29 januari 2021:

Allereerst is het toch ook weer mooi om te zien dat er verbinding is met de thuisblijvers…..geen wereldse verhalen dit jaar, maar op ontdekking in Nederland en we worden toch op gepaste afstand gevolgd 😉

Tja, vandaag weinig te vertellen…waarom? Nou we hebben een regenpercentage van 100% de gehele dag. We besluiten daarom lekker thuis te blijven. We lezen in onze boeken, we maken een puzzeltje en ja….een klein handwasje moet er gedaan worden, zodat we volgende week ook nog wat te dragen hebben.

We drinken een kopje koffie en tegen half drie, denken we dat het een beetje miezert…dat geeft ons mooi een moment om naar Appie te lopen en ingrediënten voor het avondeten te halen. We stappen buiten en dat miezeren is toch echt wel wat meer. Maar we passen er voor om de auto te pakken….we stappen wat door en trotseren zo de regen.

Na die frisse neus halen kijken we nog even een serie terug….het is toch vakantie….

Morgen vertrekken we hier weer en gaan we op zoek naar ons vervolg plekje….

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Met een goed boek op de bank

28 januari 2021:

Het ziet er grijs uit….wat gaat de dag ons geven? Weeronline denkt dat het nat wordt vandaag. Vanuit het raam denken we te zien dat het alleen maar miezert, dus we trekken er toch op uit. Als we buiten stappen is het wel meer dan miezeren. We rijden toch naar het voormalig kamp Westerbork. We zijn een keer eerder in Westerbork geweest en hebben toen het voormalig kamp overgeslagen omdat het zo slecht weer was. Als we de auto parkeren, dubben we even….maar we gaan het “gewoon” doen. Jassen dicht, regencapes aan en toch nog een paraplu mee, zodat er foto’s gemaakt kunnen worden.

Bij de parkeerplaats wordt al gevraagd om je telefoon uit te zetten, zodat de radiosterrenwacht geen last heeft van signalen die de telefoon geeft. We lopen via het Melkwegpad het bos in. Het is een mooie wandelroute, waarin de fascinerende wereld van het heelal en de grootste radiotelescopen van Europa centraal staan. De Westerbork Synthese Radio Telescoop is een uit veertien losse parabolische antennes bestaande radiotelescoop in de bossen. Het terrein waar de antennes opgesteld staan ligt naast het voormalige Kamp Westerbork. Halverwege de wandeling staan twee parabolen op een veld. We gaan ieder bij een parabool staan en fluisteren met ons gezicht naar de parabool iets en de ander kan dit dus gewoon verstaan. Het is eigenlijk best wonderbaarlijk. Geschiedenis, wetenschap en natuur ontmoeten elkaar op deze plek. 

Het regent inmiddels behoorlijk en we worden bijna automatisch stil hier. Het is bijzonder om dit te voelen. In Herinneringscentrum Kamp Westerbork krijgen we een beeld bij wat er in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog is gebeurd. Vanaf deze plek werden Joden gedeporteerd. Die geschiedenis is nadrukkelijk voelbaar door persoonlijke verhalen in tentoonstellingen die door het hele centrum verspreid staan. Meer dan honderdduizend slachtoffers zijn hier gevallen. Bij de wagon, waarin de mensen weggevoerd werden vanuit het kamp horen we de namen. 

Er zijn enkele originele bouwsels blijven staan, zoals de aardappelbunker, SS-schuilbunker, een gedeelte van barak 56 en de woning van de kampcommandant. Als we bij het Nationaal Monument Westerbork staan worden we geraakt door het verleden dat ineens heel dichtbij lijkt. Het is indrukwekkend om de restanten van de oude spoorlijn met de omgebogen rails zo te zien liggen. 

Midden op het kampterrein staat de Markering Schattenberg, ter herinnering aan de 20-jarige bewoning van dit kamp door Molukkers. Het is toch eigenlijk ook bijzonder dat de Molukkers hier ondergebracht werden als je weet wat zich hier allemaal heeft afgespeeld.

Stil lopen we via het bospad terug naar de auto. Langs het bospad staat een deel van het gedicht van Jan Campert op een enorme steen:

“De Achttien Doden

Een cel is maar twee meter lang
En nauw twee meter breed,
Wel kleiner nog is het stuk grond
Dat ik nu nog niet weet,
Maar waar ik naamloos rusten zal,
Mijn makkers bovendien,
Wij waren achttien in getal,
Geen zal de avond zien.”

Thuis zoeken we het hele gedicht op…De dichter Campert schreef  “De achttien doden” over achttien verzetsstrijders, die in hun cel op hun executie wachtten. Het heeft een indrukwekkende tekst.

We hebben koffie met een borrel verdiend en we eten daar een specialiteit uit Beilen bij. Het gebakje bestaat uit een bodem van bladerroomboterdeeg, gevuld met spijsroomvulling met daarop mandarijntjes, speciale perzikslagroom en afgedekt met een kapje van marsepein in de vorm van een kontje. Er moest destijds een naam worden bedacht voor dit mooi gewelfde gebakje. Grootmoeder bracht de oplossing: ”Het lijkt wel een Kontje!”.  Zo is in 1975 het Drents Kontje geboren.

Een stille groet,

Ria en Linda

De hemel huilt….

27 januari 2021:

Wit…..een dun laagje sneeuw ligt er buiten en dikke vlokken dwarrelen naar beneden. Mooi hoor! Terwijl we zitten te ontbijten zien we eekhoorntje in de tuin voorbij komen. Die krijgt koude voetjes. Ondertussen zit er een koolmeesje stoer liedjes te fluiten in de sneeuw. De sneeuwvlokken worden stilletjes aan kleiner, dus wij maken ons op om naar buiten te gaan.

We nemen de auto naar Orvelte. De weg is goed begaanbaar gelukkig. 

De naam van het dorp komt uit een samentrekking van ‘over het veld’ of zoals de Drent het zal zeggen ‘Oer ‘t veld’. Orvelte is een museumdorp. We parkeren de auto dus buiten het dorp en lopen door de dorpsstraat naar het begin van onze wandeling. 

We lopen het dorp uit over de Schapendrift. Dit is de weg waarover de dorpsherder de schaapskudde iedere morgen naar de heide voerde en ’s avonds weer terugbracht. Er ligt daar een schaapskooi, die natuurlijk gesloten is om te bezichtigen, maar er staan grote zakken wol buiten. 

We wandelen over de historische akkers. Op de bouwlanden van het dorp, had iedere boer zijn eigen akkertjes. Tegenwoordig liggen de akkertjes er nog op dezelfde wijze bij. Daarop worden ook de traditionele gewassen verbouwd: winterrogge, aardappels, boekweit, haver, voederbieten. Uniek aan de akkers is dat zij al eeuwen op dezelfde manier worden bewerkt en al die tijd nauwelijks zijn veranderd. Daarom zijn de akkers bestempeld tot archeologisch monument. 

In een omgevallen boom vinden we een gekleurde steen met hartje. Hier is ook vast iemand actief geweest met het neerleggen van een “Happy Stone”. Het zijn stenen die zelf beschilderd zijn en vervolgens ergens ‘in het wild’ neergelegd worden. En die stenen hebben één ding gemeen: ze zijn allemaal super vrolijk. Zodat degene die hem vindt er hopelijk een glimlach van op zijn gezicht krijgt.

We lopen over de heide. Het is erg drassig en we moeten goed opletten waar (en hoe) we lopen. Door de sneeuw is de onderliggende modder niet altijd goed te zien en zorgt dus soms voor verrassingen. Orvelte lag vroeger te midden van uitgestrekte heidevelden. Later is de meeste heide ontgonnen tot landbouwgrond of beplant met bos. Op deze plek is het bos verwijderd en de landbouwgrond afgeplagd, zodat de heide kan terugkeren. De begrazing door de schaapskudde helpt daarbij. De eerste aanzetten van het herstel van de heide zijn al duidelijk te zien.

In de verte zien we de ijzertijdboerderij al liggen. Als we dichtbij komen leren we dat de wanden zijn gevlochten van twijgen en aangesmeerd met leem en op het dak ligt riet. Het boerengezin leefde hier samen met zijn dieren in één ruimte. Bij de boerderij staat een ‘spieker’. Zo’n voorraadschuur stond op palen om te voorkomen dat dieren zich te goed zouden doen aan de oogst. I.v.m. de Coronamaatregelen kunnen we de boerderij niet van binnen zien. Het ligt er wel mooi bij zo in de sneeuw. Ook hier weer geen toeristen, die in de weg lopen voor de foto’s…..haha.

We lopen langs een ven wat ze nog niet zo lang geleden ontdekt hebben. Via een bospad wandelen we terug naar het dorp. Het is inmiddels gaan miezeren, maar we lopen toch ook nog door het dorp. Oude boerderijen, winkeltjes en het dorpscafé zijn te zien. En jawel….het Jan Kruis museum is hier ook te vinden. De rode kater staat op de uitkijk, maar ook hier blijven de deuren gesloten. Wie rijdt er speciaal naar het Jan Kruis museum? Maar als je er dan toch bent, is het fijn als je een blik had kunnen werpen op het leven van Jan, Jans en de kinderen. 

Ondertussen zitten er toch weer wel wat kilometers in de benen. Het weer nodigt niet uit om in het dorp iets warms te drinken, dus we gaan maar weer gewoon terug naar huis. We hebben een lekker fris hoofd en kunnen opnieuw in ons boek duiken. Als we aan de koffie zitten meldt onze (huis)lieveheersbeestje zich weer. Met regelmaat komt deze even voorbij gelopen, maar zwijgt verder 😉

De gastvrouw van het verblijf appt of we nog iets nodig hebben, maar alles is goed verzorgd hier. Dus we hebben geen wensen meer voor haar. 

Winterse groet,

Ria en Linda

Happy Stone

26 januari 2021:

Wat een geluk….weer een zonnetje vandaag, dus we gaan de hort weer op.

Vandaag wordt het jagen op de Hunebedden. Nu we in Drenthe zijn, moeten we toch Hunebedden gezien hebben. We rijden naar Borger en de auto vertelt ons dat het nog steeds maar 2 graden is. Toch voelt het zo fijn in de zon. We parkeren de auto iets buiten Borger en wandelen een deel van het Bijvoetpad, een wandeling van de ANWB. 

Op verschillende plaatsen langs het pad staan informatiepalen die iets vertellen over de prehistorie. Ze hebben dit wel grappig gedaan. Je moet de paal aanslingeren alsof het een knijpkat is (maar dan pompen met de voet) en dan vertelt de paal iets uit het verre verleden. De route neemt ons mee langs mammoeten en hunebedden. Omdat het nog zo koud is, is een gedeelte van het pad nog een uitdaging. Het lijkt wel een ijsbaan. Eerder in de week hadden we heidepollen nodig om het water te omzeilen, maar nu hebben we de graspollen nodig om niet uit te glijden. 

We komen aan bij het Hunebedcentrum. Het museum is gesloten natuurlijk, maar we kunnen over de schutting kijken. We zien daar oude hutjes cq huisjes staan. Voor het museum ligt een veld met stenen. Stenen die ooit met de gletsjers mee naar hier zijn gekomen. Net voorbij het museum ligt D27, het grootste hunebed van Nederland. Aan ons zijn die suffe keien eigenlijk niet zo besteed, maar we moeten zeggen dat de D27 best indrukwekkend is. Een voordeel van in deze tijd op vakantie gaan is dat er geen andere toeristen rond de hunebedden zwerven. Dus we kunnen ze rustig eens van voren, achteren en onderen bekijken. 

Waarom heet dit pad eigenlijk het Bijvoetpad? De Romeinen stopten de plant in hun sandalen, omdat ze dan minder last hadden van vermoeide voeten. De bladeren bevatten een vluchtige olie, die in aanraking met warme voeten verdampt, wat de voeten koelt. Dus die Romeinen waren echt niet zulke rare jongens….

We lopen ook langs Hunebedden D23, D24 en D25. Zij liggen met drieën bij elkaar. We lopen ook langs een grafheuvel. Voor één van de boerderijen staat een bankje in de zon met daarbij een schoolbord waarop de wandelaars veel wandelplezier gewenst wordt. Leuk dat iemand deze engerie erin steekt. 

We wandelen een groot gedeelte van de wandeling langs een kanaal. Het kanaal ligt er een beetje doelloos en verlaten bij, het heeft niet echt een functie meer, alleen nog voor een handvol vissers en voor wandelaars. Het kanaal is aangelegd als een werkverschaffingsproject in de jaren 1926 tot 1930 en werd gebruikt voor de aanvoer van bouwmaterialen, kunstmest en veevoer, en voor de afvoer van turf en landbouwproducten. Eenden, reigers en schapen….ze wonen hier allemaal aan het kanaal. 

Inmiddels begint het weer wat af te koelen, want de zon verdwijnt achter de wolken. Maar we mopperen niet, want het is nog steeds droog. In de verte zien we de mammoeten weer opdoemen, dus we zijn bijna rond. Een mooie wandeling!

We komen langs Grolloo gereden en daar moeten we dan toch even tussenstop maken. Harry Muskee is degene die Grolloo in de jaren zestig op de kaart zette. Hij was de zanger van de bluesband Cuby & the Blizzards. We kennen ze niet, maar iedereen in Nederland weet toch dat Grolloo het bluesdorp in Nederland is. We maken een foto van het borstbeeld van Harry, maar verder is er niets te beleven in Grolloo. We kijken nog even of Johan Derksen thuis is, maar helaas…..hij is even boodschappen doen, denken we.

Om terug naar Beilen te gaan, komen we langs het dorp Amen. Jeetje…..wie zou er nou niet in een dorp willen wonen met de naam Amen. Geweldig! 

Terug thuis zien we dat er sneeuw aan zit te komen de komende dagen. Laten we hopen dat het meevalt! 

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Wandelplezier tussen de eeuwenoude stenen.

25 januari 2021:

Inmiddels weten we dat de plaatselijke kok van de Rooie Kater ook goed kan koken. Ook nu was de maaltijd weer netjes verzorgd en in verschillende bakjes ingepakt. Deze kok was wel royaal in zijn porties, dus het was echt uitbuiken op de bank in de avond.

We hebben vandaag een trage opstart. Ria wandelt eerst naar de bakker, zodat we heerlijk vers brood hebben. De omgeving is wit van het vriezen, maar het zonnetje straalt al aan de blauwe hemel. Vandaag willen we het iets rustiger aan doen dan gisteren, maar wel lekker buiten zijn. We besluiten daarom een stadswandeling in Coevorden te gaan doen.

Het ontstaan van Coevorden begint met een doorwaadbare plek in de rivier waar de koeien werden langs gedreven. Deze plek was door de afzetting van zand en slib ontstaan en noemde men een ‘voorde’. Naar verloop van tijd werd deze plek ‘Koevorde’ genoemd. Zo ontstond uiteindelijk de naam Coevorden.

We wandelen langs Het Arsenaal, een opslagplaats voor munitie, wapens en levensmiddelen. Een mooi gebouw om te zien met al die luiken aan de gevel. Het kasteel van Coevorden is volledig gerestoreerd. Het kasteel is nu samen met het Gouvernementshuis en het Pakhuis De Vlijt een hotel. De brug langs het kasteel is nog steeds wit van de vorst. 

We lopen langs de vakschool. Het werd om zijn imposante uiterlijk vroeger ook wel het ‘Paleis van het Noorden’ genoemd. De school begon als huishoudschool voor de jonge dames en later kwam hier ook de LTS bij. Tegenwoordig doet het gebouw dienst als appartementencomplex, maar huisvest het ook kantoren. 

We lopen op de watertoren aan, die met zijn witte muren goed aftekent tegen de blauwe lucht. Voorbijgangers weten te vertellen dat het te koop staat. 

We lopen langs een huis, waar we tegen elkaar zeggen dat het op de verkeerde plaats staat. Het ziet eruit als een echt Duits huis. We hebben het nauwelijks gezegd en de app, die ons van informatie voorziet, vertelt ons het volgende: De houten villa werd gebouwd van hout op een stenen plint in de jaren twintig van de vorige eeuw. Oorspronkelijk stond het gebouw over de rijksgrens in Emlichheim, waar het werd gebouwd als woning voor de directeur van de aldaar gevestigde strokartonfabriek. Bij de verplaatsing naar Coevorden nam de directeur zijn huis mee. Bijzonder verhaal!

De gracht is gedeeltelijk dicht gevroren en dat past mooi bij het verhaal wat iets eerder in het park verteld wordt. “Tegen de vorst liet Bommen Berend wakken in de bevroren vestinggrachten hakken, maar Meyndert legde biezen matten neer toen moest Berend wel zijn biezen pakken.” 

In het centrum zien we nog oude gebouwen uit een ver verleden. Een van de gebouwen lijkt in brand gestaan te hebben en heeft zijn glorie dus verloren. Natuurlijk mogen we kerken weer niet in en dat is toch een beetje jammer. We kijken daar meestal onze ogen uit. We vervolgen onze weg langs een oude synagoge. Aan de zijgevel van de voormalige synagoge werd een monument aangebracht, ter herinnering aan de joodse stadsgenoten die niet terugkeerden vanuit kamp Westerbork. 

Op de markt staat het ganzenhoedsterbeeldje ‘Ganzengeesje’. Dit beeld is een ode aan de ganzenhoedsters die tot het begin van de vorige eeuw op de tweede maandag in november de ganzen naar de markt brachten, de traditionele Ganzenmarkt. Hier werden de dieren verkocht aan de handelaren.

Het is een mooie wandeling door de stad aan de hand van deze app. 

We rijden aan de hand van een ouderwetse wegenkaart van Coevorden terug naar Beilen. Smalle polderweggetjes langs sloten en kanalen en we zien op de weilanden vele eenden die zich daar gesetteld hebben. 

Terug in Beilen gaan we nog even lekker in het zonnetje zitten wat door ramen van ons stekkie schijnt. Kopje koffie erbij, boek op schoot….dit houden we nog wel even vol.

Vanavond zullen we eens gek doen en gewoon koken….

Zonnige groet,

Ria en Linda

24 januari 2021:

Geen vlokje sneeuw is er hier gevallen vannacht en er wordt heel de dag zon voorspeld. Wij gaan lekker op pad. Juist omdat het weer goed gaat zijn, besluiten we wat verder te lopen vandaag. De rest van de week moeten we immers maar weer afwachten. Rugzakje gevuld en we trekken de deur achter ons dicht….en wat denken jullie…..het regent. Hé hoe kan dat? Terug naar binnen voor de regencapes, zodat we die op de achterbank kunnen gooien en altijd nog kunnen besluiten wat wijsheid is.

We slingeren binnendoor naar Ruinen vanwaaruit we het Nationaal Park in zullen gaan. Nationaal Park Dwingelderveld is het grootste natte heidegebied van West-Europa. Al vrij snel is het best warm met het zonnetje op onze rug….heerlijk. Als we nu even onze winterjassen weg denken dan zouden we zomaar in Afrika kunnen rondlopen. Met een beetje fantasie zien we de leeuwen en giraffen door het gras paraderen. Echter na een klein half uurtje lopen zijn we spontaan in een survival wandeling beland. Het pad is een beekje geworden en dus we moeten een alternatieve route bedenken. En toen was het ook direct duidelijk dat we te maken hebben met een nat heidegebied. Iets voor ons lopen 2 mensen, die ieder voor een kant van het pad kiezen. De ene is tot aan haar knieën nat, dat lijkt dus niet de beste keuze. We kiezen voor de andere kant en hoppen van heidepol naar heidepol. Jeetje mineetje wat een opgave is dit. Maar zonder natte voeten komen we terug op het droge pad. De lucht is strak blauw en de zon blijft maar schijnen. 

En ineens begeven we ons op de Melkweg….want voor ons doemt station Mars  op. Het is meer dan een wereldreis die we aan het maken zijn…hahaha…. We ploffen hier even op een bankje neer en voelen even hoe het is om buitenaards te zijn.

Ruim 50 jaar geleden vestigde Astron, het Nederlands instituut voor radioastronomie, zich aan de rand van het uitgestrekte Dwingelderveld. Vanwege de rust en de duisternis bleek Dwingeloo de ideale plek om ongestoord de ruimte te verkennen met wat destijds de grootste radiotelescoop ter wereld was.

We slingeren om het heideveld heen en lopen langs vennen en bossen. Het is echt een schitterende omgeving hier. Helaas komen we geen herder tegen met zijn schaapskudde. Bij aanvang van de route stond dat de herder elke dag rond 9.30 uur start met zijn wandeling en rond 16 uur weer terug is. Tevens wordt er ook gewaarschuwd voor de wolvenfamilie die hier rond loopt. 

Tegen het einde van de route staat het pad weer blank en nu hebben we de zon voor ons. Het is daarom iets lastiger vooruit kijken, zodat we het water tussen de heide kunnen vermijden. Maar wederom komen we met droge voeten terug op het pad. Ondertussen beginnen we de kilometers wel te voelen in onze benen, maar we wandelen op ons gemak door. Er komen wat grote grijze wolken aan en als we gaan zitten koelen we vrij snel af waarschijnlijk. Het is immers toch maar gewoon een graad of vijf.

We arriveren moe, maar voldaan bij het bezoekerscentrum. Toch jammer dat ze hier geen koffiestalletje hebben. De koffie maken we daarom thuis maar. Het is toch ook altijd weer prettig om op de bank te nestelen met een goed boek naar zo’n fikse wandeling.

Vanavond zullen we eens proeven of de plaatselijke kok hier ook goed kan koken. 

Warme groet,

Ria en Linda

Zwerven over Dwingelderveld

23 januari 2021:

Elke ochtend zijn we redelijk op tijd wakker. Vandaag hadden we ons voorgenomen om tussen half elf en elf uur te vertrekken en wat denken jullie….we zijn later wakker dan alle andere dagen….maar hé…we hebben nog steeds tijd genoeg. Tijd om te ontbijten en even onze tactiek af te stemmen….het loopt als een trein, denken we. We ruimen de auto in en doen nog een laatste check….en jawel de lade in de keuken vergeten in te pakken. Haha….bijna de voorraad in Franeker achter gelaten….We laten onze gastvrouw weten dat de vaatwasser helaas nog nog niet klaar was en dus niet uitgeruimd kan worden, maar wederom een toffe reactie. Het is geen probleem en ze wenst onze een goede reis.

We zitten goed en wel in de auto en het begint te regenen, maar ach…het mag de pret niet drukken. We rijden eerst nog naar Workum. Het is het enige elfstedenstadje wat we nog niet gezien hadden. We rekenen dan Leeuwarden en Sneek wel mee, omdat we deze een aantal jaren geleden tijdens een weekeindje weg gezien hebben. Als we aankomen in Workum is het gestopt met regenen. Het zonnetje schijnt, maar het is nog wel ijzig koud. We maken een wandeling door Workum met behulp van de Friese app. Op het dorpsplein staan nog mooie oude gebouwen. Het oude stadhuis, de waag en een kerk sieren het plein. We wandelen naar de haven en vanaf de brug hebben we een mooi uitzicht over het stadje. Het lijkt zo echt een stadje uit het verre verleden…oude huisjes en een scheepswerf langs het water. Na de wandeling kopen we koffie bij een Argentijn en drinken de koffie op een bankje uit de wind op. We kijken wat mensen, want dit koffietentje heeft toch wel wat aanloop. We hebben ook geen andere koffietent gezien, dus er is weinig andere keus.

Wederom begint het te regenen als we bij de auto aankomen. We zitten nu wel even in de auto, dus we zingen lekker met Q music mee en vergeten de regen. We besluiten met gezond verstand naar Beilen te rijden en niet onze navigatie in de auto te gebruiken. Via Lemmer, Wolvega, Oosterwolde en Appelscha rijden we naar Beilen. We rijden langs kleine dorpjes, vele weilanden en water op ons doel af. Ondertussen hebben we van onze volgende gastvrouw al instructies gekregen om ons stekje binnen te kunnen. Gezien de Corona maatregelen moeten we eerst bevestigen dat we geen klachten, zoals door de RIVM beschreven, hebben. Tevens kunnen we onze sleutel via een sleutelkastje ophalen, zodat er geen fysiek contact hoeft te zijn. 

We zijn weer tevreden met ons plekje. Een licht appartementje met een leuke keuken, lekkere douche en een goed bed, denken we. We zetten al onze spullen weer op een logische plek en gaan dan eerst op zoek naar de supermarkt. We flansen zelf een avondmaaltijd in elkaar en bekijken vervolgens het weerbericht voor morgen. De weergoden lijken ons goed gezind te zijn, dus dan kunnen we er morgen lekker op uit. 

energieke groet,

Ria en Linda

Proosten op het goed leven.

22 januari 2021:

Joehoe….de zon schijnt al bij het starten van de dag! Heerlijk, dan kunnen we weer wat stappen maken. We beginnen in Dokkum vandaag. Het is even toeren om daar te komen. Deze hoek van Friesland hebben we nog niet gehad. We volgen weer een wandeling met de app door de stad. In het zonnetje bezoeken we de Bonifatius kapel. In het fraaie park rondom de kapel staan 14 kruiswegbeelden. Helaas is ook deze kapel weer gesloten en kunnen we het bijzonder bouwwerk niet bewonderen. Langs het water lopen we het centrum in. Her en der staan verhalen die verwijzen naar de geschiedenis van Bonifatius. In Dokkum liggen op diverse plaatsen enorme schepen in de grachten. Er staan nog schitterende oude panden en pakhuizen. Mooie stad, die natuurlijk zoveel meer levendigheid verdient. We zoeken het keerpunt van de Elfstedentocht op, waar een bankje in de vorm van een schaats (doorloper) staat. 

Op het dorpsplein staat een ijsfontein. De IJsfontein is een speelbal van de elementen en geen dag hetzelfde. IJs tekent patronen op de koperen huid van de sculptuur. De mate waarin de fontein ijslagen vormt of niet, is afhankelijk van de zon, luchtvochtigheid, temperatuur, wind en neerslag. Energie voor de IJsfontein wordt opgewekt door zonnepanelen. Rondom staan bomen die bloedrood kleuren in het najaar. Ze verwijzen naar Bonifatius en zijn volgelingen die in Dokkum zijn vermoord. Het is dus echt bijzonder om de sneeuw op de fontein te zien liggen. 

In Dokkum zijn nog verschillende molens te vinden, die vandaag prachtig afsteken tegen de blauwe lucht. Aan het einde van de wandeling drinken we een bakje koffie op een bankje aan het water. Oooh heerlijk…..dit is vakantie!

Niet ver van Dokkum vandaag ligt midden tussen de weilanden een stoepa. Een klein Tibet in het Friese landschap van grasvelden, molens en wateren. Stilte wordt afgewisseld door wapperende gebedsvlaggen, zingende vogels en ruisende bladeren. Als we daar aan komen lopen is een meneer zo aardig om de stoepa voor ons nog open te draaien. We bewonderen de vele Boeddha beelden die daar binnen staan. Rondom de stoepa is een rondgang aangelegd met 108 gebedsmolens. Deze zijn gevuld met lange opgerolde stroken en schijven papier waarop mantra’s zijn gedrukt. Het draaien van de gebedsmolens brengt geluk aan alle levende wezens. Het is bijzonder om dit in Nederland te ervaren.

Vanuit Hantum rijden we naar Lauwersoog. Op het water wordt flink gesurfd. Wat gaan ze hard…de windkracht is inmiddels ook weer flink toegenomen. Aan het water bij Lauwersoog drinken we wat en eten we onze ontbijtkoek op….haha…ontbijtkoek in de middag….misschien moeten we dan gewoon schrijven dat we een peperkoekje opeten. De paden en wegen die hier in het gebied liggen staan volledig onder water. Het heeft wel wat weg van de Everglades in Florida. We missen de krokodil nog. Het is bijna niet voor te stellen dat Nederland zo droog staat dit jaar als je hier rond rijdt. 

We rijden langs de kust terug naar het Westen. We maken nog een tussenstop in Moddergat. Hier staan een aantal kleine vissershuisjes en een herinneringsplaats voor de vele vissersboten die vergaan zijn hier. Vanaf de dijk kunnen we ver over de Waddenzee heen kijken. Opvallend dat we hier vele mensen zien….op de een of andere manier trekt deze plek kennelijk. 

We slingeren verder door de polders en smalle dijken. Op vele boerenbedrijven hangen grote portretfoto’s van de boerengezinnen. Iets wat we bij ons in Brabant toch niet zien. Het heeft wel iets, moeten we zeggen.

Tot het einde van de dag heeft de zon geschenen…..we zijn een week in Friesland en we hebben alle weertypes hier gehad. We begonnen met sneeuw, harde wind, regen, zon en komende nacht schijnt het echt koud te gaan worden.

Vanavond krijgen we een berichtje van onze gastvrouw. We mogen morgenochtend op ons gemak vertrekken als we zo ver zijn. De sleutel mogen we gewoon op tafel leggen en de deur achter ons dicht trekken. Toch fijn….op ons gemakje ontbijten en inpakken zonder echt op de tijd te hoeven letten. Het is oprecht een gouden plekje aan de Zilverstraat.

Zonnige groet,

Ria en Linda

Sta eens even stil op deze plek en geniet.

21 januari 2021:

De ochtend starten met wentelteefjes…..mmmm…op de een of andere manier komt dit eigenlijk altijd alleen met Hemelvaart voorbij. Met een goede bodem kunnen weer en wind weerstaan. Volgens het weerbericht gaat het heel hard waaien, maar zal het droog blijven.

We rijden via allerlei polderwegen naar Joure. Het is echt guur buiten. We waaien bijna uit ons jas. Er zijn al nauwelijks mensen op straat te zien natuurlijk, maar dit weer maakt het nog eens erger. We starten in de Midstraat van Joure. De Jouster toren staat in de steigers en laat dus weinig zien van zijn schoonheid. Voor de kerk staat wel een grappig beeld….allemaal mensen die naar boven naar de toren kijken. In dezelfde straat zit ook de Jouster Klokkenmakerij. Een ambachtelijk bedrijf waar nog steeds Friese Staart en stoel klokken naar wens gemaakt worden. Via het Tolhuis aan de gracht wandelen we door naar een molen. Het grasveld waar we over moeten lopen heeft wel wat weg van de waddenzee. Jeetje….de modder lijkt onze schoenen op te willen vreten. In de verte zien we de Douwe Egberts fabriek staan. Het lijkt wel een dorp op zich.

Wij hadden ons eigenlijk nooit echt verdiept in de geschiedenis van DE. In 1753 openden Egbert Douwes en zijn vrouw Akke Thijsses hun kruidenierswinkel De Witte Os aan de Midstraat in Joure en legden zo de basis voor het Douwe Egberts van nu. Zij verkochten producten die ’tot de genoegens van het dagelijks leven behoren’. Koffie, thee en tabak waren de belangrijkste producten.

Helaas is het soms behelpen met het oversteken van de grachten. Op sommige plaatsen wil de app dat we met een voetpont de gracht over steken, maar helaas liggen deze vast aan de kade. Dus dat betekent dat we om moeten lopen. Geen probleem, maar vraagt wat creativiteit. De haven ligt er verlaten bij en bij de havenmeester hangt ook een bordje dat de haven gesloten is. De lucht trekt wat dicht en voorzichtig vallen er wat druppels naar beneden. Tijd om koffie te gaan halen. Op de heenweg hadden we in de Midstraat al een tentje gezien wat open is, dus die plek hebben we opgeslagen als. We nemen daar de koffie mee en lopen flink door naar de auto. Koffietijd….picknicken in de auto…haha.

We vervolgen onze weg naar Sloten. Hier wordt letterlijk flink aan de weg gewerkt. We slenteren in Sloten langs de gracht en genieten van de vele bruggetjes. Het oogt heel gemoedelijk hier. Het is van oorsprong een vestingstadje en hier en daar vinden we nog een kanon. 

Ijlst is een klein stadje met meerdere beschermde stadsgezichten, unieke overtuinen langs de gracht en oude molens die nog in gebruik zijn. De overtuinen zijn nu gemeenschappelijk groen van de gemeente dat door de gemeenschap mag worden gebruikt en benut, mits ze het goed onderhouden. We bezoeken nog een begraafplaats waar twee gesneuvelde Canadese piloten liggen.

We sluiten onze dag af in Bolsward. We wandelen door deze stad, waar op vele plekken grachten bij elkaar komen. We lopen langs de Martinikerk, maar helaas zijn alle kerken deze week al dicht. Aan de einde van de wandeling in Bolsward komen we uit bij een bijzondere kerk. De Broerekerk werd in de 13de eeuw gebouwd als kloosterkerk van de Minderbroeders. Dit oudste monument van Bolsward kreeg in 2006 een bijzondere glazen overkapping. Wij vinden het schitterend om te zien. Voor de kerk staat een Vleermuis als fontein (ook de fonteinen in Friesland staan momenteel allemaal droog). Vleermuizen zijn intrigerende, nuttige dieren die met hun jacht op insecten cruciaal zijn in het ecologisch systeem. De vleermuis staat in de Aziatische cultuur symbool voor rijkdom, geluk en een gezegende ouderdom. Bij ons symboliseert hij zowel duistere krachten als een positieve, reddende kracht. Je kunt denken aan Batman, of aan de gevels van de grote kathedralen waar hij, in de vorm van waterspuwers, de demonen op afstand houdt. Dat past dus prachtig bij de afgebrande Broerekerk. 

Inmiddels begint het te schemeren en is het dus tijd om naar huis te gaan. We slingeren door de polders weer terug naar Franeker. Eenmaal thuis aangekomen besluiten we de plaatselijke kok toch nog maar eens te steunen.

Nu laten we voetjes maar weer rusten en duimen we dat we morgen droog weer zullen hebben.

winterse groet,

Ria en Linda

Picknick in de auto

20 januari 2021:

Tijd om onder onze steen vandaan te komen….wat doe je namelijk op een zogenaamde “lambaldag-avond”? Precies film kijken, maar naar de bioscoop mag niet. Ons huisje heeft Netflix, dus laten we dat dan maar eens ontdekken….we vinden “A star is born”…een film die we graag in de bioscoop hadden willen zien, maar we gemist hebben door de vakantie destijds. Het was een mooie avondinvulling.

We begonnen de dag met een triest bericht…..onze grote viervoetervriend Sam (onze vakantievriend) is onverwachts overleden. Wat een slecht nieuws….toch even slikken.

Vanochtend bleef het toch wat miezeren, maar nog een dag binnen zitten trekt ons niet echt. We kleden ons gewoon weer goed aan en gaan op pad. We nemen de auto naar Hindeloopen en wandelen daar een rondje. Jammer dat het museum gesloten is door de Corona maatregelen. In de vroegere jaren kenden Hindeloopen hun eigen klederdracht en daar waren we eigenlijk best nieuwsgierig naar. Het blauwe reddingshuisje bij de haven doet ons denken dat we in Scandinavië zijn. Mooie bruggetjes over het water door het hele stadje heen. Bij de oude sluitswachterswoning bevindt zich nog steeds een verzamelplek voor de mannen om de dag door te nemen. Ze zitten of staan hier mooi uit de wind. De toren van de kerk staat aardig scheef….we hebben de toren van Pisa nog nooit in het echt gezien, maar dit heeft er wel wat van weg. We vinden nog een schaatsmuseum, maar ook deze mag natuurlijk zijn deuren niet open doen. De etalage verklapt een beetje wat er binnen te zien is. Ergens in een straatje vinden we nog een ouderwetse meubelmaker, die het klassieke schilderwerk nog toepast. Wij vinden het niet echt mooi om te zien, maar smaken verschillen zullen we maar denken. Helaas is er helemaal niets open wat ons kan voorzien van een koffie to go, dus we rijden maar door naar de volgende bestemming.

We slingeren langs het IJsselmeer naar Stavoren. Ook hier wandelen we door het stadje. Natuurlijk vinden we het standbeeld van het vrouwtje van Stavoren. De hoofdpersoon van het volksverhaal van Stavoren. De Vrouwe van Stavoren had letterlijk alles wat haar hart begeerde en toch vond ze dat ze nog lang niet genoeg bezat. De gebroeders Grimm hebben het verhaal ook ooit opgeschreven. De haven van Stavoren geeft ons het beeld van Curacao. De gekleurde huisjes aan het water maakt een vrolijk geheel. Jammer dat het weer ons helpt herinneren dat we “gewoon” in Nederland zijn. De wind is krachtig en schuurt langs onze wangen. De wolken kunnen de druppels niet vasthouden en laten hen zachtjes los. Toch wandelen we nog langs de mooie huisjes en een grote sluis waar ook ooit een klooster heeft mogen staan. Helaas is daar niets van terug te zien. Ook in Stavoren is er geen koffie te vinden. Er zit niets anders op dan terug naar huis te rijden en voor ons zelf te zorgen…hahaha.

Met een fris hoofd, een bak warme koffie en een goed boek nestelen we ons terug op de bank. De regen en wind horen we buiten feest vieren, maar wij hebben het ook goed binnen. Einde van de middag blijken we de dag van de week kwijt te zijn….een goed teken dat we het vakantiegevoel toch echt wel te pakken hebben.

Vrolijke groet,

Ria en Linda

Vrouwe van Stavoren