14 februari 2025
Deze ochtend was de uitdaging om ons huisje voor Santiago te vinden. We hadden iets leuks op het oog, maar twijfelden of onze auto wel in de parkeergarage zou gaan passen. Dus we hadden gisteren een appje verzonden, maar we kregen reactie terug dat zij werken tussen 9 en 17 uur. Deze ochtend opnieuw het appje verzonden, omdat we nu wifi hadden en later op de dag is altijd afwachten hoe de wind staat.
Helaas….de parkeergarage was maar 2 meter hoog en wij zijn momenteel 2.20 meter. Dat betekent dat we opnieuw moeten gaan zoeken. Dit is altijd de meeste lastige fase in onze vakantie. De laatste dagen willen we een goed bed en een goede douche en het is altijd afwachten of websites de echte informatie weergeven.
Maar goed we denken iets gevonden te hebben, dus op hoop van zege dat het ook dit jaar weer goed komt.
We rijden nog even naar de Jumbo, want Ria had een lekkere salade gezien en ze snakte hier naar. Omdat we weer koelelementen hebben in onze koelbox konden we boodschappen al doen. Daarna toch nog even koffie en omdat het Valentijnsdag is kregen we een mooie rode Valentijnsdagballon.
We toeren langs de Veroveraarsroute naar de camping die we op het oog hebben. Een camping aan een meer bijna weer tegen de grens van Argentinië aan. De weg is over het algemeen goed begaanbaar. De Andes komt weer steeds dichterbij en hier en daar zien we zelfs weer een sneeuwlaagje. Wat is Chili toch mooi. We passeren wijnranken, maar ook vele fruitbomen.
We komen bij de camping en de poort zit dicht. Geen boom in de buurt, denken we, waar een sleutel zou kunnen liggen. Wel een telefoonnummer, dus lange leve de app. We appen dat we voor de poort staan en vragen of er plaats is voor ons. We krijgen een berichtje terug dat er iemand naar de poort komt. Vanaf een afstandje wordt de poort open gedaan en naderen we een oude heer. Geen woord Engels, dus wij weer in ons beste Spaans dat we één nacht willen blijven. Hij kijkt eens in onze auto. Vraagt of we muziek maken en vraagt nog iets, maar we komen er niet uit. Dan roept hij “woef woef”…..haha…nee we hebben ook geen hond. We mogen verder. We gebaren dat we een daktent hebben, dus niet te veel bomen moeten hebben. Hij gaat ons voor en jawel….we hebben een plekje. Hij haalt krukjes voor ons en maakt de tafel schoon. Ziet dat we recht staan en het is okay.
We zitten weer goed. We zien het meer en de camping is heel klein. Dus lekker rustig hier. Eén nadeel tijdens het eten zitten er veel wespen. Dat is gewoon niet tof, dus het laatste beetje vlees heeft Linda in de auto op zitten eten. Zij is panisch voor deze beesten.
We wandelen vanavond nog even naar het meer. De kleuren over de bergen veranderen door de zonsondergang. Blijft toch ook altijd mooi om te zien.
Dan komt de oude man samen met een jongeman naar ons. Betaal-tijd waarschijnlijk. Hij heeft nog steeds die guitige lach, maar laat de jongeman het woord in het Engels doen. Hij kijkt nog steeds naar de daktent en gebaart naar de jongeman dat deze echt heel plat was toen we aankwamen. We vragen hem of hij binnen wil kijken. Hij laat het zich geen twee keer zeggen. Muy bien! Geweldig….prachtige vent!
Toch trekken we morgen weer een stukje noordwaarts…..en zijn benieuwd of het ons weer lukt om zo’n leuk stekkie te vinden.
Vrolijke groet,
Ria en Linda
|
en Ria |
