2 februari 2025

We waren lekker op tijd uit de veren, maar vandaag zag de wereld er een stuk grijzer uit dan gisteren. Het waaide hard en daardoor voelt het direct kouder. Het miezerde wat.

We hadden bedacht om naar het uitkijkpunt Villa Llao Llao te rijden om daar zo over het meer van Llao Llao te kijken. Onderweg zagen we weer een prachtige regenboog. Die hebben we deze vakantie al zoveel mogen bewonderen. We reden langs een jachthaven en daar lagen echt bizar grote jachten….hier ligt veel geld. Daarnaast een groot golfterrein en een vijf sterren hotel op een berg met een partij grond eromheen. Maar goed…..Google gaf aan dat we bij het uitkijkpunt waren, maar er lag geen voetpad…er was geen bord en er was geen uitzicht. Dus helaas pindakaas…..terug naar start en geen 200 euro ontvangen 🙁

We kwamen langs een mooi houten kerkje. Ook deze op een berg en gaf dus een mooi uitzicht. Het kerkje was open, want om 11 uur was het mis. We maakten daar dus mooi even gebruik van. Eenvoudige inrichting en een kast vol met spulletjes die je kon kopen. Het had wel wat weg van de kerkjes die we ook in Noorwegen hebben gezien, maar we weten niet of ze familie waren.

Inmiddels was het tijd voor koffie natuurlijk. We leggen aan bij een chocolaterie. Mmmm….zoveel keuze….we nemen koffie met een bonbonnetje. Op deze manier hebben we de chocolade van hier toch ook geproefd. Chocolade uit Patagonië volgens Belgische traditie. Het werd druk hier, dus dat is een goed teken.

We rijden door Bariloche om het meer heen richting Villa La Angostura. Het waait enorm hard en dat is goed te voelen aan ons huisje op wielen. Het blijft druiliger weer en we gaan van de 18 graden terug naar de 12 graden. De zon doet af en toe haar best, maar lijkt het niet te kunnen winnen vandaag. De weg slingert om het meer heen door de bossen. Het is een mooie route om te rijden. Het is een stukje van de zeven meren route. Die er aantrekkelijk uit zag om te rijden, maar we doen het niet….we kwamen voor Chili, dus we gaan morgen terug de grens over.

Iets voor 14 uur komen we in het dorp aan. We rijden naar ons onderkomen en mogen onze kamer al in. Dat is fijn, want dan laten we de auto hier en lopen we terug naar het dorp.
Het is een druk dorp en veel groter dan wij verwacht hadden. Het is veel gemoedelijker dan Bariloche en het doet echt wel wintersportplaats aan (in zoverre wij daar een beeld van hebben). We bedenken dat het misschien handig is om nu warm te eten en vanavond wat lichters.
We belanden in de rij bij een Argentijns grill restaurant. Tja…niemand kijkt er van op dat je in de rij gaat voor je eten. We hopen dat het een goed teken is. Jawel het smaakte prima! Een groot deel van de middag is inmiddels wel om, maar de zon schijnt ook….dus we lopen ons rondje af in het dorp. We gaan een kopje koffie drinken bij “Oma’s theehuis” en werkelijk waar ook hier staat een rij. We bemachtigen een stoel om op te wachten en hopen ook hier dat het de moeite waard is. En ook hier….niets te veel gezegd…..heerlijk!

We wandelen op ons gemak terug naar huis en gaan vanavond weer eens bedenken hoe we het morgen gaan doen. Als het weer weer mee zit dan gaan we weer slapen in ons huisje op wielen…..ook fijn!

Hasta luego!

Ria en Linda

1 februari 2025

We weten het! De bekende KPN poes heeft zijn domicilie hier. Eigenwijs zit de rode kater vanochtend voor het raam bij de ontbijtzaal en geniet van het zonnetje en kijkt op haar gemak eens binnen. We zitten te wachten tot ze gaat dansen, maar hé…ze is vandaag vrij.

Vandaag een relaxt dagje…..we gaan Bariloche verkennen. Het is een klein kwartiertje rijden met de auto. Voor nu te ver om te wandelen. We zoeken een parkeerplek waar ons huisje op wielen veilig kan staan. We hebben gelezen dat in deze omgeving nog wel eens auto inbraken willen zijn en ondanks dat er nu niets te halen is bij ons hebben we geen zin in geëmmer. We moeten even zoeken omdat we net iets hoger zijn dan normaalgesproken met de tent op het dak. Maar we vinden een plekje wat ook betaalbaar is.

We wandelen eerst naar de kathedraal. Wat een mooie serene plek. De kerk lijkt volledig vanuit steen opgetrokken en zachtjes wordt Gregoriaanse muziek gedraaid. We kijken er een tijdje rond en dan gaan we naar buiten. Mooi weer, strakke blauwe lucht en de zon doet haar best. We wandelen door de straten en het is duidelijk dat het toerisme hier haar weg al heeft gevonden. Zowel in de winter als in de zomer doen ze hier waarschijnlijk goede zaken. Vele chocoladewinkels zijn hier te vinden, maar daar staat deze streek ook om bekend. De paarse Milka koe past ook hier in het straatbeeld.

Op een plein zijn typische houten huisjes te vinden. Ze zouden niet misstaan in Zwitersland of Oostenrijk. Er lopen wat St. Bernhardhonden rond, waarmee je op de foto kan. Beetje sneu wel…we zien ook weinig mensen gebruik maken van dit aanbod gelukkig. Op het plein staat een straatartiest zijn kunsten te laten zien. Is hij goed? Nee niet echt, vinden wij, maar hij weet de mensen wel aan hem te binden. Dat is toch knap. We wandelen nog even naar het meer. Blijft een mooie plek met de bergen op de achtergrond en hier en daar nog een sneeuwvlek.

We eten nog een ijsje bij Rapanui. De plek waar je moet zijn om ijs te eten. Veel Argentijnen kennen hun roots in Italië, dus ijs maken hebben ze meegekregen in de genen. Heerlijk ijs!

De tweede helft van de middag genieten we van de zon thuis. We kijken vanaf het balkon over het meer. Het is zo’n 23 graden, dus goed toeven. Het waait iets meer dan gisteren, maar we voorspellen ook een beetje regen voor morgen en de temperatuur gaat weer iets zakken. Maar ach dat zien we morgen dan wel weer.

We gaan morgen weer wel een stukje dichter naar de grens met Chili, maar stellen het over gaan van de grens nog even uit.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

31 januari 2025

Wat hadden we toch een mooi plekje, maar het is toch tijd om verder te trekken. Het is nog koud als we opstaan (lees 9 graden), dus toch maar een vestje over de korte mouwen aan. De zon piept over de bergen en dit geeft een mooi vergezicht.
We slingeren door de bergen terug naar de hoofdweg. Het is vanaf daar nog een kilometer of tien naar de grens. We zoeken nog snel een naam van een camping op als we iets van internet vangen, want we weten inmiddels wat ze willen horen aan de grens. Gelukkig hebben we dit precies op tijd gedaan, want al snel zijn we alle signalen kwijt.
Bij de grens laten we alles weer zien en opnieuw ervaren we dat Chili uitgaan niet zo’n probleem is. We gaan van loketje naar loketje. Deze keer is de grens van Argentinië erg dicht op de grens van Chili. We moeten glimlachen: 2 slagbomen over de weg, die een militair open en dicht moet doen na elke voorbijganger. Maar goed ook hier eerst langs de militair voor een stempel en een papiertje dat we met 2-en zijn. Dan naar binnen: loket 1 wil weten waar we naar toe gaan en waar we verblijven. De truc van de camping werkt weer. Vervolgens naar loket 2: daar krijgen we de stempels voor de auto. Dan naar de auto en de militair doet de slagboom open, nadat hij het papiertje wat we voor het kantoortje van hem kregen maar nu met stempels terug in ontvangst neemt.
We slingeren nu een heel eind door Argentinië over een grindweg. Stofwolken om ons heen…de temperatuur loopt op naar behaaglijk warm (zo rond de 26 graden). In het eerst dorp gooien we de tank maar vol. De benzine is in Argentinië goedkoper dan in Chili, dus we hadden de gok genomen dat we op tijd een benzinestation tegen zouden komen. Inmiddels hebben we ook weer internet ontvangst en zien we op de weg naar Bariloche dat we 3 keer een bosbrand tegen zullen komen. We gaan het zien.

Helaas duurt het lang voordat we koffie krijgen deze rit. In de meeste plaatsen is het betaald parkeren en we krijgen niet precies ontcijfert hoe dit werkt hier. Daarnaast hebben we geen Argentijns geld, zoals jullie weten en moet dus alles met de creditcard.
Bij de eerst brandhaard lijkt alles onder controle en in onze ogen gedoofd. We zien dat er vele bomen verbrand zijn, maar we zien geen rook meer en geen hulpdiensten.
Naarmate we dichterbij Bariloche komen, zien we de lucht mistiger worden en de zijwegen de bossen in afgesloten worden door de politie. Boven ons is een helicopter actief met een bluszak. We mogen door rijden, dus gaan er maar vanuit dat alles goed komt dan. Op de derde plek zien we wel veel rook, maar waarschijnlijk de haard aan de andere zijde van de berg, want buiten de afgesloten zijwegen zien we geen activiteiten. Bijzonder hoe de lucht verkleurt en wat voor effect dit dan geeft….toch een beetje spooky.
Tegen half zes arriveren we bij het hotel voor de komende 2 nachten. Het ligt in het skigebied wat er nu mooi groen uit ziet. We zullen straks eens gaan bedenken wat we hier zullen gaan ondernemen. Zou onze koningin toevallig bij haar broer op bezoek zijn? Hij schijnt hier een bistro te hebben.
Het wordt in ieder geval weer mooi weer, dus we gaan zeker genieten van alle mooie dingen hier.

ciao,

Ria en Linda

30 januari 2025

Wow….de zon scheen net over de berg onze tent in via het raam….wat een fijne gewaarwording. Tijd voor korte mouwen! Lekker in het zonnetje ontbijten….eitje bakken, brood roosteren in de pan, koffie zetten….dit is toch net vakantie?! 

Onze eerste koffiestop was maar ruim 20 minuten verder op, maar daar ligt een vliegtuigwrak. Het vliegtuig heeft in 1974 een noodlanding moeten maken door een hevige storm. Gelukkig geen mensen overleden, maar het wrak is ook nooit opgeruimd. Er hebben jarenlang mensen ingewoond en nu is het verkocht aan een stel. Zij runnen hier een koffietentje en willen in het wrak een museum maken. Lekkere koffie….gezellige buurt…ze leert ons dat de vervelende vliegen waar wij naar vragen inderdaad steken, maar alleen in januari leven. Dus aan het einde van de week zijn ze allemaal dood. Dat geeft hoop! Het is toch ook weer tijd om verder te gaan. 

We rijden natuurlijk ook weer langs de Yelcho gletsjer en proberen deze nog een keer op de foto te vangen. Het blijft indrukwekkend. Het is inmiddels rond de 27 graden en het ijs blijft daar hangen. 

We rijden als het ware om het Yelcho meer heen en zien de bergen nu eens van de andere kant. De weg is grotendeels van kiezels en we rijden daarom nogal eens door een stofwolk heen. De temperatuur loopt verder op en we tikken de 30 graden aan. Goh….wie had dit gedacht? 

Uiteindelijk komen we in Futaleufu aan. We drinken daar een lekker bakje koffie met natuurlijk iets lekkers erbij.  Buiten op het terrasje en kijken wat mensen. We gaan op zoek naar een camping. Er ligt er eentje vlak aan het meer. We gaan daar kijken, maar deze is zo klein daar kunnen we met de auto niet op. We gaan naar de volgende, maar deze zit vol en de camping daarna ook. Dit is het gebied waar veel aan raften en kanoën gedaan wordt. Het is natuurlijk schitterend weer, dus iedereen wil naar het water. Dit hebben wij in de koude nog niet aan de hand gehad. We besluiten wild te gaan kamperen. We zoeken een plekje met de app ioverlander. We meanderen door de bergen over een smal weggetje en de weg lijkt maar te duren. Net op het moment dat we overleggen wat we gaan doen zien we een camping. D.w.z. een lap grond van een boer aan de rivier met een wc en schuilplek….maar wij doen het ervoor. De eigenaresse is akkoord en er staan nog wat tentjes. Mooie plek met zicht op de rivier en verder niets….geen elektriciteit, geen wifi….de zon, de wind en wat kippen die hier ook rond sjouwen.

We zitten zo’n 10 kilometer voor de grens met Argentinië. Dus ons aperitiefje voor vandaag is cashewnoten. Ons voorgerechtje is komkommer met tomaat….klein gesneden in blokjes met peper en zout en opgediend in een schaaltje. We sluiten af met ons hoofdgerecht: noodles met rundvlees. Zo wij kunnen morgen de grens weer over!

We hebben gezien dat er een bosbrand is op weg naar Bariloche, maar we hebben nu geen internet om de stand van zaken te checken. Maar dat komt morgen vast ergens goed als we op weg zijn. Gezond verstand gebruiken en goed kijken wat de Argentijnen doen.

Wat zullen we vanavond lekker slapen. Het wordt hier vast donker met een mooie sterrenhemel. 

Zonnige groet,

Ria en Linda

29 januari 2025

Vandaag valt er weinig te vertellen….alles op zijn gemakje….een soort van rustdag. Na het ontbijt….jullie raden het al….de tank vol gooien, zodat we weer op weg konden. Vandaag is de rit maar zo’n 2 uur al is deze overigens weer schitterend. We toeren langs de rivier omhoog en genieten van een stralende blauwe lucht. De temperatuur loopt op en jawel….we tikken de 21 graden aan. Lekker hoor….je lijf verlangt toch zo nu en dan naar de zon.

Op de weg gebaart er een man dat we vaart moeten verminderen en voordat we het weten komen daar 2 gaucho’s aan, die de koeien samen met de honden naar boven drijft. Mooi om te zien….jongemannen met hun platte petten te paard…zo behendig.

We komen een paar plekjes tegen waar een aantal huizen bij elkaar staan, maar dat mag de naam van dorp niet hebben. We rijden langs Yelcho….ook een hangende gletsjer….het lijkt bijna alsof je deze vanaf de weg kunt aanraken. Schitterend om te zien wederom! Dan naderen we Chaiten….maar er zit vandaag weinig leven in het dorp. Ze noemen het hoogseizoen hier, maar waar zij al die mensen dan? De koffiebarretjes sluiten om 13 uur en gaan om 17 uur terug open. We rijden daarom naar de camping en maken daar zelf wel koffie. Plek zat hier en we mogen gaan staan waar we willen. Even zoeken naar een plekje waar we recht kunnen staan, maar ook dat is weer gelukt. We genieten van het stralende weer. We doen een wasje wat nu mooi buiten kan drogen. We lezen wat. We lopen een eindje naar het dorp, maar al snel merken we dat dit niet het moment is….het is rustdag. Dus we keren om en settelen ons weer voor ons huisje op wielen.

Wat is het toch fijn om zo lang buiten te zijn zonder het koud te hebben. 😀

Morgen rijden we richting de grens met Argentinië. We hebben geen veerboten gereserveerd, want we willen ons niet vast zetten in dagen. Dat houdt in dat we opnieuw een stukje over Argentinië moeten gaan om verder naar het noorden in Chili te kunnen.

Warme groet,

Ria en Linda

28 januari 2025

Vanochtend een goed ontbijt op, dus een mooi basis om op pad te gaan. Het regent niet en de lucht lijkt open te gaan trekken.

We rijden een uurtje terug naar het zuiden. We gaan naar Nationaal Park Quelat. Hier is de hangende gletsjer te bezichtigen. Voor de zekerheid hebben we weer wel onze wind- en waterdichte broeken aangedaan, want het weer kan zo omslaan in de bergen. Vanaf de parkeerplaats is het eerst 3/4 uur wandelen naar de brug over de rivier. Daar begint de route eigenlijk pas echt. Het is een hangbrug en je mag niet met meer dan 4 personen op de brug. Gelukkig wiebelt de brug niet te veel. Het midden van de brug geeft een schitterend uitzicht overigens.
Na de brug moeten we kiezen: naar het uitkijkpunt waar ook de boten vertrekken of 3,3 kilometer wandelen naar een uitzichtpunt op de gletsjer. We kiezen de laatste. Het is klimmen en klauteren en er ligt veel modder gezien de regen de afgelopen dagen. Er zijn heel wat mensen sneller en die laten we passeren. Na een uur lopen, horen we dat het nog een uur lopen is. Het pad wordt alleen maar steiler en de originele heup van Linda wil dit echt niet. We overleggen: samen terug naar beneden of Ria gaat alleen verder. Maar Ria alleen verder is nog een uur naar boven en nog 2 uur terug naar beneden. We gaan samen naar beneden. Balen, maar het is wat het is. Terug op de splitsing nemen we de afslag naar het uitkijkpunt bij de boten.
Jeetje, dat was ook al een pad wat meer dan genoeg was geweest. Maar we komen aan het einde en bemachtigen een bankje. De wolken hangen voor de gletsjer, maar na even gezeten te hebben trekt de hemel open en worden we beloond. Wowie…..wat een natuurverschijnsel weer. Ja, liever van dichtbij gezien maar ook vanuit hier is het prachtig.
We kijken even hoe de rubberbootjes gevuld met mensen richting de gletsjer vertrekken. We nuttigen ons fruit, want we hebben wel honger gekregen van deze actie.
Vervolgens wandelen we op ons gemak terug….die weg lijkt ook een eeuwigheid te duren 😉

We leggen even bij Puyuhuapi aan. Een klein dorpje, maar het leeft hier in tegenstelling tot La Junta wel. We drinken koffie bij een koffiestalletje en jawel….op het terras. In het zonnetje met inmiddels 21 graden. Na de koffie lijken de benen wel weer iets te willen doen, dus we lopen nog even naar het meer, maar we zien geen dolfijnen. Tijd om terug naar huis te rijden….

Na het relaxen van de voetjes (en de heup)….gaan we eten in het hotel. We laten het ons goed smaken en maken er een avondvullend programma van. Ria nuttigt een gerecht met een typisch klein Chileens visje en smult hiervan. We hebben het visje na deze maaltijd nog wel even opgezocht op Google. We sluiten af met een koffie en een amaretto. Tenminste iets wat er weg van moet hebben….er zat vast een vleugje amaretto in, maar het was zeker gemixt met iets anders.

Nu gaan we maar eens bedenken waar we morgen op af gaan…..we hopen toch weer op droog weer….dan slapen we weer in ons huisje op wielen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

27 januari 2025

Na een goede nachtrust en een licht ontbijt gaan we weer op zoek naar een benzinestation. Daar waar kan de tank volgooien is het motto en om niet voor verrassingen op dit vlak te komen staan, doen we dat dus maar braaf. 

Even een waslijntje achter in de auto spannen, want niet alles was droog helaas deze ochtend. Maar we zijn niet voor één gat te vangen. 

We nemen de alternatieve route en komen zo langs de Virgin de la cascade. Een prachtige waterval met Maria aan haar zijde en een altaar. Mooie mystieke plek. Het is druiliger weer en er hangt wat mist tussen de bergen. Het gras kleurt wel lekker groen op deze manier. Soms wordt de regen even heftiger en dan neemt het weer af. De temperatuur schommelt tussen de 7 en 15 graden…al neigt meer naar onderen dan naar boven. We genieten van deze alternatieve route en de weg is zeer goed te bereiden. We slingeren eigenlijk continue langs de rivier naar het noorden. Na 50 kilometer komen we terug op de route 7 en vervolgen onze weg. Weinig dorpjes of gelegenheden om aan te leggen voor koffie.

Na een lange tijd gereden te hebben, komen we een plekje tegen. Tja….wat zullen we zeggen…het is in ieder geval schoon en ze hebben er koffie. Dus die pakken we hier dan ook maar. Is deze echt lekker? Nou niet echt…. 

We gaan verder en het gaat steeds harder regenen. De bergen verschuilen zich achter de grijze wolken en laten hun besneeuwde toppen niet zien. De rivier kleurt eerder grijs dan helder blauw. Toch probeert de zon zich door de wolken heen te vechten. Hier en daar lukt dat ook. We komen uiteindelijk opnieuw bij een waterval uit. Ondanks de regen proberen we toch dichterbij te komen en een paadje af te lopen. We zien mooie bloemen, maar worden vooral ook nat. Deze keer namelijk geen poncho’s aangedaan. 

Als we door het Quelat Nationaal Park rijden zit de weg weer vol met bochten. Geen asfalt, maar kiezels en modder door de regen. We zien de bergen met sneeuw weer en hier lijkt echt wel wat te liggen. Niet op onze hoogte natuurlijk, maar gezien de verkeersborden met verplichting tot sneeuwkettingen en de (sneeuw)palen aan de zijkanten van de weg is het helder dat hier veel sneeuw kan liggen. In dit park is ook de hangende gletsjer te vinden, maar wij bewaren deze tot morgen en rijden nu verder. 

We passeren grote meren, waarin zalmkwekers gevestigd lijken te zijn. Naar mate we dichterbij La Junta komen wordt de lucht lichter en de regen steeds minder. Kijk daar was het ons om te doen.

We hebben voor de komende twee nachten een mooi plekje. Weliswaar onder een pannendak nog een keer. Het dorp is stil en er is eigenlijk helemaal niets te beleven. We wandelen een rondje en komen bij een klein kerkje uit. Eigenlijk één van de weinige keren dat het kerkje eruit ziet, zoals wij een kerkje qua vorm voorstellen. Het is echter wel volledig van hout, maar ook de huizen lijken hier allemaal wel blokhutten of tuinhuisjes. 

Het restaurant van het hotel gaat vandaag pas om 20.30 uur open en in het dorp is dus niets te beleven. We picknicken daarom vanavond maar op bed. Ach dat heeft ook wel eens iets. De koelbox had gelukkig nog iets voor ons in de aanbieding. Morgen weer een dag!

Hasta Luego!

Ria en Linda

26 januari 2025

Deze ochtend waren we vroeg uit de veren. We hadden op de weersvoorspelling gezien dat het vroeg zou gaan regenen. We wilden de tent graag droog opbergen en dat is gelukt. Het miezerde een klein beetje, maar dat mocht geen naam hebben.

Na het ontbijt hebben we de tank weer vol laten gooien en zijn we op pad gegaan. De eerste bootjes zagen we het water al opgaan. Die zijn in ieder geval zeker van een nat pak. Fijn dat we gisteren deze grotten al hebben kunnen bezoeken.

We zien langzaam het landschap vande besneeuwde bergen veranderen in bossen. We rijden ook steeds langs de rivier en ondanks het grijze weer blijft het hier mooi. Hier en daar laat een besneeuwde top zich nog zien. Daarna krijgen we graslanden en het is groen hier. Dus er valt voldoende regen nog. We rijden door het gebied waar de Huemul leeft en natuurlijk dan ook de poema. De Huemul was met uitsterven bedreigd en men is er erg zuinig op. De aantallen lijken nu weer toe te nemen. Wat is een Huemul eigenlijk? Welnu dat is een soort hert! We hebben door de bossen getuurd maar geen hert en geen poema gezien helaas.

We stoppen even voor een break in Villa Cerro Castillo. Het dorp is zo goed als uitgestorven, maar gelukkig een benzinepomp met goede koffie. Het was buiten aangenaam vertoeven, maar gezellig is het natuurlijk niet. Dus we zijn maar weer direct door gereden.
Het ging steeds harder regenen, dus we besluiten vannacht maar een huisje met dakpannen te nemen. We boeken iets en bij aankomst zeggen ze geen plek te hebben. Huh?! Met Google Translate in de hand en de bevestiging doet Ria haar best, maar de vrouw blijft volhardend. Ze verwijst ons naar een ander hotel. Nu is het tijd voor een kop koffie ergens en denktijd. Nadat de boosheid is gezakt proberen we een ander onderkomen te vinden. Dit lukt en ze laten ons nog binnen ook.

We lopen nog een eindje in dit stadje om in beweging te komen, want we zijn stijf gezeten. Poncho’s aan en de regen krijgt ons niet meer gek namelijk. Bij terugkomst uit het stadje scheen de zon weer. Die wijze vrouw in Nederland heeft toch weer gelijk: het regent nooit heel de dag 😉

En jawel daar waar we bang voor waren….gebeurt….het ander hotel begint te appen wanneer we arriveren. Nu is Linda aan de beurt: hele schriftelijke conversatie in het Spaans dat we niet welkom waren e.d. We moesten om geen kosten te hebben via Booking.com annuleren…..laat die site nu steeds een foutmelding geven. Ja hoor….dus in het Spaans via de app met foto bewijsvoering sturen….en nu blijft het stil. Hoe het af gaat lopen…..geen idee….maar de boosheid borrelt gewoon weer op….

Wat we morgen gaan doen….we weten het nog niet goed….we proberen wat zicht te krijgen op het weer, zodat we wijze keuzes kunnen maken. Komt vast weer goed…als dit onze enige zorgen zijn 😉

Ciao,

Ria en Linda

25 januari 2025

Vandaag wilden we graag het water op. We wilden naar de marmergrotten. We hadden gelezen dat wanneer het slecht weer zou zijn de boten niet het water opgaan. Volgens de weersvoorspelling zou het droog blijven vandaag, dus moet toch goed komen.

Niet zo eenvoudig als wij dachten dus….we waren rond 10.30 uur aan de kade en er staan daar meer dan veel stalletjes die een tochtje naar de marmergrotten willen verkopen, maar bij de meeste stond dat zij al om 9 uur of 10 uur waren vertrokken. Bij andere stalletjes werd gezegd dat ze vandaag alleen kayaktochten deden. Op een gegeven moment vertelden ze ergens dat door de wind het bijna niet te doen is om het meer op te gaan, dus dat ze steeds moeten kijken of ze wel/niet vertrekken. Het advies was om naar de boten te lopen en te zien of er plaats was op één van de boten. Bij aankomst bleek er geen plek te zijn, maar wel een jongeman die wilde helpen. Hij sprak goed Engels en dat maakt het met dit soort dingen wel makkelijker. Hij legde dus ook uit dat ze nog probeerde een vaart te doen om 11 uur, maar dat het afhankelijk is van de wind en dat ze dan waarschijnlijk de tocht van 1,5 uur doen en niet die van 2,5 uur. Ook keken ze of er evt. nog andere deelnemers zijn, zodat de prijs leuk blijft. We treffen het: er komt nog een gezin van 5 en de boot wil vertrekken. We krijgen een poncho en zwemvest aan. En wat waren we daar blij mee! Het waait inderdaad hard en het water spat dusdanig omhoog dat we behoorlijk nat zouden zijn zonder poncho. Zij legden ook uit dat het niet te doen is momenteel om het meer volledig over te steken en daarom dus alleen korte tours doen nu. Prima zo! We komen aan bij de marmergrotten en wat een prachtig kleurenspel. Het wit van het marmer en het weerkaatsen van het blauwe water. Grotten die zijn uitgesleten door het water, doorkijkjes en rotsen die prachtig van vorm zijn geworden. Op diverse plekken konden we foto’s maken. De gids sprak alleen Spaans, maar de ouders van dit gezin spraken wat Engels dus af en toe hielpen ze ons bij bijzonderheden. Tof!
Opnieuw waren we blij met onze waterdichte en winddichte broeken, want ondanks dat de zon scheen wordt het snel koud op het water met de wind.

Na dit mooie tochtje zijn we op zoek gegaan naar koffie. Even opwarmen…de lucht was inmiddels een stuk grijzer geworden, dus waarschijnlijk wordt dit geen hele dag zon. De temperatuur zal zo rond de 16 graden geweest zijn, maar gevoelstemperatuur was echt koeler.
We vinden een leuk tentje en genieten van de koffie. We bedenken wat we morgen willen. Gaan we nog op Villa O’Higgens af of rijden we door op de Carretera Austral? We besluiten toch verder naar boven te trekken en te zien wat daar op ons pad komt. Afreizen naar Villa O’Higgens is leuk en ja we kunnen zeggen dat we dan aan het einde van deze weg zijn geweest, maar het kost (veel) tijd en verder is er waarschijnlijk niets te zien.

Tijd voor de bakker en te zien of er brood te koop is in dit dorp. We komen aan bij de bakker, maar de deur is dicht. De buurman staat te klussen en zegt dat we gewoon aan moet bellen. Okay…geen reactie….de buurman ziet het dan gaat via de zijdeur naar binnen en komt terug en zegt dat de deur zo open gaat. Jawel….de deur gaat open met een sorry…waarschijnlijk een jongedame met een beperking, maar zeer behulpzaam. Nu op zoek naar gas voor ons kooktoestel, want op deze camping mag de bbq niet aan. Ook de gas vinden we in heel klein winkeltje. Vlug kijken we wat de gas kost en rekenen vlug uit wat we moeten betalen. Als de Chilenen vlug de prijs zeggen, kunnen we het gewoonweg niet verstaan. Dus geld uit de buidel en de man achter zijn loketje zegt dat het veel te veel is. We kijken nog eens en begrijpen het eerst niet. Hij zegt nogmaals dat het veel te veel is. Ineens zien we het….ach….we hebben een 0 te veel gelezen. Deze man had ons zo een poot uit kunnen draaien, maar deed dit niet. Hij legde rustig in het Spaans uit dat het niet klopte. Telde daarna nog eens het geld terug met ons en we hebben hem echt enorm bedankt.

Inmiddels viel er toch wat nat uit de hemel. Op deze camping hebben we geen binnenruimte, dus we besluiten ergens wat te gaan drinken en te eten. Anders gaat de middag wel heel lang duren. We maken ook even contact met het thuisfront om te zien wat daar allemaal speelt. Vervolgens leek het droog te zijn en zijn we met een kleine omweg naar huis gereden. Op die manier konden nog even onze apparaten opgeladen worden. Want ook op de camping hebben we geen stroom en/of wifi.
We vermaken ons deze middag met wat leeswerk, maar het koelt door de harde wind vrij snel af. Een bakje koffie helpt ons warm te blijven en daarna is het tijd om te eten. Mmmm gebakken ei met spek op een hard broodje. Lekker hoor.

Vanavond lijkt de lucht weer wat open te trekken en probeert de zon zich nog te laten zien. Tijd om het verhaaltje te schrijven, maar ook deze kan pas later weer geplaatst worden.
Morgen trekken we weer iets verder naar het Noorden, maar zover wij weten is de weg dan alleen nog van gravel, dus doen we weer langer over het aantal kilometers.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

24 januari 2025

Heerlijk geslapen…..wat een genot….gelijk maar genoten van de warme douche hier. Het matras lijkt droog te zijn, dus kan de tent terug in.
Bepakt en bezakt kunnen we weer op toer. Gisterenavond hebben we even gewikt en gewogen waar we de grens over zouden gaan, maar we gaan bij Chile Chico de grens over hebben we besloten. Het was maar een klein uurtje rijden. Argentinië uitgaan was zo gebeurd. We hadden vriendelijke douanes en dat maakt het ook altijd wat relaxter. Toen weer een stukje door niemandsland. Toen kwamen we bij de grens van Chili. We werden doorgezaagd wat ons beroep was en wat onze status was….vervolgens waar we naar zouden gaan en welke camping dan precies. Gelukkig hadden we dat uit ons hoofd geleerd. Er lag niets vast, maar zonder blikken of blozen antwoord kunnen geven helpt. Op naar het volgend loket. Dit ging iets sneller en we kregen onze stempels weer. Maar toen moest de kleine rugzak door de scanner en moesten we digitaal verklaren dat we niets aan te geven hadden. Vervolgens kwamen we buiten en moest Ria de auto gaan halen, zodat deze geïnspecteerd kon worden. Met zaklampjes en al gingen ze door de auto om daarna de hond er nog langs te laten gaan. Daarnaast moesten onze grote rugzakken ook naar binnen om door de scanner te gaan. Je laat het hier wel uit je hoofd om iets mee te nemen wat niet mag.

Maar goed….alles doorstaan, dus op naar de koffie. Lekker bakske hadden ze in deze koffietent, dus doe ons maar een tweede. Daarna even boodschappen doen, want tja…de voorraad was op. Helaas geen bakker te vinden, dus dat zien we dan nog wel.

We toeren langs het Nationaal Park Patagonia over gravel natuurlijk langs het meer. Prachtige vergezichten hebben we gezien. We kwamen langs een mijn, waar de grondstoffen voor chips voor onze telefoons e.d. worden gedolven. De wegen werden steeds smaller en de lucht grijzer. De temperatuur begon wat te zakken, dus de kans werd steeds groter dat we druppels zouden gaan vangen. En jawel….daar kwamen ze, maar het was te overzien en eigenlijk toen we rond 17.30 uur de camping naderde werd het steeds minder.

We hebben een mooi plekje aan het meer en zicht op de bergen. De zon probeert nog wat door te breken, dus we koken eerst maar. Het begint toch wat te druppelen, maar we zijn onder de achterklep van de auto gaan zitten en werden nauwelijks nat. Dus heerlijk buiten kunnen eten. Geen WIFI hier, dus het verhaaltje zetten we klaar en wordt later pas zichtbaar.

Als het goed is, krijgen we morgen stralend weer en dat hopen we ook echt want we willen eigenlijk het water op. Maar dag voor dag 😉

Warme groet,

Ria en Linda