El Chalten – Perito Moreno

23 januari

We eindigden gisteren ons verhaal dat we geen bijzondere dingen meer gingen doen, dus het verhaaltje er wel op kon…tja…

Omdat El Chalten toch wel iets weg heeft van een skidorp…houten hutjes en van die après-ski bars gingen wij gisteren maar eens voor een snitzel en een soort van goulash. Het was inmiddels behoorlijk koud geworden en het waaide zo enorm hard. Ons huisje op wielen stond te schudden op zijn banden. Maar ja, we hebben verschillende buren met daktenten, dus we zullen het vast overleven hier.

Eenmaal op bed schiet Ria recht overeind en laat een natte plek zien. In eerste instantie kon Linda alleen maar lachen. Een ongelukje? Maar al snel bleek dat daar geen sprake van was. De plek werd steeds groter en natter. Lampje aan en op onderzoek uit….wat bleek…tot de helft van de bodem stond water. Het matras lag gewoon water op te zuigen….hoe dan?! Het humeur van Ria werd hier niet beter op…..we moesten een list verzinnen….en jawel een soort Wicky de Viking moment…..tussen het onderlaken en het matras onze poncho’s zodat we niet nat zouden komen te liggen deze nacht. Onder onze kussens onze regenbroeken, zodat de kussens geen water op zouden zuigen. Waarschijnlijk heeft de regen dus vandaag vrij spel gehad om via de windzijde op de onderrand binnen te komen. Omdat het zo vreselijk hard waaide moest de tent verder dicht dan normaal…..dus het werd warm en alles klapperde zo dat we voor ons gevoel geen oog dicht hebben gedaan.

We wilden deze ochtend eigenlijk vroeg op, omdat we een lange rit te maken hadden. Maar we werden nu iets later dan anders wakker, maar het is dan maar zo. Bij het ontmantelen van ons huisje op wielen bleek inmiddels het halve matras nat te zijn en een groot deel van het onderlaken. Dus we hebben geprobeerd de bodem zo veel mogelijk droog te maken en het onderlaken in de auto te drogen te hangen. Gelukkig was het dekbed en de dekens niet nat geworden. Nu maar hopen dat de zon vandaag lekker schijnt op het dakje, zodat het vocht verdwijnt.

We maken een stop bij de bakker en slaan brood in voor heel de dag. We gooien onze tank vol, want in Patagonië weet je nooit wanneer je weer een werkende tankstation tegenkomt. Tijd om aan te rijden. We toeren door de bergen in een graad of 13. De zon wil niet echt doorkomen. We rijden kilometers over grindwegen en zingen luidkeels met de Toppers mee.
We zien struisvogels met kleintjes. We zien de mooie lama’s, waarvan bijna elke groep wel een verkenner lijkt te hebben. We remmen voor een gordeldier….jeetje wat zijn die snel met hun korte pootjes.

Bij een benzinestation in de middle of nowhere stoppen we voor ons ontbijt en een koffie. Er is echt in heinde en verre niets te zien. Langs deze weg geen uitkijkpunten of parkeergelegenheden. De omgeving verandert hier en daar van kleur. De besneeuwde bergen lijken achter ons te blijven, we kruisen rivieren, graslanden en rode bergen. We komen nauwelijks mensen tegen op deze route.

Tegen 17 uur komen we aan in Perito Moreno….we hebben nog maar 2 blokjes benzine, dus eerst de tank maar weer vol. Op naar de camping….niet te geloven…wel plaats in de herberg, maar ze nemen geen creditkaart en een geen Chileense peso’s. We worden verwezen naar een hotel om geld te wisselen. We bedanken vriendelijk en besluiten dat we dan wel een kamer ergens boeken. Dan liggen we droog en hoeven we ook geen rekening te houden met schimmige wisselkoersen. We vinden een appartement op booking.com en drukken op reserveren. Tja….we zijn moe en hebben niet goed gelezen…alleen te betalen met contant geld….neeeeee
Annuleren kan niet meer, want dan zijn we ons geld kwijt. Wat balen…..okay toch maar naar de geldautomaat. Daar is niet meer dan 40 euro op te nemen en dan willen ze ook nog 13 euro provisie. Dit wordt een duur appartement. Maar ja….er loopt geen bloed uit, we liggen niet in het ziekenhuis, dus slikken en doorgaan. Maar wat we ook doen er komt geen geld uit de automaat. We proberen een voorbijganger nog te vragen hoeveel we op kunnen halen, maar zij zegt stoïcijns dat kan per dag en per pas verschillen.
We gaan daarom toch naar het appartement en leggen de host uit dat we niet aan Argentijns geld kunnen komen, maar wel Chileens geld hebben. Och was geen probleem….ze zegt wat ze wil hebben en dit was minder dan wat wij dachten….deal!

Inmiddels is de vloer van ons huisje op wielen gedweild en droog. Het matras staat voor de verwarming te drogen. We zorgen dat we aan vuilniszakken komen, zodat we morgen deze evt. nog op het matras kunnen leggen voordat we het onderlaken erop spannen.

Omdat we stijf gezeten waren, hebben we na het avondeten nog even een wandeling door het dorp gemaakt. Er is hier eigenlijk niets te beleven. Het is echt zo’n dorp waar iedereen zijn tussenstop maakt en door gaat.

Nu plannen maken voor morgen…..bedenken waar we de grens naar Chili over zullen gaan.

Adios!

Ria en Linda