Leren van de Bushmen

Geschreven op 23 november 2015 door ikke
23 november Leren van de Bushmen
Gisterenavond heel lang zitten twijfelen of we wel of niet mee zouden gaan met de Bushmenwalk. Het was een eenvoudige wandeling, maar Tsodilo Hills zit nog in onze benen. Uiteindelijk besloten om geen wekker te zetten en te zien of we op tijd wakker zouden zijn.
Om half zes klaar wakker, dus we zouden de wandeling gaan doen. Om half acht zou deze wandeling starten. Samen met twee Japanners en een gids gingen we op pad. Een eindje wandelen en daar ontmoetten we een San-gezin. Zij leven als traditionele Sanfamilie in zoverre dat dit nog kan. De regering in Botswana heeft namelijk bedacht dat het leven in de Kalahariwoestijn gevaarlijk is en vindt dat de Bushmen op moderne wijze moeten gaan leven…..met alle gevolgen van dien. Zij kunnen niet omgaan met alcohol, drugs en zijn nooit naar school geweest. Zij leren de dingen aan elkaar. Mannen leren jagen en vrouwen zorgen. Echter de Bushmen mogen niet meer jagen, dus de nieuwe generatie jongens kunnen nooit meer echt “man” worden in hun cultuur. De Sancultuur zal dus langzaam gaan vervagen. Eigenlijk dus triest.
Maar dit gezin neemt ons dus mee in hun gebruiken. Ze laten een spel zien wat ze de kinderen al leren, zodat zij zich kunnen vermaken wanneer de ouders op “jacht” zijn. We krijgen diverse medicinale wortelen te zien en hoe ze die uit de grond halen. We leren gaatjes maken in struisvogeleierschalen. Hoe kun je water uit een wortel halen en drinken, vuur maken met hout. Sporen volgen en zien hoe oud ze zijn. Het was echt waanzinnig! We waren blij dat we toch mee gegaan zijn. Die wandeling op zich stelde niets voor.
Na terugkomst op de camping was het tijd voor het ontbijt. We hadden inmiddels besloten dat we nog een nacht zouden blijven het is echt relaxt hier. Daarna zijn we naar Dakar gereden. Hier is een Art-project van de San. Diverse artiesten uit Dakar schilderen hier of maken andere dingen. Schitterde schilderijen hangen er, maar ja….dat neem je niet zo makkelijk mee naar huis. We kopen een houten uilskuiken, want die lopen er ook zoveel rond. Leuk aandenken aan Botswana.
Naast dit project ligt een museum. Deze wordt voor ons geopend en neemt ons mee door de geschiedenis van de San. Indrukwekkend toch ook weer. Het is niet groot, maar raakt de kern en dat is voldoende toch?
Via de supermarkt terug naar de camping. Lekker lunchen op ons plekkie en daarna toch weer die koude cola gaan nuttigen. Bij zo’n 40 graden blijft een ijskoude cola zo lekker. We nemen onze boekjes mee en brengen daar de middag door. Ondertussen horen we dat morgenavond de traditionele San-dans gedaan zal worden hier. Moeten we nu nog een nachtje blijven? Het is echt okay hier….misschien een nachtje over slapen.
Zonnige groet, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | 2 Reacties

Ghanzi

Geschreven op 22 november 2015 door ikke
22 november Ghanzi
Om 6.30 uur waren we al vertrokken. De nachtrust was goed geweest. We sliepen immers al om 20.30 uur, dus dan kan het ook wel. Ontbijten zouden we onderweg wel doen, want we waren wel klaar met dit hotel. Heerlijk zo vroeg op de weg. Nauwelijks verkeer en wel de beestjes met hun jonkies langs de kant van de weg. Dit was de weg die we eigenlijk geen weg mogen noemen, maar nu konden we midden op de weg blijven rijden.
Ontbijten op een picknick plekje en daarna weer door. Natuurlijk weer langs de nodige checkpoints, maar de meeste komen niet eens meer van hun stoel af en zwaaien dat we door mogen rijden.
Tot dat we een punt hebben waar de politieman graag achterin de auto wil kijken. Hij zag de bergschoenen liggen en de schoenen van Ria vond hij wel “nice boots”. Verder niets en doorrijden weer. Bij het laatste punt moesten alle schoenen weer door een goedje gehaald worden en de auto door een waterbak rijden. Het blijft een bijzondere actie.
Eigenlijk zijn we vrij snel in Ghanzi. Het stadje lijkt wat stoffig. We tanken en pinnen en gaan op zoek naar een camping. Die camping is echt okay. Mooie plekjes, rust en een leuke plek om wat te drinken. Het ziet er schoon uit. Hier gaan we de rest van de dag maar eens doorbrengen. Er is zelfs WiFi bij de bar, dus het thuisfront heeft ook weer een Appje gehad. Vanavond proberen we deze tekst maar eens te plaatsen.
Warme groet, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | Reacties uitgeschakeld voor Ghanzi

Tsodilo Hills

Geschreven op 22 november 2015 door ikke
21 november Tsodilo Hills
Geen regen gehad vannacht, dus vanochtend weer droog in kunnen pakken. Vervolgens op weg gegaan naar de Hills. Tegen half elf waren we daar en werd ons verteld dat we de rotstekeningen alleen konden zien met een gids. De Hills zijn heilig gebied voor de San, dus ze zijn er zuinig op. Er zijn verschillende routes te wandelen en op advies van hen kozen we voor de Rhino Trail. Op deze route konden we een aantal rotstekeningen zien en grotten. De gids die we hadden was de oudst zoon van de “chief” van het dorp. Een echte San die groot gebracht was in dit gebied. Hij liet zien waar hij gewoond had en hoe hij moest klimmen om te vluchten voor de leeuwen. Het was een zware route. Door los zand, in de zon, klimmen over rotsen en ook weer afdalen. De route duurde zo’n 2,5 uur……waar waren we aan begonnen bij deze temperaturen?! Het was schitterend, maar het deed ons ook denken aan de tekeningen van de Aboriginals vorig jaar in Australie. Zij moeten vast familie van elkaar geweest zijn.
Na de afdaling hebben we eerst maar een flink af zitten koelen. De San-man vertelde ook dat de regen maar niet kwam dit jaar. Het was veel te warm, maar God zal er wel een bedoeling mee hebben. Ria zei nog droog….een woestijn maken van dit gebied.
Na het uitzweten hebben we het kleine museum nog bezocht. De geschiedenis werd daar in een notendop verteld. Jawel….het was schitterend, maar als we van te voren hadden geweten dat het zo zwaar zou zijn hadden we dit zeker niet op dit tijdstip gedaan.
Via Shakawee zijn we toch maar een eindje terug naar naar beneden op de route gereden. We zijn uitgekomen in Gumare om te slapen. Wat zullen we zeggen…..we hebben nog niet zo’n waardeloze kamer (en eten) gehad voor deze prijs. Maar ja er moet ook wel eens een tegenvaller zijn tijdens je reis.
Vrolijke groet, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | 1 reactie

Op weg naar Tsodilo Hills

Geschreven op 22 november 2015 door ikke
20 november op weg naar Tsodilo Hills
Wat werden we deze ochtend verwend! We kregen een croissantje bij het ontbijt. We waren de enige gasten vannacht en deze ochtend. Met wat gezellige klets en lekker eten vloog de tijd voorbij. Pas tegen half tien vertrokken we. Maar ach….we zien wel hoe ver we komen vandaag.
In Maun nog brood gekocht en wat ander proviand, zodat we in de Hills vooruit kunnen. We kwamen nog door een stuk stad waar we het bestaan niet van kenden. Het zag er allemaal iets moderner uit. We zaten eigenlijk direct op de goede weg richting Ghanzi. Zo ver hoefden we niet te zakken overigens. Een goede weg om te rijden tot de afslag naar de grens van Namibië. Jeetje er lag soms meer geen weg dan wel. Gaten in de weg…..niet te geloven. Langs de kant van de weg stonden struisvogels zelfs met jonkies…..aaaahhhhh wat lief. Er lopen overigens ook veel lammetjes langs de kant van de weg. Al het jong spul gaat mee op sjouw nu.
Er liggen ook veel dode koeien langs de kant van de weg, maar door de aanhoudende warmte en droogte hebben zij het erg moeilijk.
Ergens halverwege besluiten we de tank weer eens vol te gooien, want het motto is…..de tank volhouden in Botswana. We dronken wat en wilden weer op rit gaan. Toen werden we staanden gehouden door een politieagent. Hij wilde een lift naar zijn dorp waar hij gestationeerd was. Wat doe je dan? Hij heeft een beroep wat wij niet hebben en is het handig om te weigeren. Tegelijkertijd vroegen we ons is het wijs om hem in te laten stappen. Voordat we het eigenlijk wisten waren we al akkoord gegaan en had hij de achterbank al vrij gemaakt om te zitten. Ojee….heel ons systeem eruit.
We wisten niet waar hij eruit zou gaan. Hij zou wel roepen. Was dit wijs? Tuurlijk……hij wees ons precies waar hij moest zijn. Vertelde ondertussen ook waar de winkel, de school en het centrum was. Haha…..10 hutten…. 😉
Toen we het dorp uitreden zwaaiden de mensen naar ons. Wat een ervaring weer!
Ondertussen was het wel later geworden en konden we eigenlijk de Tsodilo Hills niet meer fatsoenlijk halen. Dus een tussenstop inlassen. Bij het passeren van het “veecheckpunt” kregen we een folder van een camping in ons handen gedrukt. Nou laten we die maar nemen dan. Komen we gewoon morgen in de Hills aan. We zijn de enige op de camping. We durven deze keer het risico niet te nemen om alleen de binnentent te zetten. Er hangen donkere wolken boven ons en het rommelt wat. De wind is stevig. Bij navraag bij de receptie of het zou gaan regenen was het antwoord: het kan gaan regenen hoeft niet. Het gaat wel flink waaien en misschien valt er dan wel regen, maar misschien ook niet. Nou Piet Paulusma kan hier het weer ook gaan voorspellen.
Groetjes, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | Reacties uitgeschakeld voor Op weg naar Tsodilo Hills

Okavango vanuit de lucht

Geschreven op 19 november 2015 door ikke
19 november Okavango vanuit de lucht
Vanochtend om 8.30 uur moesten we inchecken voor onze vlucht van 9 uur. Vandaag gingen we de delta vanuit de lucht bekijken. Met tweeën en een piloot in zo’n klein vliegtuigje. Het was om 9 uur al 40 graden op het vliegveld. Het was ook zo heet in het vliegtuig. Pfff….maar niet zeuren….we gaan iets moois tegemoet!
Een uur hebben we in de lucht doorgebracht. Het advies was om rond deze tijd te gaan, zodat de lucht dan nog minder trillingen heeft van de warmte. Zodra het warmer wordt krijg je dus meer turbulentie. Het was echt goed te doen. We hebben olifanten, giraffen, nijlpaarden, zebra’s en springbokken vanuit de lucht gezien. De delta leek grotendeels droog, maar was nog steeds indrukwekkend. Olifantensporen zijn goed te zien vanuit de lucht….en spoor van platgewalste bomen. Bizar. De wegen lijken wel begaanbaar, maar zagen ook ergens dat en vrachtwagen echt door het water moest. We laten dat avontuur echt aan ons voorbij gaan. We moeten tevreden zijn met wat we al gezien hebben.
De rest van de dag stond in het teken van relaxen. Na de vlucht eerst een ijskoude cola en daarna een lekkere cappuccino en warme chocolademelk. Ach ja wat moet je anders drinken bij 40 graden. Hihi.
Tijd om te lunchen….onszelf verplaatsen van tentje. Onder een afdak maar wel in de wind. Genieten hoor. De wind nam wel toe….zou er regen op komst zijn?
Na de lunch tijd voor onze boeken bij de Lodge. Schaduwplekje zoeken en genieten van de rust. We lijken de enige te zijn momenteel. Heerlijk!
Het werd steeds bewolkter en het begon te rommelen. Uiteindelijk ging het regenen, maar na een half uur was het toch echt voorbij. Na de bui kwam de tuinman weer te voorschijn om gewoon de plantjes in de tuin water de geven.
Dadelijk eten bij de buurman. Zo’n 2 kilometer hier vandaan kunnen we aan het water lekker eten en met een beetje geluk hebben we WiFi en kunnen we alles weer op internet zetten.
Of het gelukt is….merken jullie later op de dag.
Oja morgen vertrekken we dan toch maar weer uit Maun. Waar naar toe? We weten het nog steeds niet. Zullen we toch nog bij Moremi gaan kijken of reizen we naar de bergen nabij Namibië? Morgenochtend zullen we het weten, want voor de één moeten we links af en voor de ander rechtsaf. 😀
Vrolijke groet, Ria&Linda
Categorien: LieveLinda | 3 Reacties

Okavango

Geschreven op 19 november 2015 door ikke
18 november Okavango
Vandaag doen we het eens op ons gemakje. Om 8 uur ontbijt en met ons zitten ook 2 Nederlandse jongens aan hun ontbijt. De eigenaar komt met een bak koffie ook aan tafel zitten. Gezellig zitten kletsen en ervaringen uitwisselen. Na wat wikken en wegen besluiten we vanmiddag een trip met een mokoro te gaan maken. Zo rond half vier zullen we dit gaan ondernemen. Met een motorboot het water op gaat niet, omdat het wat te laag staat. Maar het begin van de delta zal waarschijnlijk mooie vogels laten zien en Hippo-oortjes.
We gaan een bak koffi drinken en waarempel hebben ze daar warme brownies……nou koffie met gebak hebben we nog niet gehad deze vakantie. Dus we vieren de verjaardagen die we gemist hebben en de diplomering van Linda. Genieten…..
We slenteren even door Maun maar daar zijn we snel klaar mee. De temperatuur loopt weer aardig op, dus het wordt weer tijd voor een ijskoude cola. Jeetje wat hebben we het toch weer goed!
Door de brownie hebben we geen honger op lunchtijd, dus we gaan lekker terug naar de Lodge en gaan daar even afkoelen. En zwembadje en douche doen dan wonderen.
Tegen half vier worden we opgehaald door twee jongens. We lopen eerst zo’n kilometer naar de rivier. Het is zo warm wandelen in de zon! Het tempo is niet zo hoog, maar er is geen schaduw te bekennen. Daar aangekomen mogen we een formulier ondertekenen waardoor het ons eigen risico is dat we de rivier op gaan. Ach ja…..komt vast goed 😀
In een mokoro (= van oorsprong uitgeholde boomstam maar tegenwoordig van glasfiber) mogen we samen plaatsnemen en één van de jongens zal onze gids zijn. Achterop het bootje staat hij de boot met een poolstok vooruit te duwen. Het idee van de gondels in Venetië. Hij weet enorm veel van vogels en wijst ons diverse van die vogels. Het laat de vruchten van de waterlelies zien die gegeten kunnen worden. In het midden van de rivier ligt een nijlpaard en komt inderdaad met zijn oortje net boven water. De gids legt ons uit dat het nijlpaard ons hoort als we door het riet varen en ons dan vervolgens ook zal zien. Daarom varen we langs de kant, want een nijlpaard kan hard rennen door het water. Mooi beest om te zien! We varen verder de rivier op en komen vissers tegen. Ze hebben heel wat vis naar boven gehaald. We zien een kikker op een rietstengel, die kennelijk veel lawaai kan maken. Na ruim een uur keren we om om terug te varen. We varen langs de andere kant van de oever terug. De zon schittert over het water. Het is stil en we horen alleen de vogels. Wat een rust. Uiteindelijk legt de gids uit dat hij over gaat steken. Hij weet dat in dit stuk van de rivier ook een nijlpaard woont. Nijlpaarden zijn moeilijk te zien in het water, dus hij moet steeds ver vooruit kijken. En jawel bij het hippogras is een nijlpaard zijn maag aan het vullen. De gids ziet aan de houding van het nijlpaard dat hij ons gehoord heeft en ziet dat de Hippo het water verder in komt. Maar……daar komt ineens een tweede Hippo tevoorschijn in het midden van de rivier. Man en vrouw hebben de rivier hun eigendom gemaakt. In sneltreinvaart komen ze dichterbij en de gids draagt zorg dat we heel snel bij de kant komen. Hij roept dat we uit de boot moeten en de kant in moeten gaan. WoW…..nog nooit zo snel uit een wiebelig bootje gesprongen en door het slijk gejogd. Samen met de gids staan we aan de kant te kijken naar de hippo’s. We blijven afwachten en de hippo’s lijken ook af te wachten. Ze maken wel geluid en houden ons in de gaten. De gids trekt de mokoro verder het riet in en we wandelen rustig wat verder totdat we ver genoeg van de nijlpaarden weg lijken te zijn. Langzaam duwt de gids de mokoro terug het water in en kijkt nog wat de nijlpaarden doen. Ze maken nu geen aanstalte om dichterbij te komen. Terug de boot in en hij duwt ons verder de rivier op. Weer een stuk verder ligt de eerste Hippo nog rustig te dobberen. Ook deze heeft ons weer gehoord en kijkt op, maar vindt het wel okay. Omdat deze ook alleen is, maakt hij zich waarschijnlijk niet zo druk.
Jeetje….wat een avontuur was dit, maar we wilden nijlpaarden zien en die kregen we te zien!
We waren wel enorm smerig geworden van het slijk en dit was moeilijk van de onze voeten, benen en schoenen te krijgen. Schrobben onder de douche, maar ach…..wat maakt het uit!
Vanavond hebben we besloten om morgen een tochtje met een klein vliegtuigje te doen over de delta. We komen hier waarschijnlijk nooit meer terug, dus we nemen het er maar van. Het is de grootste binnenlandse delta te wereld.
Maar dat avontuur is voor de volgende keer!
Categorien: LieveLinda | Reacties uitgeschakeld voor Okavango

Makgadikgadi en Nxai Pans

Geschreven op 19 november 2015 door ikke

17 november Makgadikgadi & Nxai Pans National Parks

Omdat we de uitgestorven vlakte weer eens opgaan verwennen we ons zelf met een ontbijtje in de Lodge. Een eitje, wat toast en een kop koffie is een mooie ondergrond om verder te trekken. De zon schijnt weer na een nacht regen, storm en onweer.  We zoeken de hoofdingang van het nationaal park op en onderweg blijft het toch leuk om giraffen en struisvogels onder de boom zien staan zoals wij in Nederland de koeien hebben staan. Bij de ingang vragen we voor de zekerheid of de wegen begaanbaar zijn, maar volgens de natuurwacht is het met een 4×4 goed te doen.  Het eerste stuk rijden we door grasvlaktes en zien we in de verte de bliksem in de lucht. Mooie luchten aan de horizon. Er lijken even drie druppels te vallen, maar deze zijn eigenlijk al weer opgedroogd voordat ze de auto raken. We zien struisvogels door het gras rennen en springbokken kijken naar ons.  Langzaamaan veranderd de omgeving in een wat meer duinstructuur. Het wordt zanderig, maar goed te rijden. Allerlei vogels fladderen rond. We zien een hele grote kudde zebra’s. Ze zijn zeker met vijftig. Wat gaaf! Twee wildebeesten wilden oversteken, maar hoorden ons aankomen en wilden omdraaien. Door de auto stil te zetten kwamen ze toch terug en staken ze het pad over. WoW.  Naar mate we dichterbij de rivier kwamen werd het zand steeds losser. Het ontspannen rijden ging er wel een beetje af. We moeten de auto dan in beweging houden, dus foto’s maken zit er dan niet in. We wikken en wegen en besluiten het park via een poort te verlaten. Haha….helaas….we komen direct uit op de rivier en de pont lag aan de overkant. Niemand erbij, dus zag er niet naar uit dat we zo weg konden komen. Terug het park in dus…….door rijden naar de volgende mogelijkheid. We rijden weer verder en ineens was daar weer een olifant. Deze hadden we hier niet verwacht. Het blijft toch gaaf zo’n beest.  Na zo’n 30 kilometer los zand was de uitgang in het zicht. We kwamen er aan en strandden op een dichte poort. Het zal toch niet? Auto uit en jawel….de poort was open te duwen. Pffff…..afmelden en door rijden naar Maun. Deze weg is weer geasfalteerd en rijdt dus behoorlijk door. Af en toe even afremmen voor een overstekende ezel, bok of koe.  In Maun aangekomen zoeken we B&B Discovery op. Het is een B&B gerund door een Nederlands stel. Nu proberen we eigenlijk altijd Nederlanders te omzeilen op vakantie, maar de foto’s van hun rondela’s zagen er zo gaaf uit. Er is plaats in de herberg en dat is fijn. We krijgen wat tips mee om evt. te ondernemen maar dat zullen we nog eens uitpuzzelen. Vanavond in het stadje wat gaan eten en voor het eerst in deze weken in het donker terug naar de hut. Mmmm….je ziet de beesten niet meer dan en er lopen ook veel mensen in de avond langs de weg. Ze zijn slecht te zien, dus het is echt uitkijken.

Categorien: LieveLinda | Reacties uitgeschakeld voor Makgadikgadi en Nxai Pans

Geschreven op 17 november 2015 door ikke
16 november van Kasane naar Gweta
Vandaag wordt weer een reisdag. We hebben eerst uitgeslapen tot half zeven en toen de boodschappen gedaan. We weten dat het een lange rit wordt, dus moeten we wat te eten meenemen en niet te vergeten water. Bij de bakker was geen vers brood, dus dan het brood van eerder maar. We reden lekker door, maar tegen de tijd dat het echt ontbijt tijd was vonden we de bakker niet meer zo leuk. De broodjes waren echt droog en we werden er niet echt blij van. Nou ja soms kunnen ding tegen vallen. 😀
Uiteindelijk kwamen we bij de controle post m.b.t. het vee. We moesten in een bak met vloeistof stappen en ook onze andere schoenen in de bak zetten. Ze wilden weten of we fruit of iets dergelijks bij hadden….we hebben onze bananen mooi verzwegen….we moesten nog een eindje rijden tenslotte. Wel de broodjes laten zien, maar die mochten gewoon mee. Vervolgens met onze auto door een plas met vloeistof. Het zal wel niet voor niets zijn allemaal.
In Nata de tank weer vol en eigenlijk hadden we onszelf een ijsje en een koude cola beloofd. Cola is gelukt, maar dat ijsje niet. Er leek iets van softijs te zijn, maar die laten we aan ons voorbij gaan. Ach het is nog maar 100 kilometer naar Gweta, dus dat moet vol te houden zijn.
Het werd steeds bewolkter en donkerder en jawel het begon te onweren en te regenen. Was maar even de auto werd er amper nat van.
In Gweta zijn we naar de Lodge gereden waar we aantal dagen eerder ook zijn geweest. Die was prima. We vertrouwden het weer niet om te gaan kamperen. Dat was maar goed ook bleek later.
Even geskypt met het thuisfront en wat appjes verzonden en toen begon het flink te onweren en te regenen. De electriciteit viel uit en daar zaten we dan in het stikke donker. Ach het had ook wel wat. Uiteindelijk kwamen de kaarsen te voorschijn, dus waarschijnlijk bleef de electriciteit nog wel even achterwege.
De kok moest koken m.b.v. een zaklantaarn. Tja…..we hebben vakantie dus je maakt ons niet gek. We wachten gewoon op onze beurt. We liggen gewoon wat later op bed dan. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen. Tegen negen uur was er weer electriciteit dus we kunnen met de ventilator aan gaan slapen.
Vrolijke groet, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | 1 reactie

Victoria Falls

Geschreven op 15 november 2015 door ikke
15 november Victoria Falls
Vannacht was het flink aan het onweren en deze ochtend  regende het flink. De mensen hier waren zo blij met de regen. Ze dankten God op hun blote knieën. Dit hadden ze nodig. Om 7.30 uur zaten we in de auto naar de grens. Het was een kwartiertje rijden. Maar toen…..jeetje Botswana is niet zo’n probleem, maar Zimbabwe in…….wachten wachten en nog eens wachten. Formulier invullen en laten weten hoeveel geld je meebrengt. De ene douanier scant je paspoort in en de ander moet stempels zetten enzevoort. Het duurde zeker een half uur en de rij achter ons werd alleen maar langer. Buiten het gebouw was een hele rij ontstaan. Ze gaan er echt niet harder van werken….ze blijven vriendelijk en doen wat ze moeten doen. Na het terugkrijgen van onze paspoorten stapten we een andere auto in en hadden we nog zo’n drie kwartier voor de boeg. Een vrolijke Zimbabwaan nam ons mee naar door de geschiedenis van Zimbabwe. Zimbabwe was ooit een Engelse kolonie. Het is een veilig land om door te reizen. Zimbabwe komt toch wel vaak in het nieuws met vervelende dingen, maar nu werd ook de andere kant toegelicht. Interessant. Door het dorp Victoria Falls wat maar één straat groot is, maar het is duidelijk te zien dat er veel toeristen komen. Het is nu wel laag seizoen.
We spraken af met de chauffeur dat we om 15 uur weer opgepikt zouden worden. Hij kwam niet zelf, maar iemand die Innocent heet. Okay moet goed komen. We zijn in het park maar eens begonnen met een cappuccino. Daar krijg je dan een Amurulla bij en een glas water. Hihi. Toen maar eens begonnen aan onze route. Het regenen was overigens inmiddels gestopt en het was bewolkt. Prima wandelweer. Gaandeweg voelde we de temperatuur wel oplopen. Het water staat laag momenteel, dus de waterval valt niet over de hele breedte. De wanden van de waterval waren nu goed te zien. Maar het stoomde flink en het is net als je alsnog in en stevige regenbui loopt. Mooi om te zien. Vanuit diverse hoeken was de waterval te zien. Uiteindelijk kwamen we bij de brug tussen Zambia en Zimbabwe uit. Vanaf deze brug wordt gebungeejumpt. Vandaag niet overigens. Na deze flinke wandeling hadden we weer wel een koude cola verdient.
We hadden nog even tijd om naar het dorpje te lopen. Apen in grote hoeveelheden liepen door het dorp. Ze trekken de vuilnisbakken omver en gaan op zoek naar eten. Ze maken er dus wel een zooitje van. Verder zijn er veel souvenierswinkels te vinden. Tijd om weer terug te lopen en we werden een stukje vergezeld door de toeristenpolitie. Volgens hen moesten we echt even bij een aantal artiesten gaan kijken die souveniers maken. Jaja….tuurlijk….maar we hebben één atelier bezocht en dat was genoeg voor ons. Daar kwamen we immers niet voor. Op ons gemak weer terug gelopen en moesten toen nog een half uurtje wachten voordat we opgehaald zouden worden.
Jawel het kwam goed….Innocent was present. Mogelijk een nog vrolijkere man. Kon ook weer volop vertellen over Zimbabwe. Maar nu veel meer over wat er te zien is in het land en waarom de volgende vakantie daar moet zijn. Haha.
Zimbabwe uit duurt maar een stempel zetten lang. De chauffeur van de eerste rit stond weer klaar voor ons. Met de auto moesten we door een soort van goot rijden tegen Ebola. Toen naar binnen bij de grens van Botswana en dat verliep ook snel. Vervolgens door een bak heen lopen met desinfectans i.v.m. mond- en voetziekte en weer door. Om 16.30 uur waren we weer terug. Moe maar voldaan!
Vanavond maar eens bedenken waar we morgen weer naar toe rijden, want na drie nachten op dezelfde plek wordt het tijd om te verkassen.
Vrolijke groet, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | 3 Reacties

Chobe

Geschreven op 14 november 2015 door ikke
14 november Chobe Riverfront
Vandaag geen wekker en jawel we zijn om 5 uur wakker. Je went aan een ritme. Toch nog even gedut….altijd lekker.
Verse broodjes bij de bakker gaan halen. Ze waren echt nog warm….mmmm…dat komt straks wel goed! Bij de spar hadden ze bevroren water, dus die mocht koelelement spelen in onze koeltas. Tijd om naar Chobe te gaan. We gingen binnen bij de meest noordelijke poort. Hier mag je alleen binnen met een 4×4. Het eerste stuk was ook wat los zand, maar we werden direct beloond met olifanten die in een plas aan het spelen waren. Zoveel olifanten….en dan te bedenken dat we eigenlijk in de periode zitten waar het minst wild te zien is. De route ging helemaal langs de kade van de rivier Chobe. Apen, zebra’s, giraffen, springbokken enz. het kwam allemaal voorbij. We kwamen nauwelijks anderen tegen in het natuurpark. Heerlijk hoor. Het pad was eigenlijk goed begaanbaar. Tenminste we wennen aan het los zand rijden. Ook door de bossen lopen kuddes olifanten. Je hoort ze eigenlijk niet eens aankomen…ze zijn er ineens zo machtig. Er lopen veel kleine olifantjes op het moment. Eentje was nog zo klein dat hij steeds omviel bij het lopen. Maar direct zijn de grote olifanten in de buurt, want ze beschermen hun kleintjes wel. Ook kleine giraffen stonden aan het water wat hebben we toch een schitterende wereld!
Het laatste stukje van de route was zweten. Wat waren de sporen hier diep en zo los zand. Pfffff dan lijkt 3 kilometer ineens heel ver. Maar we hebben het overleefd! We weten ook direct dat we via Nata en Gweta terug gaan en niet dwars door Chobe.
Bij terugkomst in onze Lodge hebben we een dagtrip Victoria Falls geboekt. We kunnen niet zo dicht in de buurt zijn en niet daar gaan kijken. We zijn benieuwd!
groetjes, Ria en Linda
Categorien: LieveLinda | 1 reactie