14 november:

Vandaag is een dag van rustig aan doen….op ons gemakje opstaan, ontbijten en onze spullen eens pakken. We mogen vandaag onze auto wisselen, dus we blijven een beetje in de buurt. Te laat omwisselen zou een vermogen kosten en dat willen we natuurlijk niet. 😉

We starten onze dag bij de School of Air. We keken een film over hoe de School of Air werkt en wat er allemaal bij komt kijken. Wat een mooie organisatie! Het wordt ook gezien als een publieke school, dus de staat betaald veel zaken. De leerlingen die door een gebied wat tien keer zo groot is als Engeland verspreid zitten, krijgen van de school hun boeken, leespaketten, computers, webcams enz aangeleverd. De ouders moeten zelf zorgdragen dat zij thuis iemand hebben die de kinderen mee onderwijst. Dat kunnen zij zelf zijn, maar ook iemand die zij betalen hiervoor. Ze krijgen zelfs gymles via de webcam! Tevens mochten we mee kijken in twee studio’s hoe de kinderen onderwijs krijgen. Dit bezoek maakte echt indruk. De rondleiding werd gedaan door een Nederlandse (Jolanda uit Deurne) en zij woont nu zo’n 3,5 jaar in Alice. Aan het einde van de rondleiding hebben we nog even met naar gesproken over wat we zeker moesten gaan zien tijdens deze reis. Ze gaf ook aan dat we echt uit moeten kijken op de weg als het één dezer dagen mocht gaan regenen. Ook gaf ze aan dat we nooit weg mogen gaan van de auto mochten we met stukken komen te staan. Altijd bij de auto blijven, want er komt echt wel een keer iemand voorbij. Ze hebben hier de ongeschreven regel dat je altijd stopt en vraagt of iemand hulp nodig heeft en deze dan ook geeft.

Daarna was het koffietijd in de stad. Even in de airco een kop koffie drinken. De temperatuur loopt namelijk gewoon weer op, ondanks dat we dag startten met een wolkendek. Niks geen regen…..we haalden gewoon de 40 graden.

Vervolgens zijn we op zoek gegaan naar een museumcomplex, waar de mogelijkheid was om kunstenaars te ontmoeten. Echter hadden wij de eer om de plaatselijke knutselclub te ontmoeten. Allemaal dames van gemiddelde leeftijd, die wat knutselden en gelijk hun sociale contacten onderhielden. Grappig! Geen Aboriginal te zien, die kunst aan het maken was….. We raakten nu aan de praat met een dame die bloemen aan het maken was. Ze vertelde over de Duitse nederzettingen in Australië en hoe Engels Adelaide is. Ze zat om een praatje verlegen waarschijnlijk, want ze bleef maar buurten.

Op hetzelfde complex was ook het luchtvaartmuseum. Het bleek dat van oorsprong op die plek het vliegveld was. Er stonden oude vliegtuigen en kaarten die destijds gebruikt werden. Een oude man in de hangar zag ons aan komen en maakte van de gelegenheid gebruik om te vragen of wij een dvd wilden zien. Het was wel leuk gemaakt….een oud vliegtuig deed dient als filmzaaltje. In oude vliegtuigstoelen mochten we tv kijken. Hartstikke warm werd het in dat vliegtuig. Pffff…..en de film was ongeveer net zo oud als de man waarschijnlijk. De film zou zo’n 50 minuten duren. We keken elkaar aan na zo’n 10 minuten en we vonden het wel welletjes. Het voelde alleen een beetje als weg lopen…..de oude man was nergens te zien….tja sorry dan!

Na een lekkere koude cola op het terras werd het tijd om de auto leeg te maken en de voucher op te zoeken voor de volgende auto. Onderweg naar het vliegveld werden we verzocht door de politie om aan de kant te gaan, zoals vele auto’s. Alcoholcontrole…..Ria moest blazen, maar we hadden niets te vrezen. Alles was okay en we konden dus door rijden. Op het vliegveld bleek de balie van de autoverhuurder niet bemand te zijn. Er stond een nummer op de balie wat gebeld kon worden. Jaja….dit nummer liep direct naar een voicemail, dus geen verbinding. De juffrouw van het naastgelegen verhuurbedrijf gaf aan dat we moesten wachten en dat er echt nog wel iemand kwam. Gewoon geduld hebben. Okay….wij hebben vakantie, maar ergens baalden we wel. Zonde van de tijd…..het is een heel klein vliegveld, dus er is weinig te zien of te beleven. Jawel uiteindelijk kwam er iemand…..ze was van mening dat we pas om 17 uur een wissel hadden. Gelukkig konden wij laten zien dat dit anders was. Ze vond het wel raar dat wij met 2-en zo’n grote auto nodig hadden. Wij wilden gewoon een 4×4 voor dit gebied….had van ons ook een kleine mogen zijn. Maar goed…de wissel was bijna zover. We zagen alleen net op tijd dat zij inlevertijd op 10 uur had gezet…..en dat was niet de afspraak. We gaan steeds voor 24 uur, dus inleveren pas weer om 16 uur of16.30 uur!

Het gaat wel goed komen met deze auto….we kunnen er altijd nog in slapen als we niets kunnen vinden. 😀

Vanavond ons laatste avondmaal in Alice. De lucht werd donker en er viel zo waar wat regen. Niet voor lange duur….de weg kon amper nat worden, maar de mensen waren zo blij dat ze op straat stonden met hun armen open en naar boven kijkend.

Morgen wordt een lange trip, dus we zullen de dag op tijd beginnen. Wanneer we weer internet hebben is een raadsel. We denken zo’n dag of vijf nodig te hebben in de de woestijn, maar ook daarna gaan we door een gebied wat ze “Nothing” noemen, dus zegt waarschijnlijk genoeg.

Moeders…..als het niet lukt met de WiFi, maar we hebben wel een telefoonprovider zullen we een ordinaire sms sturen, zodat je weet dat we nog leven. 😉

Avontuurlijke groet,

Ria en Linda

13 november:

We waren vandaag super vroeg wakker, maar dat is niet zo erg….het belooft een erg warme dag te worden.

Het plan was om naar Desert Park te gaan. In dit park valt veel te leren over het leven in de woestijn. Onze reisbijbel beveelt een bezoek aan dit park aan, dus we nemen de gok. Om 8 uur stappen we het park binnen en op dat moment is het al 27 graden. Er wordt bij binnen gekomst ook direct gezegd dat we elk kwartier moeten drinken. We mogen onze eigen flessen water mee naar binnen nemen en er zijn ook genoeg watertappunten.

We starten met de uitleg over de Dingo’s. Hoe zijn ze ooit Australië binnen gekomen, waar leven ze hoofdzakelijk en hoe. Een bedreiging voor de dingo’s zijn eigenlijk vooral de honden die op boerderijen zijn weggelopen of zijn verdwaald. Zij brengen bepaalde ziekten mee of gaan er met hun voedsel vandoor. De kans is groot dat we ze in West MacDonnell tegen zullen komen. Kennelijk hoeven we er niet bang voor te zijn, maar de mens moet ook zorgdragen dat zij de Dingo’s geen eten geven. Dat verpest hun natuurlijke drang om eten te zoeken. De ranger kon helder vertellen en sprak niet te veel “plat” Australisch.

Vervolgens zijn we naar een roofvogel-uitleg geweest. Hoe vangen zij een prooi, waarom heeft de één lange poten en de ander korte poten enz. De roofvogels vlogen valk over onze hoofden heen.

Tijd om naar de kangoeroes te gaan. In centraal Australië leven de rode kangoeroes en in het zuiden zullen ze meer grijs zijn. Één van de kangoeroes heeft een kleine in de buidel zitten. Wat een mooi gezicht, zeg. Zo’n kleintje blijft wel een maand of vijf bij moeder in de buidel. Door het kopje uit de buidel te laten steken leert het vast de omgeving te kennen en de gewoonten. Op een zeker moment zal de kleine zelf proberen te gaan springen….hij zal het lastig vinden en vrij snel terug in de buidel kruipen. Uiteindelijk heeft hij het lef om het zelf te gaan doen.

Wat zeker mooi was, was de uitleg over de leefwijze van Aboriginals in de natuur. De hoeveelheid stammen die er zijn en dus ook de hoeveelheid verschillende talen. Een Aboriginal spreekt altijd zijn eigen taal, maar kan wel de taal van zijn buurstammen begrijpen. Ze geven elkaar echter antwoord in hun eigen taal of gebruiken tekeningen/gebaren. We kregen uitleg over de boemerang en de verschillen erin. De rolverdeling tussen man en vrouw werd besproken en de belangrijke taak van grootouders. Deze uitleg was zeker de moeite waard!

Inmiddels was het tijd voor een lunch, want er moeten ook zouten binnen komen naast al dat vocht. Even bijkomen in de airco en mogelijk de camera af laten koelen. Deze kreeg namelijk kuren….we kregen steeds een foutmelding……FRUSTRATIE!

Na de lunch kregen we uitleg over de nachtdieren in de woestijn. Bepaalde slangen, ratten, muizen en vogels…..de ruimte waar dit was, was dus ook donker en koel. Een bijzonder dier om te zien was de Thorny Devil. We hebben helaas geen foto met de telefoon gemaakt, dus we kunnen deze nu niet delen….maar hij is zo lelijk dat hij weer knap is!

We zijn vervolgens nog langs een aantal vogelspotplaatsen gelopen en wat zijn er toch mooie vogels op de wereld. Hel blauw, rood, schitterende veren….parkieten in het wild en papegaaien. We waren inmiddels flink verhit, dus we hebben ons dagje hier afgesloten met een film over het ontstaan van de Centraal Australië. Terug naar de tijd van het ontstaan van de aarde, de dino’s, het ontdekken van de Australië door de Europeanen. Uiteindelijk sloot de film af met het zakken van het doek en hadden we uitzicht op de werkelijke woestijn….schitterend gedaan.

Om 16 uur liepen we het park uit….de auto gaf aan om dit tijdstip dat het 43 graden was. Natuurlijk hadden we het bloedheet, maar door toch bezig te zijn wordt er minder gezucht en gesteund. Het is dus een goede keus geweest om toch ondanks het weer hier naar toe te gaan.

Terug thuis hebben we een duik in het zwembad genomen. Even afkoelen…..we raakten aan de praat met een man die van oorsprong uit de Duitsland kwam, maar nu in Brisbane woont. We spraken over Ayers Rock e.d. Hij was daar net geweest met zijn kleinzoon.

Tegen 18 uur was het tijd om te gaan eten, want omstreeks 19 uur wordt het donker en dan moeten we aardig dicht bij huis zijn. In de Taverne waar we zijn gaan eten raakten we aan de praat met iemand uit Sydney. Ook weer leuk….hij verbleef inmiddels voor zijn werk nu al aantal weken in Alice. Hij attendeerde ons erop dat het vanavond een avondmarkt was en het zeker de moeite waard was om er even over heen te lopen. Ook hij waarschuwde wel niet op onverlaten donkere stukken te komen en vooral onder de mensen te blijven. Inmiddels kennen we de weg aardig, dus we wisten de markt snel te vinden, maar ook de eventuele route terug naar huis. Het was een markt met etenstentjes, koopwaar en muziek. We hebben tijdens de hele vakantie nog niet zo veel mensen bij elkaar gezien in een stad. Grappig….alles liep door elkaar….toeristen, Aboriginals, “Australiërs”. Echter tegen half acht vonden we dat we terug moesten gaan lopen….het moet ook leuk blijven en we wonen iets uit het centrum.

We zijn weer veilig aangekomen….morgen is een dag om de dingen te doen die we nog willen doen in Alice, want zaterdag wordt het tijd om de Red Centre te gaan bekijken.

Meer dan warme groet,

Ria en Linda

12 november:

Vandaag zijn we vroeg opgestaan. We wilden graag de oostelijke MacDonnell Ranges doen en we wilden proberen toch wat wandelingen te doen. ‘S morgens zou het beter te doen moeten zijn. Achteraf was dit ook zo….met 35 graden loopt echt beter en het scheelt toch ook bijna 10 graden met later op de dag.

We starten natuurlijk bij de bakker, want echt ze hebben heerlijk vers brood hier. Onze koeltas gevuld met aardbeien, kaas en wat sap en veel water natuurlijk. De reis kon beginnen.

Allereerst kwamen we bij de Emily Gap aan. In de enorme kloof was een rotstekening te zien van de Aboriginals. De rivier stond droog, dus we liepen in de rivierbedding naar de plaats van de tekening toe. De rotsen steken prachtig af tegen de hel blauwe lucht. Schitterend! Onder onze voeten knispert het witte zand. Het is er stil en geen mens te zien. De volgende stop was Jessie Gap. Ook hier was een tekening te zien in de kloof. Het was iets verder wandelen deze keer, maar nog steeds goed te doen. De tekeningen zijn hier echt anders dan in Litchfield en Kakadu. Het was mogelijk om een 8 kilometer lange boswandeling te maken tussen de 2 gaps, maar dat was dan weer te veel van het goede.

Zo’n 30 kilometer verderop lag Corroboree Rock. Een spirituele plaats voor de Aborignals. Er was een route om de rots heen. Ook deze hebben we gelopen. Om de rots heen lagen afgebrande vlaktes. We konden de geur van de brand nog wat ruiken. Hier en daar begon een struik weer te groeien. Bijzondere ervaring. We leken wel alleen op de wereld.

Tja en als je alleen op de wereld denkt te zijn en even wil plassen in de natuur……blijk je ineens toch niet alleen te zijn. Plots was daar dus een andere auto…..help! Plas inhouden en en door naar de volgende stopplaats. Wat denken jullie….vervolgens kwamen we werkelijk niemand meer tegen…..

Na weer zo’n 20 kilometer naderden we de Trephina Kloof. De laatste 4 kilometer was over een gravelweg. We hoopten maar dat we geen klapband zouden krijgen, want er was echt in geen velden of wegen iemand te zien. Één klapband zou te hendelen zijn, maar liever niet hier. We zijn wel overal op voorbereid, want we gaan niet op stap zonder water en eten…..maar goed….we laten de beren slapen en zien ze verder niet op de weg. We komen wel volop koeien tegen. Wat zijn het toch grappige beesten om te zien. Ze zijn ontzettend nieuwsgierig en kijken ons helemaal na. Maar de Trephina Kloof…..op weg er naar toe kwamen we nog de Ghost Gum Tree tegen. Een boom van zo’n 33 meter hoog en 300 jaar oud. De witte boom stak zo mooi af tegen de omgeving. De blaadjes van de boom worden ook gebruikt om zoetigheid voor de Aboriginals kinderen te maken. De weg ging een aantal keren door de droogstaande rivier heen. Het is niet voor te stellen hoe de omgeving er uit moet zien als het water 2 meter hoog staat hier. Maar goed…..in de kloof groeien eucalyptus bomen (wat ruiken zij heerlijk) en ook zij steken weer prachtig af tegen het witte zand, de rode rotsen en de blauwe lucht. Het is inmiddels echt te warm om een route van anderhalf uur te lopen. Dus we doen een stuk door de rivierbedding. In een rustig tempo rijden we gravelweg terug af en kiezen we ervoor om naar het einde van Highway 8 te rijden. We komen een stuk landschap tegen waar we gewaarschuwd worden voor overstekende paarden, maar later op de weg ook voor overstekende kamelen. Helaas hebben we die niet mogen zien. Aan het einde van de weg stond een historisch gebouw, maar het was uitgestorven. Helaas niets te drinken hier voor ons dan.

Rond de klok van 14 uur waren we terug in Alice. Dat is een mooie tijd om de verjaardag van Claudia te gaan vieren. Dus op zoek naar een koffietentje…..gefeliciteerd! We wandelen daarna nog wat rond door het centrum en bekijken wat souvenirswinkeltjes. De echte Aboriginalskunst komt hier vandaan, dus we moeten een beetje rond kijken wat er te vinden is hier. Van wandelen krijg je natuurlijk weer dorst, dus moeten we op tijd een stop inbouwen voor een terras.

Vanavond hebben we even kunnen Skypen met mama’s hotel. Wat is de wereld toch klein op deze wijze. Volgens ons vindt moeders het wel een beetje spannend dat we zaterdag de woestijn in gaan, maar het komt wel goed hoor! Er zijn ons al zoveel mensen voor gegaan. Genoeg water mee……we hebben ook al wat knakworstjes, pannekoekenmix e.d. ingeslagen…..vrijdagmiddag wisselen we van auto en dan zijn we er klaar voor.

Morgen wordt het megawarm, dus op tijd uit bed en vroeg onze dingen doen….misschien kunnen we dan ’s middags een siësta houden…..

Zonnige groet,

Ria en Linda

11 november:

Vandaag zijn we vroeg wakker. We hadden een akelig bed, waardoor het bijna al een wonder is dat we het tot 6 uur hebben vol gehouden. Het is al warm buiten. We scharrelen onze spullen wat bij elkaar en besluiten toch maar te vertrekken.

Bij de bakker halen we een vers brood en langs de rivier (die overigens meestal droog staat) ontbijten we lekker. Mmmmm…..

We gaan op bezoek bij de Flying Doctors. We krijgen een indrukwekkende documentaire te zien. Elke 2 seconde vraag er iemand hulp aan de Flying Doctors. 90% van de patiënten zijn Aboriginals. Een vliegtuig van deze organisatie kost zo’n 6 miljoen. Tevens is er een klein museum bij met daarin oude zendapparatuur en oude verpleegmiddelen. Het was zeker de moeite waard om te zien.

In het bijbehorende café drinken we een heerlijke cappuccino met een brownie. We hebben immers de verjaardag van Gerrie te vieren. Dat we er nog veel mogen lusten, Gerrie!

Nu rijden we de Alzac Hill op. Vanuit deze top hebben we 360 graden zicht op de stad en zijn omgeving. Prachtig uitzicht. Er was kennelijk ook net een kranslegging geweest. Er waren veel soldaten aanwezig, een pastoor die wat gezegd had, veteranen en allerlei ander belangrijk volk. Op de berg is namelijk ook een herdenkingsmonument voor de soldaten die gevochten hebben (of nog vechten) in diverse oorlogen.

Tijd om een nieuwe slaapplek te zoeken. Vrij snel hebben we weer een plekkie gevonden. We besluiten eerst een nacht te proberen, voordat we alle nachten vastleggen. Eerst moet dat bed zich bewijzen.

Tijd voor de lunch en deze wordt ook heerlijk, want die dragen we op aan de 20e trouwdag van Angel en Harold. Ach zo hebben we toch steeds weer een reden om iets extra’s te doen…hihi…

We genieten van de omgeving in Alice….er lopen allerlei soorten mensen rond. Heerlijk mensen kijken. Er staan ook nog wat oude gebouwen in de stad die we bekijken en vastleggen. Het eerste ziekenhuis van dokter Flynn staat er bijvoorbeeld nog, maar helaas is deze net gesloten. Die proberen we de komende dagen nog ergens te doen dan. De weersvoorspelling geeft voor donderdag 43 graden aan, dus dan moeten we ons gedeisd houden.

Vanavond eten we ons restje brood op met aardbeien, salade en wat soep. Heerlijk in de schaduw voor onze hut. Wat hebben we het toch goed. Rond de klok van 19 uur is het echt donker en gaan we naar binnen. We rommelen nog wat aan en dan is het bedtijd. We willen morgen de East McDonnells gaan doen en willen dan een beetje op tijd kunnen vertrekken.

Foto’s plaatsen bij de verhaaltjes wil op de een of andere wijze niet lukken. We hebben de foto’s gekoppeld aan aan de verhalen, maar ze worden niet zichtbaar. Pech voor de kabouter!

Warme groet,

Ria en Linda

10 november:

Deze ochtend zat er nog steeds weinig leven in Tennant Creek. Prima om door te gaan dus. Na een stukje toeren kwamen we bij de Duivelse Knikkers. De Aboriginals denken dat het de eieren zijn van de Rainbow Serpent. Dit maakt het voor hun een heilige plaats. Opvallend is dat bij al deze bezienswaardigheden helemaal geen toezicht is. Er staat een bord dat je respectvol om moet gaan met deze zaken en dat is het dan. Enorme bollen cq keien liggen hier dus op een uitgestrekt veld. Een aantal zijn inmiddels gebroken. Er loopt water in en het kan er ook koud worden en dat zorgt dat de kei breekt. Tevens zien we dat de erosie ook zijn werk doet, dus er komt een tijd dat de Devils Marbles verleden tijd zijn waarschijnlijk.

We vervolgen onze weg en worden naar de kant van de weg getrokken. Het is bizar! Tja dan zien we het…..het is een landingsplaats van UFO’s. De buitenaardse wezens staan voor een roadhouse te wachten op ons. We lopen even door het roadhouse heen en vertellen de wezens dat we echt verder moeten. We maken een foto van hen en verbreken de energie. ????

Ach een leuke onderbreking!

Op naar het volgende punt…..want het is een lange trip! We richten ons de Ti Tree. Mogelijk kunnen we daar overnachten, maar dit was niets. We hebben er getankt en zijn verder gegaan.

Wat wel opvallend is, is dat bijna de gehele weg een “no speed zone” was. Dit houdt in dat er geen snelheid aangegeven wordt. Je moet je aanpassen aan de omstandigheden. Te denken valt aan het weer, maar ook wel/geen beesten of mensen op de weg. Grappig….dat kennen wij toch echt niet. Wanneer er nederzettingen van de Aboriginals zijn, komt er een bord “pas op mensen”, soms komt er een bord dat er geen hek staat langs de kant van de weg ( dus rekening houden met dieren). Het is weer dik 40 graden, dus we zien af en toe een koe maar meer ook niet.

We rijden langs Aileron. Hier staat een ontzettend grote man op een berg. Het is een kunstenares, maar helaas gesloten. Er staat nog een enorm beeld van een vrouw met kind en leguaan. Ook schitterend. Verder is het ook hier uitgestorven, dus we rijden toch ook maar weer verder.

Conclusie: we rijden naar Alice Springs.

Wij passeren de Steenbokkeerkring en moeten daar natuurlijk een foto van maken. Een wereldbol op 3 peilers en een steenbok erbij. Op een plaquette staan de geografische coördinaten. We naderen nu Alice Springs. Het is inmiddels 16.30 uur, dus op zoek naar een slaapplaats. Wat trouwens opvalt is dat de omgeving veranderd is. We zien nu bergen en natuurlijk de rode gloed van de “Red Centre”. We vinden een slaapplaats op zo’n 5 a 10 minuten lopen van het centrum. We liggen tussen een parkje en de botanische tuin. Ziet er gewoon leuk uit of dit een plekje wordt voor de komende 5 dagen weten we nog niet….eerst maar eens kijken hoe het bed slaapt.

Vanavond naar het centrum gelopen en tegen 17.30 uur sluiten de winkels en dan is er echt weinig leven meer. Wat dat betreft kunnen we merken dat we in het Natte Seizoen zitten. We eten bij een Thai en zorgen dat we voor het donker terug bij het hostel zijn.

Nu hebben we mooi even tijd om de stukjes op internet te zetten, want we hebben weer WiFi.

Warme groet,

Ria en Linda

9 november:

We kunnen het ook wel eens niet treffen met de slaapaccomodatie. Een super zacht matras, waardoor we bijna niet durfden te draaien, want dat hield direct iets in voor de ander. Daarnaast was het super gehorig. Een buurman, die allerlei geluiden maakte, waar we echt niet blij van werden. Neus ophalen, keel schrapen….misschien zelfs wel overgeven….niet zo fris. De andere buurmannen gingen al vroeg vissen en moesten eerst douchen voordat ze op pad gingen. Het leek bijna alsof ze dat bij ons op de kamer stonden te doen. Maar ach…..toen we aan het ontbijt zaten voor onze kamer en uitzicht hadden op de boomgaard en het zonnetje in ons gezicht waren we alles in één klap vergeten.

We zaten dus wel vroeg in de auto, maar ach dat mag de pret niet drukken. Kangoeroes zaten langs de kant van de weg te grazen.

Ze hebben hier trouwens heel veel plaatsen vanuit de Tweede Wereldoorlog bewaard. Vele landingsbanen, maar ook plaatsen waar een hospitaal heeft gestaan e.d.

Even een rustmoment in Elliott. Er is werkelijk niets te zien dan een benzinepomp, die ook supermarkt is en eten verkoopt. Het lijkt wel of iedereen hier zijn tussenstop maakt en dan weer verder gaat. Na een lange weg met afwisselend landschap (rotsen, gras, bomen, vlaktes) naderen we steeds dichterbij Tennant Creek. Even twijfelden we of we nog een tussenstop zouden doen bij Threeways. Hier komen de wegen naar Darwin, Alice Springs en de oostkust samen. We hebben alleen een foto genomen van de gedenkplaats van Flying Doctor Flynn en zijn de laatste 25 kilometer door gereden.

Nou Tennant Creek is echt een weinig gezellige plaats. Dwars door deze plaats loopt de Stuart Highway en verder leek het wel uitgestorven. Het is weer zondag en echt er is niemand op straat. Niets is er open…alleen de benzinepomp. Dan eerst maar op zoek naar een slaapplaats. Deze hadden we snel gevonden. We rusten uit in de Safari Lodge ????.

Uiteindelijk zijn we bij de Red Rooster maar iets gaan eten. Tja,….een soort gouden M, maar dan alleen met kip. Het smaakten eigenlijk best prima. We kunnen hier een goudmijn bezoeken, maar eigenlijk hoeft het niet persé van ons. We houden rustdag. We lezen wat, we denken even vooruit over de route naar Alice Springs. We hebben nog tijd, dus we wikken en wegen of we Devils Marbles onderweg naar Alice mee pikken of dat we daar dan nog een nacht verblijven. Devils Marbles is maar ruim 100 kilometer en dat is niet zo veel…..ach we zien morgen gewoon wel…..

Warme groet,

Ria en Linda

7 november:

Vandaag wilden we naar de Katherine Gorge ook wel Nitmulik National Park. Echter op de weg er naar toe kwamen we langs het Katherine museum en de Open Air Radio School. De kans is groot dat deze in de weekeinde niet te bezoeken zijn, dus wilden we bij beide langs. Het museum liet de geschiedenis van Katherine zien en haar omgeving. Bombardementen in de 2e Wereld Oorlog, overstromingen en beroemde burgers. Ook staat in de hangar het eerste vliegtuig van de Flying Doctors. Het was zeker leuk om even rond te neuzen. Bij de Open Air Radio School konden we helaas niets zien. Er waren geen rondleidingen momenteel en ook al keken we op ons liefst we mochten niet verder dan de hal. Open Air Radio School is een school voor leerlingen in de buitengebieden. Vroeger krijgen zij via de radio les van leraren en stuurden zij hun huiswerk op. Tegenwoordig kan dat natuurlijk via de mail en hebben de leerlingen ook een digitale leeromgeving, maar nog steeds les op afstand van de leraren. Mooi initiatief, maar helaas niet live aan het werk te zien hier.

Verder naar de Gorges dan maar. Het was nog best een eindje rijden en onderweg zagen we geroeste oude auto’s, die niet opgeruimd worden, maar ook een neergestort vliegtuigje wat ze laten liggen. Bijzonder!

Inmiddels zagen we de temperatuur aardig oplopen en waren we benieuwd hoe de paden in het nationale park eruit zouden zien. We hadden ons voorgenomen een route te lopen….niet te ver, maar wel dat we iets zouden zien van de omgeving.

Bij het bezoekerscentrum kregen we een kaart en werd ons verteld dat het erg warm was. Ze raadden ons aan niet verder te gaan dan de route van 3 uur. Nou dat was ook niet echt ons plan. Stuk van de route gelopen en het zweet gutste van ons lijf. Bij het informatiebord wat we tegen kwamen stond dat de tocht zo’n 1,5 uur zou duren, MAAR de weersvoorspelling voor die dag was 43 graden. Dat kan niet gezond zijn voor een mens, dus we zijn omgedraaid en in tegengestelde richting naar de rivier gelopen. In een stuk van de rivier mag je zwemmen (ze hebben de krokodillen verteld dat zij daar niet mogen zwemmen) en kanoën. Dat kanoën was best leuk geweest, maar ook daarvoor was het echt veel te warm vandaag.

We werden wel beloond met een kangoeroe, die aardig dichtbij was. Mooi joh!

Ondanks alles hadden we toch een ijsje verdiend, vonden we. In het bezoekerscentrum was ook een museumpje over de gorges, dus die hebben we maar mee gepakt.

Tijd om naar de auto terug te lopen……wat zien we tot onze verbazing? Een kangoeroe die het erg warm had waarschijnlijk…..lag,op zijn gemak onder een auto in de schaduw…..nee niet dood…..echt in standje relaxt. Hij bleef ook liggen, dus even een paar foto’s maken. Wil vast later als hij groot is in de Vogue.

In Katherine zijn we in een coffeebar gaan lunchen en laten ze daar nu WiFi hebben. Haha het was in Nederland 6 uur ’s morgens en met wie kun je dan what’s appen? Tuurlijk met de eigenaar van Mama’s Hotel ????. Na wat over en weer ge-app moest zij echt nog even gaan doezelen, dus we hebben haar verder met rust gelaten.

De omgeving hebben we hier wel gezien, dus we gaan morgen toch maar weer verder naar het midden van Australië. Naar Alice Springs is nog zo’n kleine 1200 kilometer. We moeten daar over een week zijn, dus we hebben nog tijd genoeg om in kleine stappen die kant op te gaan. We zien het wel….

Zonnige groet,

Ria en Linda

6 november:

Na een heerlijke nacht waren we weer fris en fruitig voor een 2e dag Kakadu. Het was vandaag minder warm (zo rond de 36 graden). Een lekker ontbijt gedaan bij de plaatselijke bakkerij. Lekker hoor! Een puddingbroodje….wie denkt die nu te eten down under? Nog even tanken, want je weet nooit in dit grote park.

Vervolgens zijn we eerst weer rotstekeningen gaan kijken. Ze blijven bijzonder om te zien. Mooi getekend met hele verhalen er achter. Gelukkig tekenden zij over het algemeen in de schaduw!

Na wat billabongs gereden te hebben, kunnen we concluderen dat de crocs even op vakantie zijn. We hebben er nog geen één gezien, terwijl overal aangegeven staat dat we op moeten passen. Er is nog te weinig regen gevallen waarschijnlijk. Op 2 punten in het park waren mooie informatiecentra over de aboriginals. Interessant om te lezen!

Langs de weg konden we genieten van vele soorten natuur. Groen, dor, gras, bomen, keien…het wisselt steeds. Toen we een eindje op weg waren kwamen we buffels tegen. We hadden verwacht een kudde te zien, maar ze stonden twee aan twee te grazen. Keken op en gingen verder met grazen. Maar ook voor de buffalo’s waarschuwen ze, dus mooi op afstand blijven.

Onderweg komen we diverse malen roadtrains tegen. Wat een gevaartes! Trucks met wel 3 a 4 wagons erachter. Er wordt ook gewaarschuwd dat wanneer je deze in wil halen je zeker een kilometer nodig hebt. Ze rijden behoorlijk hard en ze slingeren tussen de witte lijnen op de weg heen en weer.

We zijn uiteindelijk naar Katherine gereden om daar te overnachten. Waarschijnlijk 2 nachten, want ook hier ligt weer een mooi natuurgebied. We zullen ons dadelijk eens verdiepen. Het is maar de vraag wanneer we weer WiFi hebben. Tussen Katherine en Alice Springs ligt alleen Tennant Creek nog wat van betekenis is. Maar een oud gezegde is: geen nieuws is goed nieuws….dus vertrouwen jullie daar dan maar op ????.

Warme groet,

Ria en Linda

5 november:

Wat een vreselijke nacht hebben we achter de rug! Het was zo ontzettend warm in de tent. Niet om uit te houden. Het was zo benauwd en er leek geen zuurstof in te komen. We zijn weer uit het tentje gekropen en op de tentzak voor de tent gaan zitten. Nog steeds warm, maar in ieder geval zuurstof in de lucht. Na wat gegaap werd het toch tijd om te gaan slapen….opnieuw de tent in. Niet om uit te houden. Zuchten en steunen, maar het werd echt niet beter. Okay nog één keer eruit. Het waait wat….heerlijk! Nog een wandelingetje naar de wc en dan moet het gewoon gaan gebeuren.

Hartstikke ongezellig draaien we zo in de tent dat de voeten van de één bij het gezicht van de ander liggen. Op die manier lijkt het dat we meer lucht hebben. Tent voor en achter open….ook de horren, want dan waait het door. Drup drup drup……jawel het gaat regenen, onweren en bliksemen. Het lijkt af te koelen! Er kon geen haring de grond in, maar Ria ging toch nog naar buiten om te zien of ze wat gespannen kon krijgen. Jawel….een beetje eer was er te behalen. Toch leek er hier en daar in de tent wat vocht te ontstaan. Niet alles zat goed dicht. Wat kan een mens het toch druk hebben ’s nachts.

Rond de klok van 7 uur begon het opnieuw te regenen. Balen, een natte tent…..

Eerst maar douchen en ontbijten en hopen dat de grootste nattigheid opgedroogd is dan. Jawel! De temperatuur liep erg snel op, dus we konden de tent aardig vouwen, zodat deze op de achterbank mee kon.

Via de Arnhem Highway zijn we naar Kakadu gereden. Hé, wat is dat? Een kangoeroe! De eerste levende kangoeroe die we deze reis zien. We hadden al een aantal dode kangoeroes gezien langs de kant van de weg. Zo’n beest wil je niet tegen je auto!

We besloten vandaag op tijd te stoppen en op zoek te gaan naar een slaapplaats. We zijn gestopt in Jabiru. Een klein plaatsje, maar er is een bakker, een supermarkt en wat slaapgelegenheden. We hebben een klein bungalowtje met airco ????! Niet nog zo’n nacht namelijk. Het is namelijk al weer 36 graden, dus we slaan die tent even over. Daarnaast is het natte seizoen hier begonnen, dus de kans is groot dat er vannacht weer een bui zal vallen.

Vlug een wasje doen, boodschappen doen, zodat we vanavond zelf kunnen koken en om 15 uur zaten we weer in de auto richting de rotstekeningen van de Aboriginals.

Die tekeningen zijn echt geweldig om te zien, zeg. Veel vissen zijn er getekend, maar dat is op zich logisch gezien we in het wetland zitten. Bijzonder om te zien waar en hoe deze gemaakt zijn. Het is een mooi toertje lopen, maar we zien het donkerder worden en meer gaan waaien. Toen we letterlijk op het hoogtepunt waren van de tocht vielen de eerste druppels. Op dit punt is de scène van crocodile dundee opgenomen, maar wij laten deze schieten en beginnen met de afdaling. Door de regen worden de stenen nat en we zitten niet te wachten op ongelukken. Veilig beneden gekomen valt het met bakken uit de lucht. We zijn tot op ons onderbroek nat. We keken elkaar aan en kwamen tot de conclusie: wat zijn wij blij dat we vannacht niet in de tent hoeven!

Terug thuis hebben we de tent nog op kunnen vouwen, want hier regende het nog niet. Alles droog terug in de zak. Ondertussen begon het te waaien en wisten we dat we hier ook nog iets zouden gaan krijgen. En het gebeurde……met bakken kwam het uit de lucht. Het onweerde als een malle, maar we hoefden niet meer naar buiten! We kunnen op tijd onder de wol en onze slaap inhalen. Morgen weer een dag!

Warme groet,

Ria en Linda