19 januari 2025
Wat hebben we geleerd? Voortaan altijd kijken of het huisje op wielen waterpas staat. Deze nacht was dat dus niet het geval….resultaat: jezelf schrap leggen om te voorkomen dat je elkaar tegen het tentzeil drukt. 😀
We stonden heerlijk met de ochtendzon op. Het was zeker fris, maar het staat gewoon een stuk gezelliger op. Omdat we een keer heerlijk willen douchen besluiten we de volgende twee nachten in een hotelletje door te brengen. We boeken dit nog vanaf de camping, zodat we zeker weten dat we een plekje naar ons zin hebben.
Met het ontbijt eten we alle dingen op die waarschijnlijk niet mee de grens over mogen en dan zijn we er klaar voor. We gooien onze tank weer vol en gaan op weg. We zijn vrij snel bij de grensovergang naar Argentinië. In het plaatsje Dorethea verlaten we Chili. Langs twee loketten om eruit te kunnen. We zien geen logica welk loket eerst, maar er wordt gewezen en dat helpt. Vervolgens drie kilometer door Niemandsland om bij de grens van Argentinië aan te komen. Ook hier geen idee welk loket eerst, maar de bevolking helpt door te wijzen. De dame aan het loket wil weten waar we gaan overnachten….gelukkig hadden we die slaapplek vast gelegd, dus konden we de vraag beantwoorden. Bij het tweede loket de juiste stempels halen, die we zelf in ons paspoort mogen stempelen en de auto weer in. We komen langs twee douaniers, waarvan één waarschijnlijk in de leer was. Dus het duurde wat langer, maar ze waren vriendelijk en wij ook….dus we mochten na de check gewoon door.
Via het dorp aan de Rio Turbo rijden we het land binnen. Het ziet er direct anders uit dan Chili…waarom? Niet te zeggen…de huizen ogen anders…het hangt in de lucht…wat dat dan ook in mag houden.
Al vrij snel raken we alle verbinding kwijt en rijden we kilometers met alleen dor grasland om ons heen. Uiteindelijk een afslag….en wat denken jullie….een weg met alleen maar kiezels…64 kilometer lang. Dat wordt een lange weg….er ligt wel een spoor, dus daar maken we gebruik van. Net als we onszelf afvragen of er hier nog wel meer mensen zullen rijden, komen motorrijders ons tegemoet. Zij moeten hard werken om goed in evenwicht te blijven. En jawel…ook fietsers trotseren deze weg. Niet te doen….maar zij doen het wel!
Na deze rit lijkt het nog steeds alsof we aan het einde van de wereld zijn. We hebben wel asfalt, maar geen signaal en alleen maar vergezichten. En dan ineens….doemen daar de sneeuwbergen op. Een wow-momentje….echt om stil van te worden.
Uiteindelijk rijden we El Calafate binnen….we zijn iets vroeger dan onze inchecktijd bij het hotel, maar we mogen binnen en installeren onszelf. We doen even een handwasje, zodat we weer onderbroeken en sokken hebben de komende week.
En dan in de benen….we zijn stijf gezeten, dus we wandelen naar het dorp. Het is inmiddels 20 graden en we twijfelen over lange of korte mouwen, maar gezien het ook nog waait kiezen we toch om de lange mouwen aan te houden.
We komen het dorp binnen en we zien terrasjes…..ooohhhh heerlijk….we gaan in de zon genieten van koffie en een heerlijk ijsje. Wie had dit gedacht? We slenteren door het dorp en bedenken dat we ook gaan genieten van een heerlijke koe die op de bbq heeft gelegen. De buikjes zijn goed gevuld en kunnen zo met goed fatsoen terug naar ons huis.
We hopen dat de weergoden ons goed gezind zijn en dat we morgen nog zo’n schitterende dag mogen hebben hier.
Ciao,
Ria en Linda
|
en Ria |
