23 februari 2020

Als je geen ontbijt hebt bij je hotel dan moet je op zondagochtend op zoek naar eten. Gelukkig hoeven wij dan niet de vuilnisbak in. We gaan op zoek naar een Juan Valdez die op dit tijdstip al open is. Op ongeveer een kilometer lopen zou er één moeten zitten. 

We hebben waarschijnlijk een aantal parochianen vandaag een wonder mee laten maken. De schuifdeuren openen zich achter de pastoor en in het licht staan wij daar……Haha…..eigenlijk was het zo dat wij even schrokken. We vinden namelijk een winkelcentrum waar waarschijnlijk Juan gehuisvest is. De schuifdeuren openen zich en is daar gewoon een mis bezig. De pastoor staat met zijn rug naar ons toe. Oeps….laten we een andere ingang proberen. Als we het hebben over ruimtes mulifunctioneel inzetten….nou dit is een top voorbeeld. In het gekoelde winkelcentrum de mis houden. 

We nuttigen dus hier ons ontbijt en wandelen vervolgens weer een eindje. Het is zondag en het lijkt wel uitgestorven op straat. Het heeft iets troosteloos. In het volgende winkelcentrum vullen we onze vochthuishouding weer aan en koelen even af. We kennen inmiddels de route naar Via 40 waar ook vandaag weer een optocht zal zijn. Deze keer 300 dansgroepen, die voorbij zullen komen. 

Het is warm vandaag en geen wolkje aan de lucht. Het lijkt warmer dan gisteren. Het is nog niet zo druk als we bij Via 40 aan komen. We wandelen nu iets verder de route op. We zien daar rijen met stoeltjes in de schaduw. Ooohhhh verleidelijk….we doen het. Voor vijf euro hebben we twee stoeltjes op de eerste rij in de schaduw. We moeten wel even wachten voordat de optocht werkelijk bij ons aan komt. Eerst komen de hulpdiensten weer voorbij met luide sirenes. Deze keer ook de motorpolitie met achterop de motor de agentes staand op de motor. 

Dan komen de dansgroepen. Eerst traditionele folklore groepen. Het is duidelijk te zien dat zij het ook erg warm hebben. Wat opvallend is, is dat vele dansers toch echt al wel op leeftijd zijn. Prachtige jurken en hoofddeksels en de mannen in mooie pakjes. Mooi om te zien! Afwisselend komen er ook meer showballets tussendoor. Tegen half vijf houden wij het voor gezien. Er vallen meer gaten in de optocht en er lijkt wat herhaling te komen. De groepen komen ongetwijfeld ergens anders vandaan dan, maar de stijl zien we terugkomen.

Door de menigte zoeken we onze weg terug naar huis. Maar alsof we hier al dagen zijn, vinden we erg snel ons pad terug. Het blijft geweldig hoe overal de muziek over straat galmt en de menen niet anders kunnen dan bewegen.

Als we bijna thuis zijn, komen we nog bij een concert op een plein uitgelopen. Concert is misschien een groot woord, maar er wordt live muziek gemaakt. En wordt natuurlijk weer gedanst door de Colombianen. De mensen die op de tribune zitten, swingen allemaal mee. 

Morgen is het weer tijd om te gaan. Ondanks dat het hier echt slikken was zijn we blij dat we hier de optochten gezien hebben. De komende twee dagen gaan ze hier nog volledig los. Elke dag hebben zij drie optochten die allemaal wel een aantal uren duren. Maar voor ons is het genoeg geweest.

hasta luego!

Ria en Linda

22 februari 2020

Na een redelijke nacht….de bouwvakkers stopten rond half tien en de feestgangers riepen af en toe dat ze thuis waren of zo….gingen we op zoek naar het ontbijt. De gastvrouw deed de voordeur open….en wij zeggen ondertussen nog tegen elkaar hé het is elders….en sluit bijna direct de deur weer. Hoho….wacht even waar dan? Ze kijkt ons raar aan en zegt ooohhhh WiFi…..neeeeee het ontbijt waar? Wij doen niet aan ontbijt zegt zij. Dat kan er ook nog wel bij…..we hebben er voor betaald zeggen we tegen Google Translate. Okay, zegt ze en begint weer in het Spaans te praten. We bieden haar Google aan, zodat we kunnen begrijpen wat ze zegt. Zij typt dus…dat we een kwartier moeten wachten. Ze gaan dan ontbijten dat doen ze hier niet vroeg. We worden in de wacht gezet…..raar gevoel….vervolgens zien we haar terug komen van buiten met in haar tasje een fles sinaasappelsap en waarschijnlijk wat te eten. Ze hadden niet op ons gerekend. Maar uiteindelijk worden we geroepen en echt…..in al die weken nog niets zo smakelijkloos gehad als hier. Roerbakei zonder peper en of zout en ieder twee arequipas. Hoe komen we hier nu met goed fatsoen weg? Niet waarschijnlijk. We laten ons eten staan en gaan.

We vullen onze rugzak en gaan op pad. Eerst maar naar Juan Valdez. Koffie drinken en kijken of er wat te eten is. We wandelen dus onze eerste kilometers rond kwart over negen….we settelen ons bij Juan. Ondertussen loggen we in op de WiFi daar….en wat blijkt….we hebben helemaal geen ontbijt bij dit hotel. Oeps….. Ach we lachen hartelijk en maakt dat we alles zo ongeveer van deze ochtend vergeten. 

Vanuit Juan lopen we naar het winkelcentrum, omdat het nog te vroeg is om naar Via 40 te lopen. Daar zal de parade zijn, maar de zon nu al op je bol is niet goed. Bij het winkelcentrum nemen we een pauze om ons vocht aan te vullen. De straten beginnen zich al te vullen met mensen die uitgedost zijn. Door vele straatjes komen we bij Via 40 aan. Al snel blijkt dat we op het eindpunt staan, dus we gaan iets verder de route op. Op die manier zien we de parade beter. Wat is het toch geweldig om al die mensen te zien. Hier geen confetti, maar schuim wat gespoten wordt en maizena wat gestrooid wordt. Geeft ook een lekkere troep, maar kan geen kwaad voor het milieu. 

De rijen langs de kant van de weg worden steeds gevulder en er is weinig schaduw. Maar Ria heeft een mooi plekje gevonden om foto’s te maken en zorgt dat de parade vast gelegd wordt. Bij sommige wagens waar muziek uit komt gaat de menigte helemaal uit hun bol….komt het door de muziek of door de artiest die het zingt of is het de prinses die er op staat? Voor ons een vraag. Het leger loopt mee, de matrozen, de helpverleners bij rampen en veel schitterend uitgedoste loopgroepen. Tegen half vier zorgen we dat we de menigte uit gaan. De mensen hebben inmiddels allemaal het nodige gedronken en links en rechts ruiken we de geur van de joints. We zoeken ons weg terug naar het winkelcentrum, waar we een lekkere gegrilde kipfilet eten. 

Tegen half zeven lopen we ons hotel weer binnen. Als we bij onze kamer aankomen maakt een schoonmaakster duidelijk dat ze onze kamer niet had kunnen schoonmaken, omdat we de sleutel niet hadden ingeleverd. Maar ze wilde het nu wel doen. Prima…..we worden naar een anders slaapkamer gebracht en mogen daar wachten. Op een gegeven moment komt ze terug om te zeggen dat we in onze eigen kamer mochten. Ze had het bed opgedekt en ging nu aan de badkamer beginnen. We hebben in ieder geval gezien dat deze dame haar best doet om te poetsen. Daarbij was zij heel vrolijk en aardig. Dus dat maakt toch weer iets goed. De dag van morgen blijven we daarom ook maar gewoon hier. Een nieuwe parade….dus gewoon een dag buiten de deur blijven hier… 😉

ciao,

Ria en Linda

21 februari 2020

Iets van onrust hadden we toch in ons lijf deze ochtend. We stonden klaar voor vertrek naar Barranquilla, maar wat we nog nooit gedaan hadden deden we nu toch….laten bellen naar het volgende hotel of ze ons wel verwachten. Eerder deze week hadden we een berichtje gehad van hen en hier hebben wij weer op gereageerd, maar daar kwam geen reactie meer op. Aangezien het carnaval is….hadden wij geen zin om midden in een drukke stad te staan en geen plek te hebben. De gastvrouw van het hotel in Bonda belde met hen en we hoorden dat we verwacht werden. Okay….

De weg er naar toe was niet de meest inspirerende weg. Al hebben we wel gezien dat een Salamander een salto kan maken en terug op zijn pootjes kan komen na een aanrijding met een auto. We hebben veel armoede gezien tussen Cienaga en Barranquila. Krotjes, die eigenlijk die naam niet eens konden dragen….onderkomens die van plastic aan elkaar hingen. Kinderen die tegen de ramen van de auto geplakt staan en om geld vragen. Wij die dan nee schudden….want wij kunnen hen zo ook niet “redden”. Maar dat voelt niet fijn. Het gaat maar om 85 kilometer maar we doen er tweeenhalf uur over om er te komen.

We rijden door Barranquila en het straalt iets triests uit. Als we bij het hotel aan komen en in onze kamer komen is het pas de eerste keer in al die weken Colombia dat we denken: “waar zijn we terecht gekomen?”. Het kamertje is echt klein, maar de badkamer…..we zijn blij dag we deze ochtend nog gedoucht zijn. Het is dat we graag carnaval willen zien, want anders waren we mogelijk wel gewoon vertrokken. Nog even lijken er woorden te ontstaan met de schoonmaakster. Ze zegt iets en Ria antwoord dat we geen Spaans spreken. Zij zegt…je spreekt echt wel Spaans en zegt daar nog wat dingen achteraan. Ria kijkt echt alsof ze water ziet branden en ze loopt weg en komt met schoonmaakmiddel terug. Dat was geen overbodige luxe, want de badkamer was echt nog niet schoon. Als ze klaar is bedanken we haar vriendelijk, maar ze denkt er waarschijnlijk het hare van.

Drie uur….wat zullen we doen….we kennen het natuurlijk nog niet hier, dus wel/niet hier in het donker over straat is nog niet in te schatten. We wandelen daarom maar naar de kathedraal. Dat is ongeveer tweeenhalf kilometer hiervandaan, dus te overzien. Een bijzonder gebouw….indrukwekkend….geen standaard vormen, ruim en veel glas in lood en een bijzonder beeld boven het altaar. Onderweg komen we al veel mensen tegen die carnavalsoutfit aan hebben. Kleurrijk is het. We komen voorbij het stadion en daar lijkt een groot feest gehouden te gaan worden. We lopen door een winkelcentrum waar allerlei maskers hangen. 

Rond zeven uur zijn we terug in ons huis. Wat een groot contrast met waar we vandaan komen. Maar in het ergste geval gaan we gewoon een dag eerder weg dan gepland…..we gaan het zien. Ondertussen pakt de buurman water en het lijkt wel of hij in onze kamer staat te douchen. De werklui, ze zijn flink aan het verbouwen hier, lopen af en aan met hun materiaal. Tja…..een mispoes…. 

een carnvalsgroet,

Ria en Linda

20 februari 2020

Even was daar het besef vandaag dat we door de weken in Colombia heen aan het raken zijn, maar al snel zeggen we tegen elkaar dat we daar gewoon nog niet aan denken. Iets met struisvogels?

Een heerlijke ochtend in en aan het zwembad…..het waait nog steeds hard. Vannacht ging het echt tekeer hier, maar we hebben er niets mee geleden. Halverwege de ochtend krijgen we een cocosnoot aangeboden….heerlijk….zo lekker koud. We lezen wat in onze boeken, checken de nieuwsberichten, appen even met het thuisfront en luisteren een podcast….niks beter dan een goed leven zouden ze in hotel Mama zeggen.

Vanmiddag gaan we er weer even op uit. Om de één of andere reden staat er een rondtonde helemaal vast. Niemand weet waarom, maar ongelooflijk hoe iedereen zijn best doet om toch zijn weg te vervolgen. Alles rijdt door elkaar en soms zelfs tegen de rijrichting in. Maar ach we zitten koel en hebben vakantie…..het gaat vanzelf een keer goed komen.

Vanavond nog genieten van het heerlijke weer en weten dat we morgen weer elders zullen wonen. Wat was dit toch een prachtige plek! 

Warme groet,

Ria en Linda

19 februari 2020

Het is wel grappig om te ervaren hoe heerlijk het is om tijdens de vakantie met het licht op en neer te leven. We maken dus relatief lange nachten, maar slapen goed. In Nederland vindt Linda het vreselijk om vroeg op te moeten staan, maar dat is het misschien ook wel….dan moeten we….

Vandaag valt er weinig te vertellen…na het ontbijt zijn neer gestreken bij het zwembad. Beetje dobberen in het water, boekje lezen, gewoon genieten van de wind en de zon…..Tegen 13 uur toen het echt wel warm was zijn we vertrokken naar een winkelcentrum. Airco, koffie van Juan, mensen kijken en toch wat wandelen door het centrum…..niets mis mee!

Na het eten zijn we terug gereden naar huis. De harde wind had een tak afgebroken en deze lag over de weg. Niet handig….onze iron Horse staat wel wat hoger op zijn wielen, maar dit ging hij niet managen. Ria is naast volleerd Collombiaans chauffeur ook boswachter en zorgt dus dat de tak van de weg gaat. Zo….weer een vrij padje om thuis te komen.

We genieten vervolgens nog van de zwoele avond met ons boek op het terras. We zitten aan de goede kant van het huis en hebben geen last van de storm. Het is al een paar dagen met vlagen erg onstuimig. Ze zullen vast geen Ciara en Dennis heten, maar ze kunnen er wel wat van. 

We neigen er naar om de dag van morgen nog maar eens op zo’n manier door te brengen, maar plannen is niet onze sterkste kant tijdens de vakantie dus mogelijk wordt het zo maar anders.

warme groet,

Ria en Linda

18 februari 2020

De omgeving leent zich hier voor relaxen….we hadden ons ontbijt pas om negen uur gevraagd. We konden dus eerst nog lekker op ons terras zitten voordat we gingen ontbijten. Rustig aan….van het zonnetje genieten. Wat doen ze hier hun best om het hun gasten naar hun zin te maken. We hadden bij het ontbijt iets wat op onze borden lag niet op. Zelfs Ria bedankte voor deze uitdaging. Na het ontbijt werd er aangeklopt bij ons en werd er gevraagd of het ontbijt goed was, want we hadden de uitdaging niet op. Het ontbijt was verder prima, maar of we iets anders wilden? We mogen namelijk geen honger hebben. Maar wij vonden het wel goed zo.  We sloegen tevens de lunch en het diner af, omdat we op pad gaan vandaag.

Maar eerst even genieten in de hangmatten op de berg. De hangmatten schommelden vanzelf, want de wind is erg krachtig vandaag. Maar met deze temperatuur is dat niet zo erg. 

Tegen elf uur rijden we naar Taganga, een vissersdorpje naast Santa Marta. Het is maar een half uurtje rijden. We zijn benieuwd het strand schijnt er niet zo schoon te zijn en het dorpje lijkt steeds meer een partydorp voor backpackers te worden. We rijden door een armoedige wijk. Soms lijken het meer tenten dan huizen die er staan. Er ligt heel veel vuil op straat en hangt ontzettend veel plastic in de bomen. Eenmaal om de berg krijgen we het uitzicht op de baai. Van bovenaf in ieder geval nog mooi. Eenmaal in het dorp worden we gelijk aangesproken of we met de boot naar andere stranden willen. Mooie stranden en de boot gaat over vijf minuten. We bedanken keer op keer vriendelijk. Laten we eerst maar eens met wat te drinken beginnen. Het is namelijk boven de vijfendertig graden, dus goed drinken…. We kijken uit over de baai en zien hoe menig toerist aangeklampt wordt en zich laat verleiden om mee te gaan.

We wandelen even langs de baai, maar het is waar…..het strand is niet veel hier. We zoeken een plekje waar we steeds de boten af en aan zien komen. De ene boot beter uitgerust dan de ander….maar bomvol varen ze steeds weg. 

We eten hier onze hele late lunch of hele vroege diner….het smaakt ons goed. Langzaam aan zien we dat de bootjes niet meer richting de stranden varen, maar alleen nog maar met mensen terug komen. De opdringerige mannetjes verdwijnen ook. Er is plaats gemaakt voor marktkraampjes met zelfgemaakte sieraden. 

We rijden via de grote bananenhaven van Santa Marta terug richting huis. Onderweg eten we nog een ijsje als verlaat toetje. Net voor zes uur komen we de poort van ons huis binnen en kunnen we vanaf ons terras nog de mooie kleuren in de lucht zien van de zonsondergang. Het is aangenaam buiten. We zitten aan de goede kant van het huis. We hebben nauwelijks last van de wind. 

Genieten met een grote G!

vrolijke groet,

Ria en Linda

17 februari 2020

Het gaat zoals het gaat….omdat we een reisdag hebben vandaag was de bedoeling om op tijd weg te rijden. Maar….Linda werd pas om kwart voor zeven wakker. Tja….maar ach het is vakantie en we komen er toch wel. Sprong onder de douche….oeps geen warm water deze ochtend….zo halen we weer wat tijd in. 

Het kan bijna geen toeval zijn maar wederom zitten we om elf minuten over acht in de auto. We hebben nu al een aantal keer gehad dat dit de vertrektijd is. Als je het zo wil plannen dan lukt het je niet. Okay….daar gaan we dan. We willen niet meer dezelfde weg terug als hoe we gekomen zijn. Dus we gaan het anders proberen. 

We hebben gisteren flink wat speurwerk gedaan om te achterhalen wat wijsheid is voor de komende dagen en hoe dan weg te rijden. Ze hebben bijvoorbeeld een brug gelegd richting Cartegena, maar die is niet in gebruik. Waardoor je met de pont de oversteek moet maken. Het tochtje duurt maar veertig minuten, maar de pont vaart maar om de vier uur. We willen dit risico niet nemen. We hebben inmiddels ervaring met de weg hier in Colombia en de tijd die je over een stuk doet is niet te voorspellen. Het schijnt trouwens wel gewoon te zijn hier in Mompos om iets nieuws niet gelijk in gebruik te nemen. Er is ook een vliegveld aangelegd, maar er worden geen vluchten gepland. Mooi glimmend asfalt ligt te schitteren in de zon.

Maar goed…..Cartagena viel af, Baranquilla gaan we aan het einde van de week naar toe en deze stad is niet zo mooi om er een week te verblijven. We hebben nagedacht over Valledupar, maar dit ligt dichter tegen de grens met Venezuela. Is dus geen optie, want sinds vrijdag is de ELN weer actiever. Dilemma….. Daarom uiteindelijk de keuze gemaakt om naar Bonda te gaan. Volgens Google is de weg tussen Sint Ana en La Gloria geasfalteerd. Volgens de wegenkaart nog niet….en is de brug naar Sint Ana wel in gebruik. Op hoop van zegen dus.

Google had gelijk…..we konden de brug over en de weg was geasfalteerd. We reden dus een stuk relaxter dan de heenweg. Langs de weg stonden ontelbare mangobomen. Hoe kaal de boom soms ook was…..hij had een aantal mango’s aan zijn takken hangen. Het is echt ongelooflijk hoe droog het momenteel is. Er is weinig te zien van het moerasgebied. We toeren lekker en zingen wat mee met de Nederlandse artiesten die op de achterbank meereizen. Het is maar goed dat de ramen dicht zitten. Een aantal kleine dorpjes passeren we en de melk moet nog geleverd worden waarschijnlijk. Vele mensen zitten langs de kant van de weg met hun melkbussen te wachten. Deze ezel staat ondertussen gras te eten, zodat hij weer energie heeft als hij terug naar de casa mag rijden.

Voordat we het weten zitten we weer terug op wegnummer 45. De weg van Santa Marta naar Bogota. We hebben het deze keer dus kunnen rijen zonder zandwegen. Joehoe! We rijden behendig over de rotondes bij Santa Marta. We kennen het systeem inmiddels. Bij Bonda gaan we van de weg af en daar gaan we over in een kuilenpad. Ach tegenwoordig deinzen we nergens meer van terug en we weten dat het goed gaat komen. Het pad wordt steeds smaller,  maar we zijn niet meer gek te krijgen. Daar is het…..het blauwe huis tussen de bergen…..

Het ziet er schitterend uit. Ook hier gaan we onze draai wel weer vinden. We krijgen een welkomstdrankje. Koude citroenlimonade….goed tegen de dorst. Als we gesetteld zijn, zoeken we een plekje op de heuvel samen met onze boeken. De wind is krachtig, maar de temperatuur is vijfendertig graden. Prima uit te houden. Tegen half vijf krijgen we een cocosnoot met een rietje…..ze weten hier kennelijk wat verwennen is. 

Vanavond eten we hier….altijd spannend….er is geen menu namelijk. Dus Linda heeft aangekondigd dat zijn geen saus over het vlees wil. Duimen maar…. het kwam goed….geen saus over het vlees. Ook hier werd erg hun best gedaan om ons te verwennen. Voorgerechtje, hoofdgerecht en een toetje…..sapje erbij….

Of we morgen weer mee eten…..dat is dan weer lastig he….dat willen we nu helemaal nog niet beslissen…..morgenochtend eerst maar eens opstaan en bedenken wat we gaan doen.

ciao,

Ria en Linda

16 februari 2020

Deze ochtend zijn we iets trager in opstaan, maar dat mag tijdens de vakantie. 😀

Deze ochtend zijn we alleen in het hotel. Alleen ons tafeltje is gedekt. Het is toch wat….een heel hotel open voor ons samen. Na het ontbijt lopen we naar de begraafplaats. We hadden ingeschat dat daar weinig schaduw zou zijn. Het is wel korter lopen dan we verwacht hadden. Net voordat we de begraafplaats op willen lopen spreekt een man ons aan in het Engels. Hij vertelt dat er op de begraafplaats veel poezen lopen en hij heeft wel een doosje als we er een vast willen houden. Ja ja…..tuurlijk we nemen een poesje mee. We bedanken en lopen het kerkhof op. De begraafplaats is volledig wit op de bloemen na dan. Hele oude graven, maar ook graven die net gezet zijn. Veel jonge mensen liggen er. Na 3 jaar wordt het graf leeg gehaald en worden de botten in een kleiner graf gedaan. Die graven worden opgestapeld langs de kant van het kerkhof. Het is bijzonder. Het is duidelijk te zien dat er kaarsen branden. De graven zitten onder kaarsvet. Er zijn ook graven bij die geen steen hebben, maar slechts in het beton de naam gekrast is. Dat heeft toch wel iets tragedisch. Er lopen inderdaad veel poezen rond hier. Het is erg warm hier, dus we verlaten de plek weer.

Tijd voor koffie…..we zoeken een terras aan het water op. Hier waait het wat. Tevens kunnen we hier wel wat lezen en rond kijken. Opvallend is dat mensen hier echt gastvrij zijn. Ze groeten en heten  ons welkom. Er lijkt hier tijd zat te zijn.  

Tegen twaalven beginnen we aan onze siësta. Even de ergste warmte mijden. 

Als we buiten stappen om te gaan eten, zitten er heel wat mensen aan de kant van de weg. Dat is opvallend want wij wonen niet midden in het centrum. We horen ook muziek en het het begin van onze straat is afgesloten. We zien de kinderoptocht staan. Wat leuk! Hoe klein ze ook zijn….ze swingen de pan uit. Ineens worden we aangesproken en roept een man heel vrolijk….vriendinnen uit Holland. We krijgen een hand. Het is de man van de eerste avond. Hij komt nog een keer terug gelopen en zegt dat het meisje op de eerste wagen familie van hem is. Natuurlijk zeggen we dat ze knap is en hij loopt stralend verder.

Tijd om te gaan eten na deze optocht. We besluiten terug te gaan na het eerste restaurant. Het eten was daar goed en dat bleek vanavond ook weer.

Deze avond geen cappuccino meer. Onze koffietent was dicht. Jammer. Dan maar op tijd naar huis. Morgen trekken we verder en hebben we weer een lange rit voor de boeg. 

Buenos noches,

Ria en Linda

15 februari 2020

Een mooie start van de dag…..we verblijven dus in een mooi hotel (vinden wij) en als we deze ochtend bij het ontbijt komen zijn er maar twee tafeltjes gedekt. Het is niet druk dus in het hotel….geen wonder want er is hier niet te komen. Haha… Maar goed het mannetje wat ons helpt spreekt dus geen Engels, maar lost het slim op. Hij brengt twee sappen en gebaart ons dat we moeten proeven. Dan maakt hij duidelijk dat we aan moeten geven welke we het lekkerst vinden. Wij maken onze keuze en hij neemt alles mee en komt vervolgens met twee gevulde glazen sap terug. Heerlijk toch?! 

Om acht uur lopen we richting het dorp. Het is dan zo’n achtentwintig graden en nog te doen om te wandelen. We worden eigenlijk direct aangesproken door iemand die zegt dat hij gids is. Hij spreekt geen Engels, maar gaat heel langzaam Spaans spreken. We kunnen er dus flarden uit halen. Hij stelt voor een tour te doen door Mompos met de tuktuk. Hij heeft de sleutel van één van de kerken waardoor we in de toren kunnen. Wij bedanken vriendelijk en zeggen dat we willen wandelen. Hij denkt vast dat wij gek geworden zijn. Ze hebben hier zeven kerken. De eerste kerk heeft ook Arabische invloeden, maar helaas is deze dicht en kunnen we alleen het bijzondere torentje van de buitenkant bewonderen. Die gids staat op de hoek van de straat weer te wachten en we horen hem bijna denken….ik heb de sleutel….we lachen vriendelijk naar hem en lopen door.

Dan beginnen onze darmen te rommelen…..is het de sap van deze ochtend of is het mogelijk de warmte die doorwerkt? We zoeken een koffiebar op. Tijd voor een cappuccino en een wc bezoek 😉

Langs de rivier lopen we langs koloniale gebouwen. Prachtig hier! In de rivier liggen langgerekte boten die voortgeduwd worden met een stok. Het is een mooi zicht. Bijzondere vogels vliegen af en aan. We leggen het één en ander vast op de gevoelige plaat. Het is vervolgens altijd de vraag of het dan straks ook zo mooi op de foto staat als dat wij het nu zien. Maar bij ons hangt het aan een kapstokje in ons hoofd. Een aantal kerken kunnen we in, maar een aantal ook niet. Ach ja….het is zoals het is. In één kerk zijn ze aan het verven….een ontzettend hoge steiger…..pppffff….gelukkig niet ons vak. 

We sluiten de ochtend af met een terras. Even een verkoelend drankje drinken en dan zit de bezichtiging er voor dit moment op. Het is inmiddels achtendertig graden en dat is geen weer meer om door het dorp te lopen. De bijzondere begraafplaats bewaren we voor morgenochtend. 

We houden siësta in ons airco huis. We hebben even gekeken of het zwembad een optie is, maar deze ligt in de zon en het water kookt bijna…..doe maar even niet. We denken wat vooruit wat we nog willen zien de komende week, maar we komen er nog niet aan uit. Hoeft ook nog niet…..maar we weten dat het weggaan van hier veel reistijd vraagt….we moeten dus wel richting gaan bepalen. Maar we hebben morgen nog een siësta.

Vanavond wandelen we eerst nog even door het dorp en kijken vast of we een leuk restaurantje zien. Ons oog valt op een crêperie, dus die gaan we maar eens onveilig maken. We turen even op de menukaart en proberen te achterhalen wat zij allemaal op een crêpe doen. Ria gaat voor een hartige crêpe en Linda voor een zoete. Als de crêpes komen moeten we echt wel hard lachen. De crêpe van Ria nergens te vinden….ver verstopt onder de champignonensaus (het lijkt wel soep trouwens) en de crêpe van Linda ligt onder een pot Nutella. Verder zijn de crêpes best taai, maar we geven niet op…..de bordjes zijn leeg als we weg gaan.

Een afzakkertje aan het water, maar het voelt drukkend….alsof elk moment een onweersbui los kan barsten. Ook al weten we dat dit niet gaat gebeuren. Erg lang zitten op het terras doen we daarom niet. We gaan lekker terug naar huis en pakken er weer eens een boek bij.

Hasta Luego!

Ria en Linda

14 februari 2020

Heerlijk vanuit je bed de zon over de bergen op zien komen. De vogels zingen al vroeg. We staan op tijd op, want we weten dat we vandaag een behoorlijk ritje voor de boeg hebben.

Na het ontbijt tussen de kolibries rijden we aan. We dachten nog zo’n lekker stokbrood mee te nemen, maar helaas de bakker had deze pas om negen uur klaar. Dat is te laat voor ons. Om goed acht uur rijden we Minca dus uit. Minca was zeker de moeite waard en had nog meer wandelingen in het verschiet, maar wij willen graag ook Mompos nog zien.

We zakken terug naar Santa Marta en dit gaat aardig soepel. Er is nog niet zo veel verkeer op de weg. Met het dalen daalt ook de temperatuur en dat is toch eigenlijk raar. We rijden langs het vliegveld van Santa Marta langs de resorts aan zee. Bijna dorpen, die op zichzelf staan. Ondanks dat we hier nu al een aantal weken rijden blijven we ons soms verbazen over het weggedrag van de Colombianen. We rijden echt op een tweebaansweg, maar zij maken er net zo vlot een driebaansweg van en daar rijden de brommers dan ook nog tussen. En niet te vergeten paard met wagen en fietsers….maar goed we proberen zoveel mogelijk mee te bewegen. 

Bij de afslag richting Bogota schiet het niet echt op. Het is een tweebaansweg, maar er rijden veel vrachtwagens en inhalen gaat maar mondjesmaat. Alhoewel de Colombianen daar anders over denken. Vrachtwagens met gevaarlijke vloeistoffen halen net zo makkelijk in en missen dan op een haar na de tegenligger. Dan krijgen we ineens een dubbele baan en kunnen we even voort maken. Zover we kunnen kijken zien we bananenplantages, maar zachtjes aan zien we het landschap veranderen. De bergen veranderen in heuvels. De groene plantages worden steeds meer dorre weilanden waar de koeien in staan te grazen. Nou ja….dat proberen ze in de volle zon. 

We maken een plaspauze, maar deze keer geen benzinepomp met een klein verkoopstalletje of restaurant. Het zijn bijna allemaal benzinestations met hotels voor de vrachtwagenchauffeurs. De temperatuur is te hoog om zomaar in het zonnetje wat te eten en te drinken. Dus we rijden na het wc bezoek direct weer door. 

Dan is daar de afslag….we gaan richting het moerasgebied ookwel de oven van Colombia genoemd. Inmiddels is de temperatuur rond de zevenendertig graden blijven hangen. Ondanks dat het zo warm is, ligt hier en daar een plas water. De omgeving heeft eigenlijk wel iets weg  van het polderlandschap in Nederland. Het verkeer neemt wel af, maar de koeien, geiten en ezels op de weg nemen toe. Zelfs varkens steken hier spontaan de weg over. Dan komen we op het punt dat de weg geen asfaltweg meer is. We gaan over op een kiezelweg en die weg duurt en duurt en wordt alleen maar slechter. Nou het avontuur is begonnen….we hebben heel de vakantie nog niet zoveel spanning in ons lijf gehad als nu. Deze weg zou echt niet misstaan in een aflevering van de Gevaarlijkste wegen. We hebben het eerder gezegd, maar het kan dus erger. We passeren een dorpje en als we het dorp uit willen hangt daar een touw met een rode lap over de weg. We kunnen niet anders dan stoppen. De jongedame begint in het Spaans, maar zo snel dat we er echt niets van kunnen maken. We vragen om Engels, maar nu kijkt zij benauwd. Waarschijnlijk wil ze geld, maar ja wij snappen niets….ze zucht en ineens gaat het touw naar beneden. Zou ze geld gewild hebben of wilden ze ons waarschuwen? Maar dan zou ze ons toch niet door hebben laten gaan? 

De weg lijkt wat zandiger te worden en auto’s komen we nauwelijks meer tegen. We gaan van rechts naar links over het pad om maar zoveel mogelijk kuilen te omzeilen en los zand. Inmiddels is de temperatuur gestegen naar éénenveertig graden. Als we dit geweten hadden…..we zijn niet naar San Agustin gegaan i.v.m. de weg….als we hier toch stukken krijgen. We zeggen het hardop tegen elkaar, maar terug gaan is geen opties…..nog zestig kilometer en daar gaan we twee uur over doen zegt maps.me. We tellen af.

Jaaaaaa daar is asfalt weg….nog twintig kilometer…maar we kunnen gewoon rijden. Ehm….niet dus…..gaten zo groot dat de helft van de weg zeker weg is. Maar we hebben dit al heel lang volgehouden, dus dit ook. En dan is daar Mompos…..het is ons gelukt! 

We worden hartelijk ontvangen in het hotel en dat is tof na een dagje ploeteren. We koelen even af in de airco en videobellen even met het thuisfront. Altijd fijn om even te zien dat alles goed gaat aan beide zijde. 

Vanavond gaan we het dorp in om wat te eten. We strijken neer in een restaurantje en eten smakelijk. Het was overigens nog steeds achtendertig graden, dus de zweetpareltjes liepen over ons lijf. We vonden half zeven naar huis eigenlijk nog te vroeg, dus gaan een cappuccino drinken. Wie doet dit moet dit weer? De warmte hangt ook overal, maar we genieten toch van het koloniale huis waar we in zitten. Bij het naar huis lopen, lopen we op een menigte in de straat uit. We hadden al heel wat jeugd in tropische shirtjes voorbij zien komen. We proberen te achterhalen wat er is, maar de omgeving spreekt Spaans en is uitgelaten. Dan komt er een hele optocht met dansende mensen voorbij. De mevrouw naast ons probeert uit te leggen wat er is gaande is, maar we begrijpen het echt niet. Het lijkt zeker met carnaval te maken te hebben. We zien de stoet elders nog een keer voorbij komen, maar dan houden wij het voor gezien. 

We willen nog een fles koud water kopen en dan worden we aangesproken door een oudere meneer. Hij geeft ons een hand en stelt zich voor en dan krijgen we zo ongeveer de hele geschiedenis van Mompos in het Spaans te horen. Na een tijdje proberen we hem vriendelijk te bedanken, want anders blijft hij maar door ratelen. Hij is zichtbaar trots op zijn dorp.

Warme groet uit de oven van Colombia,

Ria en Linda