wel één tentje open……maakt niet uit…..hier vallen we binnen. We eten en drinken hier iets en nemen even onze rust. Inmiddels zitten er al weer drie uur rijden op.
We moesten nog zo’n 100 kilometer rijden naar Hyden. De weg werd nog wat smaller, de strepen stonden niet meer op de weg en verkeer was er al helemaal niet meer. Maar de bewegwijzering was prima, dus dit ging goed komen.
Uiteindelijk kwamen we bij Hyden aan en Jolly Jumper had wel dorst gekregen. Dus de eerste benzinepomp doen we aan. Helaas gesloten. We worden aangesproken door motorrijders en die lachend vragen of dit onze eerste keer in West Australië is. Het is bekend hier, volgens hen, dat op zaterdagmiddag alles dicht gaat en op maandag pas weer open. Okay……we zien wel. We rijden naar de volgende pomp en deze was gewoon open 😀

Jolly was weer blij en wij konden gewoon veder met onze plannen.
Op de camping is nauwelijks schaduw, maar er is een overkapping bij het sanitaire blok gemaakt. Daar staan tafels en stoelen en tevens is daar WiFi ontvangst. 

We drinken eerst een koude cola bij het café net buiten de camping en daarna settelen we ons onder de afkapping.
Na het eten vanavond zijn we naar de Wave Rock gelopen. Hoe bestaat het toch dat de natuur dit zo gemaakt krijgt. Indrukwekkend! We moesten even wachten om foto s te kunnen maken zonder mensen, maar het was niet zo druk dus het was zeker te doen.

Daarna nog een rondje om de rock en net voor het donker terug op de camping. 
Morgen proberen we op tijd op te staan, zodat we de Wave met ander licht kunnen zien. Daarna willen we eigenlijk nog een route lopen, maar het is morgenochtend om 10 uur al 35 graden.
Warme groet,
Ria en Linda

We zijn superblij met al die reacties steeds op onze verhaaltjes….het is jammer dat de foto’s hier niet willen lukken….maar ach wat in het vat zit verzuurt niet 😉

Vrolijke groet,

Ria en Linda