23 januari

We eindigden gisteren ons verhaal dat we geen bijzondere dingen meer gingen doen, dus het verhaaltje er wel op kon…tja…

Omdat El Chalten toch wel iets weg heeft van een skidorp…houten hutjes en van die après-ski bars gingen wij gisteren maar eens voor een snitzel en een soort van goulash. Het was inmiddels behoorlijk koud geworden en het waaide zo enorm hard. Ons huisje op wielen stond te schudden op zijn banden. Maar ja, we hebben verschillende buren met daktenten, dus we zullen het vast overleven hier.

Eenmaal op bed schiet Ria recht overeind en laat een natte plek zien. In eerste instantie kon Linda alleen maar lachen. Een ongelukje? Maar al snel bleek dat daar geen sprake van was. De plek werd steeds groter en natter. Lampje aan en op onderzoek uit….wat bleek…tot de helft van de bodem stond water. Het matras lag gewoon water op te zuigen….hoe dan?! Het humeur van Ria werd hier niet beter op…..we moesten een list verzinnen….en jawel een soort Wicky de Viking moment…..tussen het onderlaken en het matras onze poncho’s zodat we niet nat zouden komen te liggen deze nacht. Onder onze kussens onze regenbroeken, zodat de kussens geen water op zouden zuigen. Waarschijnlijk heeft de regen dus vandaag vrij spel gehad om via de windzijde op de onderrand binnen te komen. Omdat het zo vreselijk hard waaide moest de tent verder dicht dan normaal…..dus het werd warm en alles klapperde zo dat we voor ons gevoel geen oog dicht hebben gedaan.

We wilden deze ochtend eigenlijk vroeg op, omdat we een lange rit te maken hadden. Maar we werden nu iets later dan anders wakker, maar het is dan maar zo. Bij het ontmantelen van ons huisje op wielen bleek inmiddels het halve matras nat te zijn en een groot deel van het onderlaken. Dus we hebben geprobeerd de bodem zo veel mogelijk droog te maken en het onderlaken in de auto te drogen te hangen. Gelukkig was het dekbed en de dekens niet nat geworden. Nu maar hopen dat de zon vandaag lekker schijnt op het dakje, zodat het vocht verdwijnt.

We maken een stop bij de bakker en slaan brood in voor heel de dag. We gooien onze tank vol, want in Patagonië weet je nooit wanneer je weer een werkende tankstation tegenkomt. Tijd om aan te rijden. We toeren door de bergen in een graad of 13. De zon wil niet echt doorkomen. We rijden kilometers over grindwegen en zingen luidkeels met de Toppers mee.
We zien struisvogels met kleintjes. We zien de mooie lama’s, waarvan bijna elke groep wel een verkenner lijkt te hebben. We remmen voor een gordeldier….jeetje wat zijn die snel met hun korte pootjes.

Bij een benzinestation in de middle of nowhere stoppen we voor ons ontbijt en een koffie. Er is echt in heinde en verre niets te zien. Langs deze weg geen uitkijkpunten of parkeergelegenheden. De omgeving verandert hier en daar van kleur. De besneeuwde bergen lijken achter ons te blijven, we kruisen rivieren, graslanden en rode bergen. We komen nauwelijks mensen tegen op deze route.

Tegen 17 uur komen we aan in Perito Moreno….we hebben nog maar 2 blokjes benzine, dus eerst de tank maar weer vol. Op naar de camping….niet te geloven…wel plaats in de herberg, maar ze nemen geen creditkaart en een geen Chileense peso’s. We worden verwezen naar een hotel om geld te wisselen. We bedanken vriendelijk en besluiten dat we dan wel een kamer ergens boeken. Dan liggen we droog en hoeven we ook geen rekening te houden met schimmige wisselkoersen. We vinden een appartement op booking.com en drukken op reserveren. Tja….we zijn moe en hebben niet goed gelezen…alleen te betalen met contant geld….neeeeee
Annuleren kan niet meer, want dan zijn we ons geld kwijt. Wat balen…..okay toch maar naar de geldautomaat. Daar is niet meer dan 40 euro op te nemen en dan willen ze ook nog 13 euro provisie. Dit wordt een duur appartement. Maar ja….er loopt geen bloed uit, we liggen niet in het ziekenhuis, dus slikken en doorgaan. Maar wat we ook doen er komt geen geld uit de automaat. We proberen een voorbijganger nog te vragen hoeveel we op kunnen halen, maar zij zegt stoïcijns dat kan per dag en per pas verschillen.
We gaan daarom toch naar het appartement en leggen de host uit dat we niet aan Argentijns geld kunnen komen, maar wel Chileens geld hebben. Och was geen probleem….ze zegt wat ze wil hebben en dit was minder dan wat wij dachten….deal!

Inmiddels is de vloer van ons huisje op wielen gedweild en droog. Het matras staat voor de verwarming te drogen. We zorgen dat we aan vuilniszakken komen, zodat we morgen deze evt. nog op het matras kunnen leggen voordat we het onderlaken erop spannen.

Omdat we stijf gezeten waren, hebben we na het avondeten nog even een wandeling door het dorp gemaakt. Er is hier eigenlijk niets te beleven. Het is echt zo’n dorp waar iedereen zijn tussenstop maakt en door gaat.

Nu plannen maken voor morgen…..bedenken waar we de grens naar Chili over zullen gaan.

Adios!

Ria en Linda

22 januari 2025

Wowie….bijna elke ochtend worden we rond de klok van 6 uur wakker en vandaag werden we pas om half acht wakker. We zullen het nodig gehad hebben, zullen we maar denken.

Ria gaat verse harde broodjes halen bij de bakker en brengt een sapje mee vanuit de supermarkt. Heerlijk buiten ontbijten. De zon is er niet, maar het voelt niet koud.

Vandaag willen we naar een waterval lopen. We gaan het proberen of het lukt om zo’n 4 kilometer te wandelen met de wandelstokken. Het is grijs en het miezert wat. We gaan toch….voordat we aan het einde van de straat zijn begint het te regenen. Tijd voor de poncho’s, want het moet wel leuk blijven. We gaan eerst nog maar even koffie drinken en hopen dat het minder zal worden. Maar het wordt niet minder….wat gaan we doen? We gaan terug naar de camping om onze windbroeken (en waterafstotende) aan te doen en gaan dan toch. De bergen liggen volledig in de wolken. We hebben wel zicht op de rivier en deze meandert mooi door de velden. De omgeving en het pad zijn mooi. Hier en daar steken we een een houten bruggetje over om een watertje over te steken. Het wordt echt niet minder met regenen en we zijn blij dat we onszelf zijn gaan omkleden. Ook hebben we geluk gehad dat het gisteren een heldere dag was en we de besneeuwde bergen wel hebben kunnen zien. Aan het einde van de wandeling worden we beloond met de waterval. Mooi hoor! Er zijn wat mensen die hier hun waterflessen in de beek opnieuw vullen, maar wij hebben het lef (nog) niet. We schuilen onder een afhangende rots om ons fruit te eten en de benen even wat rust te geven. Het regenen lijkt ook wat minder te worden, maar niet voldoende om de poncho’s uit te doen. Na wat uitgerust te hebben, lopen we hetzelfde pad weer terug. Toch zien we weer andere dingen….altijd grappig om te constateren. Aan het einde van de etappe lopen we inmiddels in de zon en zijn de poncho’s al weer gedroogd. Op de camping vallen we vermoeid in onze stoelen. Even uitrusten en onze vochthuishouding op orde brengen. We bedenken dat het misschien slim is om onze telefoons nu op te laden, voordat het weer druk wordt in de gezamenlijke ruimte. We gaan niets bijzonders meer doen, dus deze dag kan ook wel vast getypt worden.

Morgen trekken we weer iets verder naar boven om uiteindelijk vrijdag de grens met Chili weer over te gaan.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

21 januari 2025

Vanochtend moesten we de eerst de tank van ons huisje op wielen gevuld worden. Een hele tank benzine kost hier zo’n 65 euro…waar is de tijd gebleven dat we hier in Nederland voor konden tanken?
Vervolgens de lunch inslaan, want we gaan een eindje op weg.

We rijden weer door droge grasvelden en hier en daar zien we een verdwaalde zogenaamde lama. De bergen vergezellen ons de hele reis in allerlei mooie kleuren. We zien heel rustig de temperatuur wat oplopen. Fijn hoor!

Af en toe stoppen we voor een uitkijkpunt. We rijden langs diverse meren en een rivier. En ach af en toe zien we een verdroogde lama in het prikkeldraad hangen. Tja….de natuur. Natuurlijk zien we ook de nodige roofvogels in de lucht cirkelen of op paaltjes zitten.

Zo ongeveer halfweg doemt daar een soort roadhouse op…deze kennen we vanuit Australië. Een plek waar je uit kan rusten, koffie, eten, soms slapen en naar de toilet kunt gaan. De plek ligt aan de rivier en heeft een heerlijk terrasje wat in de zon ligt. Prima plek om onze koffiestop te doen.

Ongeveer een drie kwartier voordat we El Chalten zullen bereiken doemen de sneeuwbergen weer op. We zien de verschillende gletsjers weer liggen en de ijsschotsen in de rivier drijven. Het blijft indrukwekkend.
De skyline van dit dorp heeft model gestaan voor het logo van het outdoormerk Patagonia. De lucht wordt steeds meer blauw, dus de sneeuw blinkt in de zon.

Eenmaal in het dorp gaan we op zoek naar een camping. We moeten even een rondje door het dorp rijden, maar het lijkt uiteindelijk op een gunstige plek in het dorp te liggen. Bijna aan de hoofdstraat, dus dan zijn we ook zo in het centrum van het dorp. Ze hebben een plekje voor ons. We mogen gaan staan waar we willen. Even kijken naar de wind en waar de bodem recht ligt. Check….plekje gevonden.
We zorgen dat alles kant en klaar is om vanavond naar bed te kunnen en wandelen dan het dorp in. Het is maar een klein dorp met iets van 375 inwoners, maar toerisme kennen ze hier wel. De ene naar de andere gelegenheid met een “happy hour” en we hebben eigenlijk nog nergens zaken in het Engels aangegeven zien worden. Hier wel….er wordt ingespeeld op. Ook kennen ze hier de “Biergartens”, dus onze Oosterburen hebben ook invloed gehad hier. Er worden nog flink wat blokhutten gebouwd, dus zij zijn nog niet uitgegroeid hier.

Omdat de zon heerlijk schijnt besluiten we terug naar de camping te gaan. We maken daar zelf koffie en zorgen dat onze stoelen in de zon komen te staan. Op de plaats rust….boekje erbij….het lijkt we vakantie.

Tegen 18 uur slaan we aan het koken. Ze kennen hier geen aanmaakblokjes, dus de bbq wil met geen mogelijkheid aan. Takjes, touw of papier….het helpt allemaal niets. Maar gelukkig hebben we nog een gaspitje en koken en bakken we alles maar na elkaar. Het campingleven noemen we dit dan maar.
Als we bijna klaar zijn, komt daar een hond aan en hij ruikt dat we nog niet helemaal klaar zijn. Hij gaat braaf naast Ria zitten en wacht….en wacht…en wacht nog langer. Het is eigenlijk heel lachwekkend, maar tegelijkertijd hebben we het er ook niet echt op. We weten immers niet wat hij zal doen. Maar op het moment dat alles op….taait hij af.

Inmiddels is het 21 uur en het is nog heerlijk buiten. We hebben eigenlijk al die tijd nog niet zo lang buiten kunnen zijn zonder dat we laag over laag aan moesten.

We proberen nu weer verbinding te maken met het thuisfront, maar dat valt niet meer. De hele camping moet op dezelfde wifi en dat maakt de boel meer dan traag. We zien hoe ver we gaan komen met het verhaaltje.

Oja….kei leuk weer trouwens dat we zoveel trouwe medereizigers op afstand hebben. Dus dank je wel voor de reacties!

We blijven hier twee nachten, dus jullie zien vanzelf weer wanneer we opnieuw in de lucht komen.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

20 januari 2025

Na een licht ontbijt gaan we richting het Nationaal Park Los Glaciares. Dit is nog zo’n anderhalf uur rijden. We rijden El Calafate uit en al snel zijn we weer uit de bewoonde wereld. Alleen bergen, wolken, water en geen bereik…..het is niet druk op de weg, dus met een beetje geluk dus ook niet in het park.

We betalen onze entree en toeren door het Nationaal Park. Er zijn diverse uitkijkpunten en wat is het toch een bijzonder natuurverschijnsel die Gletsjer. Er drijven ijsschotsen in het water en wat moet dit water toch koud zijn om de schotsen zo ver van de gletsjer af te kunnen laten drijven.
Uiteindelijk komen we bij de parkeerplaats en maken we de afweging: in anderhalf uur naar de gletsjer lopen of met de shuttlebus omhoog en daar een wandeltocht lopen. We kiezen voor het laatste, omdat beide gewoonweg niet gaat lukken. Het is maar een klein stukje met de shuttlebus en bij aankomst boven spreken de routes voor zich. We gaan de gele route volgen, omdat dit te overzien is.

Onze mond valt bijna open van verbazing. Wat is dit waanzinnig mooi! Vanaf verschillende hoogtes kunnen we de gletsjer bewonderen. We horen de gletsjer met enige regelmaat grommen en dan volgt er een klap en valt er ijs in het water. Het is een bewolkte dag vandaag, maar het ijs is toch schitterend om te zien. Sommige ijsblokken lijken wel blauwe kristallen. Het is eigenlijk gewoonweg niet te omschrijven. De gletsjer is bijna 5 kilometer breed en de ijsmassa schuift bijna elke dag 1 tot 2 meter verder. Dit is eigenlijk de enige gletsjer die nog groeit momenteel. Het is hier zo’n 10 graden en eigenlijk hoort het toch ook wel een beetje fris te zijn als we een gletsjer bezoeken?! Na de wandeling warmen we op met een kop koffie om vervolgens terug naar de auto te gaan. Daar hadden we nog een kers op de taart: er kwam een vos langs lopen. Wow….zo dichtbij trippelde hij voorbij.

Terug in El Calafate zijn we op zoek gegaan naar de flamingo’s. Deze zouden in grote getalen in de baai moeten staan. Welnu….nu waren ze even op vakantie waarschijnlijk. We zagen van alles dobberen in het water, maar er stond geen roze vogel op 1 poot in het water. Maar hé, wij hebben echt al alles gehad vandaag wat we konden wensen!

We brengen de auto terug naar huis en gaan te voet het dorp terug in. We slenteren wat door de straatjes en zien weer andere dingen dan gisteren, terwijl het tegelijkertijd ook zo vertrouwd voelt. Wat gaat dat toch snel. We proberen wat geld te pinnen, maar helaas dat mag niet lukken….dus laten we hopen dat we voorlopig alles met de creditcard kunnen betalen. Geld pinnen in Argentinië schijnt echt niet te doen te zijn door de hoge inflatie hier, terwijl ze eigenlijk ook graag cash geld in handen willen hebben.
We dineren bij een grill restaurant…..de beesten hangen hier voor het grote vuur en rondom het vuur wordt het vlees gegrild. Het was alsof er een engeltje over onze tong plaste….zo heerlijk mals vlees.

Tijd om uit te gaan rusten naar deze mooie dag….morgen wordt weer een reisdag…we hopen dat het weer ons mee blijft zitten.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

19 januari 2025

Wat hebben we geleerd? Voortaan altijd kijken of het huisje op wielen waterpas staat. Deze nacht was dat dus niet het geval….resultaat: jezelf schrap leggen om te voorkomen dat je elkaar tegen het tentzeil drukt. 😀

We stonden heerlijk met de ochtendzon op. Het was zeker fris, maar het staat gewoon een stuk gezelliger op. Omdat we een keer heerlijk willen douchen besluiten we de volgende twee nachten in een hotelletje door te brengen. We boeken dit nog vanaf de camping, zodat we zeker weten dat we een plekje naar ons zin hebben.

Met het ontbijt eten we alle dingen op die waarschijnlijk niet mee de grens over mogen en dan zijn we er klaar voor. We gooien onze tank weer vol en gaan op weg. We zijn vrij snel bij de grensovergang naar Argentinië. In het plaatsje Dorethea verlaten we Chili. Langs twee loketten om eruit te kunnen. We zien geen logica welk loket eerst, maar er wordt gewezen en dat helpt. Vervolgens drie kilometer door Niemandsland om bij de grens van Argentinië aan te komen. Ook hier geen idee welk loket eerst, maar de bevolking helpt door te wijzen. De dame aan het loket wil weten waar we gaan overnachten….gelukkig hadden we die slaapplek vast gelegd, dus konden we de vraag beantwoorden. Bij het tweede loket de juiste stempels halen, die we zelf in ons paspoort mogen stempelen en de auto weer in. We komen langs twee douaniers, waarvan één waarschijnlijk in de leer was. Dus het duurde wat langer, maar ze waren vriendelijk en wij ook….dus we mochten na de check gewoon door.

Via het dorp aan de Rio Turbo rijden we het land binnen. Het ziet er direct anders uit dan Chili…waarom? Niet te zeggen…de huizen ogen anders…het hangt in de lucht…wat dat dan ook in mag houden.
Al vrij snel raken we alle verbinding kwijt en rijden we kilometers met alleen dor grasland om ons heen. Uiteindelijk een afslag….en wat denken jullie….een weg met alleen maar kiezels…64 kilometer lang. Dat wordt een lange weg….er ligt wel een spoor, dus daar maken we gebruik van. Net als we onszelf afvragen of er hier nog wel meer mensen zullen rijden, komen motorrijders ons tegemoet. Zij moeten hard werken om goed in evenwicht te blijven. En jawel…ook fietsers trotseren deze weg. Niet te doen….maar zij doen het wel!

Na deze rit lijkt het nog steeds alsof we aan het einde van de wereld zijn. We hebben wel asfalt, maar geen signaal en alleen maar vergezichten. En dan ineens….doemen daar de sneeuwbergen op. Een wow-momentje….echt om stil van te worden.

Uiteindelijk rijden we El Calafate binnen….we zijn iets vroeger dan onze inchecktijd bij het hotel, maar we mogen binnen en installeren onszelf. We doen even een handwasje, zodat we weer onderbroeken en sokken hebben de komende week.

En dan in de benen….we zijn stijf gezeten, dus we wandelen naar het dorp. Het is inmiddels 20 graden en we twijfelen over lange of korte mouwen, maar gezien het ook nog waait kiezen we toch om de lange mouwen aan te houden.
We komen het dorp binnen en we zien terrasjes…..ooohhhh heerlijk….we gaan in de zon genieten van koffie en een heerlijk ijsje. Wie had dit gedacht? We slenteren door het dorp en bedenken dat we ook gaan genieten van een heerlijke koe die op de bbq heeft gelegen. De buikjes zijn goed gevuld en kunnen zo met goed fatsoen terug naar ons huis.

We hopen dat de weergoden ons goed gezind zijn en dat we morgen nog zo’n schitterende dag mogen hebben hier.

Ciao,

Ria en Linda

18 januari 2025

Na een heerlijke nachtrust werden we lekker vroeg wakker van het ochtendzonnetje. Buiten ontbijten….lijkt wel vakantie. We rijden bijtijds weg en maken een tussenstop om van een waterval te genieten. Deze is nog wel even van ons weg, maar maakt het niet minder mooi.

We blijven de schitterende besneeuwde bergen steeds in het vizier houden. De weg die we eigenlijk in wilde gaan is afgesloten, maar we mogen deze route wel wandelen. We voelen de wind behoorlijk te keer gaan, dus ondanks dat het niet koud is trekken we toch onze windbroek aan. Deze weg staat bekend als erg winderig en volgens de boeken zijn hier menig grote camper omgeblazen. Jaja dat zal wel, maar de wind is hier echt heftig. We moeten hard werken om op onze voeten te blijven staan. Ze geven hier de windkracht op de routes aan met groen, geel of rood. Hier was het bordje rood opgehangen, dus wind harder dan 80 km/uur. 

Het uitzicht was geweldig. De waterval in helderblauwe kleur met de bergen op de achtergrond. Met tegenwind naar boven lopen is een uitdaging, maar met diezelfde wind in onze rug naar beneden is ook een gedoe. Niet van het pad raken en niet te hard dalen, maar eerlijk is eerlijk….Jan helpt dan ook goed mee om de bergjes op te komen. Natuurlijk belonen we onszelf met koffie…het is toch immers vakantie!

Hier en daar pakken we een uitkijkpunt mee en we draaien als het ware om de berg heen. We hebben hem bijna van alle kanten gezien nu. De temperatuur is inmiddels opgelopen naar 20 graden. Jas en vest zijn inmiddels al uit en een t-shirt was best fijn geweest. We hadden er op gerekend dat we het hier heel koud zouden hebben, maar het zijn de beste dagen tot nu toe. 

Uiteindelijk komen we bij Torres uit. Wij hadden gedacht daar de tweede nacht door te brengen, maar helaas. We hadden niet gereserveerd, dus er was geen plaats in de herberg voor ons. We hadden twee keuzes terug naar Pehoe of het park uit. We besloten het park te verlaten. We hebben enorm genoten van deze schitterende omgeving, maar echt ver hiken lukt gewoon niet met de originele heup van Linda. Dus we zoeken een slaapplek elders. 

Rijdende weg komen we niets tegen….alleen struisvogels, een soort lama, koeien, schapen en andersoortige viervoeters. Bij de grens naar Argentinië is helaas geen camping en we willen de grens nog niet over. We hebben nog wat voorraad eten wat niet de grens over mag. Weggooien is zonde. We rijden daarom terug naar Puerto Natales en eten vanavond en morgenochtend onze geplande maaltijden, zodat we met droge ogen de grens over kunnen steken.

Gelukkig is hier nog wel plek….ons huisje op wielen staat hier weer de schudden door de keiharde wind, maar we weten dat we er goed op zullen slapen.

We konden dus onze verhaaltjes iets eerder met jullie delen dan gedacht, maar dat blijft het voordeel van niets plannen….het blijft verrassend 😉

Ciao,

Ria en Linda

17 januari 2025

We wennen aan de temperatuur. We hebben het niet koud gehad vannacht. Wel zijn we beide een keer wakker geworden van de enorme windstoten, maar met één oog open konden we zien dat alles nog stond dus geen reden om wakker te blijven.
Met het komen van het licht werden we wakker. De lucht kleurde wat rood en we zagen blauwe vlakken. Dat is een goed teken.

We vertrekken op tijd. We gooien de tank vol en de portemonnee. Op naar de supermarkt….niet dus….die ging pas om 9 uur open. Dat zijn we niet gewend! Dan eerst maar een bak koffie drinken. We mogen getuigen zijn van foto’s die gemaakt worden van hoe de barista koffie maakt, maar ook van de lekkernijen die ze daar hebben. Vast voor een nieuwe website of zo. Uiteindelijk zit ook de boodschappentas vol en kunnen we vertrekken.

We worden getrakteerd op een schitterende regenboog voor de bergen. Dit kan toch alleen maar mooie dingen gaan brengen vandaag? We toeren een eindje en de asfaltweg verandert in een grindweg. We blijven zicht houden op de besneeuwde bergen en heel lang reist de regenboog met ons mee.

Bij het kantoortje van de ingang van het nationaal park kopen we onze tickets. We mogen drie dagen hier verblijven en dus twee nachten hier kamperen. We twijfelen even of we hier zullen lunchen of toch een stukje verder rijden. We kiezen voor het laatste. We rijden naar Lago Grey. Hier ligt een hotel en we maken gebruik van de parkeerplek hier. We vullen onze magen en lopen een eindje in de omgeving. We zien de gletsjer liggen, maar het is te ver om er naar toe te lopen. We gaan kijken of we met de auto nog wat verder kunnen komen. We komen uit bij de Rangers en vanwaaruit verschillende wandelpaden vertrekken. We denken de kortste gekozen te hebben (en dat zal het vast geweest zijn), maar OMG…wat een wandeling. Het eerste stuk was nog wel te doen, maar het pad gaat over in zand en later losse kiezels. En de wind….zo hard….de brug die we over gingen in het begin gaf aan dat de windsterkte 50 a 80 km per uur was, maar op dit stuk was het zeker harder. De wind spatte het water op en met vlagen werden we nat. Maar de wind duwde ons steeds van het pad af, dus het was hard werken. Over de temperatuur hadden we trouwens niets te klagen. Het was heel de dag zo’n 18 graden en het zonnetje straalde.
Eenmaal terug op de parkeerplaats hebben we besloten hier niet te overnachten. Het waaide zo hard en het was echt een parkeerplaats. Weinig sfeer en wat doen we hier dan? Dus we zijn verder gereden naar Lake Pehoe.
Helder blauw water, de bergen in de zon….het is hier echt schitterend!

Inmiddels is het tegen 17 uur, dus we doen hier de camping aan. Nee, we hebben niet gereserveerd….en gelukkig was er een plekje voor ons. Het is overigens geweldig om te zien dat hier allemaal kleine shelters staan waar de campinggasten hun iglootjes onder kunnen zetten. Ze staan zo uit de wind en droog. De rugzakken kunnen ze eventueel ophangen aan de spijkers aan de wand. Hier hebben de Chilenen over nagedacht!

We eten later dan de eerste dagen, maar dat komt waarschijnlijk ook omdat het goed te doen is buiten. We genieten van de zon. Buiten de tafel dekken en een eitje bakken….wat een goed leven.
Na het eten lopen we nog even naar het meer en genieten van het uitzicht. We merken ook gelijk dat de wind hier vrijspel heeft, dus we gaan lekker terug naar ons huisje op wielen.

Lekker burgerlijk spelen we een spelletje Yahtzee…..met een handdoek op tafel, zodat niet de hele camping mee hoeft te genieten. Tegen 21 uur verdwijnt de zon dan echt achter een wolk, dus tijd om de tent in te gaan. Nu zijn we nog warm 😉

Wat de dag van morgen ons gaat brengen…dat gaan we weer wel zien. Hopen dat de weergoden ons weer zo goed gezind zijn!

Vrolijke groet,

Ria en Linda

16 januari 2025

Wowie…..wat een wind vannacht en wat moesten we wennen aan de kou. We hadden alle hulpmiddelen ingezet, dus dekbed en de twee dekens….maar jawel het werd warm. De tent klapperde behoorlijk, maar alles bleef keurig staan zoals opgebouwd.

Vanochtend was het nog wel fris en we besloten te ontbijten in de auto. Geen kruimels in het bed 😉
De chocoladepasta was niet te smeren zo koud was deze geworden. Maar het had toch ook wel iets zo op deze manier.

Volgens de weerapp zou het vandaag droog blijven, dus wel onze windbroeken aan, maar de poncho’s bleven thuis. Wel of geen handschoenen? We gaan zonder…..ai….dat had best wel gemogen deze ochtend. In de loop van de dag kwam dit goed, hoor. Het zonnetje kwam door en het werd aangenaam wandelweer. Op zoek naar een beeld aan het water. Lopen lopen en nog eens lopen en niet het beeld wat we zochten kunnen vinden. Hoe kan dat toch, maar we laten het zitten!

We trakteren onszelf op een kop koffie met iets lekkers. Een leuk tentje waar we uit kunnen kijken op de boulevard. Er lopen wel wat mensen, maar het is echt niet dat je over de koppen kunt lopen. Er lijken ook veel zaakjes gesloten te zijn.
Na de koffie hervatten we onze wandeling….en niet te geloven…daar staat het beeld wat we zochten! We waren “gewoon” de verkeerde kant opgelopen….hoe is het mogelijk! Tevens komen we uit bij een beeld van een uitgestorven grondluiaard. Lijkt wat weg te hebben van een beer, maar heeft een langere staart….Darwin heeft hem ooit beschreven.

Inmiddels is het ook tijd voor de lunch en we besluiten deze “goed” te doen, zodat we vanavond brood kunnen eten op de camping. Het waait zo hard dat de bbq echt niet aan kan nu. We vinden opnieuw een prima plekje en het geeft ons ook even de tijd om over morgen na te denken. We denken toch door te gaan naar Torres del Paine. Het weer blijft altijd een risico hier. Vandaag heeft heel de dag de zon geschenen, dus we wagen het er maar gewoon op. We lezen wel dat het daar zo mogelijk nog harder waait, dus we moeten dan wel goed kijken waar we ons huisje op wielen wegzetten voor de nacht.

Via de supermarkt lopen we terug naar huis en genieten van de zon in onze stoeltjes. We kunnen niet anders zeggen dan dat ons huisje op wielen goed verzorgd is. Stoelen, tafel, servies, teiltje voor de afwas e.d…..we staan op een mooi plekje. We zien de mensen aan en af lopen. Sommige met meer dan goed gevoelde rugzakken, maar ook allerlei auto’s met tenten op het dak of campertjes. Maar ook fietsers….echt niet te doen hier…echt zoveel respect met dit weer!
We spelen ook een spelletje yahtzee….paste nog prima in de rugzak….hoezo ruimte te weinig?

Nu na het eten is het tijd om alle telefoons, horloges op te laden en het verhaaltje te schrijven. Dit mag in de ruimte bij de receptie, dus even uit de wind en dat is toch lekker.

Morgen gaan we dus richting Torres del Paine en we weten zeker dat daar geen telefoonbereik is en dus ook geen wifi. We weten nog niet precies hoelang we daar zullen verblijven, maar we zullen dus even offline zijn. Maar we komen vanzelf weer boven water moeten jullie maar denken.

Het zal zo’n anderhalf uur rijden zijn, dus we staan morgen op ons gemak op, zullen ontbijten, boodschappen doen en een kopje koffie doen om vervolgens op ons gemak die kant op te rijden.

See you!

Ria en Linda

15 januari 2025

Wat hebben we heerlijk geslapen….we hebben flink wat uren achtereen kunnen slapen en we voelen ons uitgerust. We nemen een warme douche…nu kan het nog ;D

We genieten van een eenvoudig ontbijtje, maar prima voor een bodempje en dus op pad te kunnen.

Onze eerste stop is een begraafplaats. Men zegt de mooiste van Zuid Amerika. Wow een dorp op zich….ze rijden hier met golfwagentjes rond. Enorme familiegraven, vervallen en goed onderhouden, kleurrijk en sober en namen van waarschijnlijk de Kroaten die hier gesetteld waren. Er hangt een serene rust en de zon warmt ons op hier.

Volgende stop is de supermarkt. Water, rijst, houtskool….van die dingen die nodig zijn op een camping. We brengen hier wel wat tijd door, want we moeten alles zoeken en het oppervlakte is best groot. De auto vol geladen en we kunnen op pad. Een ritje van ruim 230 kilometer en waar we bijna 3 uur over zouden gaan doen.

We rijden door de steppe. We hebben weids uitzicht, maar de wind is enorm. We toeren een eindje weg en met grote regelmaat is er wel een stopplekje. Deze plekjes ogen niet echt gezellig overigens. Gravel en direct langs de weg…niet echt uitnodigend. We genieten van de koeien, paarden, schapen en guanaco’s in de velden. Er is weinig verkeer op de weg.

We stoppen ergens aan een riviertje om te lunchen, maar het waaide zo enorm hard dat we toch maar in de auto hebben gegeten. Picknicken in de auto….in het zonnetje….helemaal prima.

We komen rond 15.30 uur in Puerto Natales aan. We gaan eerst op zoek naar een camping. We kiezen bewust nu voor een “echte” camping. Met deze enorme wind, eerst maar eens zien hoe de nacht gaat. We blijven in ieder geval 2 nachten hier. De tent staat in een vloek en een zucht. We dekken het bed vast op, zodat wat het weer ook gaat doen we altijd ons bed in kunnen vluchten.
We wandelen naar het dorp en drinken koffie en eten een hapje. De zon en de regen wisselen elkaar af en daardoor wisselt de temperatuur ook steeds.

Wifi hebben we alleen bij de receptie, maar daar is het ook lekker warm….dus ach….we nemen even de tijd om het verhaaltje te schrijven nu.

Wat de dag van morgen gaat brengen….we gaan het zien….men zegt dat je in Patagonie 4 seizoenen op een dag kunt treffen en dit lijkt ook echt zo te zijn.

Ciao,

Ria en Linda

14 januari 2025

Vannacht ging de wekker om 1 uur….we hebben heerlijk wat uurtjes geslapen en dat heeft ons goed gedaan. In een mum van tijd zit alles weer op zijn plek in de tassen en melden we ons bij de receptie. Een vrolijke chauffeur brengt ons naar het vliegveld en iets na 2 uur checken we opnieuw in. Ongelooflijk hoe druk het is op het vliegveld zo midden in de nacht.
We nemen een ontbijtje en een kopje koffie en wachten tot we in mogen stappen.

Ai….de laatste rij van het vliegtuig….geen raampjes…weinig beenruimte en als klapper op de vuurpijl iemand die naast ons gaat zitten met een grote doos op schoot. We kunnen maar één ding hopen….dat de rij voor ons niet de stoelen naar achter kunnen doen. Met dit idee wordt je namelijk direct claustrofobisch. Maar we hebben een engeltje op onze schouder….de vader van het gezin spreekt met de stewardess. Tja…rap Spaans, dus niet te zeggen hoe en wat, maar in een mum van tijd zitten zij ongeveer halverwege het vliegtuig verspreidt en fluistert de stewardess ons in dat we nu 2 rijen van drie stoelen hebben waar we op kunnen gaan liggen. Even kijken we elkaar aan, maar we besluiten vlug iedereen een rij te nemen voordat een andere passagier ons voor is.
Dus een ritje van 3 uur met de benen gestrekt en wat dommelend met muziek en/of podcast in de oren.

Op het het vliegveld van Punta Arenas staat de chauffeur klaar. Het mannetje is wat zenuwachtig en verteld ons in zijn beste Spaans en drie woorden Engels dat we nog 2 mensen op moeten gaan halen en dan doorrijden naar de auto. Het is een klein uurtje rijden naar onze stalen ros, maar we worden daar hartelijk ontvangen. Onze bolide staat (nog) te glimmen, maar is ook klaar voor vertrek. Gevuld met een dekbed, overtrekken en dekens moet dit toch gaan lukken in het tentje?

Op een parkeerplaats puzzelen we even hoe we onze rugzakken in de achterbak krijgen, zodat niet alles in het zicht ligt. Maar het is net Tetris….als je lang genoeg draait, valt de puzzel in elkaar.

We toeren wat naar het zuiden en genieten van de geweldige omgeving. Water, hoogteverschil, schitterende bloemen zorgen dat we de wind voor lief nemen.
Na de lunch gaan we naar onze B&B….de liefde nemen we zelf wel mee 😉

Deze nacht hadden we al geboekt, zodat we een goede nachtrust kunnen hebben en even aan kunnen voelen wat het weer doet.
Vandaag is het elf graden, maar het voelt als min één. Terwijl in de zon is het best te doen, hoor.

Na het installeren lopen we naar het stadje en zien daar de pinguïns. Ze vangen een visje, dobberen wat op het water of zonnen wat. Blijven mooie beesten. Af en toe valt er een spatje regen en dan samen met de wind voelt het wat ijzig aan.

We besluiten vandaag thuis te picknicken, dus bezoeken de supermarkt en wandelen terug naar huis. Met de kaart op bed uitgespreid proberen we te bedenken wat verstandig is om morgen te doen. De komende dagen lijken vol te zitten met regen, maar als het net als vandaag is, komt het echt wel goed. We denken morgen echt in ons huisje op wielen te gaan overnachten.

Het is natuurlijk de vraag hoe het dan zal gaan met internet, maar jullie zien ons vanzelf weer verschijnen.

Een groet met een kleine rilling,

Ria en Linda