21 januari 2025
Vanochtend moesten we de eerst de tank van ons huisje op wielen gevuld worden. Een hele tank benzine kost hier zo’n 65 euro…waar is de tijd gebleven dat we hier in Nederland voor konden tanken?
Vervolgens de lunch inslaan, want we gaan een eindje op weg.
We rijden weer door droge grasvelden en hier en daar zien we een verdwaalde zogenaamde lama. De bergen vergezellen ons de hele reis in allerlei mooie kleuren. We zien heel rustig de temperatuur wat oplopen. Fijn hoor!
Af en toe stoppen we voor een uitkijkpunt. We rijden langs diverse meren en een rivier. En ach af en toe zien we een verdroogde lama in het prikkeldraad hangen. Tja….de natuur. Natuurlijk zien we ook de nodige roofvogels in de lucht cirkelen of op paaltjes zitten.
Zo ongeveer halfweg doemt daar een soort roadhouse op…deze kennen we vanuit Australië. Een plek waar je uit kan rusten, koffie, eten, soms slapen en naar de toilet kunt gaan. De plek ligt aan de rivier en heeft een heerlijk terrasje wat in de zon ligt. Prima plek om onze koffiestop te doen.
Ongeveer een drie kwartier voordat we El Chalten zullen bereiken doemen de sneeuwbergen weer op. We zien de verschillende gletsjers weer liggen en de ijsschotsen in de rivier drijven. Het blijft indrukwekkend.
De skyline van dit dorp heeft model gestaan voor het logo van het outdoormerk Patagonia. De lucht wordt steeds meer blauw, dus de sneeuw blinkt in de zon.
Eenmaal in het dorp gaan we op zoek naar een camping. We moeten even een rondje door het dorp rijden, maar het lijkt uiteindelijk op een gunstige plek in het dorp te liggen. Bijna aan de hoofdstraat, dus dan zijn we ook zo in het centrum van het dorp. Ze hebben een plekje voor ons. We mogen gaan staan waar we willen. Even kijken naar de wind en waar de bodem recht ligt. Check….plekje gevonden.
We zorgen dat alles kant en klaar is om vanavond naar bed te kunnen en wandelen dan het dorp in. Het is maar een klein dorp met iets van 375 inwoners, maar toerisme kennen ze hier wel. De ene naar de andere gelegenheid met een “happy hour” en we hebben eigenlijk nog nergens zaken in het Engels aangegeven zien worden. Hier wel….er wordt ingespeeld op. Ook kennen ze hier de “Biergartens”, dus onze Oosterburen hebben ook invloed gehad hier. Er worden nog flink wat blokhutten gebouwd, dus zij zijn nog niet uitgegroeid hier.
Omdat de zon heerlijk schijnt besluiten we terug naar de camping te gaan. We maken daar zelf koffie en zorgen dat onze stoelen in de zon komen te staan. Op de plaats rust….boekje erbij….het lijkt we vakantie.
Tegen 18 uur slaan we aan het koken. Ze kennen hier geen aanmaakblokjes, dus de bbq wil met geen mogelijkheid aan. Takjes, touw of papier….het helpt allemaal niets. Maar gelukkig hebben we nog een gaspitje en koken en bakken we alles maar na elkaar. Het campingleven noemen we dit dan maar.
Als we bijna klaar zijn, komt daar een hond aan en hij ruikt dat we nog niet helemaal klaar zijn. Hij gaat braaf naast Ria zitten en wacht….en wacht…en wacht nog langer. Het is eigenlijk heel lachwekkend, maar tegelijkertijd hebben we het er ook niet echt op. We weten immers niet wat hij zal doen. Maar op het moment dat alles op….taait hij af.
Inmiddels is het 21 uur en het is nog heerlijk buiten. We hebben eigenlijk al die tijd nog niet zo lang buiten kunnen zijn zonder dat we laag over laag aan moesten.
We proberen nu weer verbinding te maken met het thuisfront, maar dat valt niet meer. De hele camping moet op dezelfde wifi en dat maakt de boel meer dan traag. We zien hoe ver we gaan komen met het verhaaltje.
Oja….kei leuk weer trouwens dat we zoveel trouwe medereizigers op afstand hebben. Dus dank je wel voor de reacties!
We blijven hier twee nachten, dus jullie zien vanzelf weer wanneer we opnieuw in de lucht komen.
Vrolijke groet,
Ria en Linda
|
en Ria |
